Κάνει ο συνδικαλισμός για όλες τις δουλειές;

Ο χρόνος στην πολιτική, ιδιαίτερα σε στιγμές εμπόλεμες σαν αυτές που ζούμε εδώ και λίγους μήνες, μπορεί να είναι καθοριστικός. για την τελική έκβαση της μάχης. Και μέχρι στιγμής η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, σε αντίθεση με την αριστερά, το εργατικό κίνημα και γενικά τον κόσμο της εργασίας που τρέχουν να προλάβουν τα απανωτά χτυπήματα του αντιπάλου. Ουσιαστικά οι γραμμές άμυνας σπάνε η μια πίσω από την άλλη, και δεν χρειάζονται δικαιολογίες τύπου Marfin γι’ αυτό. Από την αρχή του χρόνου οι συνδικαλιστικές ηγεσίες - ως ειδήμονες του θέματος, αφού τάχα πρόκειται για τα κεκτημένα - απειλούν ότι ‘αν τολμήσει’ η κυβέρνηση να αγγίξει το τάδε θα γίνει χαμός, το άλλο casus beli, το δείνα ‘θα της κοπούν τα χέρια’ κ.ο.κ. Τελικά η κυβέρνηση τα αγγίζει όλα μέχρι που έχουμε χάσει τη μπάλα. 14ος, 13ος, μειώσεις μισθών και συντάξεων, χιλιάδες απολύσεις και έρχονται κι άλλες στο δημόσιο, σύνταξη στα 65 και ίσως στα 70, οι συντάξεις στο μισό και πιο κάτω και όχι από το 2018 αλλά από το 2013 αλλά ίσως και από το 2011, μειώσεις 6% το χρόνο για όσους βγουν πιο γρήγορα από τα νέα όρια, βασικός για τους νέους αλλά και για τους παλιούς ‘μαθητείας’ στα 550€ και που ‘σαι ακόμα.

Αυτό λέγεται κοινωνική αντεπανάσταση μέσα στα μούτρα μας και οι συνδικαλιστές μας συνεχίζουν να απειλούν για τα επόμενα μέτρα. Για να το πούμε διαφορετικά. Είναι σαν να σου σπάει κάποιος την πόρτα και να μπουκάρει στο σπίτι σου για να σε καθαρίσει και εσύ αντί να του σπάσεις το κεφάλι - νόμιμη αυτοάμυνα - του δείχνεις το σύνταγμα και τον απειλείς για τις συνέπειες που θα έχει από την παραβίαση του οικιακού ασύλου. Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια αριστερά που το μόνο που ξέρει είναι να ξεποδαριάζεται πάνω κάτω στη Σταδίου και την Πανεπιστημίου και να κηρύσσει με τη σέσουλα συνδικαλιστικές ‘γενικές απεργίες’, τη στιγμή που θα έπρεπε να κηρύξει ανένδοτο πολιτικό αγώνα μέχρι να φύγει η κυβέρνηση των τοκογλύφων με κλοτσιές από τη χώρα. Να δούμε πόσοι μήνες θα περάσουν μέχρι να καταλάβουμε ότι η συνδικαλιστική γραμμή άμυνας έχει τρυπήσει από την πρώτη μέρα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να εναποθέτουμε πλέον εκεί τις ελπίδες μας για αντεπίθεση του κινήματος.

Είναι τουλάχιστον αστείο όταν αναλύουμε την κρίση σαν δομική, συστημική, κ.ο.κ. να μιλάμε σαν μαρξιστές και όταν θέλουμε να δράσουμε να μεταμορφωνόμαστε σε συνδικαλιστές της δεκάρας που το μοναδικό μας μέλημά είναι να υπερασπίσουμε τα ‘κεκτημένα’ της δεκαετίας του 60 και του 70. Είναι τουλάχιστον γελοίο να λέμε ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε τέλμα και το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ‘αντίσταση και πάλη’. Η αντίσταση έχει ένα νόημα όταν το σύστημα είναι λειτουργικό, και τότε όντως υπάρχουν τα περιθώρια για μια μέση λύση με το κεφάλαιο, όπως επίσης και για μεταρρυθμιστικούς πειραματισμούς. Τώρα δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα και αυτό σχεδόν το παραδέχονται όλες οι πλευρές και πάνω απ’ όλα η κυβέρνηση που ορθά κοφτά δηλώνει ότι είμαστε σε πόλεμο.

‘Μα η αριστερά δεν μιλάει μόνο για αγώνες, τόσες προτάσεις ακούγονται για το πώς μπορεί να ξεπεραστεί η κρίση’. Όντως τα αριστερά blogs έχουν πάρει φωτιά και οι συζητήσεις ‘επιστημόνων και οικονομολόγων’ γίνονται με φρενήρη ρυθμό. Στάση πληρωμών ο ένας, αναδιάρθρωση του χρέους ο άλλος. Ευρωομόλογο ο ένας, έξω από την ευρωζώνη ο άλλος. Μα αν φύγουμε από την ευρωζώνη ο ένας θα γίνει υποτίμηση ο άλλος, μα αν γίνει υποτίμηση ο ένας θα πέσουν οι μισθοί ο άλλος και θα ανέβει το χρέος ο επόμενος. Μα στάση πληρωμών δεν λέει κι ο Ανδριανόπουλος ο ένας, μα και έξω από την ευρωζώνη δεν μας λέει και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Μα αναδιάρθρωση του χρέους λέει και το ΔΝΤ ο ένας, μα χωρίς δικό σου νόμισμα δεν γίνεται τίποτα λέει ο άλλος.

Βγήκε όμως κάποιο συμπέρασμα από όλα αυτά; Προφανώς όχι. Μετά το over dose, το πρώτο πανό στις πορείες συνεχίζει να λέει πάρτε τα μέτρα πίσω και να πληρώσουν οι πλούσιοι. Στις κινητοποιήσεις δεν ακούγεται ούτε μισό σύνθημα για αυτό που συμβαίνει τώρα, παρά τα γνωστά διαχρονικά συνθήματα ‘εμπρός λαέ’, ‘αγώνας διαρκείας’ κ.ο.κ. Είναι φανερό ότι για την αριστερά και δυστυχώς και για τον κόσμο της, όλα αυτά δεν έχουν κάποιο νόημα για να καταλήξουμε σε έναν άξονα πάλης αλλά για να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας γύρω από τα δημόσια οικονομικά. Και επειδή τελικά παθαίνουμε κλακάζ από τις αντικρουόμενες απόψεις των ‘ειδικών επιστημόνων οικονομολόγων’, στο τέλος επιστρέφουμε στη σιγουριά του να ‘πληρώσουν οι πλούσιοι’ και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Αν η κατανόηση εκ μέρους της αριστεράς ότι η κρίση του χρέους δεν είναι ιδεολόγημα, πήρε μερικούς μήνες, η συνειδητοποίηση ότι χρειάζεται γι’ αυτό ένας συγκεκριμένος πολιτικός επανεξοπλισμός που να απαντάει στο ζήτημα, όχι με εκθέσεις ιδεών αλλά, με θέσεις μάχης θα πάρει μερικά χρόνια, αν δεν αλλάξουμε επειγόντως τρόπο σκέψης.

Απόσπασμα από το άρθρο του Κ. Μαραγκού ‘Σε αδιέξοδο ο κινηματίστικος οικονομισμός. Μόνη λύση η πολιτική κλιμάκωση του αγώνα’.

Από το: Avantgarde Κόκκινη Ορχήστρα Αθήνας

Έτσι ακριβώς και ακόμα χειρότερα. Μπουκάρουν στο σπίτι σου και συ τους φοβερίζεις με τους νόμους και το σύνταγμα. Μόνο που τώρα, όπως αλλάζουν τους νόμους και το σύνταγμα, αυτά είναι με το μέρος του μπουκαδόρου. Δεν ισχύει πλέον ούτε καν η έννοια του οικιακού ασύλου. Και τι θα προτείνουν άραγε οι συνδικαλιστές κι η αριστερά στους εργαζόμενους μιας επιχείρησης, όταν το αφεντικό τους παρουσιάσει μία επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας, που αποκλίνει προς το χειρότερο από την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας επειδή ‘δε βγαίνει’ και τους βάλει το δίλλημα: ή την υπογράφουν ή αρχίζουν απολύσεις πάνω από το 2%; Και στις δύο περιπτώσεις ο νόμος είναι με τον επιχειρηματία. Θα επικαλεστεί η αριστερά την κενή περιεχομένου πλέον, εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας; Θα επικαλεστούν οι συνδικαλιστές τις γελοιότητες των συμφωνιών κυριών σε επίπεδο ΣΕΒ-ΓΣΕΕ; Ή μήπως θα προσφύγουν μονομερώς στη διαιτησία, που πλέον δεν έχουν ούτε αυτό το δικαίωμα; Ακόμα και οι κλασσικές απεργιακές κινητοποιήσεις θα κηρυχθούν από τα αστικά δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές, ενώ οι απεργοί κινδυνεύουν να κατηγορηθούν από τα ίδια δικαστήρια για παρακώλυση συγκοινωνιών κλπ κλπ. Αν εντωμεταξύ έχεις καταφέρει να συσπειρώσεις και να πείσεις τους εργαζόμενους να σε ακολουθήσουν. Γιατί πλέον, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δυσπιστούν και αμφισβητούν τις αδιέξοδες πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος και την αμυντικογενή και δίχως προοπτική, φρασεολογία της σημερινής αριστεράς.