Το τραγούδι του πρώτου χορού των νεόνυμφων του ‘royal wedding’

God save the queen… αλλά και τους πρίγκιπες και τον λοιπό συρφετό του the fascist regime, ενώ παράλληλα it made you a moron τους χιλιάδες κόσμου που πλημμύρησαν σήμερα το Λονδίνο και τα εκατομμύρια αυτών που στήθηκαν στα χαζοκούτια τους ανά τον κόσμο, για να δουν το γάμο δυο απαίδευτων και ανεπάγγελτων νεαρών…

Cause tourists are money

Πάντως να ζήσουν, αλλά να μην μας τα πρήζουν…

Blind Faith

Eric Clapton


Steve Winwood


Ginger Baker


Ric Grech 

Το Γερμανικό μοντέλο...

Από τον Ν. Μπογιόπουλο – Ριζοσπάστη:

Όπως μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, περίπου 7,5 εκατομμύρια (!) είναι οι Γερμανοί εργαζόμενοι που ζουν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα!

Στο «νοικοκυρεμένο», στο «σοβαρό», στο «πλεονασματικό», στο «αναπτυγμένο» γερμανικό κράτος, ένας πληθυσμός, που αριθμητικά ισοδυναμεί με μια Ελλάδα σχεδόν, λιμοκτονεί!

Να, λοιπόν, που οι θεωρίες περί «ανάπτυξης» είναι άνευ σημασίας, αν δεν απαντηθεί το βασικό ερώτημα: «Ανάπτυξη για ποιον»; Προφανώς, η ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού δεν αφορά... εξίσου τα γερμανικά μονοπώλια και τους Γερμανούς εργαζόμενους.

Το ίδιο ισχύει και με τη θεωρία περί «πολιτικής σταθερότητας». Μια χαρά σταθερότητα γνωρίζει το αστικό πολιτικό οικοδόμημα στη Γερμανία. Το αποτέλεσμα: Οι Γερμανοί εργαζόμενοι, είτε με κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών, είτε με συγκυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών - χριστιανοδημοκρατών, είτε τώρα με κυβέρνηση χριστιανοδημοκρατών, στην ίδια θέση βρίσκονται: Είναι το αναλώσιμο «κάρβουνο», που ρίχνεται στη φωτιά, που θυσιάζεται και λιώνει για να γυρίζει τους τροχούς της «ατμομηχανής της Ευρώπης».

Και να σκεφτεί κανείς ότι εκεί δεν έχουν ούτε μνημόνιο, ούτε τρόικα. Που σημαίνει ότι για να πίνουν οι πολυεθνικές το αίμα των εργαζόμενων, δεν χρειάζονται ντε και καλά μνημόνια. Υπάρχουν πολλοί - καπιταλιστικοί - τρόποι...

Και η γερμανική πηγή, DW-WORLD.DE:

Πολλά ήταν τα ψέματα π’ ακούσαμε ως εδώ, ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό

Κίνημα «Δεν πληρώνω» με χορηγούς ο τίτλος του πονήματος του Πάσχου Μανδραβέλη (Καθημερινή), ο οποίος έβγαλε λαβράκι, δηλαδή ένας blogger το έβγαλε κι αυτός βρήκε ευκαιρία να ξεσαλώσει …

Ένας blogger, λοιπόν, αλίευσε μια περίεργη όσο και εξωφρενική δαπάνη (οργή) του Επιμελητηρίου Πιερίας. Ο πρόεδρός του κ. Ηλίας Χατζηχριστοδούλου (ο οποίος μάλιστα εκλέχτηκε με το χρίσμα της Ν.Δ.) (μάλωμα στον Σαμαρά) αποφάσισε «την πληρωμή ποσού 1.734,30 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ... για εκτύπωση διαφόρων εντύπων και πανό για την κατάληψη των διοδίων»! (απόφαση 10089/Φ. 120/22.12.2010).

Έχει και συνέχεια …

Δεν είναι μόνο αυτά. Σύμφωνα με την απόφαση 10087/Φ. 130/22.12.2010) το επιμελητήριο πλήρωσε 98,15 ευρώ για προμήθεια ανακλαστικών γιλέκων για την κατάληψη των διοδίων (τηρούνται δηλαδή και οι κανόνες υγιεινής ασφαλείας) (λεπτή ειρωνεία), 1.131,6 ευρώ «για την διανομή φυλλαδίων για την κατάληψη των διοδίων» και τέλος υπάρχει και το κερασάκι του αγώνα: το Επιμελητήριο Πιερίας πλήρωσε 131,99 ευρώ για «γεύμα οκτώ ατόμων την ημέρα της κατάληψης των διοδίων» (απ. 10073/Φ. 130/22.12.2010).

Και τελειώνουμε με τα ηθικοπλαστικά (κουνάμε το δάκτυλο) και ακαταμάχητα, ερωτήματα και επιχειρήματα …

Εδώ όμως πρέπει να τεθούν κάποια ερωτήματα. Πρώτον: πόσο αυθόρμητες είναι οι καταλήψεις «δεν πληρώνω» αφού έχουν και μηχανισμούς χορηγίας και μισθώνουν (έστω με λεφτά άλλων) τις υπηρεσίες επιχειρήσεων να μοιράζουν φυλλάδια; Δεν είναι σε εθελοντική βάση η αντίδραση;

Η συνέχεια του κειμένου περιλαμβάνει χώσιμο στο θεσμό των επιμελητηρίων, κατά της ανομίας το ανάγνωσμα, παίρνει λίγο ξώφαλτσα το ΠΑΜΕ (;;;) κι ότι άλλο χωράει σε ένα κείμενο 580 λέξεων. Με ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια δηλαδή.

Τι δεν βλέπουμε στο κείμενο; 

Τις απόψεις του κινήματος ‘Δεν πληρώνω’ και του Επιμελητηρίου Πιερίας

Του χρηματοδότη και του χρηματοδοτούμενου δηλαδή. Αυτοί οι οποίοι εγκαλούνται ως παράνομοι, αυτών τη θέση δεν ακούμε. Τυχαίο; Δε νομίζω Πάσχο…

Λαρνάκι Ιτέας - ΚΚΕ

Έπεσε στην αντίληψη μου μια ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης, του συνδυασμού του ΚΚΕ στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, για το θέμα της ανανέωσης της σύμβασης εκμετάλλευσης της περιοχής Λαρνάκι Ιτέας από τη γνωστή εταιρία. Όλη η ανακοίνωση εδώ. Τα διάβασα κι έφριξα, ειδικά τις παραγράφους που περιγράφουν την θέση του κόμματος για ορυκτό πλούτο της περιοχής.

Η ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ με κανένα τρόπο δεν συμφωνεί και με την συγκεκριμένη παραχώρηση σε ιδιώτη, που φυσικά αποσκοπεί στην όσο γίνεται μεγαλύτερη κερδοφορία των κεφαλαίων του.

Γι’ αυτό και απορρίπτουμε κάθε παζάρι γύρω από το τίμημα του ενοικίου ή αναφορικά με τυχόν αντισταθμιστικά οφέλη.

Προτείνουμε την συγκρότηση ενιαίου δημόσιου φορέα, που θα αξιοποιεί ολοκληρωμένα και με κεντρικό σχεδιασμό σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, τον ορυκτό μας πλούτο σε όφελος των εργαζομένων και για την προοπτική που ο λαός χρειάζεται.

Έτσι μόνο θα προστατευθεί πραγματικά και το περιβάλλον. Θα τηρούνται και οι αναγκαίοι όροι προστασίας του, που ο κεφαλαιοκράτης γράφει στα παλιά του τα παπούτσια στις σημερινές συνθήκες στηριζόμενος στα χρήματα, τα μέσα και την πολιτική κυριαρχία των φίλων του στην εξουσία.

Και δεν θα ‘αξιοποιήσουμε’ τη δημόσια περιουσία, θα πάμε κόντρα στις ‘αγορές’, θα εμποδίσουμε την επιχειρηματικότητα; Πως θα πετύχουμε ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα έτσι;

Μα τι λέτε τώρα σύντροφοι; Εδώ λέμε να δώσουμε κι άλλα, δημόσια και μικροϊδιοκτησίες κοψοχρονιά (σε περιόδους κρίσης, ο έχων ανάγκη χρήματα, ξεπουλάει όσο όσο), και σεις έρχεστε και μιλάτε για λαϊκές ανάγκες και περιουσία του λαού; Τα κέρδη της εταιρίας δεν τα σκέφτεστε;

Τον λαό τον ρωτήσατε αν θέλει να είναι κύριος του τόπου του και του εαυτού του ή προτιμά να βολεύεται με τα ξεροκόμματα των αφεντικών, μετά από σικέ διαπραγματεύσεις και κοινωνικό διάλογο του κώλου;

Η εμπειρία του λαϊκού κινήματος, της κοινωνίας των πολιτών και των διεργασιών σε τοπικό-αυτοδιοικητικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια πάντως, δείχνει το δεύτερο σαν πιο πιθανή απάντηση στο ερώτημα.

Μ’ αυτά που λέτε, απλώς αποδεικνύετε πως δεν είστε ‘πραγματιστές’ και ‘υπεύθυνη αριστερά’. Γιατί η ‘υπεύθυνη αριστερά’ και οι κοινωνικά ευαίσθητοι πολίτες που πονάνε τον τόπο και τους συνανθρώπους τους, το συζητάνε το πράγμα. Πως θα το κάνουμε, όλοι στον ίδιο τόπο ζούμε, δούλοι κι αφεντικά, δε θα μαλώσουμε κιόλας. Ας δώσουμε και κάτι στους ταλαίπωρους τους επιχειρηματίες…

Η καταγωγή του Χριστιανισμού (Καρλ Κάουτσκι) - Γ μέρος

ΕΝΔΕΚΑΤΟ: Η κατάσταση όμως άλλαξε με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Μαζί με την Εβραϊκή κοινότητα εξαφανίστηκαν και τα τελευταία ίχνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τον ίδιο περίπου καιρό σταμάτησαν και οι εμφύλιοι πόλεμοι ανάμεσα στους Ρωμαίους.

Στους δύο αιώνες από τους Μακκαβαίους μέχρι την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου βρισκόταν σε συνεχή αναβρασμό. Το ένα καθεστώς έπεφτε ύστερα από το άλλο. Το ένα έθνος πίσω από το άλλο έχανε την ανεξαρτησία του και την κυρίαρχη θέση του. Η δύναμη, που άμεσα είτε έμμεσα, προκάλεσε όλες αυτές τις επαναστάσεις, η Ρωμαϊκή κοινοπολιτεία, κατακομματιάσθηκε από τις πιο θυελλώδικες εσωτερικές ταραχές της περιόδου αυτής, από τους Γράκχους μέχρι τον Βεσπασιανό, ταραχές που είχαν την πηγή τους στις στρατιές και στους στρατηγούς τους.

Τα χρόνια αυτά ήταν μια περίοδος, κατά την οποία η αναμονή ενός Μεσσία, όλο και εντεινόταν, και σταθεροποιούνταν περισσότερο. Στο διάστημα αυτό, καμιά πολιτική οργάνωση δεν φαινόταν αρκετά προσωρινές, ενώ μια πολιτική επανάσταση ήταν κάτι το αναπόφευκτο, κάτι που το περίμεναν πάντα. Επί Βεσπασιανού, η στρατιωτική μοναρχία απέκτησε τελικά την οικονομική υποστήριξη, που χρειαζόταν ένας αυτοκράτορας για να κάνει οποιονδήποτε ανταγωνισμό αδύνατο, δηλαδή αφαιρούσε την δυνατότητα από οποιονδήποτε ανταγωνιστή να εξαγοράσει την εύνοια των στρατιωτών. Κι έτσι, για πολύ καιρό, στέρεψε και η πηγή των συνεχών στρατιωτικών πραξικοπημάτων.

Κι έτσι, άρχισε ο «Χρυσός αιώνας» της Αυτοκρατορίας, μια γενική κατάσταση εσωτερικής ειρήνης, που διατηρήθηκε πάνω από εκατό χρόνια, από το Βεσπασιανό (69) ως τον Κόμμοδο (180). Αν κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες οι ταραχές αποτελούσαν τον κανόνα, στον αιώνα αυτόν αντίθετα κανόνας ήταν η ησυχία. Οι πολιτικές αλλαγές, που ήταν πριν ένα φυσιολογικό πράγμα, τώρα κατάντησαν κάτι το αφύσικο. Η υποταγή στην Αυτοκρατορική δύναμη, η υπομονετική πειθαρχικότητα, τώρα έπαιρνε την μορφή, όχι απλώς του σύμβουλου σύνεσης για τους δειλούς, αλλά προωθούσε βαθιές ρίζες, σαν μια ηθική υποχρέωση.

Αυτό, φυσικά, είχε την επίδρασή του και στην Χριστιανική κοινότητα. Δεν τους χρειαζόταν πια ο Μεσσίας της ανταρσίας μια και είχε ικανοποιήσει την Εβραϊκή σκέψη. Η ίδια η ηθική τους σκέψη εξεγειρόταν τώρα ενάντια σε κάτι το παρόμοιο. Μια όμως και είχαν συνηθίσει να λατρεύουν τον Ιησού σαν Θεό τους, το συμπύκνωμα όλων των αρετών, η αλλαγή που επακολούθησε, δεν πήρε την μορφή της εγκατάλειψης του προσώπου του αντάρτη Ιησού και της αντικατάστασής της από την ιδανική εικόνα μιας άλλης διαφορετικής προσωπικότητας, που θα ταίριαζε καλύτερα στις καινούργιες συνθήκες. Αντίθετα, η Χριστιανική κοινότητα αφαιρούσε συστηματικά κάθε τι το αντάρτικο από την εικόνα του Θεού Ιησού, αλλάζοντας τον αντάρτη Ιησού σε πρόσωπο βασανισμένο, που θανατώθηκε, όχι γιατί είχε γίνει κάποια ανταρσία, αλλά μόνο και μόνο γιατί ήταν απεριόριστα καλός και άγιος θύμα ύπουλων και εγκληματικών δυνάμεων.

. . . . . .

όχι, δεν θα μπορούσα να το αφήσω χωρίς μια εκ των κορυφαίων στιγμών της ελληνικής δισκογραφίας, την Παράβαση απ' τους Αχαρνείς του Σαββόπουλου:

Από την κρισιολογία στη χρεολογία

Αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει με τον όρο «απεχθές χρέος» (τον οποίο εισηγήθηκε το 1927 ένας συντηρητικός οικονομολόγος, ρωσικής καταγωγής, που δίδασκε σε παρισινό πανεπιστήμιο), η μετεπαναστατική Ρωσία αρνήθηκε το 1923 να πληρώσει τα τσαρικά χρέη. Η άρνησή της έγινε επαναστατικώ δικαίω και χωρίς καμιά ανάγκη προσφυγής στο Διεθνές Δίκαιο ή στην Κοινωνία των Εθνών. Άλλο παρόμοιο ιστορικό παράδειγμα εμείς δεν γνωρίζουμε. Τμήματα χρεών έχουν κατά καιρούς κηρυχθεί ως «απεχθή», αυτό όμως συνέβη πάντοτε υπό τις ευλογίες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτό, άραγε εισηγούνται όσοι αριστεροί –κατά δήλωσή τους– χρεολογούν εσχάτως;

Πέτρος Γιώτης από ΚΟΝΤΡΑ

Πριν από ενάμιση χρόνο όλοι στην Ελλάδα συζητούσαμε για την κρίση. Μόλις είχε συντελεστεί η δραπέτευση του Καραμανλή από την πολιτική εξουσία και η αλλαγή σκυτάλης, με τον Παπανδρέου του «λεφτά υπάρχουν» ν’ αναλαμβάνει την κρατική διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού. Η συζήτηση τότε γινόταν για το δημοσιονομικό έλλειμμα, ενώ το κρατικό χρέος αντιμετωπιζόταν ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό και απολύτως διαχειρίσιμο.

Η συζήτηση για την κρίση, βέβαια, η οποία είχε ξεκινήσει αρκετά πριν την κυβερνητική εναλλαγή, ήταν υπονομευμένη και καναλιζαρισμένη από τις δυνάμεις του συστήματος. Μίντια, πανεπιστήμια, ακόμη και ο ΣΕΒ, καταφέρονταν ενάντια στον «καπιταλισμό-καζίνο» και προσπαθούσαν να πείσουν τους εργαζόμενους πως για όλα τα κακά φταίνε κάποια αρπακτικά της νεοϋορκέζικης Wall Street και του λονδρέζικου City, κάποια golden boys, που με την αχόρταγη και ανεύθυνη συμπεριφορά τους οδήγησαν τον παγκόσμιο καπιταλισμό σε μια «πρωτοφανή» κρίση, η οποία πάντως –έτσι έλεγαν– αποκλείεται να εξελιχτεί με τον τρόπο της «μεγάλης ύφεσης» του 1929, γιατί αφορά μόνο τη χρηματοπιστωτική σφαίρα και όχι την «πραγματική οικονομία». Μπορεί τα πορτρέτα του Μαρξ να φιγουράριζαν στα πιο διάσημα αστικά έντυπα, όμως η μαρξιστική πολιτική οικονομία παρέμενε καλά κρυμμένη κάτω από τον ορυμαγδό των παραπλανητικών αστικών οικονομικών θεωριών. Κι ήταν πραγματικά διασκεδαστικό ν’ ακούς τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο (έναν ραντιέρη καπιταλιστή) και τον πρόεδρο του ΣΥΝ Α. Τσίπρα να καταριούνται με απόλυτο χορωδιακό συγχρονισμό τον «καπιταλισμό-καζίνο», επαγγελλόμενοι την επιστροφή σε κάποιον «καλό κ’ αγαθό» καπιταλισμό.

Σήμερα, ουδείς μιλά για την κρίση. Οι πάντες, δε, μιλούν για το κρατικό χρέος. Όταν, στο όνομα της δυνατότητας πληρωμής του χρέους, συνήφθη σύμβαση δανεισμού από την τρόικα, συνοδευόμενη από το γνωστό Μνημόνιο, το σύστημα (και όχι μόνο η κυβέρνηση) πανηγύρισε, διότι –όπως έλεγαν– εξασφαλίστηκε δανεισμός με λογικούς όρους, πάνω στον οποίο θα σπάσουν τα μούτρα τους οι «κερδοσκόποι» (τα golden boys, δηλαδή, που υποτίθεται πως τα είχαν εξολοθρεύσει). Κι ενώ το πρόβλημα υποτίθεται πως λύθηκε με τα 110 δισ. των δανείων της τρόικας, εξακολουθούμε να συζητάμε για το χρέος, το οποίο αντί να μειώνεται αυξάνεται και απαιτεί νέες ρυθμίσεις, νέα δάνεια, νέα Μνημόνια.

Η καταγωγή του Χριστιανισμού (Καρλ Κάουτσκι) - Β μέρος

ΤΕΤΑΡΤΟ: Ο κομμουνισμός τους έφτανε στα άκρα. Ακόμα και σ’ αυτά τα ρούχα τους. Ο Φίλων γράφει: «Σ’ αυτούς, όχι μόνο το φαγητό, αλλά και ο ιματισμός ήταν κοινός. Γιατί υπάρχουν βαριά χειμωνιάτικα ρούχα για τον χειμώνα και ελαφρότερες ενδυμασίες για το καλοκαίρι, έτσι ώστε ο καθένας να τα χρησιμοποιεί όποτε θέλει. Γιατί ότι έχει ο καθένας θεωρείται περιουσία όλων, κι ότι έχουν όλοι θεωρείται περιουσία του καθενός».

Αποδοκίμαζαν την δουλεία. Βασική τους απασχόληση ήταν η γεωργία. Ασχολούνταν όμως και με τις χειροτεχνίες. Εκείνο που απαγορευόταν μαζί με το εμπόριο ήταν η παραγωγή ειδών πολυτελείας και όπλων για τον πόλεμο.

Η βάση ολόκληρου του κομμουνιστικού τους συστήματος ήταν η κοινότητα κατανάλωσης κι όχι κοινωνικής παραγωγής. Κάπου αναφέρεται και το τελευταίο, αλλά μάλλον πρόκειται για δουλειά που φέρνει χρήματα σε άτομα είτε για μεροκάματα, είτε για πουλημένα εμπορεύματα, πάντως και στην μια και στην άλλη περίπτωση, πρόκειται για δουλειά, που γίνεται έξω από την κοινωνική οργάνωση. Πάντως, όλα τα μέλη της αίρεσης, έχουν κοινό το μέρος που κοιμούνται και που τρώνε. Αυτό είναι εκείνο που τους κρατάει όλους μαζί πάνω απ’ όλα. Πρόκειται για κομμουνισμό στο γενικό τους νοικοκυριό. Αυτό προϋποθέτει την μη ύπαρξη ξεχωριστού νοικοκυριού, ξεχωριστών οικογενειών, ξεχωριστών γάμων.

ΠΕΜΠΤΟ: Η ζωτικότητα του Ιουδαϊσμού έδωσε την υπόσταση και στον Εσσαιανισμό, όχι όμως, μόνο αυτό. Υπήρχαν κι άλλοι παράγοντες, που έκαναν τον Ιουδαϊσμό, ακριβώς να δημιουργήσει το μοναδικό αυτό φαινόμενο.

Γενικά, κατά τον τελευταίο αιώνα πριν από τον Χριστό, διαπιστώνουμε ότι παράλληλα με την μαζική φτώχεια, εντείνεται και η προσπάθεια των προλεταρίων και των φίλων τους να ελαφρύνουν την δυστυχία, με οργανωμένο τρόπο. Τα κοινά δείπνα, τα τελευταία αυτά κατάλοιπα του πρωτόγονου κομμουνισμού, είναι ταυτόχρονα και η απαρχή του νέου κομμουνισμού.

Η ανάγκη για συσπείρωση και αμοιβαία βοήθεια, την εποχή του Ιουδαϊσμού, ήταν ιδιαίτερα έντονη. Οι συμπατριώτες στο εξωτερικό, συσπειρώνονταν πολύ περισσότερο, απ’ ότι στην πατρίδα τους, και κανένας δεν ένιωθε περισσότερο μακριά απ’ την πατρίδα του και δεν βρισκόταν μακριά απ’ αυτήν, όσο ο Εβραίος μακριά από την Ιουδαία. Κι έτσι, οι Εβραίοι, ξεχώριζαν για την αμοιβαία αλληλοβοήθειά τους, που ήταν τόσο χτυπητή, όσο και η απομόνωσή τους από τους εθνικούς.

Το χρέος μας, τα κέρδη τους

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Τρίμη από τη σημερινή Ελευθεροτυπία, που εξηγεί τον περίπλοκο μηχανισμό μεταφοράς ιδιωτικών επιχειρηματικών ζημιών στις τράπεζες κι από κει στο δημόσιο χρέος, δημιουργώντας παράλληλα νέα κέρδη για τους κεφαλαιοκράτες. Γιατί, όπως πολύ σωστά είχε επισημάνει ο Μαρξ από νωρίς: Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι τι δημόσιο χρέος τους.

Αυτές τις μέρες, το ελληνικό Δημόσιο, αναζητώντας νέους πόρους για να εξυπηρετήσει μέρος των δανειακών του υποχρεώσεων, πούλησε έντοκα γραμμάτια αξίας 1,625 δισ. ευρώ. Σε 26 εβδομάδες θα προσφέρει συνολικό κέρδος από τους τόκους στους επενδυτές (τράπεζες και ιδιώτες, ντόπιους και ξένους) περίπου 39 εκατ. ευρώ.

Η διαδικασία αυτού του είδους του δανεισμού είναι τακτική και επαναλαμβάνεται επί πολλά χρόνια, με βασική μεταβλητή την απόδοση του κεφαλαίου. Η απόδοση, όπως και σε κάθε άλλη πράξη δανεισμού, εξαρτάται από το επίπεδο του επιτοκίου, το οποίο καθορίζεται από τις «αγορές», δηλαδή τις τράπεζες και τους γνωστούς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης. Αντίστοιχες δημοπρασίες εντόκων γραμματίων του Δημοσίου πρόσφεραν επιτόκιο (δηλαδή κόστιζαν στο κράτος) 1,38% τον Ιανουάριο του 2010, 4,55% τον Απρίλιο του 2010, ενώ προχθές 4,80%.

Αυτός ο κύκλος δημόσιου χρέους - δανεισμού - διαμόρφωσης επιτοκίων και ιδιωτικού κέρδους, στο πιο πάνω παράδειγμα, μας δίνει την ευκαιρία να καταλάβουμε πώς τελικά ο ιδιωτικός πλούτος συνδέεται με το δημόσιο χρέος. Οι τράπεζες και οι ιδιώτες που αγοράζουν με τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, του παραδείγματος, ένα μικρό μέρος του δημόσιου χρέους, και κερδίζουν τα προβλεπόμενα εκατομμυριάκια τους χρεώνοντας το Δημόσιο με το ισόποσο του κέρδους τους, μετατρέπουν επίσης -ιδίως μετά την εκδήλωση της κρίσης- τις ζημιές και τις επισφάλειές τους σε δημόσιο χρέος, δίχως μάλιστα να διακινδυνεύουν τίποτα από τον ήδη συσσωρευμένο πλούτο τους. Πώς γίνεται αυτό;

Η καταγωγή του Χριστιανισμού (Καρλ Κάουτσκι) - Α μέρος

Το έργο του οποίου αποσπάσματα παρουσιάζουμε, είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα πνευματικά έργα της ανθρωπότητας. Πρόκειται για την «Καταγωγή του Χριστιανισμού» του γνωστού Γερμανού διανοούμενου Καρλ Κάουτσκυ, που το έγραψε το 1908. Την εποχή εκείνη, ο Κάουτσκυ ήταν γνωστός ως ο «πάπας του μαρξισμού». Εθεωρείτο και ήταν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες διανοούμενους σ’ όλον τον κόσμο. Στο βιβλίο αυτό ο Κάουτσκυ δείχνει πώς ο Χριστιανισμός ξεπήδησε μέσα από το ανυπότακτο εβραϊκό προλεταριάτο της εποχής, σαν ένα κίνημα με έντονα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά. (Πολιτικό Καφενείο)

Ο Ιησούς Χριστός και το Εβραϊκό Προλεταριάτο της εποχής του

«Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γην, δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν»

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 10, στιχ. 34

ΠΡΩΤΟ: Δεν υπήρχε μεγάλη πόλη την εποχή του Χριστού, που να μην είχε ένα πολυάριθμο εξαθλιωμένο προλεταριάτο. Ύστερα από τη Ρώμη, ερχόταν η Ιερουσαλήμ, που σχετικά, είχε τον μεγαλύτερο αριθμό τέτοιων προλετάριων. Κι αυτό, γιατί οι δυο αυτές πόλεις, ήταν οι μεγαλύτερες σ’ όλη την Αυτοκρατορία. Όπως είδαμε, οι χειροτέχνες βρίσκονταν πολύ κοντά στο προλεταριάτο αυτό. Και κατά κανόνα, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά άνθρωποι που δούλευαν στα σπίτια τους, που και σήμερα θεωρούνται σαν προλετάριοι. Συχνά, η υπόθεσή τους ήταν κοινή με την υπόθεση των ζητιάνων και των χαμάληδων.

Κι όπου τύχαινε να συγκεντρώνονται σε μεγάλο αριθμό παρόμοια, χωρίς περιουσία, στρώματα λαού, εκεί και γίνονταν ιδιαίτερα μαχητικά. Δεν είχαν τίποτε να κερδίσουν, με το να είναι υπομονετικοί. Η συναίσθηση, ότι αυτοί ήταν οι πολλοί, τους έκανε θαρραλέους. Εκτός απ’ αυτό, ήταν δύσκολο για το στρατό να υπολογίζει στην υπεροχή του, μέσα στους στενούς και πολυδαίδαλους δρόμους της εποχής εκείνης. Οι προλετάριοι των πόλεων, δεν άξιζαν και τόσο από στρατιωτική άποψη, όταν επρόκειτο να πάρουν μέρος σε μια ανοιχτή μάχη, αλλά ήταν άριστοι για τις οδομαχίες. Κι αυτό, φάνηκε στα γεγονότα της Αλεξάνδρειας και της Ιερουσαλήμ.

Στην Ιερουσαλήμ, το προλεταριάτο αυτό, είχε τέτοια ορμητικότητα για μάχη, που δεν την είχαν οι νοικοκυραίοι και οι διανοούμενοι, που συγκροτούσαν τον στρατό των Φαρισαίων. Σε ομαλούς καιρούς, είναι αλήθεια, ότι οι προλετάριοι άφηναν τους εαυτούς τους να καθοδηγούνται από τους Φαρισαίους. Με την αντίθεση όμως, ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και τη Ρώμη, που όλο κι εντεινόταν περισσότερο και η αποφασιστική στιγμή πλησίαζε, όλο και πιο πολύ οι Φαρισαίοι πρόσεχαν και ακόμα φοβούνταν το προωθούμενο προλεταριάτο, στην εντεινόμενη σύγκρουσή τους.

May 2, 2009, Real Madrid Vs FC Barcelona 2-6

Η απελευθέρωση του κάστρου των Σαλώνων

Ι.Κ. Κορδάτου, Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, τόμος 2ος, σελ. 238, Αθήνα 1957

Αλλά και η απελευθέρωση της Λιβαδειάς…

Ι.Κ. Κορδάτου, Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, τόμος 2ος, σελ. 240-241, Αθήνα 1957

Κλπ, κλπ …

Και ποιοι προβήκαν στις βιαιότητες;

Οι μη προσκυνημένοι:

 Ι.Κ. Κορδάτου, Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, τόμος 2ος, Σελ. 244, Αθήνα 1957

Δεν είναι ντροπή πατριώτες, με τη βία προχωράει η ιστορία, όχι με τις παρελάσεις και τα πανηγυράκια των τοπικών ψευτο-αρχόντων…

Ξέρετε σεις…

Ένα σοσιαλιστικό τραγουδάκι

Σουρεάλ καταστάσεις από τον Τζιμάκο στο Athens Pride 2009,

αλλά ίσως όχι και τόσο...

Αυτός είναι πολιτικός πολιτισμός: τους βάζουμε να ψηφίζουνε, μέχρι να βαρεθούν και να μας ‘αγαπήσουν’

Απορρίφθηκε και το δεύτερο (επιτήδειο) σχέδιο Άγγλων, Ολλανδών και Ισλανδών πλουτοκρατών, να πληρώσουν οι φορολογούμενοι της Ισλανδίας για τις λαμογιές των φαλιρισμένων Ισλανδικών ιδιωτικών τραπεζών (περίπτωση Icesave). Δεν πέρασε τελικά το νέο, ‘βελτιωμένο’ σχέδιο bailout στο δεύτερο δημοψήφισμα, με ποσοστά γύρω στο 60% έναντι 40%. Είχαμε όμως πρόοδο, από το σχεδόν 93% έναντι 7% του αντίστοιχου, περσινού δημοψηφίσματος, το επιθυμητό ‘ΝΑΙ’ ανέβασε ποσοστά.

90-10 στο πρώτο, 60-40 στο δεύτερο, με λίγη προσπάθεια θα ‘ρθει το ποθητό 49-51 στο τρίτο δημοψήφισμα. Κοντεύουν να το κάνουν εθνικό σπορ το δημοψήφισμα οι Ισλανδοί. Κάθε χρόνο κι ένα, μέχρι να βγει αυτό που θέμε.

Κι εδώ αποδεικνύεται πόσο χαζοί είναι οι δικοί μας πλουτοκράτες. Αν στην Κερατέα, αντί για δακρυγόνα, τους είχαν ταράξει στα δημοψηφίσματα, με την κατάλληλη προπαγάνδα και κινδυνολογία, σε 3, 4, άντε 5 τοπικά δημοψηφίσματα, δεν μπορεί, θα την είχαν ‘αγαπήσει’ τη χωματερή οι Κερατιώτες. Κάθονται οι χαζοί και σπαταλάνε ένα σκασμό λεφτά σε υπερωρίες μπάτσων και βενζίνες. Βρε, πιο φτηνά θα σας έρχονταν τα δημοψηφίσματα. Είναι ‘δημοκρατικά’, ‘φιλελεύθερα’, ‘σοσιαλιστικά’ και δεν ξεσηκώνουν τους μικροαστούς εναντίον σας. Άσε που θα ‘χε βγει και δήμαρχος Σαρωνίδας η γυναίκα του Πάγκαλου.

2 πρόσφατες ταινίες – ντοκιμαντέρ και 1 κριτική άποψη για τέτοια ζητήματα

Debtocracy by BitsnBytes

Το άλλο ντοκιμαντέρ ‘ήτανε’, γιατί προλάβανε και το κατεβάσανε από το vimeo, το Inside Job (γι' αυτό ότι καλό βρίσκεις, το κατεβάζεις αμέσως.)

Αντί κριτικής:

Η μεγάλη αλήθεια της εποχής µας (που δεν υπηρετεί κανείς µε το να τη βρει μονάχα, που όμως χωρίς αυτή καμιά άλλη σημαντική αλήθεια δε μπορεί να βρεθεί) είναι ότι η ήπειρος µας βουλιάζει στη βαρβαρότητα επειδή προσπαθούν να διατηρήσουν µε τη βία τις σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Τι ωφελεί να γράψει κανείς κάτι θαρραλέο απ’ όπου να βγαίνει πως η κατάσταση που βρισκόμαστε είναι βάρβαρη (που είναι αλήθεια) αν δε φαίνεται ξεκάθαρα για ποιο λόγο φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση; Πρέπει να πούμε ότι τα βασανιστήρια γίνονται γιατί πρέπει να διατηρηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας. Φυσικά, λέγοντας το αυτό χάνουμε πολλούς φίλους που είναι αντίθετοι στα βασανιστήρια γιατί πιστεύουν πως οι σχέσεις ιδιοκτησίας θα μπορούσαν να διατηρηθούν και χωρίς αυτά (που δεν είναι αλήθεια).

Πρέπει να πούμε την αλήθεια για τις βάρβαρες συνθήκες στη χώρα µας για να μπορέσει να γίνει αυτό που θα τις εξαφανίσει, δηλαδή αυτό που θ’ αλλάξει τις σχέσεις ιδιοκτησίας.

Πρέπει ακόμα να το πούμε σ’ εκείνους που υποφέρουν πιο πολύ απ’ όλους κάτω απ’ τις σημερινές σχέσεις ιδιοκτησίας, που έχουν το πιο δυνατό συμφέρον για την αλλαγή τους, στους εργάτες, και σ’ εκείνους που μπορούμε να οδηγήσουμε στους εργάτες σαν σύµµαχους, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουν ούτε κι εκείνοι ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όσο κι αν παίρνουν μερίδιο απ’ τα κέρδη.

Και πρέπει, πέμπτο, να βαδίσουμε µε πονηριά.

Κι όλες αυτές τις πέντε δυσκολίες πρέπει να τις ξεπερνάμε ταυτόχρονα, γιατί δεν μπορούμε να ερευνάμε την αλήθεια για τις βάρβαρες συνθήκες χωρίς να σκεφτόμαστε εκείνους που υποφέρουν κάτω απ’ αυτές, και καθώς, διώχνοντας κάθε πειρασμό δειλίας, γυρεύουμε τις αληθινές αιτίες µε τη σκέψη µας στραµµένη σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις τους, πρέπει ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε και το πως θα τους δώσουμε την αλήθεια µε τρόπο που να ‘ναι στα χέρια τους όπλο, και µε τόση πονηριά που η μετάδοση αυτή να µη μπορεί ν’ ανακαλυφτεί και να εμποδιστεί από τον εχθρό.

Τέτοιες είναι λοιπόν οι απαίτησες µας, όταν ζητάμε από τους συγγραφείς να γράφουν την αλήθεια.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, η ανακεφαλαίωση από το:

ΠΕΝΤΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

(1935, Παρίσι, ‘Συνέδριο για την υπεράσπιση της Κουλτούρας’)

Κουροσάβα – Όνειρα (Το βουνό Φούτζι στα κόκκινα), Πανούσης – Ναγκασάκι

Φουκουσίμα, Φουκουσίμα…

Το 1990 ο υπέργηρος Ακίρα Κουροσάβα γύρισε μία από τις αγαπημένες μου ταινίες: ¨Όνειρα" (Yume / Dreams), σπονδυλωτή, κατέγραψε σ' αυτήν οκτώ όνειρα κι εφιάλτες του. Οι κριτικοί της εποχής δεν ενθουσιάστηκαν, οι συμπατριώτες του δεν κατάλαβαν (ή δεν θέλησαν να καταλάβουν...) τι τους έλεγε στην προτελευταία του δημιουργία: υμνούσε την ανθρώπινη απλότητα, την ομορφιά και δύναμη της φύσης, τον πολιτισμό της παράδοσης, την τέχνη, την αθωότητα της παιδικής ματιάς του χθες, αλλά έστελνε και σήματα κινδύνου για την αγριότητα του αύριο. Στη δεύτερη κατηγορία, το όνειρο-εφιάλτης "το βουνό Φούτζι στα κόκκινα". Ξανακοιτώντας το μετά από τόσα χρόνια και με την απειλή ο εφιάλτης του Κουροσάβα να γίνει πραγματικότητα, αναρωτήθηκα για το αν είναι μια μυθοπλασία του μεγάλου δημιουργού ή ενόραση. Όχι, δεν πιστεύω σε αυτά, μα... "οι 6 αντιδραστήρες", "-που χάθηκαν οι άνθρωποι; στον πάτο της θάλασσας", τα οργισμένα λόγια της έντρομης μάνας για όσα ψέμματα τους είπαν τα ζόμπι του πυρηνικού λόμπι και οι κυβερνήσεις μαριονέτες τους... Από rhgas




Ηλιοβασιλέματα στους υπονόμους
σκοπιές με ευζώνους
σε καρτ-ποστάλ
Βιντεοκασέτες με το Νταλάρα
και μια λαχτάρα
για κρουασάν

Κάτω από το χώμα σαν τα ποντίκια
κι ο εφιάλτης
σε κυνηγά
Τέρμα τα πουλάκια και τα τζιτζίκια
μονάχα βράχια
ραδιενεργά

Θαμμένοι παρέα μ' ατομικά κεφαλάκια
από πυραύλους
Πέρσινγκ και Κρουζ
Κι ο συγκάτοικός μου ακόμα γουστάρει
μόνο πυραύλους σοσιαλιστικούς

Zεις πρωτοπόρο Ναγκασάκι
σε κάθε δρόμο κάθε σοκάκι

Καθεστώς γαλέρας, μισθός 18 κορώνες /ώρα!

Από το βόρειο (σουηδικό) ELVA, για τις εργασιακές συνθήκες στον ‘πολιτισμένο’ βορά.

Το πλήρωμα από τις Φιλιππίνες στα νέα σούπερ λουξ ferries της Σουηδικής εταιρείας Stena Line εργάζονται με όρους που πολλοί λίγοι θα δεχόντουσαν. Πρόκειται για ακραίες διαφορές μισθών και διακρίσεων, που η εκπομπή Uppdrag granskning, ερεύνησε.

Η Stena Line είναι μία από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες στον κόσμο, με τζίρο περίπου 10 δισ. κορώνες. Τα δύο δίδυμα πλοία Stena Britannica και Stena Hollandica είναι τα διαμάντια της εταιρείας: δύο σούπερ λουξ ferries, που η ίδια η εταιρεία αποκαλεί ‘σούπερ σε μέγεθος και ποιότητα’ και είναι τα μεγαλύτερα του είδους τους! Εφόσον τα ferries ήταν ...σούπερ επένδυση, η Stena Line εκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητα για να περιορίσουν τις δαπάνες τους.

Οι ναυτικοί από τις Φιλιππίνες πάνω στο Britannica και το Hollandica παίρνουν ωρομίσθιο περίπου 2 δολάρια την ώρα, σχεδόν 18 κορώνες, (περίπου 2 ευρώ/ώρα!) Ο διευθύνων Σύμβουλος της Stena Line στην Ολλανδία, Pim de Lange, μας λέει ότι θα ήταν ...ανεύθυνο να τους πληρώσουν περισσότερα!

Γιατί τότε, λέει, θα μπορούσε ένας Φιλιππινέζος ο οποίος εργάζεται ως σερβιτόρος στο πλοίο να κερδίζει πολύ περισσότερα από έναν άλλο, με καλύτερη δουλειά, στις ....Φιλιππίνες! Δεν είναι ...δίκαιο, (!) λέει ο Pim de Lange.

Τα πληρώματα από τις Φιλιππίνες όμως δηλώνουν ότι εργάζονται 12 ώρες την ημέρα - μερικές φορές και περισσότερο, όπως και οι Ευρωπαίοι, που επίσης εργάζονται στο πλοίο. Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί ναυτικοί εργάζονται μία ή δύο εβδομάδες συνεχώς και μετά έχουν ρεπό μια εβδομάδα, ή δύο.

Οι Φιλιππινέζοι, όμως, δουλεύουν κάθε μέρα, για 6 μήνες χωρίς διακοπή! Υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν έχουν δει ούτε τα...νεογέννητα παιδιά τους, στις Φιλιππίνες! Ο Pim de Lange είπε ότι το πλήρωμα θα είναι πάντα μισό Ευρωπαϊκό, μισό από τις Φιλιππίνες, όπως είναι μέχρι τώρα η κατάσταση, αν όμως χειροτερέψει η οικονομία τότε θα προσλάβουν αποκλειστικά και μονό...Φιλιππινέζους, όπως είπε!

Έτσι γίνεται, λέει ο Pim de Lange, τα τελευταία χρόνια και ‘είναι όλοι ευχαριστημένοι’ με αυτό το σύστημα. Το πλήρωμα είναι ευτυχισμένο, όπως και οι επιβάτες. Και οι Φιλιππινέζοι είναι ευχαριστημένοι, τον ρωτάει ο ρεπόρτερ. ‘Πολύ ευχαριστημένοι’, λέει ο Pim de Lange.

Και ο Σουηδός, όμως, διευθυντής του ανθρώπινου δυναμικού της Stena Line, Robert Åkerlund, υπερασπίζεται τις συμβάσεις εργασίας, που έχει υπογράψει η εταιρεία με τους ναυτικούς από τις Φιλιππίνες. ‘Είναι διεθνώς αποδεκτοί και συμφωνηθέντες όροι’, λέει.

Όλα είναι λοιπόν ... ‘νόμιμα’!

Funkahdafi

Επικαιρότητα,

Funkahdafi από τους FRONT242 και το BACKCATALOGUE

We who are oppressed love those who fight against oppression

and the oppressors...

Brothers and sisters, it is with great honor and privilege

that I present to you the leader of the El Fatah revolution...

From Libya, our brother Muhammar El Kahdafi.

PS: Ευχαριστώ το φίλο που μου το έστειλε με mail, για να με 'πικάρει' σε ένα άλλο, άσχετο θέμα.

Εικαζόμενη συναίνεση (presumed consent) και νεκροί δότες – μια παλιά πασοκική ψύχωση ή μήπως κάτι άλλο;

Στον επικοινωνιακό ορυμαγδό των ημερών (τα της ‘ελεγχόμενης πτώχευσης’, Λιβύη, Φουκουσίμα, ‘νέο λύκειο’ κλπ) πέρασε κάπως στα ψιλά, ένα νομοσχέδιο του Υπ. Υγείας με τίτλο Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων και άλλες διατάξεις, όπου μεταξύ άλλων προβλέπει:

Άρθρο 9

Αφαίρεση οργάνων από θανόντα δότη

1. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον είναι ενήλικο και συντρέχουν οι προϋποθέσεις της επόμενης παραγράφου…

2. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του σύμφωνα με την παράγραφο 3. Πρόκειται για την «εικαζόμενη συναίνεση». Θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη σκοπιμότητα της διάταξης αυτής.

3. Στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων τηρείται αρχείο όπου καταχωρούνται οι δηλώσεις των πολιτών περί αντίθεσής τους στην αφαίρεση οργάνων τους μετά θάνατον. Κάθε ενήλικος πολίτης μπορεί να αποστέλλει στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων σχετική δήλωσή του, με βεβαιωμένο το γνήσιο της υπογραφής.

Με λίγα λόγια θα είμαστε, απ’ όταν βγει το ΦΕΚ, όλοι με το στανιό, μετά θάνατον δότες οργάνων. Το ζήτημα εδώ είναι πολύ λεπτό και άπτεται της ελεύθερης βούλησης του ατόμου, θρησκευτικών πεποιθήσεων, ωφελιμιστικών κριτηρίων, βιοηθικής και πιθανόν πάει παραπέρα.

Το νεκρό σώμα ανήκει στον αποθανόντα και τους οικείους του ή στο κράτος;

Ποιος εικάζει και με ποια κριτήρια, σε μια άκρως εμπορευματοποιημένη κοινωνία;

Εάν σήμερα το κράτος (ποιοι άραγε είναι το κράτος;), αποκτά ιδιοκτησία επί των νεκρών σωμάτων με το έτσι θέλω, ποιος του απαγορεύει αύριο να τη διεκδικήσει και επί των ζωντανών, αν δεν την έχει ήδη, έμμεσα;

Τα ερωτήματα που γεννώνται πολλά, όμως πιο ενδιαφέρων είναι το γεγονός πως παρόμοια νομοθετική ρύθμιση είχε προταθεί ξανά το 2005, πάλι από πασόκους, ως πρόταση νόμου βουλευτών της αντιπολίτευσης. Τότε δεν πέρασε, δε γνωρίζω το πώς και το γιατί, όμως σήμερα, κατά πάσα πιθανότητα, η έντονη αυτή πασοκική εμμονή, θα γίνει νόμος του κράτους τους. Η αιτιολόγησή τους και στις δύο περιπτώσεις ίδια, χωρίς εμένα προσωπικά να με πείθει. Πιο πολύ μου θυμίζει το ‘αρχαίο ρητό’:

ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες πασοκικές-σοσιαλδημοκρατικές προθέσεις.

Μία ενδιαφέρουσα τοποθέτηση στην πρόταση νόμου του 2005 και την πασοκική φούρια για ‘εικαζόμενη συναίνεση’, έδωσε η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής: