Αγανακτίστας, κατά το Ατενίστας;

Ή το πως εκλαμβάνει τους ‘αγανακτισμένους’ και τις κινητοποιήσεις τους, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Κ. ΜΑΚΡΗ: Κύριε Πεταλωτή, ένα τελευταίο σύντομο ερώτημα. Θέλω ένα σχόλιο για τις κινητοποιήσεις, το κίνημα των Ελλήνων Αγανακτισμένων που είδαμε χθες πολύ μαζικά έξω από τη Βουλή και ανανεώνει και το ραντεβού του για σήμερα. Πολλοί είπαν ότι τρόμαξε η κυβέρνηση απ’ αυτό το κίνημα.

Γ. ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Δεν τρόμαξε η κυβέρνηση και όσοι το είπαν, γνώριζαν και τις εσωτερικές συζητήσεις που γίνονται ότι και κομματικά θα αποδεικνυόταν πως δεν τρόμαξε η κυβέρνηση. Ο κόσμος, - και μεις το ξέρουμε πολύ καλά - έχει προβλήματα μεγάλα, είναι προβλήματα ανασφάλειας, τα οποία υπάρχουν κυρίως, έχουμε μία πολύ μεγάλη μάζα, κρίσιμη μάζα πολιτών που βομβαρδίζεται από καθημερινά μηνύματα τρομοκράτησης, στην κυριολεξία. Υπάρχει μία ρευστότητα και στο εγχώριο και στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και όλα αυτά δημιουργούν ανασφάλεια. Όσο, φυσικά, οι κινήσεις αυτές είναι αυθόρμητες και είναι πραγματικά μία έκφραση πηγαία ανησυχιών, δεν είναι αρνητικό για το πολιτικό μας σκηνικό. Εκεί που θα ήταν αρνητικό, εάν υπήρχαν οι κουκούλες, εάν υπήρχαν οι μολότοφ, εάν υπήρχε η ανευθυνότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, στο επίπεδο που δείχνουν ότι δεν κατανοούν την πραγματικότητα, τότε, πραγματικά, θα τρομάζαμε από την ανευθυνότητα που δείχνουν κάποιοι. Όσο οι ανησυχίες είναι αυθόρμητες και θετικές, εννοείται ότι εμείς δε ζούμε σε άλλο κόσμο και γνωρίζουμε ότι ο πολίτης αισθάνεται ανασφάλεια, αυτήν την ανασφάλεια τη συμμεριζόμαστε κι εμείς και προσπαθούμε ακριβώς να ανατάξουμε. Γι’ αυτό λέω, και δεν είναι βερμπαλιστικό αυτό, ότι μία εγγύηση υπάρχει σήμερα για τη σταθερότητα, να ακολουθείται μία συγκεκριμένη πολιτική μέσα στα όρια, τα οποία τίθενται από την ίδια την πραγματικότητα, έτσι όπως φιλοδοξεί να την κάνει η κυβέρνηση.

Συνέντευξη του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, Γιώργου Πεταλωτή στο ραδιοφωνικό σταθμό Real FM και τους δημοσιογράφους, Κ. Μακρή και Α. Κωνσταντάτο, Αθήνα, 26 Μαΐου 2011.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Χθες, έγινε μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, η οποία –κατά τα φαινόμενα- δεν ήταν υποκινούμενη από πουθενά. Προέκυψε αυθορμήτως κυρίως μέσω της κοινωνικής δικτύωσης. Έχετε σχόλιο γι’ αυτή τη συγκέντρωση;

Γ. ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ: Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις κινητοποιήσεις αυτές. Το πιο ενδιαφέρον είναι πως είναι ακηδεμόνευτες. Και ελπίζουμε να παραμείνουν έτσι.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ Ν.Δ. κ. ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΕΛΑΚΗ.

And last but not least, his master’s voice:

ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ οι πλατείες της Τετάρτης. Καλόκαρδες, ανοιχτές, νεανικές, απλοϊκές, ακοµµάτιστες, ειρηνικές και κυρίως γεμάτες. Διαδήλωσαν, φώναξαν, βρέθηκαν, χειροκρότησαν, αποδοκίμασαν και στο τέλος οι ίδιοι οι διαδηλωτές καθάρισαν το οδόστρωμα. Αγανακτισμένοι. Και πολιτισμένοι.

…

ΠΟΣΟΙ ΗΤΑΝ; Πιστέψτε µε, δεν έχει καµία σημασία. Το γεγονός είναι ότι βρέθηκαν εκεί. Και, κυρίως, ότι απέδειξαν πως η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη κι η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ, χωρίς τα κρατικοδίαιτα συνδικάτα, χωρίς την ξύλινη αργκό του Τσίπρα, χωρίς κουκουλοφόρους, επεισόδια και μολότοφ.

…

ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΟΥΝ στον παλαιοκοµµατισµό που την Τετάρτη αποδοκίμασαν δεν είναι µόνο ότι θα κάνουν εκ των πραγμάτων ένα βήμα πίσω. Ούτε ότι θα ακυρώσουν την πρωτοτυπία τους και την εµβέλειά τους. Είναι ότι επιπλέον θα χάσουν και το χιούμορ τους.

ΠΑΙΔΙΑ, ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΒΑΛΕ ΜΑΣ ΠΑΝ’ ΑΠ’ ΟΛΑ

PS: Όταν θα  αρχίσουν τα ειρωνικά σχολιάκια και ο σαρκασμός από τον Άρη, τον Μπάμπη και τον Great Pretender.  Όταν θ' αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους στα στενά δίας, ζήτα, ματ και ασφαλίτες στα φανερά. Όταν η τηλεοπτική προβολή και κάλυψη θα πέσει στο ναδίρ. Τότε ναι, θα έχει γίνει το πρώτο βήμα.

Ο Πάσχος τώρα και στις πανελλαδικές

Κακόγουστο ανέκδοτο θα το χαρακτηρίζαμε σε άλλους καιρούς, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνάει και την πιο διεστραμμένη φαντασία:

η ‘πάσχουσα’ παιδεία είναι πλέον γεγονός…

Από το Cogito ergo sum

Κάποτε, λέγαμε ότι στις εξετάσεις έπεσε Ξενοφών, Λυσίας ή -αν ήμασταν τυχεροί- Ισοκράτης. Αργότερα, όταν τα αρχαία εξοβελίστηκαν από τα σχολεία, οι μαθητές έλεγαν ότι έπεσε Νιρβάνας, Μυριβήλης ή Σικελιανός. Τώρα, στο "νέο σχολείο" που ονειρεύονται ο Γιωργάκης με την Αννούλα, τα παιδιά μπορούν περήφανα να λένε ότι έπεσε...Μανδραβέλης! Άντε βρε και εις ανώτερα. Του χρόνου μπορεί να πέσει Καρακούσης ή Πρετεντέρης! Εμ, πώς; Τζάμπα θα πάνε τόσα λιβανιστήρια των εξωνημένων καθεστωτικών δημοσιογράφων των "έγκυρων" Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης;

Κάποτε δίνονταν στους μαθητές αποσπάσματα από έργα αναγνωρισμένων -αρχαίων ή νεώτερων- συγγραφέων και το ζητούμενο ήταν η διερεύνηση του περιεχομένου όσων εκείνοι είχαν γράψει. Σήμερα, στο "νέο σχολείο" της Αννούλας και του Γιωργάκη, τα πράγματα άλλαξαν. Για την ακρίβεια, θυμίζουν την τακτική της χούντας: παίρνουμε ως δεδομένο το συμπέρασμα στο οποίο θέλουμε να καταλήξουν οι μαθητές και τους δίνουμε το κατάλληλο κείμενο για να προκύψει το ζητούμενο συμπέρασμα. Φυσικά, αν δεν μπορούμε να βρούμε τέτοιο κείμενο κάποιου καταξιωμένου συγγραφέα, μπορούμε άνετα να επιλέξουμε κείμενο οποιουδήποτε φελλού.

Επειδή, όμως, τούτο το ιστολόγιο δεν αρέσκεται στους αφορισμούς, ας δούμε προσεκτικώτερα το κείμενο του Μανδραβέλη, το οποίο μπήκε προχτές στις εξετάσεις. Ένα κείμενο, για το οποίο ο Βασίλης Ξυδιάς σημειώνει ότι, από γλωσσικής απόψεως, είναι τόσο κακό ώστε δύσκολα θα έπαιρνε πάνω από δώδεκα με δεκατρία (σημ.: ολόκληρο το θέμα των εξετάσεων εδώ).

Έπαρση και ξεπεσμός…

Γιατί τα ‘χει αυτά ο καπιταλισμός, η αστική δημοκρατία και η ζωή…
Όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας θα βουτηχτούμε στα σκατά Dominique…

Όλα είναι ατμός....

Στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης

Μια πρόγευση της νέας, ηλεκτρονική εποχή για το δημόσιο, μετά και την κατάθεση του σχετικού σχεδίου νόμου (Για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και λοιπές διατάξεις), μας έδωσε ο αρμόδιος ΥΠΕΣ Γ. Ραγκούσης, μιλώντας δημόσια στην κρατική τηλεόραση την περασμένη Κυριακή. Απολαυστικός:

Κος ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ:

Θα σας πω περιπτώσεις που δεν έχετε τσιμπήσει και είναι ήδη το κέρδος, περιπτώσεις που μου λέγανε εμένα τώρα, πρόσφατα το Πάσχα, μία φίλη ότι στην δική της υπηρεσία, ας μην πω ποια είναι ακριβώς, ότι ήταν ο προϊστάμενος έτοιμος να δαπανήσει 5.000 ευρώ για την εκτύπωση του απολογισμού των πεπραγμένων της συγκεκριμένης υπηρεσίας.

Και όταν του επισημαίνει και του λέει: ξέρεις, όμως, ότι η απόφαση αυτή θα βγει στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και οι 5.000 ευρώ που θα δώσεις δεν θα δικαιολογούνται, γιατί όλοι θα σε ρωτήσουν γιατί να το εκτυπώσεις και να μην το βάλεις σε ένα τσιπάκι….

Κος ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ:

Μια ηλεκτρονική μνήμη.

Κος ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ:

Σε μία ηλεκτρονική μνήμη του υπολογιστή. Έκανε πίσω. Δεν δαπάνησε τις 5.000 ευρώ.

Γραφείο Τύπου του Υπουργού, 1/5/2011

Δηλαδή αντί να τυπώσεις κάτι, τον απολογισμό της υπηρεσία σου για παράδειγμα, που προφανώς οφείλεις από το νόμο να δημοσιοποιήσεις, το βάζεις σε ένα τσιπάκι. Το οποίο είναι όμως ηλεκτρονική μνήμη και μάλιστα όχι οποιαδήποτε, αλλά ηλεκτρονική μνήμη υπολογιστή. Προφανώς αυτό το κάνεις σε όσα αντίγραφα υποχρεούσαι απ’ το νόμο και μετά αρχίζεις να μοιράζεις υπολογιστές με ηλεκτρονική μνήμη που περιέχει τον απολογισμό στους αποδέκτες. Φαντάζομαι και το σχετικό νομοσχέδιο, κάπως έτσι θα το κατέθεσε στη βουλή…

Βέβαια η κορυφαία ατάκα είχε ως συνήθως πατριωτικό χρώμα, αναφερόμενος στην αύξηση του ωραρίου στο δημόσιο:

Νομίζω ότι αυτή τη μισή ώρα στην πραγματικότητα δεν πρέπει να έχουν καμία, να το πω έτσι, ιδιαίτερη δυσκολία να την προσφέρουν στο κράτος, άρα και στο κοινωνικό σύνολο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Για αυτό και πιστεύω ότι παρά τις εύλογες και κατανοητές αντιδράσεις….

Για την Ελλάδα ρε γαμώτο…

Όπως για την Ελλάδα ρε γαμώτο, παίρνουν φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, μειώσεις εργοδοτικών εισφορών και άλλα κρυφά και φανερά τόσα χρόνια οι κατατρεγμένοι, πλην όμως πατριώτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι και μεγαλοεργολάβοι…

Πώς ο Σταμάτης από εργάτης γης έγινε ... τελικά εργάτης γης παρέχων υπεραξίαν

Ένα διήγημα του Αντώνη Κακάρα, απ’ τη Γραβιά, στο σημερινό Ριζοσπάστη. Επίκαιρο και με έντονο τοπικό ενδιαφέρον.

Ο Σταμάτης πείσθηκε πως στην πόλη θα ‘χει τύχη καλύτερη, του το ‘λεγε εξάλλου ο μπάρμπας του αυτοπροσώπως, θα σταμάταγε να ξεχερσώνει χειμώνα καλοκαίρι το λόγγο, Θα ‘χω κατά τας εορτάς τουλάχιστον σχόλη επομένως και μίαν ευκαιρίαν διά τα κορίτσια, σκέφτηκε, όχι πάντα βέβαια γιατί κάτι έπρεπε να βάζει στην μπάντα από το μεροκάματο, άλλο αν τελικά του ‘ρχονταν ίσα βάρκα ίσα νερά.

Πέρναγε ο καιρός, τα ‘βαλε κάτω, προβληματίστηκε. Βαρέθηκε να περιμένει τις καλύτερες μέρες και θυμήθηκε τη φοράδα του, το χωριό του, τα πανηγύρια, το καφενείο, όλα μ’ αυτήν ακριβώς τη σειρά τριβέλιζαν πια το μυαλό του, μνήμες κατανοητές του γνήσιου και απλού, που ευτυχώς παρέμενε καθαρός και αμόλυντος. Δε δίστασε επομένως, και αφού είχε μάθει να λέει τα σύκα σύκα, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Έχετε υγείαν, τους είπε και αποσβολώθηκε ο μπάρμπας του. Πού πας παιδί μου. Επιστρέφω εις προτέραν εργασίαν μου θείε, πλέον ξεκούραστο είναι να ξεχερσώνω το λόγγο, έχω και το καφενείον κατά τας Κυριακάς, εδώ εργάζομαι αδιαλείπτως και εισέτι παραμένω εργάτης αγνοών ακριβώς τι είδους, δεν επιθυμώ τοιαύτην προκοπήν. Μα παιδί μου, οι γονείς σου... Οι γονείς μου θα χεστούν απ’ τη χαρά τους, μπάρμπα, του ξέφυγε παραδόξως και αναφωνώντας. Γεια και χαρά σας Σαλονικιώτισσες (τζάμπα το δέχονταν το θηρίο παλικάρι, τζάμπα τον γλένταγαν, αφότου τον μύησαν οι ατσίδες της αγοράς στις γυναικοδουλειές, εν τούτοις τίποτα δεν τον κράταγε, καίτοι απολάμβανε τον έρωτα επαναλαμβάνοντας. Αναγκαίον το σεξ, βεβαίως είναι αναγκαίον και διά την υγείαν), και το ‘σκασε τελικά με το τρένο τραγουδώντας την Ιτιά. Βγάζει το κεφάλι απ’ το παράθυρο να δροσιστεί ο Σταμάτης, με το έμπα στη στοά εκεί περί το Λιανοκλάδι, εκτός που καταμαύρισε απ’ την καπνιά, του φεύγει η τραγιάσκα, Ο πίλος μου, ο πίλος μου κραύγαζε με απόγνωση και του ‘μεινε του καλού ανθρώπου να το λένε, κοντά στ’ άλλα τα ωραία, μέχρι σήμερα.

Με ανανεωμένη την ορμή έπεσε ο Σταμάτης στα ξεχερσώματα που γρήγορα τα σάρωσε, και ξεκίνησε να δουλεύει ως αγρότης πια και να χαίρεται σαν αλώνιζε και θάμαζε το στάρι και το κριθάρι που μάζευε. Τώρα ήταν και ιδιοκτήτης γης, αφού μοίρασαν και τα ποτιστικά της Παναγίας που λέγαμε, γιατί μεσολάβησαν κάτι εκλογές και το καλοσκέφτηκαν ως χρήσιμο και αποτελεσματικό μέτρο.

Ανοιγαν όμως κάτι τρυπάρες στο ωραίο το βουνό και βγάζανε βωξίτη που θα ‘τρεχαν τα σάλια των αφεντάδων σίγουρα, οπότε κατέφτασαν στο ήσυχο χωριό οι επιστάτες, Να ‘ρθείτε να δουλέψετε στα μεταλλεία, είναι καλύτερα, λέγανε στους αγρότες που ‘βγαζαν το κρασί τους και συναγωνιζόντουσαν ποιος κάνει το νοστιμότερο. Μα πώς είναι καλύτερα στις τρύπες, θα πεθάνουμε εκεί μέσα, ούτε ήλιο δε θα βλέπουμε. Βρε όρνια είναι καλύτερα σας λέμε, πιο δροσερά το καλοκαίρι που δε θα σας βαράει κατακούτελα ο ήλιος, πιο ζεστά το χειμώνα, ελάτε να παίρνετε μεροκάματο, να βγάλετε και σύνταξη να την αράξετε, έχει κανείς τσοπάνος ή γεωργός σύνταξη, εσείς θα κάθεστε και θα πληρώνεστε τζάμπα μετά, ναι τζάμπα θα πληρώνεστε, μπρος. Κι ήρθαν τα πάνω κάτω χαλώντας την προαιώνια ισορροπία ζευγάδων, ζωντανών και γης.