Η «γέννηση» του Αϊ-Βασίλη

Πηγή: Ριζοσπάστης

Σήμερα θα κάνουμε ένα ξεχωριστό ταξίδι σε χώρες και πολιτισμούς, για να δούμε πώς «γεννήθηκε» ο Αϊ-Βασίλης. Ένας νέος άγιος που ενσωματώνει ιστορίες και μύθους διάφορων λαών. Είναι ο Αϊ-Νικόλας που «ταξίδεψε» στον κόσμο και ταυτίστηκε με τον Οντιν των Γερμανών, τον Sinter Klaas των Ολλανδών, τον Nisse των Σουηδών, τον «πατέρα των Χριστουγέννων» των Άγγλων, τον «καλό γερο-πατέρα» των Κινέζων, τον Pere Noel των Γάλλων... Στην επιστροφή του στον τόπο του ταυτίστηκε με τον Μέγα Βασίλειο.

Σταθμός σε αυτό το ταξίδι τα εργαστήρια της «Coca Cola» για να δούμε πώς το κεφάλαιο αξιοποιεί μύθους, παραδόσεις, θρησκεία, πολιτισμό για να διαμορφώσει τρόπο ζωής. Έφτιαξε έναν κοσμοπολίτη άγιο που τον ήθελε να συμβολίζει τη «μαγεία και το πνεύμα» των Χριστουγέννων για να διευκολύνει την προσπάθειά της να πουλά περισσότερα σε περισσότερους.

Ο Αϊ-Νικόλας των Ελλήνων

Από την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη ο «Αϊ-Νικόλας έρχεται τα χιόνια φορτωμένος». Ο χειμώνας αρχίζει να γίνεται δυνατός. Αρχίζουν οι μεγάλες κακοκαιρίες, ξεσπούν στις θάλασσες θύελλες απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Ίσως γι’ αυτό ο Aγιος Νικόλαος, που συνέπεσε να γιορτάζεται αυτή την εποχή, λατρεύτηκε τόσο πολύ, αφού θεωρήθηκε προστάτης των ναυτικών. Η σύνδεση αυτή στηρίχτηκε σε ένα «περιστατικό» που αναφέρεται στο συναξάρι του μητροπολίτη Μύρων που αγιοποιήθηκε. Ταξίδευε με πλοίο προς τους ιερούς τόπους, έπιασε φουρτούνα και με την προσευχή του ησύχασε τη θαλασσοταραχή και σώθηκε το πλοίο και οι πλέοντες από πνιγμό, ενώ αναστήθηκε και ένας ναύτης που είχε πέσει από το κατάρτι στο κατάστρωμα κατά τη διάρκεια της τρικυμίας. Επίσης, αναφέρονται και άλλες «διασώσεις» αθώων και πάρα πολλές είναι οι διηγήσεις για τα θαύματά του. Γι’ αυτό και συχνή η επίκληση για τη βοήθειά του «Άγιε Νικόλα, βοήθα με!», με την προϋπόθεση για τη βοήθειά του «Κούνα και συ το χέρι σου».

Πάνω απ’ όλα ο Aγιος Νικόλαος είναι κύριος των ανέμων και της τρικυμίας. «Αντικατέστησε» στη συνείδηση του λαού τον Ποσειδώνα και κατέλαβε και τους ναούς του. Για το λαό μας μάλιστα ο Aγιος Νικόλαος δεν είναι ο ονομαστός μητροπολίτης των Μύρων της Μ. Ασίας, αλλά κάποιος που ασκούσε το επάγγελμα του θαλασσινού. Λέγεται μάλιστα ότι επινόησε το πηδάλιο κάνοντας πιο ασφαλή τα ταξίδια των πλοίων. Ως καραβοκύρη παριστάνουν τον άγιο και οι αγιογράφοι.

Τούμπα, Ιράν, Καμπότζη, Βιετνάμ…

Τραγόπαπας Γορτυνίας vs. αιρετού Λαϊκής Συσπείρωσης Γορτυνίας, σημειώσατε 1

Γιατί μόνο με χιούμορ αντιμετωπίζονται οι κληρονόμοι του πατριάρχη που αποκήρυξε την Επανάσταση του ’21 (Ο Γρηγόριος Ε’ ήταν από τη Δημητσάνα).

Ο τίτλος – σύνθημα των παοκτζήδων, κολλάει με την ατμόσφαιρα και το φανατισμό τους.

Στο κάτω-κάτω, σε τι διαφέρουν οι ιρανοί μουλάδες από τους δικούς μας;;;

(Θα έχουμε κανένα ‘σπαρταριστό’ και στο δικό μας δημοτικό συμβούλιο; Είναι διαθέσιμοι πολλοί από την υπάρχουσα σύνθεση. Με τον Φουσέκη πρώτο-πρώτο. Όταν χάνει την ψυχραιμία του, δεν ξέρει τι λέει… Ας είναι οι βιντεοκάμερες ανοιχτές.)

2010, στον αγύριστο - 2011, φύγε όπως έρχεσαι

2010, η χρονιά ήταν χάλια παγκοσμίως και ειδικά για την Ελλάδα, η χειρότερη εδώ και δεκαετίες. Μέχρι και τον Καραμανλή, τον μικρό με το playstation, έφτασαν κάποιοι φίλοι μου να «πεθυμήσουν». Όμως μη χολοσκάμε, το 2011 είναι προ των πυλών, πιο βαρβάτο από ποτέ. Με τα structural reforms και τα deregulations, τις παγκόσμιες αγορές (καπιταλισμός) με τα διάφορα όργανά τους (ΕΕ, ΔΝΤ, κυβερνήσεις) και τους θεσμούς τους (αστική δημοκρατία), έτοιμα να μας φέρουν στο επίπεδο των Βουλγάρων για παράδειγμα, τους οποίους μέχρι χθες λοιδορούσαμε. Για πιο χαμηλά, υπάρχουν και οι επόμενες χρονιές, αν και γενικά το βαρέλι του καπιταλισμού δεν πιάνει πάτο.

Τα περί χρεοκοπίας και αναδιάρθρωσης (βλέπε και επιμήκυνση), που θα ‘φορεθούν’ πολύ το 2011, ποσώς θα πρέπει να μας απασχολούν, μιας και δε μας λένε Λάτση, Μπόμπολα, Κόκκαλη κοκ, και γενικά δεν είμαστε μέτοχοι του ελληνικού καπιταλισμού ή μέλη της ελληνικής κυρίαρχης τάξης. Πιστεύω αυτό το τελευταίο να το εμπεδώσαμε καλά το 2010 (οι τελευταίοι μικροαστοί-μικρομεσαίοι αρχίζουν να το αντιλαμβάνονται αυτές τις ‘άγιες’ μέρες). Όπως έχω αναφέρει ξανά, το ότι τυγχάνει να βρισκόμαστε στον ίδιο χωρικό προσδιορισμό (Ελλάδα), στο ίδιο χρονικό διάστημα, δε μας κάνει όλους ίδιους και με τα ίδια συμφέροντα.

Και αυτό ήταν το δώρο του 2010 σε πολλούς από εμάς: μία συνειδητοποίηση του κόσμου, της κοινωνίας και της θέσης μας μέσα σ’ αυτή. Ένας ταξικός αυτοπροσδιορισμός και αφύπνιση συνάμα. Είθε το 2011 να μας κάνει περισσότερους.

Ακολουθούν δύο ωραία και περιεκτικά για το θέμα, κείμενα από το σημερινό Ποντίκι (30/12/2010, όπου και η εικόνα), καθώς και το, ξεχασμένο ακόμα και από τον ίδιο, «Οι παλιοί μας φίλοι» του Σαββόπουλου.

«κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις»

Τι ΔΕΝ θα ιδιωτικοποιούσε ο Μ. Φρίντμαν

Ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Μίλτον Φρίντμαν η παγκόσμια κατάσταση, όπως εξελίσσεται σήμερα. Με τον αγνό, ανόθευτο από κάθε κρατική παρέμβαση, καπιταλισμό που πρέσβευε (νεοφιλελευθερισμός), να έχει ξεπεράσει το δόγμα και τη θεωρία του μέσα από την πράξη και να έχει φτάσει στη σφαίρα της ιδιωτικοποίησης τριών πραγμάτων που ο ίδιος δήλωνε ότι δεν θα ιδιωτικοποιούσε:

• Ένοπλες δυνάμεις,

• Δικαιοσύνη,

• Δρόμοι και εθνικές οδοί

Κι όμως οι μαθητές ξεπέρασαν το δάσκαλο!!!

Έτσι η Αμερική του Μπους Τζούνιορ ιδιωτικοποίησε μερικώς το αμερικάνικο στράτευμα και η Ελλάδα των Καραμανλή-Παπανδρέου, πλήρως τις εθνικές οδούς.

Ο ελληνικός καπιταλισμός ‘κοντράρει’ στα ίσα τον αμερικάνικο!!!

Να δούμε ποιος θα πάει για την official ιδιωτικοποίηση της δικαιοσύνης πρώτος…

Το απόσπασμα με τις δηλώσεις του σκατόψυχου, από το ντοκιμαντέρ The Shock Doctrine (M. Winterbottom – N. Klein).

Η νέα οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ

Γουστάρω, τρελαίνομαι, φτιάχνομαι πως το λένε, όταν ακούω ή διαβάζω για ‘Ευρώπη των λαών’, ‘Ευρωπαϊκούς θεσμούς’, ‘πολιτικό πολιτισμό’, ‘πολιτική ένωση’, ‘παγκόσμιες διακυβερνήσεις’, ‘ευρωομόλογα και ευρωσυνθήκες’ και άλλες παπαριές από ‘αριστερούς’, ‘δεξιούς’, ‘πατριώτες’, ‘ευρωλιγούριδες’, ‘πραγματιστές’, ‘διεθνιστές’ του κώλου και άλλους περίεργους τύπους, επιπέδου πρωταγωνιστών της Ελληνοφρένειας, που μας πιπιλάνε καθημερινά το μυαλό. Γι’ αυτό και μ’ αρέσουν ιδιαίτερα κείμενα τεκμηριωμένα πάνω στο θέμα, όπως το παρακάτω από το mygranma.wordpress.com (με 1-2 links και επισημάνσεις επιπλέον).

Αυτή είναι η γραφική παράσταση της νέας οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ που θα μπει σε εφαρμογή από το Γενάρη του 2011:

Κάθε Απρίλη οι κυβερνήσεις θα καταθέτουν τους προϋπολογισμούς τους (μαζί με τα προγράμματα μεταρρυθμίσεων και σταθερότητας) στην Κομισιόν. Η Κομισιόν θα προτείνει διορθώσεις και στη συνέχεια τα τελικά θα εγκρίνονται από το Συμβούλιο γύρω στα μέσα Ιούλη (με ενισχυμένη πλειοψηφία των ψήφων που καθορίζονται με βάση τον πληθυσμό κάθε χώρας).

Η ‘συζήτηση’ στα εθνικά κοινοβούλια θα αρχίζει το Φθινόπωρο. Το μόνο όμως που θα έχουν να συζητήσουν είναι αν δέχονται τα προγράμματα που εγκρίθηκαν από την Κομισιόν και το Συμβούλιο.

The Shock Doctrine

Το The Shock Doctrine είναι το τελευταίο ντοκιμαντέρ του καταξιωμέμου σκηνοθέτη Michael Winterbottom, με συν-σκηνοθέτη τον Mat Whitecross. Βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλλερ της Naomi Klein, το The Shock Doctrine προβάλλει το επιχείρημα ότι οι πολιτικές της «ελεύθερης αγοράς» στην Αμερική έχουν σταδιακά κυριεύσει τον κόσμο μέσω της εκμετάλλευσης συγκλονισμένων από την καταστροφή ανθρώπων και χωρών. Τόσο η ταινία όσο και το βιβλίο υποστηρίζουν ότι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο εκμεταλλεύονται τις φυσικές καταστροφές, τις οικονομικές κρίσεις και τους πολέμους για να επιβάλουν ριζοσπαστικές πολιτικές ελεύθερης αγοράς.

Η Klein αποκαλεί το φαινόμενο αυτό «καπιταλισμό της συμφοράς» και θεωρεί ότι είναι το ίδιο αποτελεσματικός στο να σβήνει τη συλλογική μας μνήμη όσο και η ψυχιατρική θεραπεία με ηλεκτροσόκ. Η ταινία αμφισβητεί κατά τρόπο ριζικό το μύθο ότι η παγκόσμια ελεύθερη αγορά έχει θριαμβεύσει βασιζόμενη στις αρχές της δημοκρατίας.

The Shock Doctrine 2009 (NTOKIMANTEΡ) από το κανάλι του energos politis στο Vimeo.

Ένας φιλήσυχος άνθρωπος... και οι κουκουλασφαλίτες

...Ο Μήτσος είναι ένας φιλήσυχος, οικογενειάρχης, μεροκαματιάρης και όπως όλοι μας έχει χάσει ένα μέρος του εισοδήματος του, αν και πλέον δουλεύει λίγο παραπάνω από πριν.

Σκέπτεται και λέει «αυτό δεν είναι σωστό, κάτι πρέπει να κάνω, να διαμαρτυρηθώ».

Έτσι απεργεί και για πρώτη φορά ξεκινά να πάει στην πορεία που εξήγγειλε ο επίσημος συνδικαλιστικός του φορέας. Στο δρόμο συναντά ένα συνάδελφο και αυτός τον ρωτά:

-Μήτσο πήρες καμιά μάσκα για τα δακρυγόνα ? κανένα μαντήλι έστω?

Και φτάνοντας στην πορεία ο φιλήσυχος Μήτσος έρχεται ένας νέος και του δίνει μια φωτοτυπία.

-Είμαι δικηγόρος, αυτά είναι τα δικαιώματα σου σε περίπτωση που σε συλλάβουν.

Ο Μήτσος διαβάζει το χαρτί ταραγμένος και μόλις σηκώνει τα μάτια βλέπει δίπλα τον συμμαθητή του τον Τάκη...

-Γεια σου ρε Τάκη, πως από δω? Εσύ δεν δουλεύεις σήμερα? Απεργούν και οι αστυνομικοί σήμερα και κατέβηκες στην πορεία?

-Δουλεύω Μήτσο, δουλεύω, εδώ με έστειλαν. Κάνε πώς δεν με ξέρεις.

Ο Τάκης εξαφανίζεται και η πορεία ξεκινά…

Σε λίγο ο Μήτσος στη μέση και γύρω - γύρω χημικά, δακρυγόνα, γκλομπ, ασπίδες και κράνη. Όλα για προληπτικούς λόγους…

Και πριν προλάβει να καταλάβει τι γίνεται να που πέφτουν και τα πρώτα δακρυγόνα…

Ο Μήτσος τότε τα σκέπτεται όλα μαζί:

Δουλεύω 20 χρόνια, πληρώνω φόρους και σκύβω το κεφάλι

Βουλευτές και αστυνομία με τον ιδρώτα μου πληρώνονται

Μια φορά είπα κι εγώ να διαμαρτυρηθώ

Και βλέπω αυτόν που θεωρούσα προστάτη μου, εναντίον μου

Σχέδια μάχης της αστυνομίας, εναντίον μου

Πανάκριβο εξοπλισμό των ματ που εγώ πλήρωσα, εναντίον μου

Κατασκόπους σταλμένους απ’ το κράτος μου, εναντίον μου

Χημικά και δακρυγόνα που εγώ πλήρωσα, εναντίον μου

Και η βουλή που εξέλεξα να φωνάζει υπέρ μου, εναντίον μου

Και ο ναός της δημοκρατίας μου, να προστατεύεται και να φρουρείται από ποιον εχθρό? Από μένα?

Μήπως η πατρίδα μου είναι σε πόλεμο?

Μήπως θέλουν να πιστέψω ότι εγώ είμαι ο εχθρός?

Εχθρός ποιανού?

Και τότε πέρασε από δίπλα του ο πρώην υπουργός….

Από edo-provokatoras.blogspot.com

Η συνέχεια της ιστορίας αφορά τον συμμαθητή του Μήτσου, τον Τάκη και τη δουλειά του:

Η ΕΕ, το ΔΝΤ και η Κυβέρνηση, με την ευγενική χορηγία του ΣΕΒ, σας υπόσχονται: Τα καλύτερα έρχονται

Το ‘χω ξαναγράψει και παλιότερα: ευτυχώς που υπάρχει το ΔΝΤ και τα άλλα ‘ευαγή’ ιδρύματα και οργανισμοί του παγκόσμιου καπιταλισμού να ξεσκεπάζουν τα ντόπια αφεντικά και τα όργανά τους (κυβερνητικοί, κόμματα, ΣΕΒ, συνδικάτα κλπ), δημοσιοποιώντας αυτά που συζητάνε στις εδώ επισκέψεις τους. Αυτό έγινε και με το κείμενο Second Review Under the Stand-By Arrangement - Staff Report που δημοσιοποίησε το Ταμείο την περασμένη Παρασκευή, 17 Δεκεμβρίου και βρίσκεται αναρτημένο στην ιστοσελίδα του. Στο εν λόγω κείμενο, εκτός του αναθεωρημένου μνημονίου-3 και τα γνωστά γλοιώδη Letters of Intent των Παπακωνσταντίνου - Προβόπουλου προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ, περιέχεται και η έκθεση των υπαλλήλων του ΔΝΤ (Τόμσεν κλπ) προς το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ, μετά τις συζητήσεις τους με τις ελληνικές αρχές (15 με 22 Νοέμβρη).

Από μία γρήγορη ανάγνωση αυτής της έκθεσης του Τόμσεν, δύο πραγματάκια ακολουθούν, ενδεικτικά του πνεύματος και της ταξικής φύσης των ελληνικών κυβερνήσεων και της ευρωπαϊκής ένωσης, που εξηγούν με τη σειρά τους το μένος και τη λυσσαλέα επίθεσή τους ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Ενσωματωμένο και μη, εργατική αριστοκρατία, εφεδρικό βιομηχανικό στρατό, white and blue collars και ότι άλλο διαχωρισμό της εργατικής τάξης θες.

Στη σελίδα 14, παράγραφος 27 και κάτω από τον γενικό τίτλο Structural Reforms αναφέρεται πως συμφωνήθηκαν (με την κυβέρνηση προφανώς) πολιτικές μεταρρυθμίσεων για την αντιμετώπιση χρόνιων θεμάτων στην αγορά εργασίας. Ζητήματα δηλαδή που αφορούν στους μηχανισμούς της διαιτησίας και των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Γι’ αυτό και πέρασε με έκτακτες διαδικασίες το νομοσχέδιο-πολυσουγιάς την περασμένη βδομάδα.

Ποιο ήταν όμως το πρόβλημα με τις ισχύουσες διατάξεις και διαδικασίες που έπρεπε να αντικατασταθούν άμεσα;

Ραντεβού στη Λισαβόνα!!!

«Είναι σαφέστατο αυτό. Θέλουν τους λαούς της Ευρώπης υποταγμένους. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Φωτογράφιζα την πρόσφατη συνέντευξη τύπου της Τρόικα. Όταν τέλειωσαν και σηκώθηκαν να φύγουν προσπαθήσαμε να τραβήξουμε πιο ελεύθερες, μη στημένες φωτογραφίες. Καθώς πλησιάζαμε ακούω τον εκπρόσωπο της Κοσμισιόν Σερβάζ Ντερούς να λέει στον Πολ Τόμσεν του ΔΝΤ: «Ραντεβού στη Λισαβόνα»! Χαιρετήθηκαν και συμφώνησαν ραντεβού! Έχουν προγράψει τις χώρες και την οικονομία τους. Αυτό το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά, δεν είναι μαρτυρία άλλου. Δεν είναι επομένως τυχαία η καταστολή που υφίστανται οι ρεπόρτερ από την αστυνομία».

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Φωτορεπόρτερ, Μάριου Λώλου στην Ειρήνη Κοντογεωργίου. Από ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

Μαρτυρία με ονοματεπώνυμο. Θα πει κάποιος, μπορεί να έκλεισαν ραντεβού για καφέ ή ποτάκι. Όπως ακριβώς έκλεισαν ραντεβού στην Αθήνα για σουβλάκι.

Τώρα αν σου πω ότι σε λυπάμαι, ψέματα θα ‘ναι…

ή όπως το έθεσε καλύτερα και το redflyplanet απ’ όπου πήρα και τις φωτογραφίες,

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

Για να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο μεγαλοαστικό μαγουλάκι που θα ματώσει στην υπεράσπιση του κεφαλαίου;

Ο γιατρός παιδιά...

Πάρε, πάρε, καταρτισμένο, έμπειρο και κυρίως, φτηνό εργατικό δυναμικό

Ιωάννης Ραγκούσης: «Ήταν θέμα χρόνου να χρεοκοπήσει αυτό το Δημόσιο»

Ο υπουργός Εσωτερικών προαναγγέλλει 200.000 λιγότερες θέσεις στο Δημόσιο και κατάργηση των σκανδαλωδών επιδομάτων, ενώ με εγκύκλιό του ζητεί απογραφή των υπεραρίθμων ανά υπηρεσία

Στον Β. Χιώτη, Το Βήμα, Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Και μία άλλη, κρυφή παράμετρος πίσω από αυτό το ‘κυνήγι μαγισσών-δημοσίων υπαλλήλων’ (από τους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα):

Ποιοτική διαφορά μεταξύ συνόλου εργαζομένων και δημοσίων υπαλλήλων (Πηγές: Eurostat Labor Market Statistics, Απογραφή Δ.Υ. – εκτός ΔΕΚΟ)

Μία πολύ χρήσιμη παράμετρος που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το φαινομενικά αφελές επιχείρημα «απολύστε δημοσίους υπαλλήλους για να καλυφθούν οι ανάγκες του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα» είναι η ποιότητα του εργατικού δυναμικού του δημοσίου...

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ «ΚΕΦΑΛΑΙΟ»

Σας αρέσει ο Μαρξ;

Από τον αλήστου μνήμης Ιό το παρακάτω κείμενο για τις ‘μαρξιστικές ανησυχίες’ των νεοδημοκρατών και όχι μόνο. Γραμμένο σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή: αυτή της μεταολυμπιακής ισχυρής και επανιδρυμένης Ελλάδας, όπου όλα δούλευαν ρολόι, ο παγκόσμιος καπιταλισμός ανθούσε και το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του ξεφύλλιζαν Μαρξ για να εμπλουτίσουν τις ατάκες τους.

Ή μήπως για κάτι άλλο;

Άλλωστε στο Χάρβαρντ διδάχτηκα συστηματικά μαρξισμό.

Κυριάκος Μητσοτάκης, Συνέντευξη στις «Εικόνες», 9/8/89

Ολοκληρώνεται μέσα στο 2006 η οριστική έκδοση του «Κεφαλαίου», όπως το έγραψε ο Μαρξ. Σε όλο τον κόσμο έχει αναπτυχθεί μία μεγάλη σχετική συζήτηση. Αλλά στην Ελλάδα το ενδιαφέρον για τον Μαρξ φαίνεται ότι περιορίζεται στο χώρο της δεξιάς.

Η δήλωση του πρωθυπουργού στο περιοδικό «Διαβάζω» ότι έχει διαβάσει -καταβάλλοντας βέβαια μεγάλη προσπάθεια - το «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ προκάλεσε μεγαλύτερη συζήτηση από κάθε άλλη πρωθυπουργική ρήση τους τελευταίους μήνες. Το επίμαχο απόσπασμα της συνέντευξης που παραχώρησε στον διευθυντή του περιοδικού Γιάννη Μπασκόζο είναι το ακόλουθο:

Σαν σήμερα (έστω χθες), πριν είκοσι χρόνια…

Χωρίς βερμπαλισμούς μερικά βιντεάκια για τον Π. Σιδηρόπουλο. ‘Ξέσπασμα’, ‘Απογοήτευση’, ‘Ο γέρο-Μαθιός’, ‘Ο Ντάμης ο σκληρός (ληστής)’, ‘Οι σοβαροί κλόουν’, ‘Mickey Mouse’, αποσπάσματα από συναυλία και μία συνέντευξη (η τελευταία;) του Παύλου στον RockFM στις 25/11/1990…

Όταν μαθεύτηκε η αιματοχυσία που έκαναν οι τόρηδες στην Ελλάδα

Εκεί όπου η βρωμιά είναι πιο μεγάλη,
εκεί ακούς τα πιο μεγάλα λόγια.
Μ’ αν πρέπει τη μύτη σου να φράξεις,
πως θα φράξεις την ίδια ώρα και τ’ αυτιά σου;

Αν δεν είχαν βραχνιάσει τα κανόνια,
θα λέγανε: ρίχνουμε για να τηρήσουμε την τάξη.
Αν ο χασάπης πρόφταινε να ανασάνει,
θα έλεγε: κέρδος κανένα εγώ δεν έχω.

Σαν οι συμπατριώτες μου ελληνιστές
διώχτηκαν απ’ τους ομηρικούς τους κάμπους
όπου αναζητούσαν λιόλαδο και κοπάδια,
οι ελευθερωτές γύρισαν απ’ τη μάχη
και βρήκανε καινούρια αφεντικά,
να κυβερνάν τις πολιτείες τους.

Κι απ’ τα κανόνια ανάμεσα, προβάλανε οι έμποροι.

Auf die Nachricht von den Toryblutbadern in Griechenland – 1944


Από ‘Μπέρτολτ Μπρέχτ – Ποιήματα’, εκδόσεις Θεμέλιο, 2000 σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη.

Η ματωμένη Κυριακή της 3 Δεκέμβρη του ‘44

Μια ειρηνική και άοπλη διαδήλωση του αθηναϊκού λαού … κατέληξε στο απροκάλυπτο αιματοκύλισμα.

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 3ης του Δεκέμβρη 1944, έβρισκε το βασανισμένο λαό της Αθήνας και του Πειραιά στο πόδι. Οι προετοιμασίες, για το μεγάλο συλλαλητήριο, που είχε καλέσει η Κ.Ε. του ΕΑΜ, για την ίδια μέρα στην πλατεία Συντάγματος, έχουν φτάσει στην τελική τους φάση. Άλλωστε, οι μέρες που είχαν προηγηθεί ήταν γεμάτες ένταση και όλοι συναισθάνονταν την κρισιμότητα των στιγμών.

Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη προς 1η Δεκέμβρη, μετά την ανακοίνωση - τελεσίγραφο του Γ. Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε ολονύχτια συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΕΑΜ, η οποία συζήτησε τις εξελίξεις και αποφάσισε:

α). Να απευθύνει έκκληση στις κυβερνήσεις των συμμάχων της Μ. Βρετανίας, της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ.

β). Να κηρυχτεί παλλαϊκή απεργία το Σάββατο, 2 του Δεκέμβρη.

γ). Να οργανωθεί παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 3/12, στις 11 το πρωί.

δ). Να ανασυγκροτηθεί η Κ.Ε. του ΕΛΑΣ.

Την 1η Δεκέμβρη 1944 παραιτούνται από την κυβέρνηση της ‘Εθνικής Ενότητας’ οι ΕΑΜίτες υπουργοί Αλ. Σβώλος, Γ. Ζεύγος, Μ. Πορφυρογένης, Ν. Ασκούτσης, Ηλ. Τσιριμώκος και Α. Αγγελόπουλος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαταγή μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ. Την ίδια στιγμή, πραγματοποιούνται μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις του λαού σ’ όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την αγγλική επέμβαση.

Στις 2 Δεκέμβρη 1944, η απεργία σημειώνει τεράστια επιτυχία. Τα πάντα στην Αθήνα και τον Πειραιά είναι κλειστά, φανερώνοντας ξεκάθαρα τη θέληση του λαού. Την ίδια, όμως, στιγμή αποβιβάζονται στο Φάληρο 6.000 Άγγλοι στρατιώτες και δύο φασιστικά, ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο. Το πρωί της ίδιας μέρας, η Κ.Ε. του ΕΑΜ ζητά και παίρνει από την κυβέρνηση άδεια για το συλλαλητήριο της Κυριακής. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όμως, ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την άδεια. Προφανώς, είτε για να δοκιμάσει την αντοχή και την αποφασιστικότητα του ΕΑΜ και του λαϊκού κινήματος, είτε για να βρει ‘πάτημα’, για τα όσα ήδη σχεδίαζε μαζί, με τους Άγγλους, για την επόμενη μέρα.

Όλοι χαζοί και οι ‘ατενίστας’ πιο χαζοί

Ο τίτλος είναι συρραφή τίτλων δύο posts που διάβασα τελευταία για ένα νέο ‘φρούτο’ της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί μάλλον μετεξέλιξη προϋπαρχόντων ειδών του φυτικού βασιλείου, από την εποχή των εθελοντών του Αθήνα2004. Μιλάμε για τους ‘ατενίστας’.

Η προώθηση της νέας μόδας που ακούει στο όνομα atenistas (λίγο από αθήνα, λίγο από ζαπατίστας να θυμίζει και επανάσταση ...), που γίνεται συγκροτημένα από όλα τα αστικά ΜΜΕ και της κρατικής ΕΡΤ παρακαλώ ..... προσπαθεί με έναν νέο τρόπο (όχι και τόσο νέο βέβαια, διότι παραπέμπει σε ελληνική εκδοχή του κινήματος των χίππυς) να προσελκύσει όλους αυτούς τους απολιτικ νέους που θεωρούν πως μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο φυτεύοντας 5 λουλούδια σε κάποιο παρτέρι ή ανάβοντας κεριά στην πλατεία Κοτζιά, τραγουδώντας όλοι αγκαλιασμένοι το Imagine.

OBEY - Γίνεται όλοι atenistas !!!

Οι atenistas παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και θα γεμίσουν με κεράκια την πλατεία Κοτζιά, φέρνοντας το Άγιο Φως στην Αθήνα αρκετούς μήνες πριν από το Πάσχα. Απολιτίκ νέοι και νέες θα παίξουν κρυφτό και αμπάριζα στην πλατεία Κοτζιά, ενώ τα αγόρια θα κυνηγούν τα κορίτσια στο πλακόστρωτο για να τους προσφέρουν μαργαρίτες, την ίδια ώρα που ευαίσθητοι μουσικοί θα παίζουν τραγούδια του Νέου Κύματος για καλοκαίρια, Παναγιές, αυγερινούς, πούλιες και δαντελωτά ακρογιάλια.

…

Αυτά τα παιδιά αποδεικνύουν περίτρανα πως μπορούμε να σώσουμε την Αθήνα και να αλλάξουμε την Ελλάδα, αν γίνουμε ακόμα πιο χαζοί. Όλοι χαζοί, μπορούμε.

Όλοι χαζοί, μπορούμε

Εντάξει θα πει κάποιος, οι ‘ατενίστας’ ευδοκιμούν στα ενδιαιτήματα της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων. Λάθος. Εξαπλώνονται ραγδαία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, μεταλλασόμενοι και εκμεταλλευόμενοι τις νέες τεχνολογίες (spam mails), προτείνοντάς μας νέες μορφές ‘δράσης’. Ένα τέτοιο με τίτλο ‘Χρη πράττειν τα καίρια...’ έφτασε και στο δικό μου mailbox, προτείνοντας μεταξύ άλλων:

Ο TROIKA-GREECE σε νέες περιπέτειες!!!

Κι όμως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΟΜΟΝΤΑΖ

Είναι ο εκπρόσωπος της TROIKA-GREECE στην ετήσια σύνοδο του ΟΑΣΕ που πραγματοποιείται στην Astana του Καζαχστάν.

Μοιάζει γελοίο. Είναι γελοίο.

Διάβασα πως έπαιξε και live εικόνα της ΕΡΤ στα κανάλια το πρωί, σόου…

Η εδώ φωτογραφία είναι από το site της προεδρίας του Καζαχστάν με τίτλο: L-r: OSCE Chairperson-in-Office and Kazakhstan's Foreign Minister Kanat Saudabayev, President of Kazakhstan Nursultan Nazarbayev, and Prime Minister of Greece George Papandreou, Astana, 1 December 2010. (OSCE/Vladimir Trofimchuk)

Εδώ τουλάχιστον το ‘σώσανε’.

Όμως απορώ. Από όλον αυτό τον συρφετό των 28 άχρηστων τουριστών όπως αποδεικνύεται, που κουβαλήθηκαν στη μέση του πουθενά, ένας δε βρέθηκε να το πάρει χαμπάρι και να προστατεύσει τον πρωθυπουργό του από την καζούρα;

Το να είσαι μέλος της τρόικας που προεδρεύει του ΟΑΣΕ δεν είναι κακό, αφού έτσι έχουν τα διαδικαστικά του οργανισμού. Αλλά το να είσαι ο Έλληνας πρωθυπουργός και να δέχεσαι ταμπελίτσες TROIKA-GREECE το 2010, στη χρονιά της κανονικής τρόικας, δείχνει απύθμενη βλακεία.

Για το χουντικό παραλήρημα του Α. Παπαδόπουλου

Αν είστε πολίτης μίας χώρας της Ευρώπης με μια αστική καπιταλιστική δημοκρατία, δυτικοευρωπαϊκού τύπου, με όλα τα συν και πλην της.

Μίας χώρας που ανήκει στην ΕΕ και βιώνει, όπως οι περισσότερες, τα πρώτα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, η κάθε μία με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.

Αν οι γενικότερες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προοπτικές φαίνονται για το ορατό μέλλον, δυσοίωνες.

Αν μέσα σε όλα αυτά εμφανιζόταν κι ένας πολιτικός από το πρόσφατο παρελθόν, ο οποίος έχει διατελέσει σημαίνον πολιτικό στέλεχος και υπουργός επί σειρά ετών σε κρίσιμα υπουργεία (άρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών της σημερινής σας κατάστασης), ενός κατ’ όνομα προοδευτικού και φιλολαϊκού κόμματος εξουσίας, και στα πλαίσια εκδήλωσης ενός αντιδραστικότατου think tank με τίτλο «Η Κρίση Μητέρα της Αλλαγής: Για μια Διαφορετική Ελλάδα», δήλωνε:

Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.

Τι θα συμπεραίνατε;

‘Πάπαλα’ και η ημερησία έντυπη έκδοση του Βήματος (του ΔΟΛ) - Ένας γκεμπελίσκος λιγότερος…

Προσωπικά δε λυπήθηκα καθόλου για την απώλεια του ‘έγκυρου’ και ‘ιστορικού’ Βήματος, απεναντίας το καταχάρηκα. Μακάρι να έχει η ηλεκτρονική του έκδοση, την κατάντια του ομόσταυλού του in.gr. Είθε να έχουν την τύχη του και τα άλλα μέσα μαζικής αποχαύνωσης: έντυπα, ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά. Του ιδίου ομίλου και άλλων, τα οποία ανήκουν στους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου, στους εφοπλιστές και σε άλλους, τυχάρπαστους ‘επενδυτές’ του χώρου.

Λιγότερα σκουπίδια και κακογουστιά στο σαλόνι μας, στα μάτια μας, στα αυτιά μας, στο μυαλό μας.

Ας μείνει μόνο η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και η κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης προάγουν κι αυτά, αλλά δεν μας δουλεύουν με τη δήθεν ανεξαρτησία τους και τη δημοσιογραφική τους αμεροληψία. Τουλάχιστον τα όργανα του κράτους τα αναγνωρίζουμε, φοράνε διακριτικά…

Όσο για τους δημοσιογράφους και εργαζόμενους στα μέσα που κλείνουν και μένουν άνεργοι ή αυτούς στους οποίους μειώνονται οι αποδοχές με νέες επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις εργασίας;

Ας πρόσεχαν όταν ενσωματώνονταν και παπαγάλιζαν αμάσητη την προπαγάνδα των αφεντικών τους κατά της εργατικής τάξης. Μόνο και μόνο για να κρατήσουν τη δουλίτσα τους.

Αυτά που κραύγαζαν και διατυμπανίζουν ακόμα και σήμερα, αυτά λούζονται…

Και δεν τους λυπάται κανένας…

Παρακάτω δύο απόψεις για όσους λυπούνται που χάνεται ο ‘πλουραλισμός’, η ‘αξιοπιστία’, η ‘αμεροληψία’ και άλλες μπούρδες, με το κλείσιμο του Βήματος και άλλων παρόμοιων ‘μέσων’. Και μία τρίτη για τους εργαζομένους που απασχολούνται στα μμε που μας άφησαν και μας αφήνουν χρόνους.

Σκότωσε τον Νίκο Δήμου που κρύβεις μέσα σου

Από βαρόμετρο

Παλιά που έπαιρνα το RAM μου έκανε εντύπωση η στήλη του Νίκου Δήμου. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος λοιπόν τα έβαζε συνεχώς με το κράτος και τους δημοσίους υπαλλήλους (ίσως το πιο αγαπημένο του topic), με τους εργαζόμενους εταιρειών και καταστημάτων, με την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών, που δεν τον κάλυπταν ποτέ και με καμιά Παναγία. ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τον Νίκο Δήμου.

Βλέπεις ο φιλελεύθερος αστός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τα θέλει όλα τέλεια όπως το τέλειο τίποτα που έχει πλάσει στο μυαλό του. Η απεχθέστατη καθαρότητα της τάξης των νοικοκυραίων θέλει όλους τους άλλους (πλην των ιδίων) ανίκανους, βρώμικους και ανήθικους, ανήμπορους να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, την “πρόοδο” έτσι όπως την εννοούν οι ίδιοι πάντα. Ο ναρκισσισμός κι η εγωπάθεια της την κάνουν να εκφράζει διαρκώς την απαξίωσή της για το απαίδευτο πόπολο.

Για τον φιλελεύθερο αστό ισχύει 100% πως “η κόλαση είναι οι άλλοι”. Πλασάρεται ως “φίλος της ελευθερίας” αλλά αποκλειστικά της δικής του “ελευθερίας”. Στα αναπαραγωγικά του όργανα τους έχει γραμμένους τους άλλους από την στιγμή που αυτός κάνει την δουλειά του. Η αξιοκρατία που ευαγγελίζεται ξεκινάει και τελειώνει στο πόσο άξιος είναι ο ίδιος έναντι των άλλων.

Με βάση αυτό το τελευταίο παρατηρώ πως οι γιάπηδες νέας εσοδείας θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως νέες μαντάμ Σουσούδες πνίγονται και ασφυκτιούν στον Μπύθουλα και προσβλέπουν σε μια… διεθνή καριέρα, σε ξένους ορίζοντες που δεν θα περιορίζουν την “ευφυΐα”, την “δημιουργικότητα”, την “φαντασία” τους. “Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό” όπως έλεγε κι ο ποιητής. Κάπως έτσι…

Κουίζ: Βρες τις διαφορές

Το θέατρο σκιών στο οποίο επιδίδονται οι αρχηγοί των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων μας περιγράφουν οι συντελεστές του "Ράδιο Αρβύλα".

http://www.youtube.com/user/va8ikokkino

Από εδώ ξεκίνησαν όλα: οι υπολογιστές στην αρχαία ελλάδα

Ντοκουμέντο

Από το Ράδιο Αρβύλα της Δευτέρας, 22/11/2010

Η αλήθεια με τα δικά τους στοιχεία: ΑΥΞΗΣΑΝ ΚΑΤΑ 13% ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, ΜΟΛΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ 12ΜΗΝΟ

Από 297.920,91 εκ. € τον Σεπτέμβριο του 2009 (Δελτίο Δημόσιου Χρέους 55, Σεπ2009), κατάφεραν να το εκτινάξουν στα 336.807,35 εκ. € τον Σεπτέμβριο του 2010 οι τσαρλατάνοι (Δελτίο Δημόσιου Χρέους 59, Σεπ2010).

Αύξηση δηλαδή πάνω από το 13%, σε μόλις 12 μήνες. Και με τον μηχανισμό στήριξης, αλληλεγγύης και δεν ξέρω τι άλλες μπούρδες, σε δράση. Γλυτώσαμε λέει τη χρεοκοπία και άλλα χαζά.

ΜΠΟΥΡΔΕΣ

Απλώς μεταφέρουν τις υποχρεώσεις, επαυξημένες, στα επόμενα έτη. Από 26δις ληξιπρόθεσμα για το 2013, σύμφωνα με το δελτίο του Σεπτ2009, πήγε στα 36δις σε αυτό του Σεπτ2010. Ομοίως γι’ αυτά του 2014, από τα 32δις πήγαν στα 48δις. Δεν τολμώ να φανταστώ τι αυξήσεις θα προκύψουν για τα επόμενα χρόνια, αν συνεχιστεί αυτό το βιολί.

Και για να μακρηγορώ, απλώς μας έχουν πτωχεύσει (ένα τέτοιο χρέος με τέτοια αυξητική τάση δεν ξεχρεώνεται από μια οικονομία με τις παραγωγικές δυνάμεις της Ελλάδας) και δεν μας το λένε, τουλάχιστον μέχρι να λάβουν καλύτερες θέσεις στα καπιταλιστικά τους παιχνίδια, να ξεπουλήσουν τα τελευταία υπολείμματα δημόσιου πλούτου, να καταστρέψουν το τελευταία ψήγματα κράτους πρόνοιας, να διαλύσουν την εγχώρια μεσαία τάξη, να εξαθλιώσουν το προλεταριάτο.

Ίσως και να τραβηχτεί το βύσμα από τη πρίζα της ‘τεχνητής αναπνοής’ νωρίτερα του αναμενόμενου (για το 3ο τρίμηνο του 2011 κάνουν λόγο οι Financial Times). Αλλά αυτοί οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ποσώς μας ενδιαφέρουν…

Εμείς την πληρώνουμε και θα την πληρώσουμε, έτσι κι αλλιώς.

ΝΑΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ - Σύλλογος υποστήριξης του Μνημονίου

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ

ΘΕΣΕΙΣ

1. Είμαστε υποστηρικτές της ΕΕ, της ευρωπαϊκής τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

2. Επιδιώκουμε την παράταση της διάρκειας του Μνημονίου στην Ελλάδα μέχρι το 2050 τουλάχιστον για να μπει μια τάξη στο μπάχαλο.

3. Αντιστεκόμαστε ενεργά στα μέτρα ασπιρίνες της κυβέρνησης και απαιτούμε να εφαρμοστεί επιτέλους πραγματικά άγριο πρόγραμμα λιτότητας.

4. Στα πλαίσια του κοινού αγώνα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι παραιτούμαστε από τον 13ο και 14ο μισθό και προσφέρουμε εθελοντικά το 40% του μισθού μας στον λογαριασμό του προέδρου της Βουλής Κ. Πετσάλνικου για την απόσβεση του Δημοσίου Χρέους.

5. Αποδεχόμαστε αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης ως τα 80 την υγειά μας ναχουμε.

6. Αν δεν την έχουμε, απαιτούμε την αποποινικοποίηση της ευθανασίας και την δημιουργία φορέα για την προώθηση της στα λαικά στρώματα.

Η ‘κινεζοποίηση’ άρχισε από την cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Πότε πιάνουν σειρά η ‘εταιρία’ και το ‘έργο’*;

Εργασιακός μεσαίωνας στο λιμάνι

Οι 13 επαχθείς όροι που περιλαμβάνει η σύμβαση και καλούνται να υπογράψουν με την Cosco οι έλληνες λιμενεργάτες στον Πειραιά

ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Του ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Τι γίνεται πίσω από τις πύλες του Νέου Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων της Cosco;

Όπου κι αν θέσει κανείς το ερώτημα, απάντηση δεν παίρνει. Από τις αρχές Ιουνίου που η εκμετάλλευση του Προβλήτα ΙΙ πέρασε στην ΣΕΠ Α.Ε., θυγατρική της κινεζικής εταιρείας στην Ελλάδα, για τους εργαζόμενους το Ικόνιο παραπέμπει σε επαρχία της Κίνας. Το βέβαιο είναι ότι οι συνθήκες εργασίας δεν διέπονται από την ελληνική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Η σύμβαση που καλούνται να υπογράψουν οι λιμενεργάτες της Cosco περιλαμβάνει 13 όρους που απαντώνται στο κινεζικό μοντέλο εργασίας.

1. Όλοι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται ως ανειδίκευτοι εργάτες.

2. Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου.

3. Η εργασία είναι οκτάωρη, σε κυλιόμενες βάρδιες και το ωράριο συνεχές ή σπαστό. Η υπέρβαση του ωραρίου λογίζεται ως οικειοθελής προσφορά, εκτός κι αν υπάρχει γραπτή εντολή διευθυντή.

4. Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα. Στο ημερομίσθιο περιλαμβάνονται τα επιδόματα και οι πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, αργίες, υπερεργασία, εκτός έδρας.

‘δικαιολογείται από υπέρτερους λόγους δημοσίου συμφέροντος…’

Δημόσιο συμφέρον και τα σκυλιά δεμένα! Αποφασίζει η νομοθετική, εφαρμόζει η εκτελεστική και τα δικαιολογεί με τη σειρά της, η δικαστική εξουσία του τόπου μας. Τόσο απλά και ανεξαρτήτως της βούλησης της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών. Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς και προκειμένου να προασπίσουν το ‘δημόσιο συμφέρον’, δηλαδή το ταξικό τους συμφέρον, ψηφίζουν και συνυπογράφουν το οτιδήποτε. Ακόμα και το παρών, άκυρο ή λευκό (βλέπε Δημαράς: παρών στο νόμο του μνημονίου, υπερψήφιση όλων των παραγόμενων αυτού, νόμων του. Αλλά και το πώς εξέλαβαν ντόπιοι και ξένοι καθεστωτικοί τα πρόσφατα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών: ψήφο εμπιστοσύνης στις ‘αγορές’ και τους λακέδες τους) θεωρείται συγκατάβαση! Έπειτα έρχονται τα διάφορα δικαστικά σώματα και πατώντας σε προηγούμενες νομολογίες και συμβάσεις, επικυρώνουν τα πάντα. Δεν έχουν κι άδικο. Όπως έκαναν και οι εισηγητές του ΣτΕ στην προσφυγή διαφόρων κοινωνικών φορέων (ΔΣΑ, ΑΔΕΔΥ, κ.λπ.) κατά επαχθών όρων του μνημονίου (Ν.3845/2010). Πολύ απλά αποφάνθηκαν ότι:

Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Το γεγονός ότι και τα Κράτη Μέλη της Ζώνης του Ευρώ που υπέγραψαν το Μνημόνιο δεν θεώρησαν ότι αυτό έχει χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης, συνάγεται από το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τη δημοσίευση του ν. 3845/2010, στον οποίο προσαρτώνται ως Παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου, εκδόθηκε, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, που υποχρεούται να λάβει το Ελληνικό Κράτος για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα. Από την απόφαση δε αυτή δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών, σύμφωνα με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Δηλαδή, είσαι στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη; Θα λειτουργήσεις σαν Ευρωπαίος και θα σεβαστείς της ευρωπαϊκές συνθήκες (με τις οποίες είχες παραχωρήσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας κλπ κλπ). Ας πρόσεχες τι υπέγραφες κι εμείς σα λαός, τι επιλογές κάναμε. Άρα, ούτε αντισυνταγματικά, ούτε τίποτα δεν είναι τα μνημόνια κι άλλες αποφάσεις. Ίσα ίσα που λαμβάνεται, ‘…πρόνοια οι προκύπτουσες μετά τη μείωση αυτή αποδοχές και συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα’. Το δίκαιο της Ε.Ε. είναι ανώτερο του εθνικού (για όσους δεν το είχαν εμπεδώσει) και να ευχαριστείτε που σας επιτρέπει να επιβιώνετε!!!

Τάσεις και στάσεις των υποβαθμιζόμενων ελλήνων μικροαστών

Το παρακάτω απόσπασμα (από το κείμενο: Πρώτα κερδίζεις τη μάχη και μετά την πλειοψηφία του Κ. Μαραγκού) αναφέρεται στα μεσαία ταξικά στρώματα των αστικών κέντρων, της Αθήνας κυρίως. Περιγράφει τη θέση αυτών στο ελληνικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τον υποβιβασμό τους μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και το πως αντιδρούν κάποια τμήματά τους. Με τις κατάλληλες αναλογίες και την απαραίτητη χρονοκαθυστέρηση (η ελληνική επαρχία έπεται πάντα των κοινωνικών εξελίξεων του κέντρου), μπορείς να έχεις μια εικόνα της εξέλιξης μερίδας του επαρχιώτικου μικροαστισμού στο αμέσως προσεχές μέλλον και όταν η οικονομική κρίση και η επίθεση της κυρίαρχης τάξης σοκάρει και σκορπίσει το δέος στην ειδυλλιακή και καθωσπρέπει επαρχία, όπως καλή ώρα η Φωκίδα μας. Όταν πλέον θα πάψουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις από το χαζοκούτι και θα τις ζούμε στο πετσί μας.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του κειμένου είναι ωμή. Αλλά μήπως ωμή και αδυσώπητη δεν είναι και η σημερινή πραγματικότητα; Και εντέλει, μέχρι πότε πρέπει να χαϊδεύεις τα αυτάκια και να κανακεύεις τις συνειδήσεις των ελλήνων μικροαστών νοικοκυραίων; Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν πρώτα απ’ όλα καθαρή ματιά και άποψη για την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Όσο σκληρά κι αν είναι τα συμπεράσματα που εξάγεις, ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Οι άριστες σχέσεις ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ με το δεύτερο να δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι στηρίζει την “εθνική” προσπάθεια της κυβέρνησης, όσο και το ανοιχτό αβαντάρισμα της χρυσής αυγής, δεν μπορούν απλώς να ερμηνευτούν ως προσωρινές ή ευκαιριακές συμμαχίες. Στην ουσία πρόκειται για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης και ξεπερνάει κατά πολύ τις τακτικές κοινοβουλευτικές συμμαχίες που έχει ανάγκη το κυβερνών κόμμα ή την παρακρατική συνδρομή “αγανακτισμένων πολιτών” που έχουν ανάγκη οι δυνάμεις καταστολής ως βοήθεια ή ως άλλοθι για το κυνήγι των μεταναστών.

Αν μέχρι τώρα το αστικό μπλοκ εξουσίας της εποχής του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, προϊόν κι αυτό ενός παγκόσμιου ταξικού συσχετισμού, προϋπέθετε διαδικασίες συναίνεσης, τώρα η νέα αστική συμμαχία προϋποθέτει τη συντριβή του εργατικού κινήματος και τον εκμηδενισμό της αριστεράς. Από τον καπιταλισμό του καρότου περνάμε στον καπιταλισμού του ροπάλου και από το κράτος πρόνοιας στο κράτος εκτάκτου ανάγκης.

Μεσοστρώματα που μέχρι προχθές στήριζαν το σύστημα με μια σειρά ανταλλάγματα και ένα βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο, σήμερα πλήττονται ανεπανόρθωτα από την κρίση και βρίσκονται κυριολεκτικά σε απόγνωση. Βλέποντας τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία να χάνουν την αξία τους, τα μαγαζάκια τους χωρίς τζίρο, τις τράπεζες να τους απειλούν με κατασχέσεις, τις γειτονιές τους να υποβαθμίζονται, το κράτος να αδυνατεί να τους βοηθήσει όπως έκανε μια ζωή, έχουν αρχίσει να αντιδρούν.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ

Όταν από την αξία ενός εμπορεύματος αφαιρέσουμε την αξία που αναπληρώνει την αξία των πρώτων υλών και των άλλων μέσων παραγωγής που καταναλώθηκαν σ’ αυτό, δηλαδή την αξία της προηγούμενης εργασίας που περιέχεται μέσα σ’ αυτό, τότε το υπόλοιπο της αξίας του αναλύεται στο ποσό της εργασίας που πρόσθεσε ο εργάτης που απασχολήθηκε τελευταία. Αν ο εργάτης αυτός δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αν 12 ώρες μέσης εργασίας είναι αποκρυσταλλωμένες μέσα σ’ ένα ποσό χρυσού που είναι ίσο με 6 σελίνια, τότε αυτή η πρόσθετη αξία των 6 σελινιών θα είναι η μόνη αξία που θα έχει δημιουργήσει η εργασία του. Αυτή η δοσμένη αξία που καθορίζεται από το χρόνο της εργασίας του αποτελεί το μοναδικό ποσό, από το οποίο και οι δυο τους, ο εργάτης και ο κεφαλαιοκράτης μπορούν να πάρουν το αντίστοιχο μερτικό τους ή το μέρισμά τους, τη μοναδική αξία, που μπορεί να κατανεμηθεί σε μισθό της εργασίας και σε κέρδος. Είναι φανερό ότι αυτή η ίδια η αξία δεν μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τις μεταβολές στην αναλογία που μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα στα δυο μέρη. Δε θα άλλαζε στο ζήτημα αυτό τίποτα κι αν ακόμα στη θέση του ενός εργάτη βάλεις ολόκληρο τον εργατικό πληθυσμό, τα 12 εκατομμύρια ημέρες εργασίας, λ.χ., αντί τη μια.

Επειδή ο κεφαλαιοκράτης και ο εργάτης έχουν να μοιραστούν μεταξύ τους μόνο αυτή την περιορισμένη αξία, δηλαδή την αξία που μετριέται με τη συνολική εργασία του εργάτη, τότε ο ένας απ’ αυτούς θα παίρνει τόσο περισσότερα όσα λιγότερα θα πέφτουν στον άλλο, και αντίστροφα. Όταν ένα ποσό είναι δοσμένο, τότε το ένα μέρος απ’ αυτό θα αυξάνει στο βαθμό που αντίστροφα θα ελαττώνεται το άλλο. Αν αλλάζει ο μισθός της εργασίας, τότε το κέρδος θα αλλάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αν ο μισθός της εργασίας πέφτει, τότε θ’ ανεβαίνει το κέρδος.

Απ’ την Κική και την Κοκό… ποια να διαλέξω; Ανεξαρτητοπράσινες απολύσεις ΟΤΑδων ή τοπικογάλανες αυξήσεις τελών;

Γελοίος γράφων από το Ποντίκι, μεταφέροντας πλήρως, την ουσία πίσω από τα ψευδοδιλλήματα του β’ γύρου.

Το είπε κι ο Ραγκούσης, άρα έτσι θα είναι… Την Κυριακή ψηφίζουμε, απλά όμορφα κι αυτοδιοικητικά! Το πολιτικό σκέλος των εκλογών, πάει, μας τέλειωσε, να ‘ταν κι άλλο! Άμα μας κάνει και καλό καιρό δε, θα είναι μούρλια. Θα προσέλθουμε στα εκλογικά κέντρα χοροπηδώντας ανάλαφρα στα πεζοδρόμια, σφυρίζοντας από μέσα μας το σάουντρακ από τη “Μαίρη Πόπινς”. Θα ονειρευόμαστε πάρκα, πεζοδρόμια, σιντριβάνια που αναβλύζουν σουμάδα και τα σπουργίτια θα τιτιβίζουν χαρωπά καθώς θα ανεβαίνουμε τα σκαλιά του εκλογικού τμήματος.

Θα μπούμε στο παραβάν, κρατώντας – στους περισσότερους Δήμους και Περιφέρειες – “2 ψηφοδέλτια της νίκης”, ή δυο συνδυασμούς με “χρίσμα απ’ την κοινωνία” και θα επιλέξουμε τον έναν, τον άριστο, τον δήμαρχο όλων μας! Και προσοχή, αν ξάφνου σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και σκεφτούμε “τον πασόκο ή τον νεοδημοκράτη;” είμαστε εκτός γραμμής! Αυτά είναι διλήμματα άλλων εποχών περασμένων, της προηγούμενης Κυριακής συγκεκριμένα που πέρασε ανεπιστρεπτί, μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ανήκει στο μακρινό παρελθόν και άλλα τέτοια ξύλινα!

Τι κι αν στις 7 Νοέμβρη τους καταψήφισα; Τι κι αν ψήφισα κάποιον άλλον με εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις; Ξεχαρμάνιασα. Το έστειλα το μήνυμα, το ερμήνευσε ο Γιώργος όπως γούσταρε, εκνεύρισα και τον Άδωνη, τώρα προέχει η τοπική κοινωνία…

Τι κι αν στηρίζοντας ΝΔ, βγάλω στην πλατεία αλαλάζουσες αντιμνημονιακές - καλέ φιλενάδααα, τι θα πει μνημόνιοοο; - κυράτσες της τοπικής; Τι κι αν ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ, ο Πεταλωτής με καταμετρήσει στους υπεύθυνους πατριώτες που λένε ναι στις μεγάλες τομές μπλα μπλα; Όχι, αυτά δεν πρέπει να επηρεάσουν την κρίση μου, την Κυριακή ψηφίζω για τη γειτονιά μου, το σκύλο μου και το ποδήλατο μου…

Απ’ την Κική και την Κοκό… ποια να διαλέξω; Ανεξαρτητοπράσινες απολύσεις ΟΤΑδων ή τοπικογάλανες αυξήσεις τελών; Το νοσοκομείο ποιος να το κλείσει; Το πωλητήριο στο πάρκο ποιος θα το καρφώσει; Όλοι μαζί ή ολική επαναφορά;

Η ψήφος είναι ώριμη πολιτική πράξη. Τουλάχιστον έτσι με έμαθαν στο σχολείο. Γι’ αυτό, λένε, πρέπει να κλείσεις τα 18 για να μπορείς να πας να ψηφίσεις. Δεν είναι πουκάμισο που κιτρίνισε ο γιακάς και το αλλάζεις σε μια βδομάδα, ούτε λαμπτήρας μπαγιονέτ που κάηκε. Το μικρότερο κακό, είναι μικρότερο αλλά… κακό! Σιγά μην απέχω, χάρη θα τους κάνω. Το ίδιο ψηφοδέλτιο θα ρίξω, κι ας το ντανιάσει το βράδυ ο δικαστικός στα άκυρα.

Το ‘μήνυμα’ από τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών στη Φωκίδα

Λακωνικά, είναι αυτό το οποίο έστειλαν:

Οι 8472 που επέλεξαν Φουσέκη,

Οι 6105 που επέλεξαν Καραχάλιο,

Οι 5272 που επέλεξαν Καπετζώνη,

Οι 4351 που επέλεξαν Παγώνη,

Οι 10912 που επέλεξαν Παπαθανασίου του Χειμάρα,

Οι 9701 που επέλεξαν Γαζή του Περγαντά,

Και οι 929 που επέλεξαν Αντωνίου του Παπανδρέου του Καρατζαφέρη.

Όλοι αυτοί οι συντοπίτες μας, εις διπλούν κατά κύριο λόγο και εξαιρουμένων των ηγετικών ομάδων των ανωτέρω συνδυασμών και των ‘αφεντικών’ αυτών, ουσιαστικά επέλεξαν του τοπικούς και περιφερειακούς τοποτηρητές μας και έδωσαν ‘λευκή επιταγή’ στην εγχώρια και παγκόσμια κυρίαρχη τάξη για τα παρακάτω:

1972, ομιλία του Σαλβαδόρ Αλιέντε στον ΟΗΕ

Τι ψάχνουν να βρούνε οι γκαλοπατζήδες 1-2 μέρες πριν τις εκλογές;

Οι συγκεκριμένοι τουλάχιστον της KapaResearch, εκτός από το κλασικό ενδιαφέρον για τα αστικά κέντρα Αθήνας – Θεσσαλονίκης, δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για την περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας. Μάλλον αυτός που τους πληρώνει έχει συμφέροντα εκεί. Τώρα είναι ο ‘Ζορό’ που ζορίζεται, ο άλλος του πασοκ που ψάχνει να βρει την ψήφο του, ένας θεός κι ο Άνθιμος γνωρίζουν.

Πρώτο μέλημά τους είναι να μάθουν αν οι προσπάθειες αδρανοποίησης και ουδετεροποίησης πέτυχαν. Αν δηλαδή αυτά τα ‘η αποχή είναι cool’, ‘τι με νοιάζει εμένα’, ‘όλοι οι ίδιοι είναι’, ‘θα τους τιμωρήσω απέχοντας’, κλπ σαχλά σλόγκαν περί ιδιώτευσης και απάθειας, έπιασαν τόπο.

Στη συνέχεια ακολουθεί το πιο ουσιαστικό ερώτημα:

Το παιδί του δρόμου

Το τραγούδι του Βαγγέλη Παπάζογλου με τη φωνή του Γιώργου Κάββουρα

Κανένα άλλο σχόλιο, οι στίχοι και η μουσική, αρκούν.

Είμαι του δρόμου το παιδί

το παραπονεμένο

και σαν σκυλάκι κάθομαι

στους πάγκους το καημένο

Το κρύο έχω πίκρα μου

η ζέστη είν' η χαρά μου

του καθενός το θέλημα

ειν' η παρηγοριά μου

Η πείνα δε με φόβισε

ορφάνια δε θυμούμαι

βρέθηκα έτσι στον ντουνιά

και δεν παραπονούμαι.

Κι αν αποθάνω και βρεθεί

κανένας και με θάψει

είμαι του δρόμου το παιδί

κι εκείνος ας με κλάψει

ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΡΗ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΛΥΕΤΑΙ Η ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Ονομάζω κέρδος, την υπεραξίας το μέρος της συνολικής αξίας του εμπορεύματος, στο οποίο είναι αντικειμενοποιημένη η υπερεργασία ή απλήρωτη εργασία του εργαζόμενου. Ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος δεν τσεπώνει το συνολικό ποσό αυτού του κέρδους. Το μονοπώλιο της γης δίνει τη δυνατότητα στο γαιοκτήμονα να αποσπά ένα μέρος αυτής της υπεραξίας με το όνομα της γαιοπροσόδου, ανεξάρτητα αν το έδαφος χρησιμοποιείται για τη γεωργία ή για την ανέγερση οικοδομών ή για σιδηροδρόμους, ή για ένα οποιοδήποτε άλλο παραγωγικό σκοπό. Από την άλλη, ίσα-ίσα το γεγονός ότι η κατοχή των μέσων εργασίας δίνει τη δυνατότητα στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο να παράγει υπεραξία, ή, πράγμα που καταλήγει στο ίδιο, να ιδιοποιείται ένα ορισμένο ποσό απλήρωτης εργασίας, δίνει τη δυνατότητα και στον ιδιοκτήτη των μέσων εργασίας, που τα δανείζει στο σύνολο τους ή κατά ένα μέρος στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο - με μια λέξη δίνει τη δυνατότητα στον κεφαλαιοκράτη που δανείζει χρήματα, να διεκδικεί για τον εαυτό του ένα άλλο μέρος αυτής της υπεραξίας με το όνομα τόκος, έτσι που στο βιομήχανο κεφαλαιοκράτη σαν τέτοιο να μένει μονάχα αυτό που λένε βιομηχανικό ή εμπορικό κέρδος.

Το ζήτημα ποιοι είναι οι νόμοι που ρυθμίζουν την κατανομή του συνολικού ποσού της υπεραξίας ανάμεσα στις τρεις αυτές κατηγορίες ανθρώπων, είναι κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Ωστόσο, απ’ όσα αναπτύξαμε ως τώρα προκύπτουν τα παρακάτω:

Ένα τραγουδάκι για την Εταιρία

Το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου «Σ’ ευχαριστώ ώ Εταιρεία» με τα Μπουρμπούλια από τον Μπάλλο,1971, Lyra.

Μία αφιέρωση του Μαντριού και όχι μόνο, στη μοναδική εταιρία και τους λακέδες της, που διαφεντεύουν τον τόπο μας εδώ και 70 και βάλε χρόνια με κάθε τρόπο και από κάθε πόστο, με ‘στοργή και προδέρμ’.

Να ‘στε καλά βρε παιδιά και μη δίνετε σημασία σ’ αυτά που ακούγονται τελευταία για το πώς κάναν την ‘πρωταρχική συσσώρευση’ του κεφαλαίου τους τα παλιά αφεντικά – ταμπού. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

More info:

http://tomantri.blogspot.com/2010/11/blog-post.html

και βέβαια:

http://delphikomellon.blogspot.com/

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ

Πρέπει τώρα να ξαναγυρίσουμε στην έκφραση «αξία, ή τιμή της εργασίας».

Είδαμε ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για την αξία της εργατικής δύναμης, που μετριέται με τις αξίες των εμπορευμάτων που είναι απαραίτητα για τη διατήρησή της. Εφόσον όμως ο εργάτης παίρνει το μισθό της εργασίας του ύστερα από την εκτέλεση της εργασίας του και επειδή, χώρια απ’ αυτό, ξέρει ότι αυτό που δίνει πραγματικά στον κεφαλαιοκράτη είναι η εργασία του, η αξία ή τιμή της εργατικής του δύναμης αναγκαστικά εμφανίζεται σ’ αυτόν σαν η τιμή ή αξία της ίδιας της εργασίας τον. Αν η τιμή της εργατικής του δύναμης είναι 3 σελίνια, που μέσα σ’ αυτά είναι αντικειμενοποιημένες 6 ώρες εργασίας κι αν αυτός εργάζεται 12 ώρες, τότε θεωρεί κατ’ ανάγκη αυτά τα 3 σελίνια σαν την αξία ή την τιμή 12 ωρών εργασίας, αν και οι 12 αυτές ώρες εργασίας αντικειμενοποιούνται μέσα σε μια αξία 6 σελινιών. Απ’ αυτό βγαίνουν δυο συμπεράσματα:

Πρώτο. Η αξία ή τιμή της εργατικής δύναμης παίρνει την όψη της τιμής ή της αξίας της ίδιας της εργασίας, αν και, για να μιλήσουμε ακριβολογημένα, αξία και τιμή της εργασίας είναι όροι δίχως νόημα.

Δεύτερο. Παρά το γεγονός ότι μονάχα ένα μέρος από την καθημερινή εργασία του εργάτη πληρώνεται, ενώ το άλλο μέρος μένει απλήρωτο και ενώ αυτή η απλήρωτη εργασία ή υπερεργασία αποτελεί ακριβώς το ποσό από το οποίο σχηματίζεται η υπεραξία ή το κέρδος, ωστόσο, φαίνεται σαν όλη η εργασία να είναι πληρωμένη εργασία.

Immaterial Labor

Fewer than 6 percent of workers now work on assembly lines. Another kind of labor has now come into symbolic prominence - the voice-to-voice or face-to-face delivery of service.