Προσωπικά δε λυπήθηκα καθόλου για την απώλεια του ‘έγκυρου’ και ‘ιστορικού’ Βήματος, απεναντίας το καταχάρηκα. Μακάρι να έχει η ηλεκτρονική του έκδοση, την κατάντια του ομόσταυλού του in.gr. Είθε να έχουν την τύχη του και τα άλλα μέσα μαζικής αποχαύνωσης: έντυπα, ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά. Του ιδίου ομίλου και άλλων, τα οποία ανήκουν στους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου, στους εφοπλιστές και σε άλλους, τυχάρπαστους ‘επενδυτές’ του χώρου.
Λιγότερα σκουπίδια και κακογουστιά στο σαλόνι μας, στα μάτια μας, στα αυτιά μας, στο μυαλό μας.
Ας μείνει μόνο η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και η κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης προάγουν κι αυτά, αλλά δεν μας δουλεύουν με τη δήθεν ανεξαρτησία τους και τη δημοσιογραφική τους αμεροληψία. Τουλάχιστον τα όργανα του κράτους τα αναγνωρίζουμε, φοράνε διακριτικά…
Όσο για τους δημοσιογράφους και εργαζόμενους στα μέσα που κλείνουν και μένουν άνεργοι ή αυτούς στους οποίους μειώνονται οι αποδοχές με νέες επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις εργασίας;
Ας πρόσεχαν όταν ενσωματώνονταν και παπαγάλιζαν αμάσητη την προπαγάνδα των αφεντικών τους κατά της εργατικής τάξης. Μόνο και μόνο για να κρατήσουν τη δουλίτσα τους.
Αυτά που κραύγαζαν και διατυμπανίζουν ακόμα και σήμερα, αυτά λούζονται…
Και δεν τους λυπάται κανένας…
Παρακάτω δύο απόψεις για όσους λυπούνται που χάνεται ο ‘πλουραλισμός’, η ‘αξιοπιστία’, η ‘αμεροληψία’ και άλλες μπούρδες, με το κλείσιμο του Βήματος και άλλων παρόμοιων ‘μέσων’. Και μία τρίτη για τους εργαζομένους που απασχολούνται στα μμε που μας άφησαν και μας αφήνουν χρόνους.
Το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα media σήμερα, δεν είναι τεχνητό είναι υπαρκτό. Η πτώση της διαφημιστικής δαπάνης επιταχύνει τη φθορά αλλά δεν φέρνει από μόνη της τα λουκέτα. Η μείωση της δαπάνης και οι ζημιές δεν είναι η αιτία. Είναι ικανή συνθήκη, αλλά όχι και αναγκαία, όπως λένε στα μαθηματικά.
Η αιτία της πτώσης των εφημερίδων είναι το δαπλεκόμενο μοντέλο λειτουργίας. Πλούσιοι εκδότες, “με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου” ζημιογόνα media και χρυσοπληρωμένα στελέχη μέτριας αποδοτικότητας.
Οι εκδότες που σήμερα βάζουν οι ίδιοι λουκέτο στις επιχειρήσεις τους, και υπόσχονται ξανά “ηλεκτρονικούς παραδείσους” είναι οι ίδιοι που έστειλαν τα media στο καναβάτσο.
Δεν πτώχευσαν διότι από το 1987, εώς και σήμερα 23 χρόνια ανάπτυξης των ιδιωτικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ συσσώρευσαν πλούτο και πολιτική ισχύ. Αυτά τα λεφτά δεν είναι στην Ελλάδα.
Στις εφημερίδες επέλλεξαν το μοντέλο των προσφορών για να απαντήσουν στο κανιβαλισμό του περιεχομένου τους, που έκαναν οι ραδιοφωνικοί και οι τηλεοπτικοί που ανήκουν στους ίδιους.
Στην τηλεόραση δημιούργησαν τη μεγαλύτερη φούσκα – η οποία ακόμη δεν έχει σπάσει - με αμοιβές στους αστέρες που ακόμη και σήμερα φτάνουν το 1,5 εκατ, ευρώ, αναρίθμητες άχρηστες παραγωγές και πανάκριβα τηλεοπτικά δικαιώματα που δεν δημιουργούν αρχείο.
Πήραν τα λεφτά του κόσμου από το χρηματιστήριο, τα οποία με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξαφανίστηκαν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στους μετόχους τους.
Λάμβαναν επιδοτήσεις από το κράτος, έπαιρναν δουλειές από το δημόσιο που τώρα βρίζουν και ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούν τις συχνότητες που είναι περιουσία του ελληνικού λαού, χωρίς να πληρώνουν.
Δίπλα τους οι δημοσιογράφοι, όχι μόνο αποδέχθηκαν αυτή την πραγματικότητα, άλλα πίστεψαν πως θα γίνουν ομοτράπεζοι! Γλυκάθηκαν από τις αστρονομικές αμοιβές των 500.000 ευρώ και εξακολούθησαν να δουλεύουν για το κράτος, δίπλα σε υπουργούς, νομάρχες και δημάρχους .
Τώρα γίνεται η μετάθεση των βαρών σε όσους δεν αποφάσιζαν, στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων με το επιχείρημα πως “αυτοί δεν δουλεύουν, σε αντίθεση με τα στελέχη που αποδίδουν “.
Αν τα Μέσα στην Ελλάδα ήταν ένας σοβαρός κλάδος θα επιζητούσαν τη λύση βάζοντας στο παιχνίδι τους ίδιους τους εργαζόμενους. Γιατί είναι ο πρώτος κρίκος στην παραγωγή των προϊόντων που πουλάνε σε αναγνώστες και θεατές. Αντ’ αυτού, αποδέχονται εισηγήσεις για καρατομήσεις, περικοπές και απολύσεις από τους ανθρώπους που όπως είναι φανερό έριξαν “το καράβι στη στεριά”.
Η επιλογή αυτή των εκδοτών είναι αδιέξοδη και καταστροφική, οδηγεί στο κλείσιμο όλων των επιχειρήσεων τους, γιατί δεν λαμβάνουν υπόψη τους, ότι ο κόσμος, περιμένει ενημέρωση και όχι μόνο προσφορές. Τα media λοιπόν είναι οι ανθρώποι τους, εκείνοι που πραγματικά εργάζονται.
Η κρίση φέρνει στην επιφάνεια τα προβλήματα που χρόνια κυοφορούσαν τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Το πρόβλημα των ελληνικών media δεν είναι καινούργιο. Στην Ελλάδα, αρχικά ο Τύπος και στη συνέχεια τα ραδιοτηλεοπτικά media δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητα. Το μνημόνιο μεταξύ ΔΝΤ-Τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης επιταχύνει την πτώση των ελληνικών media και σε λίγο καιρό μια νέα πραγματικότητα, σε επίπεδο περιεχομένου και ιδιοκτησίας, θα διαμορφωθεί. Από το τσουνάμι που έρχεται, με την ανεργία στον κλάδο των δημοσιογράφων να φτάνει το 50% και τις μειώσεις των αποδοχών έως και το 50%, είναι φανερό πως όλα όσα γνωρίζαμε στα media θα αλλάξουν. Το ερώτημα είναι ποιοι θα επιβιώσουν.
Το μοντέλο για τον κλάδο των ΜΜΕ που επικράτησε στην Ελλάδα ήταν αυτό της βαθιάς εξάρτησης από το κράτος. Η διαπλοκή των συμφερόντων, έννοια που εισήγαγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον Σεπτέμβριο του 1993 σε συνέντευξή του στην τότε ΕΤ1 λίγο πριν χάσει τις εκλογές, είναι αυτό που περιέγραφε τον κόσμο των μέσων ενημέρωσης ως αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης της χώρας. Η διαπλοκή σήμαινε ζημιογόνα media και κερδισμένοι επιχειρηματίες από τα δημόσια έργα, επιβάλλοντας ένα καθεστώς συναλλαγής και αυθαιρεσίας μεταξύ των ιδιοκτητών και της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά. Οι τηλεοπτικοί και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί εκπέμπουν σήμερα χωρίς άδειες, με το λεγόμενο καθεστώς προσωρινής λειτουργίας. Οι τελευταίες τηλεοπτικές άδειες δόθηκαν το 1993 (λίγο μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη) και οι άδειες των ραδιοφωνικών σταθμών το 2005. Η αρμόδια Αρχή για τη Ραδιοτηλεόραση προτιμούσε, την περίοδο Σημίτη, εφαρμόζοντας τον νόμο για το βασικό μέτοχο, να εκδίδει πιστοποιητικά διαφάνειας σε οικογένειες που ήταν και στα media και στα έργα και να εγκρίνει μεταβιβάσεις ραδιοφωνικών σταθμών προς 100.000 ευρώ... Ακόμα και σήμερα η μετάβαση στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, καρκινοβατεί, ενώ, με εξαίρεση τους τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας, ουδείς άλλος πληρώνει για τον σπάνιο δημόσιο πόρο των συχνοτήτων.
Η κρατική διαφήμιση είναι άλλο φωτεινό παράδειγμα πως τα media έχτισαν την εξουσία τους με τα λεφτά των άλλων. Επί κυβέρνησης Καραμανλή, μια από τις εφημερίδες με τις χαμηλότερες πωλήσεις έκαναν στο πρώτο 8μηνο του 2009 πρωταθλητισμό στη διαφήμιση! Η κρατική τηλεόραση έφτασε να εισπράττει απευθείας από τους πολίτες 302 εκατ. ευρώ (στοιχεία 2009) με τη μορφή του ανταποδοτικού τέλους (4,24 ευρώ τον μήνα ανά νοικοκυριό), αλλά εξακολουθεί να είναι ζημιογόνος. Συνάμα, παράγει αλλοπρόσαλλα προγράμματα, στηρίζει με την παροχή δωρεάν εικόνας τους ιδιωτικούς σταθμούς, παρέχει χωρίς διαφάνεια τεράστια ποσά σε κρατικοδίαιτες εταιρείες παραγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων και καθιέρωσε ένα καθεστώς που δουλεύουν οι λίγοι και κακοπληρωμένοι συμβασιούχοι για λογαριασμό των πολλών. Στην εικόνα ας προσθέσουμε και τον άγνωστο αριθμό των δημοσιογράφων που έχουν μια ή περισσότερες δουλειές στο Δημόσιο, δίχως αυτά τα στοιχεία να δημοσιοποιούνται από τους φορείς ή τα υπουργεία. Το κράτος είναι εκείνο που στηρίζει σε έναν υψηλό βαθμό ΜΜΕ και δημοσιογράφους.
Το μοντέλο των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών δεν είναι καλύτερο. Στην πλειονότητά τους συνέβαλαν στην αλλαγή του προτύπου της ελληνικής κοινωνίας, αραδιάζοντας τηλεοπτικά σκουπίδια στα μεσοαστικά σαλόνια. Από το 1989, όταν μέσα σε μια νύχτα έγιναν από εκδότες ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών χωρίς σχεδόν καμία υποχρέωση, απέκτησαν τεράστια πολιτική ισχύ, ξεκινώντας ένα ατέλειωτο βαλς με τους πολιτικούς. Αποκορύφωμα της σχέσης αυτής ήταν η περίοδος της αποδοκιμασίας Σημίτη, όταν τα δελτία ειδήσεων της εποχής εκείνης έπαιζαν μετά μανίας στα πρώτα θέματα της επικαιρότητας ειδήσεις για τη Βίσση και τη Βανδή. Παράλληλα, εξαιτίας της μεγάλης αύξησης της δαπάνης, διέθεσαν τεράστια ποσά, δημιουργώντας μια ελίτ παρουσιαστών, δημοσιογράφων και διασκεδαστών, με αποδοχές που ξεπερνούσαν το 1 εκατ. ευρώ. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από τη δημιουργία ζημιογόνων επιχειρήσεων με χαμηλής αισθητικής πρόγραμμα, με ακριβοπληρωμένα στελέχη, δημοσιογράφους καθοδηγητές και παρουσιαστές που κλαίνε καθημερινά για τις συντάξεις που χάνουν οι άλλοι!
Η σπατάλη αυτή δεν έγινε μόνο στον «λαμπερό» κόσμο τηλεόρασης. Οι ελληνικές επιχειρήσεις ΜΜΕ άντλησαν, μπαίνοντας στο Χρηματιστήριο από το 1998, περίπου 620 εκατ. ευρώ για να κάνουν επενδύσεις. Με εξαίρεση ένα-δύο συγκροτήματα που έκαναν ουσιαστικές κινήσεις ή απλώς κράτησαν τα χρήματα των αδαών μετόχων, οι υπόλοιποι εξαγόρασαν επιχειρήσεις χωρίς ουσιαστική αξία, αγόρασαν αέρα στο ίντερνετ υποσχόμενοι κέρδη από τη φούσκα της «Νέας Οικονομίας» και, ακόμη χειρότερα, χωρίς την έγκριση της γενικής συνέλευσης των μετόχων τους, έπαιρναν τα χρήματά τους και αγόραζαν ίδιες μετοχές! Το αποτέλεσμα ήταν και εδώ ζημιές και πλούσια στελέχη...
Όλοι πίστευαν πως τα media ήταν μια εύκολη δουλειά από το οποίο και χρήματα έβγαιναν και παραγόταν πολιτική ισχύς. Το παράδειγμα της συζύγου επιχειρηματία που αγόρασε μια εφημερίδα και υπερδιπλασίασε το κόστος λειτουργίας της με αποτέλεσμα να την κλείσει 3 χρόνια αργότερα είναι χαρακτηριστικό. Πολλοί αντιμετώπιζαν τα Μέσα όπως και μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως, πρώτον, το παραγόμενο προϊόν είναι άυλο και, δεύτερον, πως δεν είναι όλοι οι αναγνώστες διατεθειμένοι να το πληρώσουν, αν δεν είναι καλό.
Αυτή η συζήτηση για το περιεχόμενο των Μέσων δεν γίνεται, ακόμη και τώρα, στις μέρες της κρίσης και του ΔΝΤ. Αν και πρόκειται για τον πυρήνα του προβλήματος, ειδικά για τον Τύπο, εξαιτίας και της ταχείας εξάπλωσης του ίντερνετ, δεν υπάρχει καμία κρίση και διάλογος για το προϊόν που παράγεται. Οι ειδικοί θεωρούν πως είναι θέμα προσφορών, γι' αυτό εξακολουθούν να δουλεύουν με βάση τις προσφορές σε ταινίες και CD - καταστρέφοντας και αυτόν το χώρο - αντί να επενδύουν σε πρόσωπα για την παραγωγή σοβαρού δημοσιογραφικού προϊόντος.
Και το μέλλον; Το προφανές είναι πως πολλά ΜΜΕ θα κλείσουν. Οι ιδιοκτήτες των συγκροτημάτων, ακόμη και αυτοί που έχουν υψηλό τραπεζικό δανεισμό, έχουν διαβεβαιώσεις πως θα επιβιώσουν, όμως, όσο πέφτει η διαφημιστική δαπάνη σε συνθήκες ύφεσης, μαζί με τις κυκλοφορίες των εφημερίδων, η πίεση θα είναι αφόρητη και οι απολύσεις απελευθερωμένες! Η εκτίμηση είναι πως το προσωπικό στα media θα μειωθεί κατά 30% με απολύσεις, μη ανανεώσεις συμβάσεων, συνταξιοδότηση στελεχών, ενώ οι αποδοχές θα μειωθούν έως και 50%. Ήδη, το πρώτο πείραμα με τον «ξαφνικό θάνατο» των 1.047 συμβασιούχων της ΕΡΤ, σε καθεστώς σιωπής από τα άλλα media, είναι ένα δείγμα γραφής. Μια άλλη λογική θα έθετε ως προτεραιότητα την αλλαγή της φυσιογνωμίας των ελληνικών media μέσα από έναν σοβαρό διάλογο ανάμεσα σε κυβέρνηση, ιδιοκτήτες και εργαζομένους στα ΜΜΕ. Αλλά, όλοι πιστεύουν πως πρώτα θα καταρρεύσουν οι άλλοι. Οπότε, καλή πτώση!
Τόσο καιρό αγωνιζόμασταν να διασώσουμε τις θέσεις εργασίας μας (τις δουλίτσες μας)...
...και κανείς δεν σκέφτηκε...
...πως έπρεπε να αγωνιζόμαστε για να σώσουμε τη δουλειά μας!
Γιατί η δουλειά μας δεν έχει να κάνει με καμιά θέση εργασίας!
Γιατί η δουλειά μας δεν είναι "άλλη μια δουλειά"!
Γιατί η δουλειά μας δεν είναι για να ζήσουμε εμείς καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!
Γιατί μια θέση εργασίας χωρίς δεοντολογία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς έλεγχο της εξουσίας, χωρίς να στηρίζει τον αναγνώστη, χωρίς να παλεύει για τη δημοκρατία και το δίκιο...
...δεν είναι δουλειά!
Είναι μια δουλίτσα!
Είναι δουλικότητα!
Ακόμη χειρότερα: είναι μια επικίνδυνη δουλειά!
Τώρα λοιπόν που τα αφεντικά απολύουν ακόμη και τους δούλους τους...
...είναι καιρός εμείς οι δούλοι να ανακαλύψουμε και πάλι την ουσία της δουλειάς μας!
Για μια Δημοσιογραφία που δεν θα σκύβει το κεφάλι. Που δεν θα είναι συντεχνία. Που δεν θα παράγει προϊόντα...
...αλλά Ενημέρωση!
Υ.Γ. Αλήθεια, συνάδελφοι και σύντροφοι και φίλοι, έχετε παρατηρήσει πόσο παγερά αδιάφορο είναι το κοινό για τις πρόσφατες περιπέτειές μας, τις απολύσεις μας και τα λουκέτα στα ΜΜΕ; Δεν σας (μας) προβληματίζει αυτό;
1 σχόλια:
Απαράδεκτες ελιτίστικες θέσεις που αναπαράγουν τα στερεότυπα του αλήτη-ρουφιάνου-δημοσιογράφου κάθετα, απαξιώνοντας εξ ίσου όλους τους εργαζόμενους στο Βήμα και γενικότερα στα αστικά ΜΜΕ.
Προφανώς όμως δεν είναι στην ίδια μοίρα οι μεγαλοδημοσιογράφοι-παπαγαλάκια της εξουσίας με τους απλούς, κακοπληρωμένους εργαζόμενους (δημοσιογράφους και μη) που δουλεύουν τόσα χρόνια με άθλια ωράρια κι επισφαλείς σχέσεις εργασίας και τώρα κινδυνεύουν να μείνουν ή έχουν ήδη μείνει άνεργοι χωρίς καν αποζημιώσεις και πολλές φορές χωρίς να έχουν πάρει όλα τα δεδουλευμένα (βλέπε Απογευματινή).
Τα επιχειρήματα τύπου 'ας πρόσεχαν, αφού ξέραν που πιάσαν δουλειά' και 'τόσα χρόνια εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των εργοδοτών τους' είναι του ίδιου τύπου με το παγκάλειο 'όλοι μαζί τα φάγαμε'.
Με την ίδια ηλίθια λογική μπορούμε να πούμε 'καλά να πάθουν' κι οι εργαζόμενοι που απολύονται στις μεγάλες επιχειρήσεις ή στο δημόσιο, γιατί κι αυτοί 'εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο ή το κράτος' αντίστοιχα.
Όλα αυτά οδηγούν σε συντεχνιακή λογική, περιχαράκωση των διάφορων κοινωνικών ομάδων και αντιπαλότητα μεταξύ τους, τακτική που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει σήμερα η εξουσία για να περάσει ανώδυνα τα μέτρα προς πάσα κατεύθυνση. Το ζητούμενο όμως σήμερα είναι η αλληλεγγύη μεταξύ μας, μπας και καταφέρουμε να περισώσουμε τίποτα.
Η παγερή αδιαφορία του κοινωνκού συνόλου απέναντι στους εργαζόμενους ΜΜΕ που δέχονται συντονισμένη επίθεση από τ' αφεντικά τους τον τελευταίο καιρό, δεν είναι κάτι καινούργιο. Έρχεται να προστεθεί σε παρόμοια στάση του(που γίνεται κι εχθρική πολλές φορές) απέναντι σε άλλες ομάδες (ναυτεργάτες, φορτηγατζήδες, δημόσιους υπάλληλους γενικά).
Ας μη χαιρόμαστε λοιπόν για τα λουκέτα και τις απολύσεις στα ΜΜΕ. Η φωνή της αστικής προπαγάνδας θα εξακολουθήσει να είναι κυρίαρχη, ενώ και το σκυλολόι του Λαμπρακιστάν και του Αλαφουζέικου δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Αυτοί που θα την πληρώσουν είναι και πάλι οι μικροί.......
Δημοσίευση σχολίου