Τρομονόμος Νο3 και κάθοδος στον φασισμό

Ή αλλιώς Ν.3875/2010, ΦΕΚ:158/Α/2010 «Κύρωση και εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος και των τριών Πρωτοκόλλων αυτής και συναφείς διατάξεις». Με το ζουμί να βρίσκεται στις ‘συναφείς διατάξεις’ που αλλάζουν τον ποινικό κώδικα και μας καθιστούν ουσιαστικά, όλους ύποπτους τρομοκρατικών ενεργειών και πράξεων ανατροπής του καθεστώτος. Είναι ο νόμος τον οποίο ψήφισε άρον-άρον και στα μουλωχτά η κυβέρνηση του μπατσοκ, μέσα στο κατακαλόκαιρο και δίχως να πάρει ‘μυρωδιά’ καν η επίσημη αριστερά, παρά μόνο πριν λίγες μέρες όταν και δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ. Κατά πάσα πιθανότητα δεν πήραν ‘πρέφα’ ούτε ο νομικός κόσμος, ούτε αυτοί που ψήφιζαν, τι ψήφιζαν.

Έρχεται σε συνέχεια της αυταρχικής και φασίζουσας διολίσθησης του κόμματος του προέδρου της σοσιαλιστικής διεθνούς (τι καραγκιοζιλίκι κι αυτό!) και συμπληρώνει το νομικό οπλοστάσιο του καθεστώτος, οχυρώνοντάς το απέναντι στον εσωτερικό εχθρό. Δηλαδή στους ίδιους τους πολίτες (μας την αφήνουν ακόμα αυτή την ιδιότητα;) της χώρας, που αύριο κάποια στιγμή θα συναθροιστούν, θα διαμαρτυρηθούν, θα διαδηλώσουν και θα δαγκώσουν και κανέναν μπάτσο άμα λάχει. Έτσι μετά την προετοιμασία του στρατού για επεμβάσεις κατά του ‘εχθρού λαού’, ετοιμάζουν και τα ‘όπλα’ των δικαστών για να συντρίψουν την οποιαδήποτε δυναμική πλειοψηφία κάνει κιχ. Ακριβώς για να τους προκάμουν, να μη γίνουν πλειοψηφία.

Scripta manent… αλλά ποιον ενδιαφέρει;

Μετεκλογικές δεσμεύσεις και πράσσειν άλογα

Της Βασιλικής Σιούτη από το Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (26-9-2010)

Έχει πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθείς την -κατά συρροή- αυτοδιάψευση των πολιτικών μέσω των δηλώσεών τους. Ας γυρίσουμε το ρολόι μετρικούς μήνες πίσω και ας ξαναδιαβάσουμε δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών και του πρωθυπουργού αφού έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και πριν την παραδώσουν στην τρόικα (ή λίγο μετά). Το περίεργο είναι ότι κάθε φορά εκπλησσόμαστε. Ή αυτοί δεν έχουν όρια εμείς παραείμαστε αθώοι.

Προεκλογικά όλοι λένε μια, δυο, τρεις κουβέντες παραπάνω. Το έχουμε συνηθίσει αυτό. Ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές πέρυσι χάρη στην κεντρική προεκλογική τοποθέτηση «Λεφτά υπάρχουν». Αργότερα καταλάβαμε ότι εννοούσε των μισθωτών και των συνταξιούχων. Η εξήγηση ήταν η αναμενόμενη: «Παραλάβαμε χάος, καμένη γη, δεν ξέραμε πόσο μεγάλο ήταν το έλλειμμα» κ.λπ. Η εν λόγω προεκλογική συνήθεια του πρωθυπουργού και των υπουργών του, όμως έγινε και μετεκλογικό κουσούρι. Έναν χρόνο προβαίνουν μεγαλοπρεπώς σε δηλώσεις, τις οποίες -πριν καν το μελανί στεγνώσει- ξεχνούν.

Πριν από λίγο καιρό, μεταξύ άλλων, ο Θ. Πάγκαλος διαβεβαίωνε ότι «Δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε στο ΔΝΤ», ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ότι θα αναλάβει προσωπικά τη σύλληψη των δραστών της υπόθεσης Κούνεβα και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ότι δεν θα επιβαρυνθούν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Όπως και να έχει, οι δηλώσεις των στελεχών της κυβέρνησης, για όσους διαθέτουν την απαιτούμενη νηφαλιότητα, ενίοτε είναι απολαυστικές - ειδικά όταν ο χρόνος τους έχει αποδώσει την πραγματική τους αξία.

Ο καλός καταναλωτής

FC St. Pauli – Against modern football

Όταν το ποδόσφαιρο δεν είναι business κι οπαδοί δεν είναι ‘ακατοίκητοι’…

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν η FC St. Pauli από μια παραδοσιακή ομάδα, μετατρέπονταν σε έναν Kult σύλλογο. Μάλιστα άλλαξαν και την έδρα τους κοντά στην περιοχή που είναι οι αποβάθρες της πόλης στο διάσημο Reeperbahn. Το κέντρο της νυκτερινής ζωής της πόλης και κοντά στα «κόκκινα φανάρια».

Μια εναλλακτική μορφή οπαδών παρουσιάστηκε για την ομάδα με αυτό, αριστερών πολιτικών φρονημάτων αλλά και λόγο της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στο γήπεδο σε κάθε αγώνα. Οι οπαδοί υιοθέτησαν την πειρατική σημαία ως το ανεπίσημο έμβλημά τους.

Είναι σημαντικό ότι η FC St. Pauli έγινε η πρώτη ομάδα στην Γερμανία που απαγόρευσε επίσημα καθετί φασιστικό ή εθνικιστικό στο γήπεδό του, σε μια εποχή που ο φασισμός του ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού απειλούσε το ποδόσφαιρο σε όλη την Ευρώπη. Το 1981 η ομάδα είχε ένα μέσω όρο 1.600 εισιτηρίων και μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 κάνουν συχνά sold-out τα 20.000 περίπου εισιτήρια που χωράει το γήπεδο.

Ο προϋπολογισμός (του 2011) θα περιέχει τα ακόλουθα μέτρα…

Η τρόικα και το μνημόνιο ΙΙ (σελ.15-16), μας παρουσιάζουν σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, τις βασικές κατευθύνσεις του προϋπολογισμού του ελληνικού κράτους, 3-4 βδομάδες πριν την κατάθεσή του (με φλασάκι!) από τον Παπακωνσταντίνου στον Πετσάλνικο.

…όπως σχεδιάστηκαν στην αρχική έκδοση αυτού του Μνημονίου (σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μπορούν να ληφθούν υπ’ όψιν μέτρα που αποφέρουν ανάλογη εξοικονόμηση ύστερα από στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ):

• Εφαρμογή του κανόνα αντικατάστασης μόνο του 20% των συνταξιοδοτούμενων εργαζομένων στο δημόσιο τομέα (κυβέρνηση, δημόσιες επιχειρήσεις, τοπική αυτοδιοίκηση, κρατικές υπηρεσίες και άλλοι δημόσιοι οργανισμοί)

• Μείωση της ενδιάμεσης κατανάλωσης της γενικής κυβέρνησης κατά τουλάχιστον 300 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με το 2010, επιπλέον της προβλεπόμενης εξοικονόμησης στο πλαίσια της μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης και της αναδιοργάνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης (βλέπε επόμενο μέτρο).

• Η κυβέρνηση ξεκινά την εφαρμογή της νομοθεσίας για τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και την αναδιοργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης με στόχο την μείωση του κόστους κατά τουλάχιστον 1.500 εκατομμύρια ευρώ από το 2011 ως το 2013, από τα οποία τουλάχιστον 500 εκατομμύρια ευρώ μέσα στο 2011.

Ο Σεραφείμ του Πειραιά, ο Στίβεν Χόκινγκ και η θεολογία των αποκλεισμών

Γενικά για το παπαδαριό και την εκκλησία της ελλάδας δεν έχω την καλύτερη των απόψεων, όπως και για κάθε εξουσιαστικό οργανισμό και τα όργανά του. Ειδικά το ιερατείο, με το δογματισμό και τη θρησκοληψία που αποπνέει σε κάθε δήλωσή του, προσβάλει τη νοημοσύνη και την αισθητική μου και δε βρίσκω κανένα λόγο να τους ακούω, να τους βλέπω και να τους διαβάζω. Ιντριγκάρομαι όμως είναι αλήθεια, όταν η ρητορική τους φτάνει στα όρια του ταλιμπανισμού και τα χτυπήματα ‘κάτω από τη μέση’ στους ‘ιδεολογικούς εχθρούς’ που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αλλιώς, γίνονται αηδιαστικά. Όπως κάνει ο Σεραφείμ του Πειραιά στην πρόσφατη ανακοίνωσή του καταφερόμενος ενάντια στον βρετανό αστροφυσικό Στίβεν Χόκινγκ για τις απόψεις που εκφέρει σχετικά με το θεό στο τελευταίο του βιβλίο, The Grand Desing. Η μόνιμη επωδός του παπά: ο παραπληγικός βρετανός. Κάτι όμως το οποίο και αποτελεί ελαφρυντικό για τις ‘αιρετικές’ θέσεις του Χόκινγκ, μιας και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: έχει το ελαφρυντικό της συγχύσεως του νοός του, από την αφόρητο σωματική δυστυχία του!!! Κλασική περίπτωση φασίζουσας νοοτροπίας: χτυπάμε τον άνθρωπο και τις ιδιαιτερότητες ή αδυναμίες του αντί των απόψεων ή ιδεών του.

Μια άποψη για το θέμα από τον θεολόγο Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου:

Ο “παραπληγικός” Xόκινγκ του Μητροπολίτου Πειραιώς

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εφαρμόζει με επιτυχία – είναι αλήθεια – την ιδιωτική του «θεολογία», αυτή των αποκλεισμών. Οι παπικοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι μουσουλμάνοι, ο Καντάφι και ο Έλτον Τζον, οι παραπληγικοί... Όλοι χωρούν στον Καιάδα του. Το νέο του «χτύπημα» παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο παγκοσμίου φήμης επιστήμονας Στήβεν Χόκινγκ στο τελευταίο του βιβλίο εξέφρασε την γνωστή και μη εξαιρετέα σε μερίδα επιστημόνων άποψη ότι ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα «η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας».

Η «απάντηση» του Πειραιώς Σεραφείμ καταπέλτης!

Ο απίστευτος τυχοδιωκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην Ικαρία

ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΛΛΑΞΟΚΟΛΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΩΚΙΔΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ.

Από Βαθύ Κόκκινο

Χωρίς ιδιαίτερα σχόλια αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από επιστολή που έστειλε προς τα ΜΜΕ ο Νίκος Κακλαμάνης, εκπρόσωπος τύπου της Νομαρχιακής Επιτροπής Σάμου του ΣΥΝ:

«Το Σάββατο, 4/9/2010, όλες οι τοπικές εφημερίδες προβάλλουν την είδηση της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ στο δήμο Ικαρίας και τη συγκρότηση κοινού ψηφοδελτίου, με επικεφαλής το γιατρό Χρίστο Σταυρινάδη, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Δυστυχώς είναι αλήθεια.

Ανήκω στην αριστερά από γεννοφάσκια. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Δεν επιτρέπεται να σιωπήσω. Δεν ζω στην Ικαρία. Δεν μου πέφτει λόγος για πρόσωπα και τοπικά προβλήματα. Έχω όμως υποχρέωση να υπερασπίσω ιδεολογία, αρχές και ήθος.

Πως μπορεί ένα κόμμα της αριστεράς να συνεργάζεται με τη Νέα Δημοκρατία που έφερε στη χώρα την καταστροφή και τη χρεοκοπίας;

Πως μπορεί ένα κόμμα της αριστεράς να συνεργάζεται με το σημερινό ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, με το κόμμα που έδωσε τη χώρα λάφυρο στα νύχια του ΔΝΤ, με το κόμμα που σε λίγους μήνες λήστεψε μισθούς και συντάξεις, διέλυσε το ασφαλιστικό σύστημα, κατάργησε εργασιακά δικαιώματα κερδισμένα με αίμα από δεκαετίες;

Πως μπορεί τέλος να δέχεται τη στήριξη ενός ακροδεξιού, ξενοφοβικού, ρατσιστικού κόμματος, ιδεολογικού απόγονου του μετεμφυλιακού παρακράτους και της δικτατορίας;

Με τι μούτρα τώρα θα στιγματίσουμε τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον κ. Καρατζαφέρη στο πρόσωπο του κ. Τατούλη;

Ποιος «ιερός» σκοπός αγιάζει αυτή την απίστευτη συμμαχία;».

ΕΛΑ ΜΟΥ ΝΤΕ...

Ελληνικοί αστικοί μύθοι – Ι

Χρόνια τώρα οι ιθαγενείς αυτής της χώρας ζούμε με μια αντίληψη για το κράτος εμφυτευμένη βαθιά στο κεφάλι τόσο, που κοντεύει να γίνει μέρος του dna μας. Σχεδόν γεννιόμαστε με τη γνώση και την πεποίθηση πως το ελληνικό δημόσιο απασχολεί υπερβολικά μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δηλαδή είναι πολλοί, πιο πολλοί από όσους χρειάζεται μία σύγχρονη και λειτουργική κρατική μηχανή. Αυτό έχει σα συνέπεια τη δυσλειτουργία του όλου μηχανισμού, τη χαμηλή παραγωγή έργου και τελικά την εμφάνιση δημοσίων ελλειμμάτων αφού πληρώνονται για περισσότερο από όσο παράγουν. Τα δε ελλείμματα, συσσωρευόμενα επί τόσα χρόνια εμφάνισαν αυτό το υπέρογκο δημόσιο χρέος, εξαιτίας του οποίου πάθαμε αυτή την οικονομική κρίση που μας ταλαιπωρεί τώρα. Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπίσουμε αυτή την κρίση, καλούμαστε όλοι μαζί εθελοντικά και μη, να φτωχοποιηθούμε χάριν της σωτηρίας της πατρίδας.

Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η ‘παραμύθα’ που πουλάει τελευταία. Προκειμένου δε, να μην χάσουμε την στοχοπροσήλωση μας ως προς τη σωτηρία της πατρίδας, οι κυβερνώντες, οι εθελοντές πατριώτες, τα κρατικά και ιδιωτικά μμε και οι πρόθυμοι εθελοντές όλου του πολιτικοκοινωνικού φάσματος της ελληνικής επικράτειας, φροντίζουν τον τελευταίο χρόνο εντόνως, να μας τονίζουν σε κάθε ευκαιρία, όλη την προηγούμενη αλληλουχία λογικών (;) ισχυρισμών που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Σκοπός τους, η άκριτη αποδοχή από μέρους μας όλων των θεραπειών σοκ που μας υποβάλλουν.

Μέχρι εδώ όλα καλά, το σύστημα δούλευε μια χαρά. Μόνο αυτομαστίγωμα και εθελούσιες παραιτήσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν είδαμε, αν και πολλοί αφελείς μπορεί και να το σκέφτηκαν. Ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής των εργαζομένων του δημοσίου…

Κι όποιον πάρει ο χάρος ρε ‘δημοκράτες’ σοσιαλισταράδες πασόκοι;

Τρομοκρατική δράση και οι διαδηλώσεις

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ, ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΑ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ «ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ»

Του Χρήστου Ζέρβα από τη σημερινή Ελευθεροτυπία και αφορά το Νόμο 3875, ΦΕΚ Α 158 - 20/09/2010. Άλλα σχόλια περιττεύουν.

Εν κρυπτώ, σε τμήμα θερινών διακοπών και χωρίς καμιά ιδιαίτερη εξήγηση η κυβέρνηση κατάργησε πλήρως τις ασφαλιστικές δικλίδες του προηγούμενου «τρομονόμου», που προστάτευαν ακόμη και τη βίαιη πολιτική και συνδικαλιστική δράση από ποινικές κατηγορίες για «τρομοκρατική δράση».

Παράλληλα τιμωρεί αυστηρότερα (10ετή κάθειρξη) όσους δίνουν «ουσιώδεις» πληροφορίες σε τρομοκρατικές οργανώσεις για διευκόλυνση του έργου τους ή τους παρέχουν υλική ή άυλη υποστήριξη, ακόμη και αν δεν τελέστηκαν τελικώς «τρομοκρατικές πράξεις»!

Με τις αλλαγές αυτές λύνονται ουσιαστικά τα χέρια των διωκτικών αρχών. Έτσι ακόμη και η τέλεση πλημμελημάτων (όπως διακεκριμένες φθορές, σωματικές βλάβες, διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών κ.ά.) μπορούν να χαρακτηριστούν αυθαίρετα ως τρομοκρατική δράση από οργανωμένη ομάδα διαδηλωτών!

Εικόνες απ’ το κοντινό μας μέλλον (;)

Find us before we find you

If you owe PA back taxes, we know who you are

Κρατική τρομοκρατία ή για να είμαστε πιο σαφείς, πολιτειακή τρομοκρατία από το τμήμα εσόδων της πολιτείας της Πενσυλβανία των ΗΠΑ με ένα οργουελιανής έμπνευσης τηλεοπτικό σποτάκι, όπου διαφημίζουν τις δυνατότητες που έχουν πλέον οι κρατούντες να παρακολουθούν και να ελέγχουν τα πάντα.

Αυτά είναι άραγε τα νέα κόλπα και η τεχνογνωσία που θα φέρουν οι ειδικοί του ΔΝΤ στους δικούς μας για την αναδιοργάνωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών; Ποιος ξέρει πόσο σύντομα θα δούμε παρόμοια 'ξερατά' από τη δική μας αυτοδιοικητική περιφέρεια στερεάς ελλάδας ή τον καλλικρατικό δήμο δελφών;

Μία τάξη, φυλετικά διαχωρισμένη

Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Αϊόβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων.

Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Από το tvxs.gr

Πώς απέκτησαν οι πιστωτές τα εκατοντάδες τρισεκατομμύρια τα οποία υποτίθεται πως τους χρωστά όλος ο υπόλοιπος κόσμος;

Μια εξήγηση με απλά λόγια για το πώς γεννιέται το χρήμα και το χρέος και το ρόλο των τραπεζών και του κράτους σε αυτή τη διαδικασία από την ομιλία του Σπύρου Μαρκέτου στην ανοιχτή συζήτηση με θέμα 'Μπροστά στην κρίση', που οργάνωσε η Πρυτανεία του ΑΠΘ την ημέρα των εγκαινίων της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Από το tvxs.gr

… Τίθεται τώρα ένα ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν όλα τα κράτη και τα νοικοκυριά να είναι σήμερα καταχρεωμένα, και πώς απέκτησαν οι πιστωτές, κατά βάση οι επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα εκατοντάδες τρισεκατομμύρια τα οποία υποτίθεται πως τους χρωστά όλος ο υπόλοιπος κόσμος; Γιατί τα τριακόσια τριάντα δις που ‘χρωστά’, εντός εισαγωγικών, σήμερα η χώρα μας είναι σταγόνα στον ωκεανό των χρεών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Οι φετινές μόνο δανειακές ανάγκες μόνο των χωρών της ευρωζώνης υπολογίζονται σε 2,8 τρις. Πώς γίνεται όλες οι χώρες, άσχετα από το αν έχουν χρηστή διαχείριση ή όχι, να έχουν τόσο τεράστιες δανειακές ανάγκες; Και από την άλλη μεριά πώς γίνεται οι τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια να κατέχουν στα χαρτοφυλάκιά τους έναν ακαθόριστο αριθμό εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων, πολλές εκατοντάδες φορές μεγαλύτερο από το σύνολο της παγκόσμιας παραγωγής και ακόμη και από το σύνολο του παγκόσμιου πλούτου; Για παράδειγμα, κανείς δεν ξέρει το συνολικό ύψος των credit default swaps, αλλά υπολογίζεται γύρω στα εννιακόσια τρισεκατομμύρια δολάρια. Πού βρέθηκε όλος αυτός ο πλούτος και πώς κατέληξε στα θησαυροφυλάκια ελάχιστων και άγνωστων;

Έλεος πια με αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες της υγείας μας!

Ζουν ανάμεσά μας, ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και έχουν γίνει πια ανεξέλεγκτοι. Όλοι αυτοί οι πουριτανοί, φαρισαίοι της τάξης και της ηθικής που με τον μανδύα των ΜΚΟ, των εθελοντικών ομάδων, των επιστημονικών οργάνων κλπ, δρώντας σαν λομπίστες, το ‘χουν βάλει αμέτι μουχαμέτι να σώσουν την υγεία, την ψυχή μας, την κοινωνία και παρεμπιπτόντως το κράτος. Μετά λοιπόν από τους φανατικούς αντικαπνιστές και τις οργανώσεις τους που ξεσάλωσαν τα περασμένα χρόνια, τώρα και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, εμφανίζονται καινούρια φρούτα. Όπως το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ), το οποίο με επιστολή που απέστειλε στον υπ. οικονομικών, στον πρωθυπουργό και άλλους, αναφέρει:

Επιθυμούμε να εκφράσουμε τον προβληματισμό μας, για τη σχεδιαζόμενη μεταφορά βασικών καταναλωτικών ειδών (τρόφιμα και είδη καθημερινής χρήσης), στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ. Γνωρίζουμε όλοι ότι οι καταναλωτές των χαμηλών εισοδημάτων αντιμετωπίζουν σημαντικότατα προβλήματα επιβίωσης, λόγω της παρατεταμένης, επί χρόνια, ακρίβειας, στα είδη αυτά.

Μέχρι εδώ καλά. Αφού λοιπόν Κατανοούμε τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και την ανάγκη ανεύρεσης εσόδων. Όμως, οι έμμεσοι φόροι είναι οι πλέον άδικοι και δυσανάλογοι μετά εισοδήματα των καταναλωτών, προτείνουνε:

Καπνίζει; Σκοτώστε τον!

Από το Cogito ergo sum

Καλώς τον δεχτήκαμε, λοιπόν! Ο περίφημος αντικαπνικός νόμος εφαρμόζεται ήδη στην χώρα μας, φυσικά κατόπιν πιέσεων από τας Ευρώπας. Άλλωστε, όλοι οι σύγχρονοι νόμοι από την Εσπερία προέρχονται. Αυτή την Εσπερία που χρειάστηκε να μπούμε στον 20ο αιώνα για να καταργήσει με νόμο την δουλεία, που κρατούσε δεμένη επί αιώνες την υφήλιο με την αποικιοκρατία, που ταλανίστηκε με μεσαίωνες και ιερές εξετάσεις, που έκανε τρεις πολέμους αγωνιζόμενη για την ελεύθερη διακίνηση του οπίου (!) κλπ. Αυτή η Εσπερία πρωτοστατεί και τώρα κατά του δαίμονα που ονομάζεται «καπνός» (ο απλός λαός εξακολουθεί να μιλάει για «τσιγαράκι»).

Για τον νόμο αυτό έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί πολλά, πάρα πολλά. Όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι γραμμένα από καπνιστή, οπότε δείξτε κατανόηση. Δεν θα προσπαθήσω να καλυφθώ με την δικαιολογία ότι ως καπνιστής δεν είμαι μανιώδης. Θα προτιμήσω ως κάλυψη την ελεύθερη σκέψη. Και θα ακούσω ευχαρίστως όσους έχουν αντίρρηση σε όσα πω. Το μόνο που δεν προτίθεμαι να ακούσω είναι φωνές και αφορισμούς.

Σημειώστε, ακόμα, ότι δεν έχω καμία διάθεση να κάνω τον συνήγορο του καπνίσματος. Δεν με ενδιαφέρει το κάπνισμα αλλά οι καπνιστές. Και λέω ότι με ενδιαφέρουν οι καπνιστές επειδή ξαφνικά άρχισα να νοιώθω όπως οι χριστιανοί στην αρχαία Ρώμη ή όπως οι εβραίοι στην ναζιστική Γερμανία: υπό διωγμό! Αφήστε με, λοιπόν, να αισθανθώ για λίγο ελεύθερος, να ανάψω ένα τσιγάρο και ακούστε με.

Η άρση των ελέγχων δεν έχει επιφέρει ποτέ ανταγωνισμό στην τιμολόγηση

Στην περίπτωση των κλειστών επαγγελμάτων το πρώτο πράγμα που πρέπει να ρωτά κανείς είναι: Ποιο είναι το ποσοστό του ΑΕΠ που αντιπροσωπεύουν αυτά τα επαγγέλματα; Πόσα περισσότερα φαρμακεία ή περισσότερους δικηγόρους χρειαζόμαστε και γιατί θα αυξηθεί το ΑΕΠ με το άνοιγμα αυτών των επαγγελμάτων; Θα αγόραζαν οι άνθρωποι περισσότερα φάρμακα ή θα προέβαιναν σε μεγαλύτερο αριθμό νομικών συναλλαγών; Το άνοιγμα των επαγγελμάτων έτσι ώστε να υπήρχαν πολύ περισσότεροι συμβολαιογράφοι ή φορτηγατζήδες δεν θα επέφερε απαραιτήτως μεγαλύτερο ανταγωνισμό στην αγορά και χαμηλότερη τιμολόγηση. Αντιθέτως, μπορεί να καταλήξουμε με λιγότερο ανταγωνισμό και υψηλότερη τιμολόγηση. Το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων» δεν πρόκειται να αυξήσει σημαντικά το ΑΕΠ.

Η έννοια του ανταγωνισμού ως ο προτιμητέος τρόπος αγοράς για τη διαμόρφωση των τιμών είναι βασισμένη στην υπόθεση της ύπαρξης πολλών εταιρειών και πολλών αγοραστών. Αλλά τέτοια δομή δεν υπάρχει και δεν μπορεί να επιβληθεί με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Αντιθέτως, αυτό που ξέρουμε εμπειρικά ότι υπάρχει είναι πως οι τιμές βασίζονται στο κόστος παραγωγής στο οποίο προστίθενται μερικές μονάδες παραπάνω. Εάν θέλει κανείς να ελέγξει τις τιμές σε μια δομή αγοράς που δεν είναι ανταγωνιστική, θα χρειαστεί να καθιερώσει μια κατάλληλη δομή ελέγχων. Η άρση των ελέγχων δεν έχει επιφέρει ποτέ ανταγωνισμό στην τιμολόγηση, ανεξάρτητα από το αν μιλάμε για τις αεροπορικές εταιρείες ή τη βιομηχανία ενέργειας, και σίγουρα δεν πρόκειται να συμβεί αυτό με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του οικονομολόγου Δημήτρη Παπαδημητρίου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (12/09/2010) και τον Χρόνη Πολυχρονίου, στην οποία αναφέρθηκε και στο σχεδόν δογματικό, από πλευράς τρόικας και κυβέρνησης, θέμα της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων και γενικότερα της λεγόμενης απορρύθμισης των αγορών και των επιχειρημάτων τους περί ανταγωνισμού και ωφελημάτων στην οικονομία και στις τιμές. Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να μας προβληματίζει το συγκεκριμένο ζήτημα σαν πολίτες και καταναλωτές, δεδομένης της ‘ελεύθερης αγοράς’ και πως αυτή λειτούργησε και λειτουργεί σε άλλους κλάδους της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία χρόνια, με πιο χαρακτηριστικό και διαφημισμένο παράδειγμα τις εναρμονισμένες τιμές του καρτέλ του γάλακτος. Όμως επειδή πολλοί εργαταστοί, δεν πείθονται ούτε με αυτά που βιώνουν και πληρώνουν οι ίδιοι, αλλά επιζητάνε και την επιβεβαίωση μιας αυθεντίας του συστήματος, πολύ καλά έκανε λοιπόν ο κος Πολυχρονίου και πήρε αυτή τη συνέντευξη από τον κύριο Παπαδημητρίου.

Βία και Νομιμότητα

Το άρθρο αυτό της Ρόζα Λούξεμπουργκ δημοσιεύτηκε στις 14/05/1902 στο ‘Die Neue Zeit’. Στα Ελληνικά δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό ‘Νέοι Στόχοι-Νο1’ στη διάρκεια της χούντας και επαναδημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘Σπάρτακος-Νο66’ το Σεπτέμβρη του 2002. Στο διαδίκτυο αναρτήθηκε το Μάιο του 2003 στο ‘Ελληνικό Αρχείο Ρόζα Λούξεμπουργκ’ από όπου και το αναδημοσιεύουμε.

Παρά πολλά ειπώθηκαν, τον τελευταίο καιρό, για την οριστική πια αδυναμία μας να χρησιμοποιήσουμε «επαναστατικά μέσα παλιού τύπου». Μα ποτέ δε μας είπαν τι εννοούν μ’ αυτά τα μέσα, ούτε και με τι θα αντικαταστήσουν.

Έτσι, με την ευκαιρία της βελγικής μας ήττας*, φέρνουν σε αντίθεση προς τα «επαναστατικά μέσα» - και πρώτα απ’ όλα, προς τη βίαιη επανάσταση, προς τις μάχες των δρόμων - την καθημερινή οργάνωση και μόρφωση των μαζών. Αλλά είναι παράλογο να θέτουμε έτσι το ζήτημα, για τον απλούστατο λόγο ότι η οργάνωση και η μόρφωση από μόνες τους δεν είναι ακόμη αγώνας, παρά είναι απλά προπαρασκευαστικά μέσα για τον αγώνα, και σαν τέτοια, είναι απαραίτητα τόσο στην επανάσταση, όσο και σε κάθε άλλη μορφή του εργατικού αγώνα. Η οργάνωση και η μόρφωση, αυτές καθεαυτές, δεν κάνουν περιττή την πολιτική πάλη, παρόμοια όπως η δημιουργία συνδικάτων και η είσπραξη των συνδρομών των μελών δεν κάνουν περιττούς τους αγώνες για το μεροκάματο ή τις απεργίες ...

Ο επαναστάτης με τη Fender

Του Στέλιου Ελληνιάδη από το 7 της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (5/9/2010)

Το όνειρο του Γιάννη Σπάθα (Socrates), του Άρη Τασούλη (Μπουρμπούλια), του Γιάννη Κιουρκτσόγλου, του Νίκου Δαπέρη, του Τάκη Ανδρούτσου (Πελόμα Μποκιού) και κάθε νεαρού κιθαρίστα πριν από σαράντα χρόνια ήταν να αποκτήσει μία κιθάρα Fender Stratocaster και έναν ενισχυτή Marshal 100 Watt. Δηλαδή, τα βασικά εργαλεία του Τζίμι Χέντριξ επί σκηνής. Περνώντας από την πιο ελαφριά ποπ στο πιο σκληρό ροκ, τα ελληνικά συγκροτήματα δέχονταν επιρροές από τους πιο εντυπωσιακούς και καινοτόμους μουσικούς. Ο Πιτ Τάουνσεντ των Who και ο Τζίμι Χέντριξ ήταν αυτοί που ξεχώριζαν περισσότερο. Όχι μόνο για τη δεξιοτεχνία τους, αλλά και για τις παραμορφώσεις που επέβαλαν στους ήχους σε συνδυασμό με τη σκηνική τους παρουσία που ξέφευγε από τα ήθη της εποχής.

Ειδικά ο Χέντριξ, που πέθανε πριν από 40 χρόνια, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970, άλλαξε τον τρόπο που παιζόταν και ακουγόταν η ροκ μουσική. Όλοι οι κιθαρίστες είχαν σαν βάση το ριθμ εντ μπλουζ. Στην Αγγλία, οι Έρικ Κλάπτον, Τζεφ Μπεκ, Κιθ Ρίτσαρντς, Πίτερ Γκριν, Τζον Μάγιαλ, Αλέξις Κόρνερ, Τζίμι Πέιτζ και πολλοί άλλοι εμπνέονταν απεριόριστα από τον ήχο της ακουστικής κιθάρας που προερχόταν από το Δέλτα του Μισισιπή και της ηλεκτρικής από το Σικάγο. Όλοι, όμως, ήταν λευκοί. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Χέντριξ στο Λονδίνο. Ένας κιθαρίστας που διαμόρφωσε το προσωπικό του στιλ παίζοντας κλασικό ριθμ εντ μπλουζ και ροκ εντ ρολ με τους Isley Brothers και τον Λιτλ Ρίτσαντ στην Αμερική, χωρίς να κρύβει το θαυμασμό του για τον Μπομπ Ντίλαν και τον Έντι Κόχραν.

Καρατζαφέρης, μια κατηγορία μόνος του

Μετά το παρακάτω απόσπασμα από αγόρευση στο ελληνικό κοινοβούλιο του υπερμέγιστου αυτού ρήτορα και υπερτεράστιου διανοητή της ελληνικής παιδείας, αποφάσισα να αφιερώσω μια ετικέτα μόνο για πάρτι του.

Λέω, λοιπόν, τώρα: Εάν αύριο το πρωί αποφασίσει ο νέος Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ να κατεβάσει τους διακόπτες για να εκβιάσει την πολιτική, ποια καταστροφή θα γίνει; Ξέρετε; Έχετε συνειδητοποιήσει για τι μεγέθους κοινωνική καταστροφή μιλάμε; Αυτομάτως θα διαγραφεί η μνήμη δύο εκατομμυρίων computers. Όλοι οι φοιτητές θα πρέπει να ξαναμαζέψουν την ύλη, που μαζεύουν πέντε χρόνια, αν κατεβεί ο διακόπτης. Δεν το ξέρετε; Αυτά τα παιδιά και όλους αυτούς ποιος θα τους αποζημιώσει; Να τολμήσετε, κύριοι της Κυβέρνησης, να πείτε: Όταν επέρχεται ζημία από ενέργεια απεργού εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, θα πρέπει να είναι υπεύθυνος, τουλάχιστον αστικώς, αυτός ο οποίος δημιουργεί τη ζημιά.

(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΛΑΟΣ)

Δεν μπορεί! Δεν είναι δυνατόν! Αποφάσισε ο κύριος να κατεβάζει τους διακόπτες και έσβησαν τα κομπιούτερ δύο εκατομμυρίων φοιτητών. Τι φταίει ο φοιτητής; Τι δεν έκανε σωστά ο φοιτητής που διαβάζει και του σβήνει όλα τα προγράμματα από μέσα; Επιχειρήσεις ολόκληρες. Ταμεία ολόκληρα.

Πρακτικά βουλής, Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Και το οπτικοακουστικό τεκμήριο:

Κι όμως αυτό το τέρας μόρφωσης, πήρε μόνο 386.152 ψήφους στις περασμένες εθνικές εκλογές!!!

μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

Ο λεκές

Χθες σταμάτησα σ’ ένα βενζινάδικο και ζήτησα 10 ευρώ βενζίνη. Κι ο βενζινάς με ρώτησε:

Είναι μεγάλος ο λεκές;

Μερικά πράγματα τελικά δεν αλλάζουν…

Είναι ασύλληπτο το τι παρλαπίπες είπε ο γγΑ Μπιτσαξής για το θέμα των αποχωρήσεων παιχτών από τις εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ:

«Η ύψιστη τιμή του Έλληνα αθλητή είναι να αξιωθεί να φορέσει τη φανέλα με το ελληνικό εθνόσημο. Τη θέση αυτή την έχουν υπηρετήσει με ανιδιοτέλεια και πατριωτισμό χιλιάδες Έλληνες αθλητές. Οι Έλληνες πολίτες στηρίζουν με την αγάπη τους και τον ενθουσιασμό τους τις ελληνικές εθνικές ομάδες σε όλα τα αθλήματα και νιώθουν περήφανοι όταν η Εθνική ομάδα διακρίνεται και είναι μαζί της όταν χάνει. Προκαλεί αλγεινή εντύπωση και είναι αντίθετο προς τις αθλητικές αξίες και τις παραδόσεις της χώρας, να εμφανίζονται Έλληνες διεθνείς, που τους έχει τιμήσει η χώρα και με ιδιαίτερη προχειρότητα να δηλώνουν ότι αποχωρούν από την Εθνική Ομάδα. Η Εθνική Ομάδα είναι τιμή για τον Έλληνα αθλητή, δεν είναι σύλλογος για να μπαίνεις και να βγαίνεις κατά βούληση» Από ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Δηλαδή η συμμετοχή στις αθλητικές εθνικές ομάδες είναι κατά τον Μπιτσαξή και τους ομοίους του υποχρεωτική, κάτι σα τη στρατιωτική θητεία και με λίγα λόγια όποιοι δε γουστάρουν να παίζουν σ’ αυτές είναι κάτι σαν εθνικοί μειοδότες!!! Η γλώσσα δε που χρησιμοποιεί, μοιάζει να είναι βγαλμένη απ’ την επταετία. Οι εθνικιστικές κορώνες πάνε σύννεφο.

Ο εργαταστός

Αναδημοσίευση από Cogito ergo sum. Αρκετά εύστοχο.

Διάβασα κάπου ότι το 25% των ελλήνων είναι εργάτες, το 15% πλούσιοι επιχειρηματίες ή εισοδηματίες και το υπόλοιπο 60% αστοί. Δεν μπορώ να θυμηθώ πού το διάβασα αλλά μπορώ να πω ότι διαφωνώ κατηγορηματικά με την συγκεκριμένη εκτίμηση, επειδή απορρίπτω ασυζητητί τον ισχυρισμό ότι το 60% των ελλήνων είναι αστοί.

Ο έλληνας έχει πρόβλημα τάξης. Δεν χωράει σε δοκιμασμένα κοστούμια. Πέταξε την φουστανέλα και αποπειράθηκε να ράψει κοστούμι αλλά κατάντησε σαν τον πρωταγωνιστή του ανέκδοτου "μπράβο, κουστουμιά ο σακάτης". Από βλάχος, θέλησε να γίνει ευρωπαίος αλλά κατέληξε στην καρικατούρα του βλαχοευρωπαίου. Έτσι ακριβώς, προσπαθώντας να ξεφύγει από την εργατική του τάξη, θέλησε να γίνει αστός. Όμως, το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει εργαταστός (δικός μου όρος).

Ο εργαταστός συμπεριφέρεται ως καρικατούρα αστού: φωνάζει όπου κι αν βρεθεί, κυκλοφορεί με τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά και την μουσική στην διαπασών, συχνάζει σε "προχώ" καφετέριες αλλά διαμαρτύρεται για την τιμή του φραπέ, δεν καταδέχεται να ζητήσει απόδειξη στο εστιατόριο αλλά βρίζει εκείνους που κλέβουν το κράτος, πλακώνεται στα καφενεία αλλά αρκούν οι τσιρίδες της γυναίκας του για να συμμαζευτεί, δηλώνει εχθρός του ρατσισμού αλλά θα πάθαινε εγκεφαλικό αν η κόρη του ερωτευόταν έναν τσιγγάνο, δεν θέλει ούτε να ακούει για ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα αλλά στην δική του εκκλησία πατάει μόλις για 10 λεπτά κάθε Πάσχα, οργίζεται με όσους προστρέχουν στα πολιτικά γραφεία για "μέσον" αλλά είναι διατεθειμένος να φιλήσει οποιαδήποτε κατουρημένη ποδιά για να βολέψει κάπου τον άνεργο κανακάρη του κλπ κλπ.

Η Ελλάδα προσφέρει άφθονο υψηλής ποιότητας ανθρώπινο κεφάλαιο σε πολύ ανταγωνιστικές τιμές

Αυτό είναι ένα μέρος του οράματος των κυβερνώντων για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της, όπως το διαφημίζουν στους υποψήφιους κινέζους επενδυτές μέσα από το ebook που ετοίμασε ο εθνικός φορέας για την προώθηση, προσέλκυση και υποστήριξη των άμεσων επενδύσεων στην Ελλάδα Invest in Greece A.E. στα πλαίσια της παρουσίας του στην 14η Διεθνή Έκθεση για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (CIFIT 2010), που πραγματοποιείται το διάστημα 8 με 11 Σεπτεμβρίου στην πόλη Σιαμέν της Κίνας. Ο συγκεκριμένος επενδυτικός οδηγός 358 σελίδων, ετοιμάστηκε από την εταιρία αυτή (Invest in Greece A.E.) σε συνεργασία με υπουργεία, κρατικούς φορείς και επιχειρήσεις, για να διαλαλήσει στα πέρατα του κόσμου τι ξεπουλάμε και σε ποια τιμή. Ένα λοιπόν από αυτά που πουλάει το μαγαζί είναι φτηνό, παραγωγικό και εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, όπως φαίνεται και στη σελίδα 16 του οδηγού. Έτσι λοιπόν βλέπουν του έλληνες και ξένους κατοίκους αυτής της χώρας οι κυβερνώντες της: ως ανθρώπινο κεφάλαιο, μπόλικο και φτηνό.

Και είναι πράγματι εξοργιστικό, όχι που η τρόικα, ο Παπανδρέου, οι αγορές κλπ, βλέπουν την ανθρώπινη ζωή και υπόσταση ως εμπόρευμα, στο κάτω-κάτω έτσι επιβιώνουν και μας εξουσιάζουν, αλλά που ακόμα και σήμερα και μετά τα όσα έγιναν και γίνονται στην Ελλάδα και παγκοσμίως, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι μεροκαματιάρηδες που πιστεύουν τα ψέματά τους. Που πιστεύουν πως με το σημερινό οικονομικό-πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές που εφαρμόζει τα πράγματα θα φτιάξουν σε λίγα χρόνια, με λίγη υπομονή και θυσίες.

Να ‘ναι σίγουροι, θα φτιάξουνε… για τους Κινέζους.

Όταν οι ηλίθιοι διοικούν και το κέρδος γίνεται αυτοσκοπός…

Τότε τα πράγματα γίνονται άκρως επικίνδυνα για εμάς τους υπολοίπους. Για τις αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους, οι ακραίες πρακτικές αύξησης της κερδοφορίας είναι συνήθης κατάσταση. Μπορεί να μας φαίνονται γελοίες, όπως αυτή της Ιρλανδικής Ryanair που έβαλε εισιτήριο ενός ευρώ για μια επίσκεψη στην… τουαλέτα. Ενοχλητικές, όπως η σκέψη του CEO της, Michael O'Leary, να καταργήσει το προσωπικό εδάφους και οι επιβάτες να φορτώνουν-ξεφορτώνουν μόνοι τους τις αποσκευές. Παραπλανητικές, όπως η πρακτική της καταβολής πρόσθετων του εισιτηρίου τελών, όπως 20 ευρώ ανά κομμάτι επιπλέον αποσκευών, χρεώσεις για αθλητικό υλικό ως 40 ευρώ ανά αντικείμενο, αλλά και επιπλέον χρήματα για την επιλογή θέσης ή για πληρωμή του εισιτηρίου με πιστωτική κάρτα πάλι από την ίδια εταιρία. Ακόμα και σουρεαλιστικές, όπως η ιδέα της ίδιας εταιρίας στη θέση των καμπινέδων που θα καταργήσει (αφήνει 1 για 189 επιβάτες), να τοποθετήσει θέσεις ορθίων…

Σημασία όμως δεν έχει τι νομίζουμε εμείς οι επιβάτες ή το είδος της εξυπηρέτησης που πληρώνουμε και τελικά απολαμβάνουμε, αλλά το κέρδος και η θέση της εταιρίας μέσα στο έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον των αερομεταφορών. Και ο, φαινομενικά, γελοίος και αντισυμβατικός αυτός τύπος της φωτογραφίας τα έχει καταφέρει μια χαρά. Μετά από 17 χρόνια στο πηδάλιο της, μεταμόρφωσε την Ryanair από μια μικρή, περιφερειακή αεροπορική εταιρία σε μεγαθήριο, υποσκελίζοντας τον κύριο ανταγωνιστή της EasyJet και φτάνοντας σε επίπεδα οικονομικών μεγεθών συγκρίσιμα με αυτά των Delta και Southwest. Όλα αυτά τα κατάφερε εκμεταλλευόμενος τη μακροχρόνια κρίση στις αερομεταφορές και κυρίως τις πολιτικές απελευθέρωσης και απορρύθμισης της αγοράς και των κανόνων που επέτρεψε από το ‘97 και μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση, κάνοντας χρήση πρακτικών όπως οι παραπάνω.

Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς

Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;

Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;

Ο Ηλεκτρικός Θησέας του Γ. Μαρκόπουλου, σε στίχους του Δ. Βάρου, με τους Π. Σιδηρόπουλο και Μ. Φωτίου. 

Την αποφράδα ημέρα που η Ελλάδα... πανηγύριζε!

Αναδημοσίευση άρθρου του Διονύση Ελευθεράτου από τη SportDay για τη χθεσινή μαύρη επέτειο… της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και την έναρξη του παραμυθιού της νέα μεγάλης εθνικής ιδέας… που μετατράπηκε σε εφιάλτη.

«Athens», εκστόμισε ο Σάμαρανκ και το γλέντι άρχισε. Νόμιζες, μάλιστα, ότι άρχιζαν ήδη και κάποια αγωνίσματα. Ότι ο Ανδρέας Φούρας, η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη και οι λοιποί «σταυροφόροι» της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 λάνσαραν το άθλημα «ταχύ τίναγμα εκ του καθίσματος, μετά επινικίων κραυγών».

Μαζί τους τινάχτηκε προς τα πάνω, τρισευτυχισμένο, το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υποψιαζόταν πόσα -και πόσο αιχμηρά- παλούκια περίμεναν στην προσγείωση. Ήταν σαν σήμερα, 5 Σεπτεμβρίου, το 1997.

Μερικά λόγια για τις τράπεζες

Πρώτα απ’ όλα είναι ανάγκη να πούμε μερικά λόγια για τις τράπεζες (μπάγκες).

Είχαμε ήδη σημειώσει ότι όταν η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου επροχώρησε σε ένα σημαντικό βαθμό, έγινε αισθητή η ανάγκη κεφαλαίου που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την άμεση ίδρυση επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας. Αυτή η ανάγκη ήταν ένας από τους λόγους της αναπτύξεως των μετοχικών εταιρειών. Η οργάνωση νέων επιχειρήσεων απαιτούσε μεγαλύτερες και πάντα μεγαλύτερες ποσότητες κεφαλαίων.

Ας εξετάσουμε τώρα τι κάνει ο καπιταλιστής με το κέρδος που παίρνει. Ξέρουμε πως ξοδεύει ένα μέρος απ’ αυτό για τις άμεσές του ανάγκες, για τροφή, ενδυμασία κ.λ.π: το υπόλοιπο το «αποταμιεύει». Εδώ έχουμε το ερώτημα, πώς το κάνει αυτό; Είναι δυνατό σ’ αυτόν σε κάθε στιγμή να απλώνει τις δουλειές του, να αφιερώσει το «άποταμιευθέν» μέρος των κερδών του γι’ αυτό το σκοπό; Όχι δεν μπορεί να το κάνει, για τον εξής λόγο. Χρήματα εισπράττει κάθε μέρα με τη διαφορά όμως πως τα εισπράττει σε μικρά ποσά, σε δόσεις. Τα προϊόντα που παράγει πωλούνται από καιρό σε καιρό και από καιρό σε καιρό εισπράττει τα χρήματα. Είναι ολοφάνερο πως εάν θελήσει να μεταχειρισθεί τις εισπράξεις αυτές για άπλωμα της επιχειρήσεώς του θα απαιτηθεί να συγκεντρώσει ένα σεβαστό ποσό. Θα οφείλει επομένως να περιμένει έως ότου εξασφαλίσει τόσα χρήματα όσα του χρειάζονται, ας πούμε, για την αγορά νέων μηχανημάτων. Και έως τότε τι θα κάνει; Έως τότε δεν μπορεί να μεταχειρισθεί τα χρήματά του, μένουν νεκρά. Αυτό δεν συμβαίνει απλώς σε έναν ή δυο καπιταλιστές, σε μια ορισμένη περίοδο ή σε άλλη, συμβαίνει σε όλους.

Θερμό φθινόπωρο κινητοποιήσεων και στη Γερμανία; Κινητοποιήσεις και στη Γαλλία για το συνταξιοδοτικό; Τι έγινε ρε παιδιά;

Θερμό φθινόπωρο εξαγγέλλουν οι γερμανικές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μετά από αρκετά χρόνια παγώματος μισθών τα συνδικάτα απαιτούν εδώ και τώρα αυξήσεις, οι οποίες ανάλογα με τον κλάδο κυμαίνονται γύρω στο 5%. Ανακοινώνουν μάλιστα ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα πραγματοποιήσουν μαζικές κινητοποιήσεις σε ολόκληρη τη Γερμανία.

Άλλα, τι μαθαίνουμε εδώ; Πάνω στο πολυετές πάγωμα μισθών των εργαζομένων χτίστηκε λοιπόν το περίφημο ‘γερμανικό θαύμα’ που μας τσαμπουνάνε; Να το χέσω λοιπόν αφού και οι ίδιοι, οι πειθαρχημένοι και εργατικοί Γερμανοί, τους οποίους μας φέρνουν σαν παράδειγμα, απηύδησαν.

Για τους στόχους των εργαζομένων μίλησε στο 1ο πρόγραμμα της γερμανικής τηλεόρασης ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων (DGB) Μίχαελ Ζόμερ, ο οποίος υπογράμμισε ότι με την πολιτική της η κυβέρνηση ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες: «Η χώρα αυτή αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα. Οι ανισότητες ενισχύονται: στο συνταξιοδοτικό, στην υγεία, στη φορολογία. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει ότι στη Γερμανία υπάρχει σήμερα περισσότερη κοινωνική αδικία, ότι μόνο εκείνοι πληρώνουν το λογαριασμό για την κρίση. Και αναφέρομαι στο νέο πακέτο λιτότητας που ενέκρινε πρόσφατα η γερμανική κυβέρνηση. Όλα αυτά τα θέματα θα φροντίσουμε να αναδείξουμε στις κινητοποιήσεις μας, στις οποίες - μην ανησυχείτε καθόλου - θα ακουστεί η φωνή μας».

Εδώ τι να σχολιάσεις; Αν βιώνουν έτσι την κοινωνία τους οι Γερμανοί, οι υπόλοιποι λαοί της περιφέρειας της ΕΕ θα έπρεπε να τα είχαν ήδη ‘σπάσει’ όλα.

Η παρακμή της μεσαίας τάξης

του ROBERT KURZ από το monthly review

Ξεκινώντας από τα μέσα του ’80 και για σχεδόν δύο δεκαετίες, ο μεταμοντέρνος λόγος αποτελεί την κυρίαρχη θεωρητική δύναμη, πρωτίστως στους χώρους της Αριστεράς. Η κριτική της πολιτικής οικονομίας έχει αντικατασταθεί από τη γλωσσολογική κριτική και η ανάλυση των αντικειμενικών, υλικών συνθηκών από τις αυθαίρετες, υποκειμενικές ερμηνείες. Στη θέση του παραδοσιακού αριστερού οικονομικού ντετερμινισμού εμφανίσθηκε ένας παρόμοιος περιορισμένος κουλτουραλισμός και η κεντρίστικη ψευδαίσθηση πήρε τη θέση της κοινωνικής σύγκρουσης. Από τότε βέβαια, η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Η οικονομική κρίση στη Δύση έχει τώρα αγκαλιάσει εκείνα τα κοινωνικά στρώματα, τα οποία μέχρι σήμερα την είχαν αποφύγει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το «κοινωνικό ζήτημα» να επιστρέψει στο θεωρητικό διάλογο.

Αυτές όμως οι ερμηνείες παραμένουν εξαιρετικά μετριοπαθείς και φαίνονται ξεπερασμένες και αναχρονιστικές. Η πόλωση μεταξύ πλουσίων και φτωχών, η οποία συνεχίζεται αμείωτη, πρέπει να προσδιορισθεί. Το γεγονός ότι ο παραδοσιακός μαρξιστικός όρος «τάξη» επανήλθε στο προσκήνιο, είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένα σημείο απελπισίας. Με την παραδοσιακή οπτική η «εργατική τάξη», η οποία παράγει υπεραξία, είναι θύμα εκμετάλλευσης της «αστικής τάξης», η οποία «ελέγχει τα μέσα παραγωγής». Κανένας από αυτούς τους όρους δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια τα σημερινά προβλήματα.

Εάν ετίθετο θέμα να ψηφιστεί το μνημόνιο με 181 ψήφους, τότε και η Νέα Δημοκρατία θα αναγκαζόταν να το ψηφίσει, διότι η χώρα, σε μια εβδομάδα, θα πτώχευε...

Τάδε έφη Θόδωρος Βάρδας, σύμβουλος οικονομικών θεμάτων του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά και πρόεδρος του ΣΕΛΠΕ, σε συνέντευξη στον Αθήνα984 στις 31 Αυγούστου 2010.

«Το “όχι” στο μνημόνιο -που ήταν “όχι” στα μέτρα του μνημονίου (σ.σ. από πλευράς της Νέας Δημοκρατίας)-, έχει δικαιωθεί στην πράξη. Τα μέτρα του μνημονίου θα οδηγήσουν σε ένα νέο μνημόνιο -που οδήγησαν ήδη-, επαχθέστερο, και σε ένα χρέος 150% στο ΑΕΠ, ενώ το μνημόνιο ξεκίνησε με 110% του ΑΕΠ...

Δεν μπορούσαμε να βασιστούμε στις αγορές. Η χώρα θα πτώχευε, εάν δεν έπαιρνε τα χρήματα του μνημονίου. Αυτό ήταν δουλειά της κυβέρνησης να το κάνει και το έκανε, και καλώς το έκανε. Οφείλαμε να δείξουμε την αντίθεσή μας στα μέτρα του μνημονίου. Εάν ετίθετο θέμα να ψηφιστεί το μνημόνιο με 181 ψήφους, τότε και η Νέα Δημοκρατία θα αναγκαζόταν να το ψηφίσει, διότι η χώρα, σε μια εβδομάδα, θα πτώχευε...

Είναι βέβαιο ότι εάν έπρεπε να ψηφίσουν 181, η Νέα Δημοκρατία θα “έβαζε πλάτη” και θα ψήφιζε το μνημόνιο, και θα έπαιρνε και το πολιτικό κόστος. Είπαμε, όμως, ότι τα μέτρα δεν θα πετύχουν και όντως τα μέτρα δεν πετυχαίνουν...».

Για να μη μας πουλάνε δηλαδή και “αντιμνημονιακά” φούμαρα, αντίσταση και λαϊκισμό οι νεοδημοκράτες. Νεοφιλελεύθεροι του κερατά είναι αυτοί και όλο τους το κόμμα. Απλώς, εκφράζοντας και αποτελούμενοι από μέλη μιας μερίδας του ντόπιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, το οποίο μέσα στα πλαίσια του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ζορίζεται με κάποια από τα μέτρα του μνημονίου, αντιδρούν προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της δικής τους τάξης. Και το ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί η ΝΔ φαίνεται ξεκάθαρα από το ποιον έχει επιλέξει για σύμβουλο οικονομικών θεμάτων ο πρόεδρός της.

Ο πρασινοφρουρός

Ένα ‘σαπάκι’ από τη χρυσή δεκαετία του βίντεοκλαμπ και του αυριανισμού που ασχολείται με αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος: τους πρασινοφρουρούς και τις γελοιότητες που ακολούθησαν την ‘αλλαγή’. Μέσα από έντονες υπερβολές και χαζομάρα, αποδίδει τα τότε χάλια και εν μέρει τα σημερινά. Το έχω στην κατηγορία χιούμορ, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί υλικό κοινωνιολογικής και ιστορικής μελέτης. Αφιερωμένο στους πασόκους της μετά εκσυγχρονισμού και δντ εποχής, που ούτε ένα παιδί δε μπορούν να βολέψουν στο δημόσιο, παρά μόνο με stage. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς…

Τί είναι τελικά η παπαριά;

Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papariae στην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο της ερήμου το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του. Ακόμα τα παπάρια είναι πολύ ευαίσθητα σε πιέσεις. Μπορεί εύκολα να πρηστεί λόγω μεταβολών του περιβάλλοντος στη θερμοκρασία, το pH, και την υγρασία. Προτιμούν να αφεθούν σε ηρεμία και μετά από μια μικρή αύξηση θερμοκρασίας που προκαλείται από μικροερεθίσματα εκτοξεύονται τα σπόρια που μεταφέρονται στο άνθος με τον άνεμο (ανεμογκάστρι). Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ελάχιστα παπάρια είναι φυσιολογικά και λειτουργικά, για αυτό και πρέπει να τύχουν προσοχής από τους γεωπόνους.

Τα παπάρια και τα δέντρα παπαριές τυγχάνουν μεγάλου σεβασμού στις μέρες μας στην Ελλάδα, αφού πάντα οι Έλληνες τα θυμούνται στην καθημερινή ζωή:

- Ως απάντηση σε σχόλιο βαθυστόχαστο: «παπαριές»

- Μεγάλη ένδειξη προσφοράς και αλληλεγγύης είναι η προσφορά παπαριών: «Πάρε τα παπάρια μου»

- Κάτι που τυγχάνει μέγιστης σημασίας από εμάς λέμε «στα παπάρια μου»

- Για άτομα που κάνουν βαρυσήμαντες δηλώσεις ή πράττουν εξίσου σημαντικά έργα, υπάρχει το «φάε ένα παπάρι» ή «τσίμπα ένα παπάρι»

- Σπανιότερα χρησιμοποιείται η μέτρηση παπαριών για ερευνητικούς λόγους «Μέτρησέ μου τα παπάρια»

Βέρυ ιμπόρταντ πέρσονς ορίζονται ως «παπάρες»

Αγνώστου ποιητή, από chainmail που κυκλοφορεί.