Όταν οι ηλίθιοι διοικούν και το κέρδος γίνεται αυτοσκοπός…

Τότε τα πράγματα γίνονται άκρως επικίνδυνα για εμάς τους υπολοίπους. Για τις αεροπορικές εταιρίες χαμηλού κόστους, οι ακραίες πρακτικές αύξησης της κερδοφορίας είναι συνήθης κατάσταση. Μπορεί να μας φαίνονται γελοίες, όπως αυτή της Ιρλανδικής Ryanair που έβαλε εισιτήριο ενός ευρώ για μια επίσκεψη στην… τουαλέτα. Ενοχλητικές, όπως η σκέψη του CEO της, Michael O'Leary, να καταργήσει το προσωπικό εδάφους και οι επιβάτες να φορτώνουν-ξεφορτώνουν μόνοι τους τις αποσκευές. Παραπλανητικές, όπως η πρακτική της καταβολής πρόσθετων του εισιτηρίου τελών, όπως 20 ευρώ ανά κομμάτι επιπλέον αποσκευών, χρεώσεις για αθλητικό υλικό ως 40 ευρώ ανά αντικείμενο, αλλά και επιπλέον χρήματα για την επιλογή θέσης ή για πληρωμή του εισιτηρίου με πιστωτική κάρτα πάλι από την ίδια εταιρία. Ακόμα και σουρεαλιστικές, όπως η ιδέα της ίδιας εταιρίας στη θέση των καμπινέδων που θα καταργήσει (αφήνει 1 για 189 επιβάτες), να τοποθετήσει θέσεις ορθίων…

Σημασία όμως δεν έχει τι νομίζουμε εμείς οι επιβάτες ή το είδος της εξυπηρέτησης που πληρώνουμε και τελικά απολαμβάνουμε, αλλά το κέρδος και η θέση της εταιρίας μέσα στο έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον των αερομεταφορών. Και ο, φαινομενικά, γελοίος και αντισυμβατικός αυτός τύπος της φωτογραφίας τα έχει καταφέρει μια χαρά. Μετά από 17 χρόνια στο πηδάλιο της, μεταμόρφωσε την Ryanair από μια μικρή, περιφερειακή αεροπορική εταιρία σε μεγαθήριο, υποσκελίζοντας τον κύριο ανταγωνιστή της EasyJet και φτάνοντας σε επίπεδα οικονομικών μεγεθών συγκρίσιμα με αυτά των Delta και Southwest. Όλα αυτά τα κατάφερε εκμεταλλευόμενος τη μακροχρόνια κρίση στις αερομεταφορές και κυρίως τις πολιτικές απελευθέρωσης και απορρύθμισης της αγοράς και των κανόνων που επέτρεψε από το ‘97 και μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση, κάνοντας χρήση πρακτικών όπως οι παραπάνω.

Όμως όλα αυτά δεν φτάνουν, δεν είναι αρκετά, Στο ασύδοτο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον σήμερα δεν πρέπει να μένεις στάσιμος, πρέπει συνεχώς να μεγαλώνεις, να επεκτείνεσαι και να εξαφανίζεις τους ανταγωνιστές, αλλιώς θα εξαφανίσουν αυτοί εσένα. Και για να γίνει αυτό πρέπει να εξωθείς τα πράγματα στα όριά τους και καμιά φορά να τα ξεπερνάς. Όπως κάνει ο δούκας της ταλαιπωρίας, με την τελευταία ‘φαεινή του ιδέα’, όπου προκειμένου να εξοικονομήσει μια ολόκληρη περιουσία και να αγοράσει 300 νέα αεροσκάφη, προτείνει την κατάργηση του ενός από τους δύο πιλότους στις πτήσεις!!! Χαρακτηριστικά αναφέρει: Γιατί τα αεροπλάνα να έχουν δύο πιλότους; Στην πραγματικότητα χρειάζεστε μόνο έναν. Ας αφαιρέσουμε τον συγκυβερνήτη και ας πιλοτάρει το αεροπλάνο ο υπολογιστής. Αν συμβεί κάτι στον μοναδικό πιλότο, καλεί μία αεροσυνοδό και αναλαμβάνει αυτή. Τόσο απλά και τόσο οικονομικά! Έχει μάλιστα ζητήσει και σχετική άδεια από τις αρμόδιες αεροπορικές αρχές για να εφαρμόσει το σχέδιο του. Και μόνο να σκεφτείς πως οι ζωές 200 ανθρώπων, αν κάτι πάει στραβά, θα επαφίενται στις πτητικές ικανότητες άπειρων και ανεκπαίδευτων αεροσυνοδών, αποτελεί ηλιθιότητα. Να το αιτείσαι κιόλας, είναι εγκληματικό.

Τα πράγματα πλέον σοβαρεύουν. Γίνονται επικίνδυνα, γιατί δεν συζητάμε για θέματα άνεσης, αλλά για περιορισμό των κανόνων ασφαλείας προς όφελος του κέρδους. Δεν συζητάμε πλέον για το ΑΝ θα εφαρμοστούν οι ιδέες του O'Leary, αλλά για το ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ θα εξαπλωθούν και στις άλλες εταιρίες του κλάδου. Γιατί βέβαια δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες πως οι κυβερνήσεις κι αεροπορικές αρχές, Ευρώπης και Αμερικής, θα φέρουν αντιρρήσεις στις όποιες απαιτήσεις των εταιριών ώστε να προστατέψουν τα συμφέροντα των πολιτών τους. Και η κατρακύλα δεν σταματά εδώ, μιας και κανείς μας δεν ξέρει τι ακριβώς γίνεται με τα επίπεδα ασφαλείας στα αεροδρόμια, στην κατασκευή και συντήρηση των αεροσκαφών… Αν μπορούν και από εκεί να μειώσουν οριακά το κόστος, έστω και εις βάρος της ασφάλειάς μας, υπάρχει κανείς που να πιστεύει δεν θα το κάνουν ή δεν το έχουν ήδη κάνει;