Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ

Αφού αναλύσαμε, όσο ήταν δυνατό ν’ αναλύσουμε στα πεταχτά, τη φύση της αξίας, της αξίας οποιουδήποτε εμπορεύματος, πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στην ειδική αξία της εργασίας. Και εδώ πρέπει να σας εκπλήξω πάλι με ένα φαινομενικό παράδοξο. Όλοι έχετε σταθερά πειστεί ότι αυτό που πουλάτε καθημερινά είναι η εργασία σας, ότι επομένως η εργασία έχει τιμή και ότι μια και η τιμή ενός εμπορεύματος είναι μονάχα η χρηματική έκφραση της αξίας του, θα πρέπει να υπάρχει κάτι σαν αξία της εργασίας. Ωστόσο, με τη συνηθισμένη έννοια της λέξης δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σαν την αξία της εργασίας. Είδαμε ότι το ποσό της αναγκαίας εργασίας, που είναι αποκρυσταλλωμένη μέσα σε ένα εμπόρευμα, αποτελεί την αξία του. Πώς μπορούμε τώρα να καθορίσουμε την αξία, ας πούμε μιας δεκάωρης εργάσιμης μέρας, όταν εφαρμόσουμε αυτή την έννοια της αξίας; Πόση εργασία περιέχει αυτή η εργάσιμη μέρα; Εργασία δέκα ωρών. Το να λέμε ότι η αξία μιας δεκάωρης εργάσιμης μέρας είναι ίση με εργασία δέκα ωρών ή με το ποσό της εργασίας που περικλείνεται μέσα σ’ αυτό, θα ήταν μια ταυτολογία και επιπλέον μια παράλογη έκφραση. Βέβαια, μια και ανακαλύψαμε τη σωστή, μα κρυμμένη έννοια της έκφρασης «αξία της εργασίας», θα είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε αυτή την παράλογη και φαινομενικά αδύνατη εφαρμογή της έννοιας αξία με τον ίδιο τρόπο που, έχοντας προηγούμενα γνωρίσει την πραγματική κίνηση των ουράνιων σωμάτων, θα είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε τις φαινομενικές κινήσεις τους.

Αυτό που πουλά ο εργάτης δεν είναι άμεσα η εργασία τον, αλλά η εργατική τον δύναμη, που τη θέτει προσωρινά στη διάθεση του κεφαλαιοκράτη. Αυτό είναι τόσο σωστό που, δεν ξέρω αν με τον αγγλικό νόμο, πάντως όμως σύμφωνα με κάποιους νόμους στην ηπειρωτική Ευρώπη είναι καθορισμένη η ανώτατη χρονική διάρκεια που επιτρέπεται σ’ έναν άνθρωπο να πουλά την εργατική του δύναμη. Αν του επιτρεπόταν να το κάνει αυτό για μια απεριόριστη χρονική διάρκεια, τότε η δουλειά θα ξαναγυρνούσε αμέσως. Μια τέτοια πώληση, αν περιλάβαινε, λ.χ., όλη τη διάρκεια της ζωής του, θα τον έκανε μονομιάς ισόβιο σκλάβο του εργοδότη του.

ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Γιατί πριν από τα spreads, τα ελλείμματα και τα χρηματοπιστωτικά, προηγούνται τα βασικά και επειδή ακόμα και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αριστεροί, μοιάζουν να τα έχουν ξεχάσει, μερικά αποσπάσματα από τη διάλεξη που έκανε ο Μαρξ στις 20 και 27 του Ιούνη 1865 σε δυο συνεδριάσεις του γενικού συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών.

Πολίτες, έφτασα τώρα σ’ ένα σημείο που πρέπει να μπω στην πραγματική ανάπτυξη του ζητήματος: Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα το κάνω με πολύ ικανοποιητικό τρόπο, γιατί τότε θα ήμουνα υποχρεωμένος να διατρέξω όλο το πεδίο της πολιτικής οικονομίας. Μπορώ να θίξω μονάχα τα κύρια σημεία ή όπως θα έλεγαν οι Γάλλοι «effleurer la question*».

Το πρώτο ζήτημα, που πρέπει να θέσουμε, είναι: Τι είναι η αξία ενός εμπορεύματος; Πώς καθορίζεται;

Με την πρώτη ματιά θα μπορούσε να φανεί ότι η αξία ενός εμπορεύματος είναι κάτι πέρα για πέρα σχετικό και ότι δεν μπορεί να καθοριστεί χωρίς να εξεταστεί το ένα εμπόρευμα στις σχέσεις του με όλα τα άλλα εμπορεύματα. Πραγματικά όταν μιλάμε για την αξία, για την ανταλλακτική αξία ενός εμπορεύματος, εννοούμε τις ποσοτικές αναλογίες στις οποίες ανταλλάσσεται με όλα τα άλλα εμπορεύματα. Μα τότε γεννιέται το ερώτημα: Πώς ρυθμίζονται οι αναλογίες που μεταξύ τους ανταλλάσσονται τα εμπορεύματα;

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…

Δεν υπάρχει ακριβέστερη και γλαφυρότερη περιγραφή της κατάστασης και του κλίματος που κυριαρχεί στην αυτοαποκαλούμενη τοπική αυτοδιοίκηση στο νομό μας, στην περιφέρεια και κατά πάσα πιθανότητα σ’ όλη τη χώρα, από την παρακάτω στιχομυθία. Από συνέντευξη υποψηφίου σε εφημερίδα της περιοχής τη βδομάδα που μας πέρασε.

Ερώτηση: Στη Φωκίδα συνηθίζεται οι υποψήφιοι να μην βγάζουν προεκλογικό πρόγραμμα, να μην θέλουν να δεσμευτούν στους πολίτες για συγκεκριμένα έργα στην περίπτωση που εκλεγούν. Αυτό εσείς το θεωρείτε υγεία στην πολιτική; Εσείς θα καταθέσετε πρόγραμμα στην κρίση των πολιτών;

Απάντηση: Κάνουμε ήδη διάλογο με τους δημότες προκειμένου να καταγραφούν ανάγκες και προβλήματα όλων των περιοχών. Δέσμευση μας είναι η ιεράρχηση και ο καθορισμός των προτεραιοτήτων να γίνει μετά τις εκλογές με δημοκρατικό προγραμματισμό σε συνεργασία με τα τοπικά συμβούλια, φορείς και επιτροπές διαβούλευσης. Έτσι στο πλαίσιο των οικονομικών δυνατοτήτων του δήμου θα μελετηθούν και θα υλοποιηθούν πρώτα τα πιο απαραίτητα έργα και στην συνέχεια τα υπόλοιπα. Θα καταθέσουμε οπωσδήποτε σε πρόγραμμα τους βασικούς μας στόχους και τους άξονες της δράσης μας που στηρίζονται στον Δημοκρατικό Προγραμματισμό, στην Αξιοκρατία, στη Διαφάνεια και τη Χρηστή Διαχείριση με πρώτο μέλημα και κύριο στόχο μας την αντιμετώπιση των προβλημάτων καθημερινότητας του κάθε συνδημότη μας.

Δηλαδή, βγάλτε με δήμαρχο, νομάρχη ή περιφερειάρχη τώρα, και για μετά βλέπουμε. Μπορεί να μην ξέρουμε ποια είναι η κατάσταση, οι ανάγκες και τα προβλήματα του τόπου και επομένως να μην μπορούμε να πούμε τίποτα για το τι θα κάνουμε και το πως, αλλά πάντως πρέπει να κατεβούμε και να πάρουμε την εξουσία “εμείς”. Προφανώς για να μην την πάρουν οι “άλλοι”. Και το γεγονός ότι αποδέχεται αναντίρρητα τη γενίκευση του δημοσιογράφου ότι όλοι το ίδιο κάνουν, σαν μια γενική αλήθεια, χωρίς να κρίνει την ορθότητά της, δείχνει την ποδοσφαιρική νοοτροπία που χαρακτηρίζει τους υποψηφίους του δικομματισμού και σε τοπικό επίπεδο. Πάνω κάτω σαν εκείνη την παλιότερη φράση του Θωμά: “Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν…”

Η συνέντευξη στο τοπικό ΜΜΕ.

Μήπως δεν είναι ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση; (Μέρος 4)

ΝΟΜΑΡΧΕΣ. ΔΗΜΑΡΧΟΙ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ. ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΗΝΙΟΙ ΕΚΛΟΓΕΙΣ. ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΙ. ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΕΡΓΑ. ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ. ΟΙΚΟΠΕΔΑ. ΜΠΕΤΟΝ. ΚΕΡΔΗ. ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ. ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ.

Το βλέμμα στο αύριο περνάει από το χθες

Η αναγκαιότητα για κοινωνική οργάνωση απαγκιστρωμένη από την λογική της ιεραρχίας και μη διευθυνόμενη από οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, εκφράστηκε κατά περιόδους στην ιστορία του ανθρώπου και αυτό είτε μέσα από διάφορες φιλοσοφικές αναζητήσεις και ρεύματα είτε μέσα από τις έμπρακτες και πολλές φορές βίαιες προσπάθειες κατάκτησης της, παίρνοντας τη μορφή της εξέγερσης.

Δύο τέτοια παραδείγματα αποτελούν η Παρισινή Κομμούνα στα 1871 στη Γαλλία και ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, που πήρε από την πρώτη στιγμή τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής εξέγερσης στα 1936 στην Ισπανία. Και στις δύο αυτές προσπάθειες ανατροπής της εξουσίας και ευρείας επίθεσης ενάντια στις αντιλήψεις που τη συντηρούν και την αναπαράγουν (π.χ. θρησκεία), μπορεί κανείς να δει ότι η προοπτική που έθεσαν τα εξεγερμένα αυτά κομμάτια της κοινωνίας ήταν η διασφάλιση των αρχών της ελευθερίας και της ισότητας. Αρχές που επιδιώχθηκε να διασφαλιστούν μέσα από την οργάνωση της κοινωνίας (ή κάποιων κομματιών της) βασισμένη στην αυτοοργάνωση και στην αυτόνομη λειτουργία ομάδων, συνεταιρισμών, κολεκτίβων, συνδικάτων κ.λπ. είτε ακόμα και με την ελεύθερη συνεργασία μεταξύ των πρώτων.

Νέοι εργαζόμενοι-καρπαζοεισπράκτορες, με διάθεση για πολύ δουλειά και λίγα λεφτά

«Θα προσλάβουμε νέους, 30-35 χρονών, που θα έχουν διάθεση, θα θέλουν να μάθουν, θα δουλεύουν και 15 ώρες τη μέρα με ελάχιστα χρήματα, ή και χωρίς χρήματα και θα ανέχονται να φάνε και καμιά φάπα...».

Αυτό, μέσες άκρες, είναι το “όραμα” της κυβέρνησης και της κυρίαρχης τάξης που εκπροσωπεί, για τους νέους και όχι μόνο, εργαζόμενους. Έτσι ήτανε από χρόνια. Απλώς τώρα δεν έχουν ενδοιασμό και κανέναν ηθικό φραγμό να το δηλώνουν καθαρά και ξεδιάντροπα, μέσα στα μούτρα μας. Όπως ακριβώς έκανε ο τύπος της φωτογραφίας, Σέργος Λαμπρόπουλος – Γ.Γ. Συγχρηματοδοτούμενων Δημοσίων Έργων το Υπουργείου Υποδομών, στις 2/10/2010 στο Ηράκλειο Κρήτης, σε κοινή συνεδρίαση των Περιφερειακών Τμημάτων του ΤΕΕ Ανατολικής και Δυτικής Κρήτης με θέμα την υπό σύσταση εταιρεία «Αναπτυξιακές Δομές ΚΡΗΤΗ Α.Ε.». Δεν έμεινε όμως μόνο σ’ αυτά ο γ.γ. Το πήγε παρακάτω, λέγοντας ότι αυτά τα διδάσκει και ως καθηγητής Πολυτεχνείου στους φοιτητές του, γιατί μόνο έτσι θα πάνε μπροστά! Είναι βλέπεις και ακαδημαϊκός ο κυρ-γενικός και έχει τη δυνατότητα να απευθύνεται σε νέους και να δημιουργεί φτηνούς και υποταγμένους εργάτες-μηχανικούς.

Το θέμα “έπαιξε” στον Ριζοσπάστη της 21/10/2010, μεταφέροντας την καταγγελία της ΔΑΣ ΥΠΕΧΩΔΕ, καθώς και σε Κρητικά μέσα που μετέφεραν την αντίστοιχη καταγγελία των Δ.Σ. Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ. Ανατολικής και Δυτικής Κρήτης της 8ης Οκτωβρίου. Υπήρξε και μία καταγγελία της Π.Ο. Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ, η οποία γνωστοποιούσε την παραπάνω καταγγελία των πρωτοβάθμιων ενώσεων Κρήτης στον υπουργό (Ρέππας), στις 19/10/2010. Μέχρις εκεί έφτασε η κάλυψη του θέματος, απ’ όσο μπόρεσα να βρω.

Μήπως δεν είναι ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση; (Μέρος 3)

ΝΟΜΑΡΧΕΣ. ΔΗΜΑΡΧΟΙ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ. ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΗΝΙΟΙ ΕΚΛΟΓΕΙΣ. ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΙ. ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΕΡΓΑ. ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ. ΟΙΚΟΠΕΔΑ. ΜΠΕΤΟΝ. ΚΕΡΔΗ. ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ. ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ.

Κάλπη-κες αντιστάσεις, αυτοοργανωμένες ψευδαισθήσεις

Οι εκλεγμένοι και κατ’ επέκταση και οι υποψήφιοι εξυπηρετούν έναν εξουσιαστικό θεσμό, ανεξάρτητα από προθέσεις ή διακηρύξεις.

Ως ένα βαθμό βέβαια υφίστανται και διαφοροποιήσεις τόσο ανάμεσα σ’ αυτούς που συνειδητά αποδέχονται, επιδοκιμάζουν και ενισχύουν τον κοινοβουλευτισμό (επέκταση του οποίου είναι και η τοπική αυτοδιοίκηση), όσο και ανάμεσα σ’ αυτούς που θεωρούν προνομιακότερο τον “μικρό”, “ανθρώπινο” χώρο που προσφέρει το μοντέλο της “αυτοδιοίκησης”. Αυτό όμως που τελικά ως ισχυρότερο τους καθορίζει δεν είναι οι μεταξύ τους διαφορές, αλλά ο εγκλωβισμός της δράσης τους σε σαφή όρια, πάντα βέβαια στα πλαίσια της κρατικής οργάνωσης.

Η κριτική σ’ αυτούς που δεν αρνούνται, αλλά αντίθετα επιδιώκουν την κατάληψη και άσκηση της εξουσίας, είναι προφανής και στηρίζεται στο γεγονός ότι θέλουν να επιβάλλουν στην κοινωνία λύσεις εναρμονισμένες με τα συμφέροντα που εκφράζουν και τελικά να την υποτάξουν και να την εκμεταλλευτούν.

Προεκλογικές εξαγγελίες και πως μεταφράζονται

Οι περισσότεροι από τους υποψήφιους πολιτικάντηδες, Μαυρογιαλούρους της εποχής, μας πλησιάζουν και μας λένε κάτι ακατάληπτα και ασυνάρτητα, σαν τα παρακάτω μέρες που είναι:

Στο συνδυασμό μας, πραγματοποιούμε αυτό που υποσχόμαστε.
Μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν αγωνιζόμαστε κατά της διαφθοράς.
Διότι, ένα είναι βέβαιο για μας:
Η τιμιότητα είναι προϋπόθεση για να πετύχουμε τους στόχους μας.
Αποδεικνύουμε ότι πλανάται όποιος πιστεύει πως οι μαφιόζοι θα συνεχίσουν να μετέχουν στην κυβέρνηση όπως στο παρελθόν.
Διασφαλίζουμε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι, η κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι ο κύριος σκοπός της διακυβέρνησής μας.
Παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα ανόητοι άνθρωποι που πιστεύουν πως θα είναι δυνατόν να εξακολουθεί κανείς να κυβερνά με παλαιοπολιτικά τερτίπια.
Όταν αναλάβουμε την εξουσία, θα κάνουμε το παν ώστε να τεθεί τέρμα στις προνομιακές καταστάσεις και στην ευνοιοκρατία.
Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση να πεθάνουν της πείνας τα παιδιά μας
Θα πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας ακόμα και αν στερέψουν πλήρως οι οικονομικοί πόροι.
Θα ασκήσουμε την εξουσία ώσπου θα έχετε καταλάβει ότι από δω και πέρα
είμαστε οι «ΤΥ.ΠΑ», οι «Τυχάρπαστοι Παρλαπίπες».

Κι όμως, ενώ φαίνεται σα να αναμασάνε τις ίδιες μπούρδες, στην πραγματικότητα, κοιτώντας πίσω από τις γραμμές και μεταφράζοντας σωστά, τα λεγόμενά τους βγάζουν νόημα. Δυστυχώς το ανακαλύπτουμε μετά την εκλογή τους στον δημοτικό, περιφερειακό, κυβερνητικό θώκο:

Είμαστε οι «ΤΥ.ΠΑ», οι «Τυχάρπαστοι Παρλαπίπες».
Θα έχετε καταλάβει ότι από δω και πέρα θα ασκήσουμε την εξουσία ώσπου
να στερέψουν πλήρως οι οικονομικοί πόροι.
Θα πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας ακόμα και αν πεθάνουν της πείνας τα παιδιά σας.
Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά περίπτωση να τεθεί τέρμα στις προνομιακές καταστάσεις και στην ευνοιοκρατία.
Όταν αναλάβουμε την εξουσία, θα κάνουμε το παν ώστε, με παλαιοπολιτικά τερτίπια, θα είναι δυνατόν να εξακολουθεί κανείς να κυβερνά.
Παρά ταύτα, υπάρχουν ακόμα ανόητοι άνθρωποι που πιστεύουν πως η κοινωνική δικαιοσύνη θα είναι ο κύριος σκοπός της διακυβέρνησής μας.
Διασφαλίζουμε, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι οι μαφιόζοι θα συνεχίσουν να μετέχουν στην κυβέρνηση όπως στο παρελθόν.
Αποδεικνύουμε ότι πλανάται όποιος πιστεύει πως η τιμιότητα είναι προϋπόθεση για να πετύχουμε τους στόχους μας.
Διότι, ένα είναι βέβαιο για μας:
Δεν αγωνιζόμαστε κατά της διαφθοράς.
Μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι στο συνδυασμό μας, πραγματοποιούμε αυτό που υποσχόμαστε.

Από γνωστό, χιουμοριστικό κειμενάκι που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Μήπως δεν είναι ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση; (Μέρος 2)

ΝΟΜΑΡΧΕΣ. ΔΗΜΑΡΧΟΙ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ. ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΗΝΙΟΙ ΕΚΛΟΓΕΙΣ. ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΙ. ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΕΡΓΑ. ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ. ΟΙΚΟΠΕΔΑ. ΜΠΕΤΟΝ. ΚΕΡΔΗ. ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ. ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ.

Πίσω από τη μάσκα

Αυτές οι εκλογές, για μια φορά ακόμα προβάλλουν το σλόγκαν ότι αποφασίζουμε για το μέλλον. Στην προκειμένη περίπτωση για το μέλλον της πολυδιαφημισμένης τοπικής κοινωνίας. Και υποτίθεται ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας θα υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους, που με την ψήφο μας εγκρίναμε.

Ας ξεπεράσουμε την τρέχουσα αντίληψη ότι αυτοί, οι εκλεγμένοι ή οι υποψήφιοι, τα συγκεκριμένα πρόσωπα δηλαδή, είναι ακατάλληλοι. Τι μένει από το κλίμα που διαμορφώνεται; Ουσιαστικά προωθούνται δύο ψευδαισθήσεις:

Η πρώτη πως όλοι μπορούμε με ίσο βάρος να επηρεάσουμε, να καθορίσουμε τις αποφάσεις που μας αφορούν, αφήνοντας καταμέρος τις οικονομικές, πολιτιστικές και κοινωνικές διαφορές που όλοι ξέρουμε πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας.

Και η δεύτερη ψευδαίσθηση: ότι υπάρχουν κάποιοι στους οποίους μπορούμε ανεπιφύλακτα να εμπιστευτούμε το μέλλον μας, οι οποίοι τελικά είναι πιο ικανοί από μας στο να παίρνουν αποφάσεις, πιο χρήσιμοι, πιο σημαντικοί για την κοινωνία.

Μήπως δεν είναι ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση; (Μέρος 1)

ΝΟΜΑΡΧΕΣ. ΔΗΜΑΡΧΟΙ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ. ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ. ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΗΝΙΟΙ ΕΚΛΟΓΕΙΣ. ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΙ. ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΕΡΓΑ. ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ. ΟΙΚΟΠΕΔΑ. ΜΠΕΤΟΝ. ΚΕΡΔΗ. ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ. ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ.

Το χτίσιμο ενός μύθου

Οι περισσότεροι, όταν αναφέρονται σήμερα στο ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχουν κατά νου την εικόνα ενός πράγματος καινούργιου ή τουλάχιστον με πρόσφατη ιστορία. Την εικόνα αυτή του νέου και άφθαρτου την προωθούν σχεδόν όλα όσα ασχολούνται μαζί της - μη ξεχνώντας φυσικά να πλασάρουν ταυτόχρονα τον εαυτό τους σαν μοναδική λύση όλων των αδιεξόδων.

Συστατικό αυτού του μύθου είναι και η ιδέα ότι μέσα από ένα τέτοιο θεσμό μπορεί να πολεμηθεί το απρόσωπο κράτος και η αδιάφορη κεντρική γραφειοκρατία ή να πειστεί να σκύψει στα πιεστικά προβλήματα ζωής που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες πόλεις και οι κάτοικοι τους.

Ωστόσο αρκεί ακόμα και μια σύντομη ματιά στην ιστορία και την εξέλιξή του θεσμού για να φανεί πόσο πολύ απέχουν όλα αυτά από την πραγματικότητα.

Η προσπάθεια αυτοοργάνωσης των Κοινοτήτων είναι κάτι που ξεκίνησε από την πρώτη μέρα της ύπαρξής τους. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά και αξιόλογα, εκείνα όμως που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα είναι όσα σχετίζονται με τη Δυτική Ευρώπη γιατί αυτή είναι που προβάλλεται συνήθως σαν πρότυπο.

490.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων στη Βρετανία, 300.000 στην Ελλάδα

Για τις περικοπές 490.000 θέσεων εργασίας, δηλαδή ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, στο δημόσιο τομέα της Βρετανίας μέχρι το 2015, προφανώς και το ακούσατε κάπου. Ακόμα και ‘τα Νέα’ που διαβάζεται και το ‘Mega’ που ακούτε και βλέπετε, το ανέφεραν. Αλλά ακόμα και αν δεν το πήρε το μάτι ή το αυτί σας πρέφα πουθενά, μπορείτε να δείτε τις λεπτομέρειες του βρετανικού πλάνου εδώ: Η Βρετανία στέλνει τις δημόσιες δαπάνες στο απόσπασμα.

Το άλλο όμως με τον Τοτό, εεε, συγνώμη, τον Παπακωνσταντίνου και την τρόικα το ακούσατε;

Έρχονται 300.000 απολύσεις...

Tα πραγματικά σχέδια της κυβέρνησης αποκαλύπτει το σημερινό «Ποντίκι». Επισήμως ανακοινώνουν μέτρα (άνευ ουσίας) κατά της ανεργίας και από την άλλη έχουν δεσμευθεί για 300.000 απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέχρι το 2013. Όλα αυτά εν όψει του νέου μνημονίου για το οποίο η κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ προκειμένου να εξασφαλίσει, πριν αρχίσουν να σκάνε τα μεγάλα κανόνια και αγριέψουν πάλι οι αγορές.

Δεν το πιάσατε; Να σας το ξαναπώ: 300.000 απολύσεις στο δημόσιο μέχρι το 2013.

Και δημόσιο εννοούμε τους πάντες που μισθοδοτούνται, άμεσα ή έμμεσα, από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Και επειδή στους καιρούς που ζούμε, μειώσεις στρατιωτικού και αστυνομικού προσωπικού δεν νοούνται, καταλαβαίνετε για ποιον χτυπά η καμπάνα.

Με ιδιαίτερη στοργή και προδέρμ, σε όλους εκείνους τους γλείφτες και ξεφτίλες δημόσιους, δημοτικούς κ.λπ. υπαλλήλους της πρώην επαρχίας Παρνασσίδας και νυν δήμου Δελφών, που ‘εκτίθενται’, τρομάρα τους, με τους αστικούς συνδυασμούς των καραχάλιου, φουσέκη, περγαντά, χειμμάρα και εκείνου του λα.ο.σ. στην περιφέρεια. Σε όλους δηλαδή εκείνους που προδίδουν την κοινωνική τους τάξη και τα συμφέροντά τους και προσδένονται στα συμφέροντα της κυρίαρχης αστικής τάξης (Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη και τ’ αφεντικά τους, για να εξηγούμαστε), ιδιοτελώς.

Μόνο που τον προδότη και τον χαμερπή, ποτέ και κανείς δεν συμπάθησε. Γι’ αυτό, άξιος ο μισθός σας σήμερα και το επίδομα ανεργίας σας, αύριο.

Όσο δε για τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους της περιοχής μας, η 15η νοέμβρη είναι κοντά και το ενιαίο μισθολόγιο αναμένει στη στροφή του 2011. Ας φροντίσουν με τις επιλογές τους να τα κάνουν πιο ‘βαρβάτα’.

Η πρώτη φωτογραφία είναι από το Ποντίκι και οι επόμενες από το Βαθύ Κόκκινο.

Εκείνος ο τύπος, ο you ‘re fired, της πρώτης φωτογραφίας, κάποιον ΔΥ μου θυμίζει, αλλά ποιον;

Μία μελέτη πάνω στους τόμους ΙΙ και ΙΙΙ του Κεφαλαίου του Μαρξ, από την Ρόζα Λούξεμπουργκ

Μια σύντομη και εκλαϊκευμένη μελέτη της Λούξεμπουργκ πάνω στους τόμους 2 και 3 του Κεφαλαίου του Μαρξ, όπου ενώ ‘Στον πρώτο τόμο πραγματεύεται το θέμα της παραγωγής του κεφαλαίου και ξεσκεπάζει το μυστικό της δημιουργίας του κέρδους. Στο δεύτερο τόμο περιγράφει την κίνηση του κεφαλαίου, μεταξύ του εργοστάσιου και της αγοράς, μεταξύ της παραγωγής και της κατανάλωσης της κοινωνίας. Και στον τρίτο εξετάζει την κατανομή του κέρδους μεταξύ της καπιταλιστικής τάξης στο σύνολο της.’ Εδώ εμφανίζονται και τα ζητήματα του πιστωτικού συστήματος και των καπιταλιστικών κρίσεων που μας ταλανίζουν σήμερα.

Πηγή: Μαρξιστικά βιβλία 

Η μοίρα, του δεύτερου και του τρίτου τόμου του Κεφαλαίου δεν υπήρξε διαφορετική από τη μοίρα του πρώτου τόμου. Ο Μαρξ έλπιζε ότι θα ήταν σε θέση να τους εκδώσει σύντομα μετά την κυκλοφορία του πρώτου τόμου, πέρασαν όμως στην πραγματικότητα πολλά χρόνια και ούτε, τελικά, πέτυχε να τους προετοιμάσει ο ίδιος για εκτύπωση.

Οι αδιάκοπες πρόσθετες και βαθύτερες μελέτες του, η διαρκώς παρατεινόμενη ασθένειά του και τελικά ο θάνατος, τον εμπόδισαν να συμπληρώσει ολόκληρο το έργο και έλαχε στον Έγκελς ο κλήρος να προετοιμάσει το δεύτερο και τον τρίτο τόμο από τα ημιτελή χειρόγραφα που ο φίλος του άφησε πεθαίνοντας. Ο πλούτος του υλικού που βρήκε αποτελούνταν από πρόχειρα σχέδια, κακογραμμένες βραχυγραφίες και σύντομες σημειώσεις, που ένας μελετητής επιστήμονας, κρατούσε για απόλυτα ατομική του χρήση, μαζί με εδώ κ’ εκεί μερικά μεγάλα και συναρμολογημένα μεταξύ τους αποσπάσματα. Συνολικά όλα αυτά αντιπροσώπευαν τ’ αποτελέσματα ενός καταπληκτικού πνευματικού μόχθου που χρονικά απλώνεται με σημαντικά διαλείμματα, από το 1861 έως το 1878.

Κάτω από τους όρους αυτούς δεν πρέπει να περιμένει κανείς ότι οι δύο τελευταίοι τόμοι του Κεφαλαίου θα μας παράσχουν μια τελική και ολοκληρωμένη λύση όλων των οικονομικών προβλημάτων. Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά τα προβλήματα απλώς διατυπώνονται μαζί με κάποια υπόδειξη κάπου κάπου, για την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να εργαστεί κανείς για να φτάσει σε κάποια λύση. Σύμφωνα με την όλη στάση του Μαρξ, το Κεφάλαιο του δεν είναι μια Βίβλος που περιέχει οριστικές και αναλλοίωτες αλήθειες, αλλά μάλλον μια ανεξάντλητη πηγή παρορμήσεων για πρόσθετες μελέτες, συμπληρωματικές επιστημονικές έρευνες και άλλους πρόσθετους αγώνες, για την κατάκτηση της αλήθειας.

Η έννοιας της κοινωνικής τάξης και ο ιδιαίτερος προσδιορισμός της κάθε επιμέρους κοινωνικής τάξης, σήμερα.

Απόσπασμα από το άρθρο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου, ‘Μετασχηματισμοί του ελληνικού καπιταλισμού’ το οποίο πραγματεύεται το ζήτημα των μεταβολών που χαρακτήρισαν τη διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας. Το εδώ απόσπασμα αναφέρεται στον εννοιολογικό προσδιορισμό των κοινωνικών τάξεων και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την κάθε μία χωριστά, στις σημερινές συνθήκες:

Για να μπορέσει κανείς να κατανοήσει κατά πόσο έχει τροποποιηθεί η κοινωνική διάρθρωση στη σημερινή Ελλάδα πρέπει προηγουμένως να αποσαφηνισθούν ορισμένα μεθοδολογικά προβλήματα. Με άλλα λόγια, είναι απαραίτητο τόσο ο ορισμός της έννοιας της κοινωνικής τάξης όσο και ο ιδιαίτερος προσδιορισμός της κάθε επιμέρους κοινωνικής τάξης. Τι είναι, λοιπόν, μια κοινωνική τάξη;

Σύμφωνα με τον ορισμό του Λένιν, «Τάξεις ονομάζουμε μεγάλες ομάδες ανθρώπων που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τη θέση που κατέχουν μέσα σ’ ένα, ιστορικά καθορισμένο, σύστημα της κοινωνικής παραγωγής, από τη σχέση τους (... ) προς τα μέσα παραγωγής, από το ρόλο τους στην κοινωνική οργάνωση της εργασίας και, συνεπώς, από τους τρόπους που ιδιοποιούνται τη μερίδα του κοινωνικού πλούτου που διαθέτουν και από το μέγεθος αυτής της μερίδας. Οι τάξεις είναι τέτοιες ομάδες ανθρώπων, που η μία μπορεί να ιδιοποιείται τη δουλειά της άλλης, χάρη στη διαφορά της θέσης που κατέχει μέσα σ’ ένα καθορισμένο σύστημα της κοινωνικής οικονομίας» (Λένιν, χ.χ.: 15).

Την ανάπτυξή μου μέσα...

Ανάπτυξη εδώ, ανάπτυξη εκεί, ανάπτυξη παραπέρα. Πήξαμε στην ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο. Μία λέξη που την ακούμε καθημερινά από τα μμε, τους πολιτικούς, τους εργοδότες, τον μπάρμπα-Μήτσο στο καφενείο… Μέχρι και ειδικό υπουργείο για να την τιμήσουμε, φτιάξαμε. Μόνο που ανάπτυξη ακούμε και ανάπτυξη δε βλέπουμε. Και το χειρότερο; Δε μας εξηγεί επαρκώς κανείς, όταν μιλάει για ανάπτυξη, τι ακριβώς εννοεί. Ανάπτυξη από ποιον, πως και ποιοι θα ωφεληθούν. Μόνο κάτι μισόλογα ψελλίζουν όλοι τους.

Κι όμως, κάποιοι επιχειρούν να αρθρώσουν ολοκληρωμένο λόγο και προτάσεις για το θέμα, με ειλικρίνεια. Και αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί. Πρόκειται για τους έλληνες οικονομολόγους structural reformers (υπογράφοντες δύο εξ αυτών), με το κείμενό τους «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ: Δεκαεπτά Προτάσεις για μία Νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική» της 6ης Οκτωβρίου 2010. Οι προτάσεις τους κινούνται εντός του ιδεολογικού πλαισίου της ομάδας μεν, παραμένουν προτάσεις δε.

Ξεκινώντας με τη βασική παραδοχή ‘…ότι τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου είναι απαραίτητα σαν πρώτο βήμα’ πρέπει να ακολουθήσουνε ‘Bαθειές τομές στην οργάνωση της παραγωγής, την διοίκηση και την κοινωνική δομή θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, θα περιορίσουν τα μονοπωλιακά προνόμια, θα καταργήσουν τις πολιτικές δυναστείες και θα περιορίσουν την εξουσία των εργατικών συνδικάτων’. Όσον αφορά την κεντρική κυβέρνηση (θα υπάρξουν και άλλου τύπου και επιπέδου κυβερνήσεις;) ‘…θα παραμείνει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας και προστασίας του πολίτη, κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής και υποδομών’.

Για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω ‘θεάρεστα έργα’ ‘…όλοι (άτομα, επιχειρήσεις, κυβερνήσεις) πρέπει τελικά να δουλέψουν πιο σκληρά και να μάθουν να συμπεριφέρονται σαν να ζουν σε μία διαφορετική κοινωνία, ας πούμε σαν αυτήν της Κύπρου, της Φινλανδίας, της Γερμανίας. Η επιλογή είναι ακόμα πιο δύσκολη διότι τα οργανωμένα συμφέροντα δεν θα ενδώσουν χωρίς προηγουμένως να αντισταθούν σε πλατείες, δρόμους και λιμάνια, χωρίς συσκοτισμούς, καταλήψεις, σπασμένα τζάμια, πυρπολήσεις αυτοκινήτων και απεργιακά κύματα.’ Το πιάσατε το νόημα, όλοι εσείς που απεργείτε ή σκέφτεστε να απεργήσετε, σκοταδιστές, αναρχικοί, …τρομοκράτες ίσως;

Και όσοι ήσασταν ομοτράπεζοι του Πάγκαλου και φοβάστε το λογαριασμό, μην αγχώνεστε. Το σχέδιο αυτό θα εξαφανίσει το δημόσιο χρέος πιο αποτελεσματικά και απ’ το πλάνο του Σαμαρά. Εάν πιστέψετε και ακολουθήσετε,

Ο Γκέκο στη Σοφοκλέους

Αν και τυπικά χολιγουντιανή, η ταινία του Όλιβερ Στόουν μας θυμίζει πολλά απ' όσα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Wall Street: Money Never Sleeps (2010)

Του Παναγιώτη Δ. Υφαντή από το Επτά της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας

Ο Γκόρντον Γκέκο (Μάικλ Ντάγκλας) στέκεται μπροστά σε ανερχόμενα golden boys της Γουόλ Στριτ. Το μεγαλο-«λαμόγιο» (ο καθωσπρέπει όρος είναι insider) ετοιμάζεται να τους «μεταγγίσει» το απόσταγμα σοφίας του από το πολύχρονο «τζογάρισμα» στο χρηματιστήριο και τα επτά χρόνια φυλάκισης για χειραγώγηση μετοχών. «Τη γαμήσατε!» τους λέει ξαφνικά. «Δεν το ξέρετε ακόμα, αλλά είστε η γενιά νίνζα: χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά, χωρίς περιουσία...»

Είκοσι τρία χρόνια μετά το πρώτο «Wall Street», με το οποίο προφήτευσε την οικονομική κρίση του 2008, ο Όλιβερ Στόουν νεκρανάστησε τον βραβευμένο με Όσκαρ ήρωά του, πρόσθεσε μερικούς οικονομικούς όρους-κλισέ και... στήθηκε στο ταμείο. Μια οικονομική κρίση δεν αφήνει πίσω της μόνο εκατόμβες επιχειρήσεων ή στρατιές ανέργων. Την ίδια στιγμή κάποιοι κερδίζουν. Τα ταμεία της 20th Century Fox πρέπει να γεμίσουν από τα λεφτά νεόπτωχων θεατών. Με μια ταινία όπως η συνέχεια του «Wall Street», που μιλάει για το κατάντημά τους, χωρίς να λέει κουβέντα για την πραγματική «ρίζα του κακού». Όπως κάνει ένα τηλεοπτικό κανάλι με ένα ριάλιτι: τι κρίμα για τον κακομοίρη που δεν έχει να πληρώσει ούτε τη ΔΕΗ. Αλλά και πόσο ευπρόσδεκτα είναι τα διαφημιστικά έσοδα από τους θεατές που παρακολουθούν το δράμα του, μακαρίζοντας την τύχη τους που δεν βρίσκονται στη θέση του...

Στην αναμπουμπούλα, οι έλληνες οικονομολόγοι ‘structural reformers’ χαίρονται...

…και βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Γιατί οι καιροί που ζούμε, με τις γενικότερες συνθήκες ρευστές και εύπλαστες, προσφέρονται για την ευδοκίμηση κάθε φρούτου στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου. Ο καθένας πλέον με τη βοήθεια των νέων μέσων επικοινωνίας και προπαγάνδας στη σφαίρα του κυβερνοχώρου, μπορεί εύκολα να εκφράσει τη συλλογικότητά του, το think tank του, την ατομικότητά του και να απευθυνθεί στους παραζαλισμένους νεοέλληνες. Όπως κι εμείς τώρα, έτσι και οι Greek Economists for Reform βρήκαν το δικό τους time of opportunity για να εκφράσουν αυτά που τους ‘πνίγουν’, στο σχετικό ιστολόγιό τους.

Ποιοι είναι και τι θέλουν απ’ τη ζωή μας, μιας και στο σύνολό τους ζουν και εργάζονται εκτός Ελλάδας και ελληνικής πραγματικότητας; Μας το λένε οι ίδιοι στον χαιρετισμό του ιστολογίου τους, όπου και παίρνουμε μια πρώτη γεύση της ιδεολογίας και των σκοπών τους:

Το ιστολόγιο αυτό δημοσιεύει άρθρα από επιφανείς ακαδημαϊκούς οικονομολόγους σχετικά με την οικονομική πολιτική και τις μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα. Η κρίση στην Ελλάδα αποτελεί συγχρόνως και μία ευκαιρία: να εφαρμοστεί ένα φιλόδοξο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που όχι μόνο θα αποτρέψει τη χρεοκοπία, αλλά και θα εκσυγχρονίσει την Ελληνική οικονομία και θα αυξήσει την παραγωγικότητα και τα εισοδήματα των Ελλήνων σε μόνιμη βάση. Τα άρθρα σε αυτό το ιστολόγιο αποσκοπούν στο να συνεισφέρουν εποικοδομητικές προτάσεις και αμερόληπτη ανάλυση προτεινόμενων ή εφαρμοζόμενων μεταρρυθμίσεων, που θα βασίζονται στις αρχές της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης και σε συμπεράσματα από πρόσφατες ακαδημαϊκές έρευνες.

Ιδού τα «ρετιρέ», ιδού και τα «χαλκεία»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου από το σημερινό Ριζοσπάστη.

Φωτογραφία από O Antista/Chef προτείνει…

Ας πάρουμε τα ίδια αυτά στοιχεία, τα δικά τους στοιχεία για τους μισθούς των εργαζόμενων στις πρώην ΔΕΚΟ, όπως τα έδωσαν και όπως τα μαγείρεψαν τα χαλκεία τους.

Προσέξτε: Λένε ότι το μέσο κόστος μισθοδοσίας ανά εργαζόμενο ανέρχεται σε 40.772 ευρώ.

Τι δεν λένε:

Ότι από το παραπάνω ποσό πρέπει να αφαιρεθεί το 13%, δηλαδή η ασφαλιστική εισφορά των εργαζομένων προς τα Ταμεία τους. Εφόσον, λοιπόν, αφαιρεθούν τα 5.300 ευρώ της εισφοράς που αντιστοιχεί στα στοιχεία που οι ίδιοι έδωσαν, τότε μένουν 35.472 ευρώ.

Πάμε παρακάτω:

Από τα 35.472 ευρώ που έμειναν μετά τις ασφαλιστικές κρατήσεις, πρέπει στη συνέχεια να αφαιρεθεί ο φόρος που πληρώνει ο εργαζόμενος. Στην πιο απλή περίπτωση, δηλαδή την περίπτωση που έχουμε έναν εργαζόμενο με ένα παιδί, τότε ο φόρος που του αναλογεί (όπως προκύπτει από το φορολογικό που οι ίδιοι ψήφισαν) είναι 6.161 ευρώ. Αφαιρώντας το φόρο, εκείνο που τελικά μένει ως καθαρό ποσό για τον εργαζόμενο είναι 29.311 ευρώ.

Ήδη, δηλαδή, από το χαλκευμένο 40.772, πέσαμε στα 29.331 ευρώ!

Αλλά τι σημαίνει αυτό το ποσό; Προσέξτε:

Σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος σε μια πρώην ΔΕΚΟ παίρνει μηνιάτικο 2.093 ευρώ!

Καν’ το σωστά

Το βιντεάκι το είδα σε ένα mail από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο καθημερινά. Το βάζω όπως το βρήκα από το youtube μαζί με τις πληροφορίες του, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Πάντως ο δημιουργός είχε άποψη και χιούμορ

Το βίντεο αυτό αποτελεί μια ιδέα στο πλαίσιο της ανοιχτής πρόσκλησης του υπουργείου οικονομικών με θέμα:

"Οι πολίτες δημιουργούν φορολογική συνείδηση".

Δεν αποτελεί ωστόσο δημιουργία του εν λόγω υπουργείου, ανεξάρτητα απ' ό,τι μπορεί να υπονοεί το βίντεο.

Για περισσότερες πληροφορίες

http://video-contest.minfin.gr/submissions/about/

Διατίθεται με άδεια Creative Commons 3.0 Greek [ CC-BY-3.0-GR ]

Για την καμπάνια «Οι πολίτες δημιουργούν φορολογική συνείδηση» του υπουργείου οικονομικών τι να πω; Αν δεν ήταν black humor του Παπακωνσταντίνου και των συμβούλων του, τότε πρόκειται για πραγματική ψυχασθένεια. Μέχρι και κανάλι στο youtube έχουν (http://www.youtube.com/minfingre) με πάνω από 100 βιντεάκια.

Πολύ γέλιο ή μήπως γελοίο;

Η σκληρή «ανταγωνιστικότητα» των αμερικάνικων πανεπιστημίων

Από το eksegersi.gr

Ξέρετε ποια είναι τα πιο «ανταγωνιστικά» πανεπιστήμια στον κόσμο; Μα φυσικά τα αμερικάνικα! Σ’ αυτά σπουδάζει το 20% των ξένων φοιτητών που είναι εγγεγραμμένοι παγκόσμια, κάνοντας έτσι τις ΗΠΑ τη χώρα με τους περισσότερους ξένους φοιτητές στον κόσμο [1]. Αυτά τα πανεπιστήμια είναι τα «πρότυπα» για το ευρωπαϊκό σύστημα εκπαίδευσης, από την εποχή κιόλας που διακήρυτταν τον στόχο της «αύξησης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης», στη Μπολόνια, με την περίφημη διακήρυξη της 19ης Ιούνη 1999.

Τι το κακό με το να είναι τα πανεπιστήμια «ανταγωνιστικά», θα πει κανείς. Σε μια εποχή που η μόρφωση κινδυνεύει να καθιερωθεί ως εμπόρευμα, όχι μόνο από τους κρατούντες αλλά και στις συνειδήσεις των λαϊκών μαζών, η «ανταγωνιστικότητα» φαίνεται να χωράει στους στόχους της «νέας εποχής στην εκπαίδευση». Όρος που ταιριάζει σε επιχειρήσεις κι όχι σε πανεπιστημιακά ιδρύματα που υποτίθεται ότι προάγουν τη μόρφωση και την επιστήμη! Γιατί όχι λοιπόν, γιατί η μόρφωση να μη γίνει ένα «καλό εμπόρευμα»; Τουλάχιστον να πληρώνουμε αλλά να πιάνει τόπο, θα πουν κάποιοι. Μόνο που, για να είμαστε ειλικρινείς, αν υιοθετήσουμε μια τέτοια λογική, θα πρέπει να αποδεχτούμε και τα αποτελέσματά της. Θα πρέπει να δεχτούμε και τις συνέπειες της «ανταγωνιστικότητας» στο μορφωτικό επίπεδο αυτών που δε φτάνει η τσέπη τους να αντέξει ένα τέτοιο καταθλιπτικό περιβάλλον.

Αυτές οι συνέπειες φαίνονται ανάγλυφα, αν κοιτάξει κανείς την κατάσταση των αμερικάνικων πανεπιστημίων. Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε ορισμένες πλευρές της, βασιζόμενοι στα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας των ΗΠΑ και σε δημοσιεύματα του τύπου που θεωρείται ο πιο έγκυρος.

Τι είναι εθνικό;

Εθνικό είναι ότι εξυπηρετεί το έθνος. Ψεύδος ή αληθές.

Στο επόμενο μάθημα πατριδογνωσίας: Τι είναι έθνος; Το έθνος είμαι εγώ!

Το βίντεο από το Βαθύ Κόκκινο

Οι τοπικές εκλογές πέρασαν, η ΕΕ και οι αγορές επιστρέφουν στην Ουγγαρία με νέα μέτρα.

«Σκληρές περικοπές προσωπικού στον δημόσιο τομέα της το 2011 και μπορεί να επιβάλλει φόρους στον ενεργειακό τομέα προκειμένου να τηρήσει τη δέσμευσή της προς την ΕΕ να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα σε 3% του ΑΕΠ, αναφέρει το Ρόϊτερς από τοπικές πηγές» αναφέρει σε σημερινό της δημοσίευμα η Ελευθεροτυπία για την Ουγγαρία.

Στόχος όλων αυτών, πέρα από τις δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ, είναι «η ικανοποίηση των στόχων μείωσης του ελλείμματος είναι ουσιαστική για την Ουγγαρία προκειμένου να διατηρήσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών και να συντηρήσει την ροή ευρωπαϊκών κεφαλαίων στην οικονομία της η οποία παλεύει να επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης μετά τη βαθιά ύφεση του 2009».

Ναι, η Ουγγαρία είναι η γνωστή μας χώρα που μπήκε στη επιτήρηση της δικής της τρόικας πριν από εμάς από την τότε σοσιαλδημοκρατική της κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει ‘προβλήματα’ παρόμοια με τα δικά μας.

Ναι, η Ουγγαρία είναι αυτή η χώρα στην οποία η κυβέρνηση που την έβαλε στον καταστροφικό αυτό δρόμο, καταποντίστηκε στις πρόσφατες εκλογές και την εξουσία πήρε η εκεί κεντροδεξιά με τη γνωστή αντί-ΔΝΤ προπαγάνδα και τις φιλολαϊκές υποσχέσεις.

Πως το είπες αυτό για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου;

Παρακάτω ακολουθεί βίντεο από το Βαθύ Κόκκινο με απόσπασμα από τη χθεσινή εκπομπή του Χατζηνικολάου με τον Μ. Παπαδόπουλο να εξηγεί τα της κρίσης απ’ τη σκοπιά του ΚΚΕ, μιλώντας καθώς φαίνεται και από το βλέμμα των παρευρισκομένων, σε ‘ντουβάρια’. Ειδικά όταν μιλάει για την ‘κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου’, οι άλλοι χάνουν τη μπάλα. Το καταλαβαίνει κι ο ίδιος και ‘για να μη χαθούμε σε θεωρητικές αναλύσεις’ όπως λέει, αρχίζει να τα κάνει πιο λιανά. Οι αντιδράσεις του πάνελ είναι όλα τα λεφτά. Άλαλοι και αποσβολωμένοι, με μάτια πλάνα να προσπαθούν να ακολουθήσουν τη σκέψη του Παπαδόπουλου, που δεν είναι δα και κανένας δεινός ρήτορας. Μόνο ο Χατζηνικολάου προσπαθεί να ψελλίσει κάτι, απλώς για να κρύψει τη γύμνια και την πολιτική αμορφωσιά των άλλων ταγών του έθνους που ήταν μαζεμένοι εκεί. Πάγκαλο, Χατζηδάκη, Παναγόπουλο, Παπασπύρο, Κύρτσο διέκρινα. Από όλους αυτούς, ίσως μόνο στον Πάγκαλο να θύμισαν όλα αυτά κάτι, από τα πολύ παλιά, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί τι. Από την άλλη πάλι, δεν έχει καμία σχέση με τον άνετο και γνωστό Πάγκαλο στην αρχή του βίντεο όπου, μιλώντας σε κοινό ‘χειροκροτητών’, πετάει τις γνωστές του εξυπνάδες ανενόχλητος.

Να πας κι εσύ εθελοντής, γιατί αν δεν έρθεις μπορεί να σε ψάχνουνε…

... οι διάφοροι παπανδρέιδες, σαμαράδες, καρατζαφέρηδες, πάγκαλοι, κουβέληδες, αλαφούζοι, μπομπολαίοι, πρετεντέρηδες, τρισέδες, στροσκανίτες, ευρωλιγούρηδες, ιεροκήρυκες, ηθικολόγοι, οικολόγοι, πλιατσικολόγοι, τεχνοκράτες, πανεπιστημιακοί, ειδικοί πάσης φύσης και μαλακίας, μάγοι των αγορών…

για να τους δώσεις εθελοντικά το μισθό σου, τη δουλειά σου, τη ζωή σου…

να πας και συ εθελοντής να πάρεις τα λωτοχαπάκια συσσίτιο που μοιράζουνε...

όπως τότε, θυμάσαι;

σε μια άλλη μεγάλη ιδέα και κοινή εθνική προσπάθεια το σωτήριο έτος 2004…

τότε που έτρωγες την εθνική ανάταση και περηφάνια με το κουτάλι...

τώρα θα φας την ανάταξη της οικονομίας και την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών με χρυσά κουτάλια.

Δεθελοντής, από το δίσκο των Βαβυλώνα Επί Τέλους (2002) με συμμετοχή του Τζίμη Πανούση.

Η κληρονομιά του Τσε

Σαν χθες, συμπληρώθηκαν 43 χρόνια από τον θάνατό του στα βουνά της Βολιβίας. Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν πιθανόν ακόμα ένας σεβάσμιος γεράκος, ήρωας της κουβανικής επανάστασης στην Αβάνα του Φιντέλ. Όμως αυτός επέλεξε τον ‘άλλο’ δρόμο ως γνωστόν, αυτόν του hasta la victoria siempre.

Κάποιοι μεταμοντέρνοι, μικροαστοί ελληναράδες θα σκέφτονται: ‘Τι μαλάκας ήταν που ήταν πήγε και σκοτώθηκε για κάτι ψωριάρηδες, ενώ μπορούσε να τρώει με χρυσά κουτάλια σαν υπουργός του Κάστρο’. Κάποιοι άλλοι τον φοβούνται ακόμα, αυτόν και τον θρύλο του, μην και τους ‘απαλλοτριώσει’ το σπίτι τους, το οποίο ανήκει στις τράπεζες, μαζί μ’ αυτούς και τα παιδιά τους. Που να φαντάζονταν μέσα στον μικροαστικό, φαντασιακό τους κόσμο του ΚΛΙΚ, της γκλαμουριάς και του timberland, της πίστας, των πιστωτικών καρτών, του χρηματιστηρίου, του εκσυγχρονισμού, του εύκολου χρήματος, των δανείων, του ατομικισμού και της ιδιώτευσης, των ψεύτικων ονείρων, του live and let die ότι θα τους κλήρωνε το die με μπόλικο από ανεργία, φτώχεια και μιζέρια;

Εθνική κυριαρχία, ευρωπαϊσμός ή επαναστατική στρατηγική;

Από το blog με αφορμή…

Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού κάνει την επαναστατική στρατηγική ξανά επίκαιρη. Μια εναλλακτική λύση στην αγριότητα με την οποία τα αστικά κράτη και οι ιμπεριαλιστικοί διεθνείς σχηματισμοί διαχειρίζονται την κατάσταση δεν μπορεί να είναι πειστική, αν δεν είναι ριζική. Ο καπιταλισμός σήμερα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για διαφορετικές διαχειριστικές αποχρώσεις. Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από την παραδοσιακή δεξιά: αυτή ήταν η περίπτωση της Ουγγαρίας, αυτό γίνεται σήμερα και στην Ελλάδα. Η διεθνής συνεργασία των κεφαλαίων, που έγινε γνωστή ως παγκοσμιοποίηση, οδήγησε σε μια παγκόσμια έκρηξη του χρέους. Από την άλλη, ο εθνικός προστατευτισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει κανένα αστικό κράτος απέναντι στην κρίση. Ως άλλοτε ηγεμονική καπιταλιστική διαχείριση, άλλωστε, δεν απέφυγε ούτε ο ίδιος τις χρηματοπιστωτικές καταρρεύσεις (αν στη δεκαετία του 1990, πχ, οι κρίσεις της Λατινικής Αμερικής ήταν κρίσεις του νεοφιλελευθερισμού, τη δεκαετία του 1980 ήταν κρίσεις του εθνικού προστατευτισμού). Η “ουτοπία” της επανάστασης έχει γίνει μάλλον πιο ρεαλιστική από το “ρεαλισμό” της προοδευτικής διαχείρισης.

Η συζήτηση αυτή έχει μοιραία φουντώσει και στην Ελλάδα. Καθώς το πρόβλημα της αντικαπιταλιστικής διεξόδου γίνεται από ιστορική δυνατότητα πραγματική αναγκαιότητα για τη διαφύλαξη των συνθηκών ύπαρξης της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας, η αριστερά και τα άλλα ιστορικά ρεύματα του εργατικού κινήματος αναζητούν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μιας ρεφορμιστικής και μιας επαναστατικής απάντησης. Η προσπάθεια να χαρτογραφηθεί αυτό το ποιοτικό σύνορο γίνεται πολλές φορές εμπειρικά, σχεδόν ψηλαφητά. Σε αυτή την αναζήτηση είναι εύκολο να βρει κανείς τελικά τον εαυτό του μακριά από εκεί που περίμενε, στην υπεράσπιση πενιχρών κεϋνσιανών υπολειμμάτων και όχι ριζικών κοινωνικών ανατροπών. Τα διλήμματα τα οποία τίθενται στο επίκεντρο έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την έκβαση αυτής της αναζήτησης. Ένα από τα διλήμματα στα οποία, καλώς ή κακώς, δίνεται ήδη τεράστια έμφαση είναι το πρόβλημα της ΕΕ. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να προτείνει μια ανάλυση για το χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού σχηματισμού της ΕΕ, αλλά να σχολιάσει τη χρησιμότητα δύο βασικών συνθημάτων που έχουν υιοθετηθεί από διαφορετικές μερίδες της αριστεράς: “ευρωπαϊκή λύση στην κρίση” και “έξω από την ΕΕ”.

That’s private property

Φοβερή ατάκα από το Dr Strangelove του Kubrick.

Το background: Ο παράφρων στρατηγός Ripper, έχει σχεδόν ξεκινήσει τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο. Ο υποδιοικητής του, Mandrake, είναι ο μόνος που γνωρίζει τον κωδικό για την ανάκληση των Β-52 και την ακύρωση της επίθεσης. Πρέπει να μιλήσει με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στην αίθουσα πολεμικού συμβουλίου και το μόνο λειτουργικό τηλέφωνο στην αεροπορική βάση είναι με κερματοδέκτη. Δεν έχει κέρματα και ζητά από τον καραβανά που τον συνέλαβε να πυροβολήσει το μηχάνημα της coca cola που βρίσκεται παραδίπλα, μήπως και προλάβουν και σώσουν τον κόσμο… Και ο απίθανος, εντελώς ατάραχα και φυσιολογικά, του απαντά πως το μηχάνημα είναι ατομική ιδιοκτησία!!! Μάλιστα, εάν δεν μιλήσει ο Mandrake με τον Πρόεδρο, θα έχει μετά να απολογηθεί, όχι στους ανωτέρους του, αλλά στην εταιρία για την καταστροφή του μηχανήματος…

Η συγκεκριμένη σκηνή πιστεύω πως εκφράζει γλαφυρά και συμπυκνώνει σε ένα λεπτό της ώρας, την έννοια και το σκοπό ύπαρξης του σύγχρονου κράτους και των θεσμών του: προστασία, πάση θυσία, των διαφόρων εταιρικών συμφερόντων, μέσω της ιδέας της ατομικής ιδιοκτησίας.

Η άλωση της Τριπολιτσάς

…σφαγή ανωφελής και ανηλεής

Από τη στήλη Ιστορία της εφημερίδας Το Ποντίκι, 30/09/2010

Η ιστορία της Τριπολιτσάς κρατά από τον 14ο αιώνα καθώς οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια των οικισμών της Μαντινείας, της Τεγέας και του Παλλαντίου. Η πόλη εξελίχθηκε σε σημαντικό κέντρο και μάλιστα κατά την εποχή των Ορλοφικών το 1770 έγινε εκ μέρους των Ελλήνων μια προσπάθεια να καταληφθεί. Αυτή η απόπειρα πολιορκίας απέτυχε και είχε ως θλιβερή συνέπεια τη σφαγή του ελληνικού πληθυσμού. Το 1786 υπήρξε έδρα του βιλαετιού του Μοριά με διοικητή τον πασά του Μορέως. Η πόλη, από τα προεπαναστατικά ακόμα χρονιά αναδείχτηκε ως το σημαντικότερο διοικητικό, στρατιωτικό και οικονομικό κέντρο της Πελοποννήσου. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, η Τριπολιτσά απέκτησε ιδιαίτερη στρατηγική σημασία - όλες οι οδικές αρτηρίες που οδηγούσαν στην Πελοπόννησο ήταν υπό τον έλεγχο της. Την επίμαχη περίοδο της επανάστασης, πασάς στην περιοχή ήταν ο Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς. Τότε την πρωτεύουσα της Πελοποννήσου κατοικούσαν οι διαπρεπέστεροι Τούρκοι αξιωματούχοι. Η πόλη είχε μεγάλη οικονομική και πολιτική ισχύ. Τη χρονιά της άλωσης της Τριπολιτσάς, στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, κατοικούσαν εκεί 13.000 Έλληνες, 7.000 Τούρκοι και 400 Εβραίοι.

Μέρες του ‘21

Πριν από την έναρξη της επανάστασης, οι Τούρκοι υποψιάζονταν ότι η Τριπολιτσά δεν θα απέφευγε μια στρατιωτική επιχείρηση από μέρους των Ελλήνων. Θεώρησαν λοιπόν καλό να λάβουν κάποια προληπτικά μετρά, τα οποία προέβλεπαν διωγμούς και συλλήψεις των Ελλήνων στις γύρω περιοχές. Από τα μετρά αυτά δεν γλίτωσαν και αρκετοί αρχιερείς αλλά και πρόκριτοι, τους οποίους οι τούρκικες αρχές θεώρησαν καλό να κρατήσουν ως ομήρους πιστεύοντας πως έτσι θα είχαν τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν σε μιαν ενδεχόμενη επίθεση κατά της πόλης. Οι περισσότεροι από αυτούς κρατήθηκαν στις φυλακές και αρκετοί δεν γλίτωσαν τα βασανιστήρια και την εκτέλεση.

Επενδύσεις στην Ελλάδα

Πάρε, πάρε, πάρε, πάρε… φτηνό και καλό πράμα, μόνο στην Ελλάδα και με τους πλέον ευνοϊκούς όρους.

Διαθέτουμε τεφαρίκι πράμα στους παρακάτω τομείς:

• Αγορά ακινήτων,

• Τουρισμό,

• Μεταφορές,

• Λιμάνια κι αεροδρόμια,

• Ενέργεια,

• Τράπεζες, χρηματοπιστωτικά, κοινοπραξίες και άλλον αέρα κοπανιστό,

• Κι ότι άλλο δείτε και γουστάρει η ψυχή σας.

Κι όλα αυτά μέσα στο ευχάριστο περιβάλλον του πλέον ευνοούμενου επενδυτή που διαμορφώνουμε για σας, με βάσει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις σας!

Μαζί μπορούμε να διαμορφώσουμε το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο κατάλληλα, ώστε: