Η κληρονομιά του Τσε

Σαν χθες, συμπληρώθηκαν 43 χρόνια από τον θάνατό του στα βουνά της Βολιβίας. Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν πιθανόν ακόμα ένας σεβάσμιος γεράκος, ήρωας της κουβανικής επανάστασης στην Αβάνα του Φιντέλ. Όμως αυτός επέλεξε τον ‘άλλο’ δρόμο ως γνωστόν, αυτόν του hasta la victoria siempre.

Κάποιοι μεταμοντέρνοι, μικροαστοί ελληναράδες θα σκέφτονται: ‘Τι μαλάκας ήταν που ήταν πήγε και σκοτώθηκε για κάτι ψωριάρηδες, ενώ μπορούσε να τρώει με χρυσά κουτάλια σαν υπουργός του Κάστρο’. Κάποιοι άλλοι τον φοβούνται ακόμα, αυτόν και τον θρύλο του, μην και τους ‘απαλλοτριώσει’ το σπίτι τους, το οποίο ανήκει στις τράπεζες, μαζί μ’ αυτούς και τα παιδιά τους. Που να φαντάζονταν μέσα στον μικροαστικό, φαντασιακό τους κόσμο του ΚΛΙΚ, της γκλαμουριάς και του timberland, της πίστας, των πιστωτικών καρτών, του χρηματιστηρίου, του εκσυγχρονισμού, του εύκολου χρήματος, των δανείων, του ατομικισμού και της ιδιώτευσης, των ψεύτικων ονείρων, του live and let die ότι θα τους κλήρωνε το die με μπόλικο από ανεργία, φτώχεια και μιζέρια;

Anyway, τα βόδια είναι βόδια: θα ζήσουν και θα πεθάνουν σαν βόδια. Τουλάχιστον, κάποιοι προσπαθούν να ζήσουν σαν άνθρωποι, με αξιοπρέπεια. Όπως αυτοί στην Βολιβία, στη χώρα στην οποία πέθανε ο Τσε το ’67 και στο πρώτο βίντεο αποτίουν φόρο τιμής για τα 40 χρόνια από τον θάνατό του στη La Higuera και τον ενταφιασμό του και των συντρόφων του στον αεροδιάδρομου του Vallegrande. Τα άλλα δύο βίντεος αφηγούνται την ανακάλυψη και τον εκταφιασμό της σωρού του Τσε το 1997, όταν πλέον η εικόνα του δεν θεωρούνταν απειλή αλλά εμπορικό προϊόν. Ήταν η εποχή του ‘τέλους της ιστορίας’ και του ‘εκδημοκρατισμού’ της Βολιβίας και της Λατινικής Αμερικής. Οι φώτος είναι από την wikipedia.

Και το επίσης κλασικό, Hasta siempre Comandante του Carlos Puebla. Το farewell των κουβανών στον comandante…