Για το χουντικό παραλήρημα του Α. Παπαδόπουλου

Αν είστε πολίτης μίας χώρας της Ευρώπης με μια αστική καπιταλιστική δημοκρατία, δυτικοευρωπαϊκού τύπου, με όλα τα συν και πλην της.

Μίας χώρας που ανήκει στην ΕΕ και βιώνει, όπως οι περισσότερες, τα πρώτα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, η κάθε μία με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.

Αν οι γενικότερες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προοπτικές φαίνονται για το ορατό μέλλον, δυσοίωνες.

Αν μέσα σε όλα αυτά εμφανιζόταν κι ένας πολιτικός από το πρόσφατο παρελθόν, ο οποίος έχει διατελέσει σημαίνον πολιτικό στέλεχος και υπουργός επί σειρά ετών σε κρίσιμα υπουργεία (άρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών της σημερινής σας κατάστασης), ενός κατ’ όνομα προοδευτικού και φιλολαϊκού κόμματος εξουσίας, και στα πλαίσια εκδήλωσης ενός αντιδραστικότατου think tank με τίτλο «Η Κρίση Μητέρα της Αλλαγής: Για μια Διαφορετική Ελλάδα», δήλωνε:

Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.

Τι θα συμπεραίνατε;

‘Πάπαλα’ και η ημερησία έντυπη έκδοση του Βήματος (του ΔΟΛ) - Ένας γκεμπελίσκος λιγότερος…

Προσωπικά δε λυπήθηκα καθόλου για την απώλεια του ‘έγκυρου’ και ‘ιστορικού’ Βήματος, απεναντίας το καταχάρηκα. Μακάρι να έχει η ηλεκτρονική του έκδοση, την κατάντια του ομόσταυλού του in.gr. Είθε να έχουν την τύχη του και τα άλλα μέσα μαζικής αποχαύνωσης: έντυπα, ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά. Του ιδίου ομίλου και άλλων, τα οποία ανήκουν στους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου, στους εφοπλιστές και σε άλλους, τυχάρπαστους ‘επενδυτές’ του χώρου.

Λιγότερα σκουπίδια και κακογουστιά στο σαλόνι μας, στα μάτια μας, στα αυτιά μας, στο μυαλό μας.

Ας μείνει μόνο η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και η κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης προάγουν κι αυτά, αλλά δεν μας δουλεύουν με τη δήθεν ανεξαρτησία τους και τη δημοσιογραφική τους αμεροληψία. Τουλάχιστον τα όργανα του κράτους τα αναγνωρίζουμε, φοράνε διακριτικά…

Όσο για τους δημοσιογράφους και εργαζόμενους στα μέσα που κλείνουν και μένουν άνεργοι ή αυτούς στους οποίους μειώνονται οι αποδοχές με νέες επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις εργασίας;

Ας πρόσεχαν όταν ενσωματώνονταν και παπαγάλιζαν αμάσητη την προπαγάνδα των αφεντικών τους κατά της εργατικής τάξης. Μόνο και μόνο για να κρατήσουν τη δουλίτσα τους.

Αυτά που κραύγαζαν και διατυμπανίζουν ακόμα και σήμερα, αυτά λούζονται…

Και δεν τους λυπάται κανένας…

Παρακάτω δύο απόψεις για όσους λυπούνται που χάνεται ο ‘πλουραλισμός’, η ‘αξιοπιστία’, η ‘αμεροληψία’ και άλλες μπούρδες, με το κλείσιμο του Βήματος και άλλων παρόμοιων ‘μέσων’. Και μία τρίτη για τους εργαζομένους που απασχολούνται στα μμε που μας άφησαν και μας αφήνουν χρόνους.

Σκότωσε τον Νίκο Δήμου που κρύβεις μέσα σου

Από βαρόμετρο

Παλιά που έπαιρνα το RAM μου έκανε εντύπωση η στήλη του Νίκου Δήμου. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος λοιπόν τα έβαζε συνεχώς με το κράτος και τους δημοσίους υπαλλήλους (ίσως το πιο αγαπημένο του topic), με τους εργαζόμενους εταιρειών και καταστημάτων, με την ποιότητα των προϊόντων και των υπηρεσιών, που δεν τον κάλυπταν ποτέ και με καμιά Παναγία. ΚΑΝΕΝΑΣ και ΤΙΠΟΤΑ δεν ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τον Νίκο Δήμου.

Βλέπεις ο φιλελεύθερος αστός δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Τα θέλει όλα τέλεια όπως το τέλειο τίποτα που έχει πλάσει στο μυαλό του. Η απεχθέστατη καθαρότητα της τάξης των νοικοκυραίων θέλει όλους τους άλλους (πλην των ιδίων) ανίκανους, βρώμικους και ανήθικους, ανήμπορους να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, την “πρόοδο” έτσι όπως την εννοούν οι ίδιοι πάντα. Ο ναρκισσισμός κι η εγωπάθεια της την κάνουν να εκφράζει διαρκώς την απαξίωσή της για το απαίδευτο πόπολο.

Για τον φιλελεύθερο αστό ισχύει 100% πως “η κόλαση είναι οι άλλοι”. Πλασάρεται ως “φίλος της ελευθερίας” αλλά αποκλειστικά της δικής του “ελευθερίας”. Στα αναπαραγωγικά του όργανα τους έχει γραμμένους τους άλλους από την στιγμή που αυτός κάνει την δουλειά του. Η αξιοκρατία που ευαγγελίζεται ξεκινάει και τελειώνει στο πόσο άξιος είναι ο ίδιος έναντι των άλλων.

Με βάση αυτό το τελευταίο παρατηρώ πως οι γιάπηδες νέας εσοδείας θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως νέες μαντάμ Σουσούδες πνίγονται και ασφυκτιούν στον Μπύθουλα και προσβλέπουν σε μια… διεθνή καριέρα, σε ξένους ορίζοντες που δεν θα περιορίζουν την “ευφυΐα”, την “δημιουργικότητα”, την “φαντασία” τους. “Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό” όπως έλεγε κι ο ποιητής. Κάπως έτσι…

Κουίζ: Βρες τις διαφορές

Το θέατρο σκιών στο οποίο επιδίδονται οι αρχηγοί των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων μας περιγράφουν οι συντελεστές του "Ράδιο Αρβύλα".

http://www.youtube.com/user/va8ikokkino

Από εδώ ξεκίνησαν όλα: οι υπολογιστές στην αρχαία ελλάδα

Ντοκουμέντο

Από το Ράδιο Αρβύλα της Δευτέρας, 22/11/2010

Η αλήθεια με τα δικά τους στοιχεία: ΑΥΞΗΣΑΝ ΚΑΤΑ 13% ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, ΜΟΛΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ 12ΜΗΝΟ

Από 297.920,91 εκ. € τον Σεπτέμβριο του 2009 (Δελτίο Δημόσιου Χρέους 55, Σεπ2009), κατάφεραν να το εκτινάξουν στα 336.807,35 εκ. € τον Σεπτέμβριο του 2010 οι τσαρλατάνοι (Δελτίο Δημόσιου Χρέους 59, Σεπ2010).

Αύξηση δηλαδή πάνω από το 13%, σε μόλις 12 μήνες. Και με τον μηχανισμό στήριξης, αλληλεγγύης και δεν ξέρω τι άλλες μπούρδες, σε δράση. Γλυτώσαμε λέει τη χρεοκοπία και άλλα χαζά.

ΜΠΟΥΡΔΕΣ

Απλώς μεταφέρουν τις υποχρεώσεις, επαυξημένες, στα επόμενα έτη. Από 26δις ληξιπρόθεσμα για το 2013, σύμφωνα με το δελτίο του Σεπτ2009, πήγε στα 36δις σε αυτό του Σεπτ2010. Ομοίως γι’ αυτά του 2014, από τα 32δις πήγαν στα 48δις. Δεν τολμώ να φανταστώ τι αυξήσεις θα προκύψουν για τα επόμενα χρόνια, αν συνεχιστεί αυτό το βιολί.

Και για να μακρηγορώ, απλώς μας έχουν πτωχεύσει (ένα τέτοιο χρέος με τέτοια αυξητική τάση δεν ξεχρεώνεται από μια οικονομία με τις παραγωγικές δυνάμεις της Ελλάδας) και δεν μας το λένε, τουλάχιστον μέχρι να λάβουν καλύτερες θέσεις στα καπιταλιστικά τους παιχνίδια, να ξεπουλήσουν τα τελευταία υπολείμματα δημόσιου πλούτου, να καταστρέψουν το τελευταία ψήγματα κράτους πρόνοιας, να διαλύσουν την εγχώρια μεσαία τάξη, να εξαθλιώσουν το προλεταριάτο.

Ίσως και να τραβηχτεί το βύσμα από τη πρίζα της ‘τεχνητής αναπνοής’ νωρίτερα του αναμενόμενου (για το 3ο τρίμηνο του 2011 κάνουν λόγο οι Financial Times). Αλλά αυτοί οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ποσώς μας ενδιαφέρουν…

Εμείς την πληρώνουμε και θα την πληρώσουμε, έτσι κι αλλιώς.

ΝΑΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ - Σύλλογος υποστήριξης του Μνημονίου

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ

ΘΕΣΕΙΣ

1. Είμαστε υποστηρικτές της ΕΕ, της ευρωπαϊκής τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

2. Επιδιώκουμε την παράταση της διάρκειας του Μνημονίου στην Ελλάδα μέχρι το 2050 τουλάχιστον για να μπει μια τάξη στο μπάχαλο.

3. Αντιστεκόμαστε ενεργά στα μέτρα ασπιρίνες της κυβέρνησης και απαιτούμε να εφαρμοστεί επιτέλους πραγματικά άγριο πρόγραμμα λιτότητας.

4. Στα πλαίσια του κοινού αγώνα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι παραιτούμαστε από τον 13ο και 14ο μισθό και προσφέρουμε εθελοντικά το 40% του μισθού μας στον λογαριασμό του προέδρου της Βουλής Κ. Πετσάλνικου για την απόσβεση του Δημοσίου Χρέους.

5. Αποδεχόμαστε αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης ως τα 80 την υγειά μας ναχουμε.

6. Αν δεν την έχουμε, απαιτούμε την αποποινικοποίηση της ευθανασίας και την δημιουργία φορέα για την προώθηση της στα λαικά στρώματα.

Η ‘κινεζοποίηση’ άρχισε από την cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Πότε πιάνουν σειρά η ‘εταιρία’ και το ‘έργο’*;

Εργασιακός μεσαίωνας στο λιμάνι

Οι 13 επαχθείς όροι που περιλαμβάνει η σύμβαση και καλούνται να υπογράψουν με την Cosco οι έλληνες λιμενεργάτες στον Πειραιά

ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Του ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Τι γίνεται πίσω από τις πύλες του Νέου Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων της Cosco;

Όπου κι αν θέσει κανείς το ερώτημα, απάντηση δεν παίρνει. Από τις αρχές Ιουνίου που η εκμετάλλευση του Προβλήτα ΙΙ πέρασε στην ΣΕΠ Α.Ε., θυγατρική της κινεζικής εταιρείας στην Ελλάδα, για τους εργαζόμενους το Ικόνιο παραπέμπει σε επαρχία της Κίνας. Το βέβαιο είναι ότι οι συνθήκες εργασίας δεν διέπονται από την ελληνική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Η σύμβαση που καλούνται να υπογράψουν οι λιμενεργάτες της Cosco περιλαμβάνει 13 όρους που απαντώνται στο κινεζικό μοντέλο εργασίας.

1. Όλοι οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται ως ανειδίκευτοι εργάτες.

2. Η εταιρεία έχει το δικαίωμα μετακίνησης χωρίς συμφωνία του εργαζόμενου.

3. Η εργασία είναι οκτάωρη, σε κυλιόμενες βάρδιες και το ωράριο συνεχές ή σπαστό. Η υπέρβαση του ωραρίου λογίζεται ως οικειοθελής προσφορά, εκτός κι αν υπάρχει γραπτή εντολή διευθυντή.

4. Η αμοιβή είναι 40 ευρώ την ημέρα. Στο ημερομίσθιο περιλαμβάνονται τα επιδόματα και οι πρόσθετες αμοιβές για νυχτερινή εργασία, αργίες, υπερεργασία, εκτός έδρας.

‘δικαιολογείται από υπέρτερους λόγους δημοσίου συμφέροντος…’

Δημόσιο συμφέρον και τα σκυλιά δεμένα! Αποφασίζει η νομοθετική, εφαρμόζει η εκτελεστική και τα δικαιολογεί με τη σειρά της, η δικαστική εξουσία του τόπου μας. Τόσο απλά και ανεξαρτήτως της βούλησης της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών. Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς και προκειμένου να προασπίσουν το ‘δημόσιο συμφέρον’, δηλαδή το ταξικό τους συμφέρον, ψηφίζουν και συνυπογράφουν το οτιδήποτε. Ακόμα και το παρών, άκυρο ή λευκό (βλέπε Δημαράς: παρών στο νόμο του μνημονίου, υπερψήφιση όλων των παραγόμενων αυτού, νόμων του. Αλλά και το πώς εξέλαβαν ντόπιοι και ξένοι καθεστωτικοί τα πρόσφατα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών: ψήφο εμπιστοσύνης στις ‘αγορές’ και τους λακέδες τους) θεωρείται συγκατάβαση! Έπειτα έρχονται τα διάφορα δικαστικά σώματα και πατώντας σε προηγούμενες νομολογίες και συμβάσεις, επικυρώνουν τα πάντα. Δεν έχουν κι άδικο. Όπως έκαναν και οι εισηγητές του ΣτΕ στην προσφυγή διαφόρων κοινωνικών φορέων (ΔΣΑ, ΑΔΕΔΥ, κ.λπ.) κατά επαχθών όρων του μνημονίου (Ν.3845/2010). Πολύ απλά αποφάνθηκαν ότι:

Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Το γεγονός ότι και τα Κράτη Μέλη της Ζώνης του Ευρώ που υπέγραψαν το Μνημόνιο δεν θεώρησαν ότι αυτό έχει χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης, συνάγεται από το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τη δημοσίευση του ν. 3845/2010, στον οποίο προσαρτώνται ως Παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου, εκδόθηκε, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, που υποχρεούται να λάβει το Ελληνικό Κράτος για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα. Από την απόφαση δε αυτή δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών, σύμφωνα με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Δηλαδή, είσαι στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη; Θα λειτουργήσεις σαν Ευρωπαίος και θα σεβαστείς της ευρωπαϊκές συνθήκες (με τις οποίες είχες παραχωρήσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας κλπ κλπ). Ας πρόσεχες τι υπέγραφες κι εμείς σα λαός, τι επιλογές κάναμε. Άρα, ούτε αντισυνταγματικά, ούτε τίποτα δεν είναι τα μνημόνια κι άλλες αποφάσεις. Ίσα ίσα που λαμβάνεται, ‘…πρόνοια οι προκύπτουσες μετά τη μείωση αυτή αποδοχές και συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα’. Το δίκαιο της Ε.Ε. είναι ανώτερο του εθνικού (για όσους δεν το είχαν εμπεδώσει) και να ευχαριστείτε που σας επιτρέπει να επιβιώνετε!!!

Τάσεις και στάσεις των υποβαθμιζόμενων ελλήνων μικροαστών

Το παρακάτω απόσπασμα (από το κείμενο: Πρώτα κερδίζεις τη μάχη και μετά την πλειοψηφία του Κ. Μαραγκού) αναφέρεται στα μεσαία ταξικά στρώματα των αστικών κέντρων, της Αθήνας κυρίως. Περιγράφει τη θέση αυτών στο ελληνικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τον υποβιβασμό τους μετά τις πρόσφατες εξελίξεις και το πως αντιδρούν κάποια τμήματά τους. Με τις κατάλληλες αναλογίες και την απαραίτητη χρονοκαθυστέρηση (η ελληνική επαρχία έπεται πάντα των κοινωνικών εξελίξεων του κέντρου), μπορείς να έχεις μια εικόνα της εξέλιξης μερίδας του επαρχιώτικου μικροαστισμού στο αμέσως προσεχές μέλλον και όταν η οικονομική κρίση και η επίθεση της κυρίαρχης τάξης σοκάρει και σκορπίσει το δέος στην ειδυλλιακή και καθωσπρέπει επαρχία, όπως καλή ώρα η Φωκίδα μας. Όταν πλέον θα πάψουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις από το χαζοκούτι και θα τις ζούμε στο πετσί μας.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του κειμένου είναι ωμή. Αλλά μήπως ωμή και αδυσώπητη δεν είναι και η σημερινή πραγματικότητα; Και εντέλει, μέχρι πότε πρέπει να χαϊδεύεις τα αυτάκια και να κανακεύεις τις συνειδήσεις των ελλήνων μικροαστών νοικοκυραίων; Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν πρώτα απ’ όλα καθαρή ματιά και άποψη για την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Όσο σκληρά κι αν είναι τα συμπεράσματα που εξάγεις, ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Οι άριστες σχέσεις ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ με το δεύτερο να δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι στηρίζει την “εθνική” προσπάθεια της κυβέρνησης, όσο και το ανοιχτό αβαντάρισμα της χρυσής αυγής, δεν μπορούν απλώς να ερμηνευτούν ως προσωρινές ή ευκαιριακές συμμαχίες. Στην ουσία πρόκειται για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης και ξεπερνάει κατά πολύ τις τακτικές κοινοβουλευτικές συμμαχίες που έχει ανάγκη το κυβερνών κόμμα ή την παρακρατική συνδρομή “αγανακτισμένων πολιτών” που έχουν ανάγκη οι δυνάμεις καταστολής ως βοήθεια ή ως άλλοθι για το κυνήγι των μεταναστών.

Αν μέχρι τώρα το αστικό μπλοκ εξουσίας της εποχής του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, προϊόν κι αυτό ενός παγκόσμιου ταξικού συσχετισμού, προϋπέθετε διαδικασίες συναίνεσης, τώρα η νέα αστική συμμαχία προϋποθέτει τη συντριβή του εργατικού κινήματος και τον εκμηδενισμό της αριστεράς. Από τον καπιταλισμό του καρότου περνάμε στον καπιταλισμού του ροπάλου και από το κράτος πρόνοιας στο κράτος εκτάκτου ανάγκης.

Μεσοστρώματα που μέχρι προχθές στήριζαν το σύστημα με μια σειρά ανταλλάγματα και ένα βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο, σήμερα πλήττονται ανεπανόρθωτα από την κρίση και βρίσκονται κυριολεκτικά σε απόγνωση. Βλέποντας τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία να χάνουν την αξία τους, τα μαγαζάκια τους χωρίς τζίρο, τις τράπεζες να τους απειλούν με κατασχέσεις, τις γειτονιές τους να υποβαθμίζονται, το κράτος να αδυνατεί να τους βοηθήσει όπως έκανε μια ζωή, έχουν αρχίσει να αντιδρούν.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ

Όταν από την αξία ενός εμπορεύματος αφαιρέσουμε την αξία που αναπληρώνει την αξία των πρώτων υλών και των άλλων μέσων παραγωγής που καταναλώθηκαν σ’ αυτό, δηλαδή την αξία της προηγούμενης εργασίας που περιέχεται μέσα σ’ αυτό, τότε το υπόλοιπο της αξίας του αναλύεται στο ποσό της εργασίας που πρόσθεσε ο εργάτης που απασχολήθηκε τελευταία. Αν ο εργάτης αυτός δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αν 12 ώρες μέσης εργασίας είναι αποκρυσταλλωμένες μέσα σ’ ένα ποσό χρυσού που είναι ίσο με 6 σελίνια, τότε αυτή η πρόσθετη αξία των 6 σελινιών θα είναι η μόνη αξία που θα έχει δημιουργήσει η εργασία του. Αυτή η δοσμένη αξία που καθορίζεται από το χρόνο της εργασίας του αποτελεί το μοναδικό ποσό, από το οποίο και οι δυο τους, ο εργάτης και ο κεφαλαιοκράτης μπορούν να πάρουν το αντίστοιχο μερτικό τους ή το μέρισμά τους, τη μοναδική αξία, που μπορεί να κατανεμηθεί σε μισθό της εργασίας και σε κέρδος. Είναι φανερό ότι αυτή η ίδια η αξία δεν μπορεί να αλλάζει σύμφωνα με τις μεταβολές στην αναλογία που μπορεί να μοιράζεται ανάμεσα στα δυο μέρη. Δε θα άλλαζε στο ζήτημα αυτό τίποτα κι αν ακόμα στη θέση του ενός εργάτη βάλεις ολόκληρο τον εργατικό πληθυσμό, τα 12 εκατομμύρια ημέρες εργασίας, λ.χ., αντί τη μια.

Επειδή ο κεφαλαιοκράτης και ο εργάτης έχουν να μοιραστούν μεταξύ τους μόνο αυτή την περιορισμένη αξία, δηλαδή την αξία που μετριέται με τη συνολική εργασία του εργάτη, τότε ο ένας απ’ αυτούς θα παίρνει τόσο περισσότερα όσα λιγότερα θα πέφτουν στον άλλο, και αντίστροφα. Όταν ένα ποσό είναι δοσμένο, τότε το ένα μέρος απ’ αυτό θα αυξάνει στο βαθμό που αντίστροφα θα ελαττώνεται το άλλο. Αν αλλάζει ο μισθός της εργασίας, τότε το κέρδος θα αλλάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αν ο μισθός της εργασίας πέφτει, τότε θ’ ανεβαίνει το κέρδος.

Απ’ την Κική και την Κοκό… ποια να διαλέξω; Ανεξαρτητοπράσινες απολύσεις ΟΤΑδων ή τοπικογάλανες αυξήσεις τελών;

Γελοίος γράφων από το Ποντίκι, μεταφέροντας πλήρως, την ουσία πίσω από τα ψευδοδιλλήματα του β’ γύρου.

Το είπε κι ο Ραγκούσης, άρα έτσι θα είναι… Την Κυριακή ψηφίζουμε, απλά όμορφα κι αυτοδιοικητικά! Το πολιτικό σκέλος των εκλογών, πάει, μας τέλειωσε, να ‘ταν κι άλλο! Άμα μας κάνει και καλό καιρό δε, θα είναι μούρλια. Θα προσέλθουμε στα εκλογικά κέντρα χοροπηδώντας ανάλαφρα στα πεζοδρόμια, σφυρίζοντας από μέσα μας το σάουντρακ από τη “Μαίρη Πόπινς”. Θα ονειρευόμαστε πάρκα, πεζοδρόμια, σιντριβάνια που αναβλύζουν σουμάδα και τα σπουργίτια θα τιτιβίζουν χαρωπά καθώς θα ανεβαίνουμε τα σκαλιά του εκλογικού τμήματος.

Θα μπούμε στο παραβάν, κρατώντας – στους περισσότερους Δήμους και Περιφέρειες – “2 ψηφοδέλτια της νίκης”, ή δυο συνδυασμούς με “χρίσμα απ’ την κοινωνία” και θα επιλέξουμε τον έναν, τον άριστο, τον δήμαρχο όλων μας! Και προσοχή, αν ξάφνου σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και σκεφτούμε “τον πασόκο ή τον νεοδημοκράτη;” είμαστε εκτός γραμμής! Αυτά είναι διλήμματα άλλων εποχών περασμένων, της προηγούμενης Κυριακής συγκεκριμένα που πέρασε ανεπιστρεπτί, μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ανήκει στο μακρινό παρελθόν και άλλα τέτοια ξύλινα!

Τι κι αν στις 7 Νοέμβρη τους καταψήφισα; Τι κι αν ψήφισα κάποιον άλλον με εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις; Ξεχαρμάνιασα. Το έστειλα το μήνυμα, το ερμήνευσε ο Γιώργος όπως γούσταρε, εκνεύρισα και τον Άδωνη, τώρα προέχει η τοπική κοινωνία…

Τι κι αν στηρίζοντας ΝΔ, βγάλω στην πλατεία αλαλάζουσες αντιμνημονιακές - καλέ φιλενάδααα, τι θα πει μνημόνιοοο; - κυράτσες της τοπικής; Τι κι αν ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ, ο Πεταλωτής με καταμετρήσει στους υπεύθυνους πατριώτες που λένε ναι στις μεγάλες τομές μπλα μπλα; Όχι, αυτά δεν πρέπει να επηρεάσουν την κρίση μου, την Κυριακή ψηφίζω για τη γειτονιά μου, το σκύλο μου και το ποδήλατο μου…

Απ’ την Κική και την Κοκό… ποια να διαλέξω; Ανεξαρτητοπράσινες απολύσεις ΟΤΑδων ή τοπικογάλανες αυξήσεις τελών; Το νοσοκομείο ποιος να το κλείσει; Το πωλητήριο στο πάρκο ποιος θα το καρφώσει; Όλοι μαζί ή ολική επαναφορά;

Η ψήφος είναι ώριμη πολιτική πράξη. Τουλάχιστον έτσι με έμαθαν στο σχολείο. Γι’ αυτό, λένε, πρέπει να κλείσεις τα 18 για να μπορείς να πας να ψηφίσεις. Δεν είναι πουκάμισο που κιτρίνισε ο γιακάς και το αλλάζεις σε μια βδομάδα, ούτε λαμπτήρας μπαγιονέτ που κάηκε. Το μικρότερο κακό, είναι μικρότερο αλλά… κακό! Σιγά μην απέχω, χάρη θα τους κάνω. Το ίδιο ψηφοδέλτιο θα ρίξω, κι ας το ντανιάσει το βράδυ ο δικαστικός στα άκυρα.

Το ‘μήνυμα’ από τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών στη Φωκίδα

Λακωνικά, είναι αυτό το οποίο έστειλαν:

Οι 8472 που επέλεξαν Φουσέκη,

Οι 6105 που επέλεξαν Καραχάλιο,

Οι 5272 που επέλεξαν Καπετζώνη,

Οι 4351 που επέλεξαν Παγώνη,

Οι 10912 που επέλεξαν Παπαθανασίου του Χειμάρα,

Οι 9701 που επέλεξαν Γαζή του Περγαντά,

Και οι 929 που επέλεξαν Αντωνίου του Παπανδρέου του Καρατζαφέρη.

Όλοι αυτοί οι συντοπίτες μας, εις διπλούν κατά κύριο λόγο και εξαιρουμένων των ηγετικών ομάδων των ανωτέρω συνδυασμών και των ‘αφεντικών’ αυτών, ουσιαστικά επέλεξαν του τοπικούς και περιφερειακούς τοποτηρητές μας και έδωσαν ‘λευκή επιταγή’ στην εγχώρια και παγκόσμια κυρίαρχη τάξη για τα παρακάτω:

1972, ομιλία του Σαλβαδόρ Αλιέντε στον ΟΗΕ

Τι ψάχνουν να βρούνε οι γκαλοπατζήδες 1-2 μέρες πριν τις εκλογές;

Οι συγκεκριμένοι τουλάχιστον της KapaResearch, εκτός από το κλασικό ενδιαφέρον για τα αστικά κέντρα Αθήνας – Θεσσαλονίκης, δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για την περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας. Μάλλον αυτός που τους πληρώνει έχει συμφέροντα εκεί. Τώρα είναι ο ‘Ζορό’ που ζορίζεται, ο άλλος του πασοκ που ψάχνει να βρει την ψήφο του, ένας θεός κι ο Άνθιμος γνωρίζουν.

Πρώτο μέλημά τους είναι να μάθουν αν οι προσπάθειες αδρανοποίησης και ουδετεροποίησης πέτυχαν. Αν δηλαδή αυτά τα ‘η αποχή είναι cool’, ‘τι με νοιάζει εμένα’, ‘όλοι οι ίδιοι είναι’, ‘θα τους τιμωρήσω απέχοντας’, κλπ σαχλά σλόγκαν περί ιδιώτευσης και απάθειας, έπιασαν τόπο.

Στη συνέχεια ακολουθεί το πιο ουσιαστικό ερώτημα:

Το παιδί του δρόμου

Το τραγούδι του Βαγγέλη Παπάζογλου με τη φωνή του Γιώργου Κάββουρα

Κανένα άλλο σχόλιο, οι στίχοι και η μουσική, αρκούν.

Είμαι του δρόμου το παιδί

το παραπονεμένο

και σαν σκυλάκι κάθομαι

στους πάγκους το καημένο

Το κρύο έχω πίκρα μου

η ζέστη είν' η χαρά μου

του καθενός το θέλημα

ειν' η παρηγοριά μου

Η πείνα δε με φόβισε

ορφάνια δε θυμούμαι

βρέθηκα έτσι στον ντουνιά

και δεν παραπονούμαι.

Κι αν αποθάνω και βρεθεί

κανένας και με θάψει

είμαι του δρόμου το παιδί

κι εκείνος ας με κλάψει

ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΡΗ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΛΥΕΤΑΙ Η ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Ονομάζω κέρδος, την υπεραξίας το μέρος της συνολικής αξίας του εμπορεύματος, στο οποίο είναι αντικειμενοποιημένη η υπερεργασία ή απλήρωτη εργασία του εργαζόμενου. Ο κεφαλαιοκράτης βιομήχανος δεν τσεπώνει το συνολικό ποσό αυτού του κέρδους. Το μονοπώλιο της γης δίνει τη δυνατότητα στο γαιοκτήμονα να αποσπά ένα μέρος αυτής της υπεραξίας με το όνομα της γαιοπροσόδου, ανεξάρτητα αν το έδαφος χρησιμοποιείται για τη γεωργία ή για την ανέγερση οικοδομών ή για σιδηροδρόμους, ή για ένα οποιοδήποτε άλλο παραγωγικό σκοπό. Από την άλλη, ίσα-ίσα το γεγονός ότι η κατοχή των μέσων εργασίας δίνει τη δυνατότητα στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο να παράγει υπεραξία, ή, πράγμα που καταλήγει στο ίδιο, να ιδιοποιείται ένα ορισμένο ποσό απλήρωτης εργασίας, δίνει τη δυνατότητα και στον ιδιοκτήτη των μέσων εργασίας, που τα δανείζει στο σύνολο τους ή κατά ένα μέρος στον κεφαλαιοκράτη βιομήχανο - με μια λέξη δίνει τη δυνατότητα στον κεφαλαιοκράτη που δανείζει χρήματα, να διεκδικεί για τον εαυτό του ένα άλλο μέρος αυτής της υπεραξίας με το όνομα τόκος, έτσι που στο βιομήχανο κεφαλαιοκράτη σαν τέτοιο να μένει μονάχα αυτό που λένε βιομηχανικό ή εμπορικό κέρδος.

Το ζήτημα ποιοι είναι οι νόμοι που ρυθμίζουν την κατανομή του συνολικού ποσού της υπεραξίας ανάμεσα στις τρεις αυτές κατηγορίες ανθρώπων, είναι κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Ωστόσο, απ’ όσα αναπτύξαμε ως τώρα προκύπτουν τα παρακάτω:

Ένα τραγουδάκι για την Εταιρία

Το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου «Σ’ ευχαριστώ ώ Εταιρεία» με τα Μπουρμπούλια από τον Μπάλλο,1971, Lyra.

Μία αφιέρωση του Μαντριού και όχι μόνο, στη μοναδική εταιρία και τους λακέδες της, που διαφεντεύουν τον τόπο μας εδώ και 70 και βάλε χρόνια με κάθε τρόπο και από κάθε πόστο, με ‘στοργή και προδέρμ’.

Να ‘στε καλά βρε παιδιά και μη δίνετε σημασία σ’ αυτά που ακούγονται τελευταία για το πώς κάναν την ‘πρωταρχική συσσώρευση’ του κεφαλαίου τους τα παλιά αφεντικά – ταμπού. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

More info:

http://tomantri.blogspot.com/2010/11/blog-post.html

και βέβαια:

http://delphikomellon.blogspot.com/

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ και ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ

Πρέπει τώρα να ξαναγυρίσουμε στην έκφραση «αξία, ή τιμή της εργασίας».

Είδαμε ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για την αξία της εργατικής δύναμης, που μετριέται με τις αξίες των εμπορευμάτων που είναι απαραίτητα για τη διατήρησή της. Εφόσον όμως ο εργάτης παίρνει το μισθό της εργασίας του ύστερα από την εκτέλεση της εργασίας του και επειδή, χώρια απ’ αυτό, ξέρει ότι αυτό που δίνει πραγματικά στον κεφαλαιοκράτη είναι η εργασία του, η αξία ή τιμή της εργατικής του δύναμης αναγκαστικά εμφανίζεται σ’ αυτόν σαν η τιμή ή αξία της ίδιας της εργασίας τον. Αν η τιμή της εργατικής του δύναμης είναι 3 σελίνια, που μέσα σ’ αυτά είναι αντικειμενοποιημένες 6 ώρες εργασίας κι αν αυτός εργάζεται 12 ώρες, τότε θεωρεί κατ’ ανάγκη αυτά τα 3 σελίνια σαν την αξία ή την τιμή 12 ωρών εργασίας, αν και οι 12 αυτές ώρες εργασίας αντικειμενοποιούνται μέσα σε μια αξία 6 σελινιών. Απ’ αυτό βγαίνουν δυο συμπεράσματα:

Πρώτο. Η αξία ή τιμή της εργατικής δύναμης παίρνει την όψη της τιμής ή της αξίας της ίδιας της εργασίας, αν και, για να μιλήσουμε ακριβολογημένα, αξία και τιμή της εργασίας είναι όροι δίχως νόημα.

Δεύτερο. Παρά το γεγονός ότι μονάχα ένα μέρος από την καθημερινή εργασία του εργάτη πληρώνεται, ενώ το άλλο μέρος μένει απλήρωτο και ενώ αυτή η απλήρωτη εργασία ή υπερεργασία αποτελεί ακριβώς το ποσό από το οποίο σχηματίζεται η υπεραξία ή το κέρδος, ωστόσο, φαίνεται σαν όλη η εργασία να είναι πληρωμένη εργασία.

Immaterial Labor

Fewer than 6 percent of workers now work on assembly lines. Another kind of labor has now come into symbolic prominence - the voice-to-voice or face-to-face delivery of service.

Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ

Ας υποθέσουμε τώρα ότι η παραγωγή του μέσου ποσού των καθημερινών μέσων συντήρησης που χρειάζεται ένας εργαζόμενος απαιτεί 6 ώρες μέσης εργασίας. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι οι 6 ώρες μέσης εργασίας είναι αντικειμενοποιημένες μέσα σ’ ένα ποσό χρυσού που ισοδυναμεί με τρία σελίνια. Στην περίπτωση αυτή, τα 3 σελίνια θα ήταν η τιμή ή η χρηματική έκφραση της ημερήσιας αξίας της εργατικής δύναμης αυτού του ανθρώπου. Αν δούλευε κάθε μέρα 6 ώρες, τότε θα δημιουργούσε κάθε μέρα μια αξία, που είναι αρκετή για να αγοράζει το μέσο ποσό των καθημερινών μέσων συντήρησής του ή για να διατηρείται ο ίδιος σαν εργαζόμενος στη ζωή.

Μα ο άνθρωπος του παραδείγματος μας είναι μισθωτός εργάτης. Είναι γι’ αυτό υποχρεωμένος να πουλά την εργατική του δύναμη σ’ ένα κεφαλαιοκράτη. Αν την πουλά προς 3 σελίνια τη μέρα ή προς 18 σελίνια τη βδομάδα, τότε την πουλά στην αξία της. Ας υποθέσουμε ότι είναι νηματουργός. Όταν δουλεύει 6 ώρες τη μέρα, τότε θα προσθέτει κάθε μέρα στο βαμβάκι μια αξία 3 σελινιών. Η αξία αυτή που την προσθέτει καθημερινά στο βαμβάκι, θα ήταν ακριβώς το ισοδύναμο για το μισθό της εργασίας ή την τιμή της εργατικής του δύναμης που παίρνει καθημερινά. Μα στην περίπτωση αυτή δε θα έμενε στον κεφαλαιοκράτη κανενός είδους υπεραξία ή υπερπροϊόν. Εδώ λοιπόν φτάσαμε στο βασικό σημείο.