‘δικαιολογείται από υπέρτερους λόγους δημοσίου συμφέροντος…’

Δημόσιο συμφέρον και τα σκυλιά δεμένα! Αποφασίζει η νομοθετική, εφαρμόζει η εκτελεστική και τα δικαιολογεί με τη σειρά της, η δικαστική εξουσία του τόπου μας. Τόσο απλά και ανεξαρτήτως της βούλησης της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών. Αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς και προκειμένου να προασπίσουν το ‘δημόσιο συμφέρον’, δηλαδή το ταξικό τους συμφέρον, ψηφίζουν και συνυπογράφουν το οτιδήποτε. Ακόμα και το παρών, άκυρο ή λευκό (βλέπε Δημαράς: παρών στο νόμο του μνημονίου, υπερψήφιση όλων των παραγόμενων αυτού, νόμων του. Αλλά και το πώς εξέλαβαν ντόπιοι και ξένοι καθεστωτικοί τα πρόσφατα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών: ψήφο εμπιστοσύνης στις ‘αγορές’ και τους λακέδες τους) θεωρείται συγκατάβαση! Έπειτα έρχονται τα διάφορα δικαστικά σώματα και πατώντας σε προηγούμενες νομολογίες και συμβάσεις, επικυρώνουν τα πάντα. Δεν έχουν κι άδικο. Όπως έκαναν και οι εισηγητές του ΣτΕ στην προσφυγή διαφόρων κοινωνικών φορέων (ΔΣΑ, ΑΔΕΔΥ, κ.λπ.) κατά επαχθών όρων του μνημονίου (Ν.3845/2010). Πολύ απλά αποφάνθηκαν ότι:

Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Το γεγονός ότι και τα Κράτη Μέλη της Ζώνης του Ευρώ που υπέγραψαν το Μνημόνιο δεν θεώρησαν ότι αυτό έχει χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης, συνάγεται από το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τη δημοσίευση του ν. 3845/2010, στον οποίο προσαρτώνται ως Παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου, εκδόθηκε, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, που υποχρεούται να λάβει το Ελληνικό Κράτος για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα. Από την απόφαση δε αυτή δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών, σύμφωνα με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Δηλαδή, είσαι στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη; Θα λειτουργήσεις σαν Ευρωπαίος και θα σεβαστείς της ευρωπαϊκές συνθήκες (με τις οποίες είχες παραχωρήσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας κλπ κλπ). Ας πρόσεχες τι υπέγραφες κι εμείς σα λαός, τι επιλογές κάναμε. Άρα, ούτε αντισυνταγματικά, ούτε τίποτα δεν είναι τα μνημόνια κι άλλες αποφάσεις. Ίσα ίσα που λαμβάνεται, ‘…πρόνοια οι προκύπτουσες μετά τη μείωση αυτή αποδοχές και συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα’. Το δίκαιο της Ε.Ε. είναι ανώτερο του εθνικού (για όσους δεν το είχαν εμπεδώσει) και να ευχαριστείτε που σας επιτρέπει να επιβιώνετε!!!

Ποιοι ‘μακάκες’ και οπισθοδρομικοί καταφέρονταν ενάντια των ευρωπαϊκών συνθηκών Μάαστριχτ, Λισαβόνας κλπ; 

Εεεε, ευρωλιγούριδές μου; Ας τα λουστούμε τώρα!!!

Όσοι καλόπιστοι διατηρούσαν κάποιες ελπίδες για την ανεξαρτησία της τρίτης από τις άλλες δυο εξουσίες, ας διαβάσουν όλο το κείμενο της ανακοίνωσης του ΣτΕ παρακάτω. Ας τη συγκρίνουν στο πνεύμα, το ύφος και την ορολογία με κείμενα, αποφάσεις και νόμους του υπ. Οικονομικών σχετικούς με το μνημόνιο… Σα να γράφτηκαν από το ίδιο χέρι ή υπολογιστή!

Ας πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε λοιπόν και ας δούμε κατάματα τι στην ευχή γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο. Συστημικοί σωτήρες, δεν υπάρχουν. Άνθρωποι και θεσμοί στο υπάρχων οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό καθεστώς που να παρέμβουν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του απλού λαού, της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, απλά δεν υπάρχουν. Γιατί κακά τα ψέματα, και να ήθελε κάποιος να παρέμβει, απλά δεν μπορεί. Το νομικό και συνταγματικό πλαίσιο είναι φτιαγμένο από την κυρίαρχη τάξη για την κυρίαρχη τάξη. Όποιος το τολμήσει, μάλλον πρέπει να πάει σπιτάκι του και στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό φαντάζει λιγάκι ανάρμοστο με βάση το πρότερο παρελθόν.

(Ταλιράκια: μια εκ των εισηγητών του θέματος στην ολομέλεια του ΣτΕ, ήταν προτεινόμενη από τον Καστανίδη για αντιπρόεδρος του δικαστηρίου την περασμένη άνοιξη.)

Το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις.

Η ανακοίνωση του ΣτΕ, μιας και σε λίγο καιρό μπορεί να ‘εξαφανιστεί’:

Δελτίο τύπου του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τις υποθέσεις που αφορούν το Μνημόνιο

19/11/2010

Το Μνημόνιο Συνεννόησης, το οποίο υπογράφηκε στις 3.5.2010 μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των Κρατών Μελών της Ευρωζώνης, εκπροσωπουμένων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αποτελεί ένα μεσοπρόθεσμο οικονομικό πρόγραμμα του Ελληνικού Κράτους, με το οποίο καθορίζονται οι στόχοι δημοσιονομικής προσαρμογής και τα μέσα επίτευξής τους, με σκοπό την ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν περιέχει κανόνες δικαίου και, συνεπώς, δεν έχει έννομες συνέπειες. Τέτοιες συνέπειες προκύπτουν το πρώτον με τη θέσπιση από τη νομοθετική εξουσία, ρυθμίσεων, με τις οποίες πραγματοποιούνται οι εξαγγελλόμενες στο Μνημόνιο δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές. Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη κατά την έννοια της Σύμβασης της Βιέννης περί του Δικαίου των Συνθηκών. Το γεγονός ότι και τα Κράτη Μέλη της Ζώνης του Ευρώ που υπέγραψαν το Μνημόνιο δεν θεώρησαν ότι αυτό έχει χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης, συνάγεται από το γεγονός ότι μετά την υπογραφή του Μνημονίου και τη δημοσίευση του ν. 3845/2010, στον οποίο προσαρτώνται ως Παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου, εκδόθηκε, κατ’ εφαρμογή των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απόφαση 2010/320/ΕΕ του Συμβουλίου, με την οποία προσδιορίστηκαν τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα, που υποχρεούται να λάβει το Ελληνικό Κράτος για να περιορίσει το υπερβολικό έλλειμμα. Από την απόφαση δε αυτή δημιουργούνται υποχρεώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε σχέση με την πραγματοποίηση των μέτρων αυτών, σύμφωνα με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Με τα δεδομένα αυτά, σύμφωνα με τις εισηγήσεις, ο λόγος ακυρώσεως, ότι ο ν. 3845/2010 είναι ανυπόστατος διότι κατά την ψήφισή του δεν συγκεντρώθηκε η απαιτούμενη κατ’ άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών, είναι απορριπτέος, διότι ερείδεται στην εσφαλμένη εκδοχή ότι το Μνημόνιο αποτελεί διεθνή σύμβαση. Εξ άλλου, με το ν. 3845/2010 δεν αναγνωρίζονται εξουσίες σε όργανα διεθνών οργανισμών, που να περιορίζουν την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας.

Στη συνέχεια, με τις εισηγήσεις, εξετάζεται η συμβατότητα προς το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών των ρυθμίσεων των ν. 3833 και 3845/2010, που αφορούν τις περικοπές τόσο των αποδοχών όσο και των συντάξεων. Οι εισηγήσεις δέχονται ότι το δικαίωμα στη σύνταξη και στο μισθό προστατεύεται, ως περιουσιακό δικαίωμα, από το άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου. Ο περιορισμός, όμως, του δικαιώματος αυτού με τις περικοπές που θεσπίζονται στο ν. 3833/2010 και στο ν. 3845/2010 δικαιολογείται από υπέρτερους λόγους δημοσίου συμφέροντος που ανάγονται στην ανάγκη μείωσης του υπερβολικού δημοσιονομικού ελλείμματος και του εξωτερικού χρέους της χώρας, ενόψει και των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει η χώρα στα πλαίσια της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Άλλωστε, για την επίτευξη του στόχου της δημοσιονομικής προσαρμογής, έχουν ήδη θεσπισθεί νομοθετικά μέτρα, που αφορούν όχι μόνο στο σκέλος της περιστολής εν γένει των δαπανών αλλά και μέτρα αύξησης των δημοσιονομικών εσόδων. Τέλος, κατά τις εισηγήσεις, από το Μνημόνιο, το οποίο προσαρτάται στο ν. 3845/2010 και στο οποίο, ως εκ τούτου, δύναται να ανατρέχει ο δικαστής για να αναζητήσει την αιτιολογία των θεσπιζομένων με το νόμο ρυθμίσεων, προκύπτει ότι οι συντάκτες του είχαν πλήρη επίγνωση των συνεπειών από τη μείωση των αποδοχών των εν ενεργεία υπαλλήλων και των καταβαλλομένων στους συνταξιούχους παροχών, για το λόγο δε αυτό θεσπίζεται μεν η μείωση αυτή, λαμβάνεται, όμως, πρόνοια οι προκύπτουσες μετά τη μείωση αυτή αποδοχές και συντάξεις να διατηρούνται σε βιώσιμα επίπεδα. Συνεπώς, οι επίδικες ρυθμίσεις, με τις οποίες επέρχεται επέμβαση σε περιουσιακά δικαιώματα, δεν εμφανίζονται καταρχήν αντίθετες με την αρχή της αναλογικότητας.