Μίας χώρας που ανήκει στην ΕΕ και βιώνει, όπως οι περισσότερες, τα πρώτα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης, η κάθε μία με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Αν οι γενικότερες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές προοπτικές φαίνονται για το ορατό μέλλον, δυσοίωνες.
Αν μέσα σε όλα αυτά εμφανιζόταν κι ένας πολιτικός από το πρόσφατο παρελθόν, ο οποίος έχει διατελέσει σημαίνον πολιτικό στέλεχος και υπουργός επί σειρά ετών σε κρίσιμα υπουργεία (άρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών της σημερινής σας κατάστασης), ενός κατ’ όνομα προοδευτικού και φιλολαϊκού κόμματος εξουσίας, και στα πλαίσια εκδήλωσης ενός αντιδραστικότατου think tank με τίτλο «Η Κρίση Μητέρα της Αλλαγής: Για μια Διαφορετική Ελλάδα», δήλωνε:
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Τι θα συμπεραίνατε;
Πως η κατάσταση είναι τόσο χάλια που το σημερινό πολιτικό σύστημα (αστική καπιταλιστική δημοκρατία, δυτικοευρωπαϊκού τύπου υπενθυμίζω), είτε με τη μορφή οικουμενικών σχημάτων, είτε με τη μορφή ψευδοδημοκρατίας τεχνοκρατών, δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την κατάσταση.
Άρα τι χρειάζεται; Ένας ισχυρός κλονισμός – σοκ – κατά τα πρότυπα αυτού που δέχεται η κοινωνία της Ελλάδας τον τελευταίο χρόνο. Τι μορφή όμως θα είχε αυτός ο κλονισμός;
• Μίας λαϊκής επανάστασης, που να στρέψει σε ποιο ριζοσπαστικές, σοσιαλιστικές – κομμουνιστικού τύπου ρότες το ‘καράβι’; Μπα… δε νομίζω να εννοούσε ποτέ του κάτι τέτοιο, ο πάντα συνεπείς μεγαλοαστός Αλέκος. Και ειδικά να το αναφέρει σε τέτοια εκδήλωση και ακροατήριο. Ευσεβείς πόθοι.
• Μιας κατάστασης έξωθεν επιβολής του ‘ορθού δρόμου και λόγου’ με βίαιο τρόπο; Μπα… είναι πολύ brutal για τον κολωνακιώτικο καθωσπρεπισμό των μεγαλοαστών μας. Επικίνδυνο για τα συμφέροντά τους και τέλος πάντων, η Ελλάδα δεν είναι Ιράκ.
• Τι απομένει λοιπόν; Μα φυσικά η επιβολή ενός ‘εσωτερικού αυταρχισμού’, κατά την εσωτερική υποτίμηση της τρόικας. Μια κατάσταση η οποία θα ‘υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους’, θα ‘ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού’, ‘η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις’ και με ‘μεταρρυθμίσεις-σοκ’ θα ‘οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα’ προς μία νέα Ιερουσαλήμ δημιουργώντας ‘εθνικό consensus, μία μεγάλη εθνική συναίνεση’.
Με απλά λόγια, ΧΟΥΝΤΑ. ΧΟΥΝΤΑ του κερατά.
Και το ποιο εξοργιστικό απ’ όλα είναι η πρόταση να εγκριθούν αυτά από το λαό με εκλογές. Να περάσει δηλαδή ο ελληνικός λαός, ο ίδιος τη θηλιά στο λαιμό του, με τη χρήση εκβιαστικών διλημμάτων περί διεθνούς οικονομικού ελέγχου κλπ. Χειρότερων δηλαδή διλημμάτων από αυτά του Παπανδρέου την περασμένη άνοιξη.
Και αν είναι στο κάτω κάτω, ο ελληνικός λαός να στείλει το σημερινό πολιτικό σύστημα σπίτι του, γιατί να φέρει κάποιο άλλο σαν αυτό του κυρ-Αλέκου και να μην επιβάλει το δικό του; Σύστημα, γινάτι, όπως και να το πεις το ίδιο κάνει. Έτσι κι αλλιώς τι έχει να χάσει από τον σημερινό καπιταλισμό; Την ανεργία του; Τη φτώχια του; Το σπίτι που χρωστάει στην τράπεζα ή θα του απαλλοτριώσει το fast track για λόγους ‘εθνικού συμφέροντος’; Τ’ αφεντικά του μήπως;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου