Την ανάπτυξή μου μέσα...

Ανάπτυξη εδώ, ανάπτυξη εκεί, ανάπτυξη παραπέρα. Πήξαμε στην ανάπτυξη σ’ αυτόν τον τόπο. Μία λέξη που την ακούμε καθημερινά από τα μμε, τους πολιτικούς, τους εργοδότες, τον μπάρμπα-Μήτσο στο καφενείο… Μέχρι και ειδικό υπουργείο για να την τιμήσουμε, φτιάξαμε. Μόνο που ανάπτυξη ακούμε και ανάπτυξη δε βλέπουμε. Και το χειρότερο; Δε μας εξηγεί επαρκώς κανείς, όταν μιλάει για ανάπτυξη, τι ακριβώς εννοεί. Ανάπτυξη από ποιον, πως και ποιοι θα ωφεληθούν. Μόνο κάτι μισόλογα ψελλίζουν όλοι τους.

Κι όμως, κάποιοι επιχειρούν να αρθρώσουν ολοκληρωμένο λόγο και προτάσεις για το θέμα, με ειλικρίνεια. Και αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί. Πρόκειται για τους έλληνες οικονομολόγους structural reformers (υπογράφοντες δύο εξ αυτών), με το κείμενό τους «ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ: Δεκαεπτά Προτάσεις για μία Νέα Αναπτυξιακή Στρατηγική» της 6ης Οκτωβρίου 2010. Οι προτάσεις τους κινούνται εντός του ιδεολογικού πλαισίου της ομάδας μεν, παραμένουν προτάσεις δε.

Ξεκινώντας με τη βασική παραδοχή ‘…ότι τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας και οικονομικής μεταρρύθμισης του Μνημονίου είναι απαραίτητα σαν πρώτο βήμα’ πρέπει να ακολουθήσουνε ‘Bαθειές τομές στην οργάνωση της παραγωγής, την διοίκηση και την κοινωνική δομή θα μεταφέρουν το κύριο βάρος της οικονομικής ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, θα περιορίσουν τα μονοπωλιακά προνόμια, θα καταργήσουν τις πολιτικές δυναστείες και θα περιορίσουν την εξουσία των εργατικών συνδικάτων’. Όσον αφορά την κεντρική κυβέρνηση (θα υπάρξουν και άλλου τύπου και επιπέδου κυβερνήσεις;) ‘…θα παραμείνει υπεύθυνη μόνο στους χώρους της δικαιοσύνης, άμυνας και προστασίας του πολίτη, κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής και υποδομών’.

Για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω ‘θεάρεστα έργα’ ‘…όλοι (άτομα, επιχειρήσεις, κυβερνήσεις) πρέπει τελικά να δουλέψουν πιο σκληρά και να μάθουν να συμπεριφέρονται σαν να ζουν σε μία διαφορετική κοινωνία, ας πούμε σαν αυτήν της Κύπρου, της Φινλανδίας, της Γερμανίας. Η επιλογή είναι ακόμα πιο δύσκολη διότι τα οργανωμένα συμφέροντα δεν θα ενδώσουν χωρίς προηγουμένως να αντισταθούν σε πλατείες, δρόμους και λιμάνια, χωρίς συσκοτισμούς, καταλήψεις, σπασμένα τζάμια, πυρπολήσεις αυτοκινήτων και απεργιακά κύματα.’ Το πιάσατε το νόημα, όλοι εσείς που απεργείτε ή σκέφτεστε να απεργήσετε, σκοταδιστές, αναρχικοί, …τρομοκράτες ίσως;

Και όσοι ήσασταν ομοτράπεζοι του Πάγκαλου και φοβάστε το λογαριασμό, μην αγχώνεστε. Το σχέδιο αυτό θα εξαφανίσει το δημόσιο χρέος πιο αποτελεσματικά και απ’ το πλάνο του Σαμαρά. Εάν πιστέψετε και ακολουθήσετε,
‘…τότε η συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη από την πάταξη της διαφθοράς, την βελτίωση των υποδομών και της εκπαίδευσης, την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και την αύξηση των αμέσων ξένων επενδύσεων συνολικά ανυψώνουν το ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης κατά σχεδόν 4% πάνω από το 2-3% των προηγουμένων ετών. Και εάν συνυπολογισθεί ο πληθωρισμός σε 2%, τότε το ονομαστικό εισόδημα μπορεί να αυξάνεται με ρυθμό 8-9%, αρκετά ταχύτερα από την αύξηση του χρέους, απομακρύνοντας έτσι το φάσμα της χρεοκοπίας. Αυτό αρκεί όχι μόνο για να εξαλείψει τους φόβους της διεθνούς οικονομικής κοινότητας, αλλά και να μετατρέψει μέχρι το 2020 την Ελλάδα σε μεσογειακό «τίγρη» με βιοτικό επίπεδο σαν αυτό της Ολλανδίας σήμερα. Απαιτείται, με άλλα λόγια, τολμηρό μεταρρυθμιστικό πνεύμα, αντίστοιχο εκείνου που επέτρεψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο στις αρχές του εικοστού αιώνα να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας.’ Τι να λέμε τώρα; Ποιο μοντέλο ‘Δανία του νότου’ του Παπανδρέου; Εδώ μιλάμε για Ολλανδία και βάλε! Το άλλο με τον Λευτεράκη το Βενιζέλο, ιδιώνυμο, πολέμους και μικρασιατική καταστροφή μου μυρίζει πάντως. Ας το απαλείψουμε καλύτερα.

Οι 17 προτάσεις τώρα, είναι ομαδοποιημένες σε πέντε θεματικές ενότητες, καλύπτοντας όλες τις πτυχές της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Ξεκινάνε με την ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ του πολιτικού συστήματος ως προς την εσωτερική και διεθνή κοινή γνώμη.

• Πρόταση 1: Μετά από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και στην συνέχεια αποκλείονται από οποιοδήποτε αξίωμα ή μισθωτή εργασία στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Η πρόταση αυτή επιδιώκει να αποθαρρύνει την πολιτική σαν διά βίου σταδιοδρομία και να ενισχύσει την συνεχή ανανέωση του πολιτικού κόσμου.

Λίγο αντιδημοκρατικό δεν ακούγεται αυτό το μέτρο; Στη Γερμανία, την Κύπρο και αλλού από τις χώρες-πρότυπα που προτάσσουν παραπάνω στο κείμενο, ισχύει κάτι παρόμοιο ή μήπως και εκεί ισχύει η ελεύθερη επιλογή των πολιτών και των κομμάτων; Αν ισχύει εκεί παρόμοια πρόταση, να το συζητήσουμε και για δω. Να προτείνουμε και κάτι πιο ριζοσπαστικό και σίγουρο μάλιστα: Κλήρωση κάθε τετραετία από όλους τους πολίτες άνω των 18 για όλα τα διοικητικά, βουλευτικά, υπουργικά, κυβερνητικά και τοπικά αξιώματα. Αυτό δεν θα μας εξασφάλιζε τη μέγιστη ανανέωση; Στατιστικά είναι πιο σίγουρο απ’ τη 12ετία.

• Πρόταση 2: Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν εκτέλεση και συντήρηση συγχρόνων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων, σταθμών και λιμένων αναψυχής. Καταβάλλουν το κόστος κατασκευής έναντι αποκλειστικής και αφορολόγητης εκμετάλλευσης για 30 χρόνια.

Αυτή η πρόταση, που εντάσσεται στα μέτρα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης με τη διεθνή και εγχώρια κοινή γνώμη, περί κοινοπραξιών που αναλαμβάνουν εκτέλεση μεγάλων έργων με αποκλειστική εκμετάλλευση, ισχύει εδώ και κάποια χρόνια. Και αν δεν κάνω λάθος στην ελληνική κοινή γνώμη είχε μάλλον αντίθετα αποτελέσματα. Την ολλανδική κοινή γνώμη πιστεύω την αφήνει αδιάφορο πως θα κατασκευαστεί ο αυτοκινητόδρομος Αθήνα-Θεσ/νικη, όπως αντίστοιχα αφήνει αδιάφορο τον Έλληνα η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Άμστερνταμ-Ρότερνταμ. Εκτός αν εννοούνε σε αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των διεθνών τοκογλυφικών αγορών, όπως λέει και εννοεί ο πρωθυπουργός μας. Τότε αλλάζει το πράγμα και όλο το νόημα μετατοπίζεται στην έννοια ‘αφορολόγητη εκμετάλλευση’. Και γιατί να σκοτίζονται τα παλικάρια με κοινοπραξίες, κατασκευές, συντήρηση κλπ; Ας πάνε απευθείας στην εφορία να εισπράττουν κάθε χρόνο το νταβατζηλίκι τους και να μη μας σπάνε τα νεύρα στους δρόμους και τα λιμάνια αυτοί και οι μπράβοι τους. Πρώτη φορά πάντως ακούω και διαβάζω τόσο προκλητική απαίτηση. Είναι ενδεικτικό του πόσο οι διεθνείς τοκογλύφοι και τα τσιράκια τους έχουν αποθρασυνθεί.

• Πρόταση 3: Σφετερισμοί, δωροδοκίες και άλλες σοβαρές καταχρήσεις δημοσίων πόρων χαρακτηρίζονται ως ιδιώνυμα αδικήματα για πολιτικούς, ηγέτες εργατικών σωματείων και επιχειρήσεων, και υψηλά ισταμένους δημόσιους λειτουργούς. Η δίωξη τέτοιων αδικημάτων δεν παραγράφεται και εκδικάζεται μέσα σε ένα χρόνο από ειδικά διοικητικά δικαστήρια. Οι ένοχοι τιμωρούνται με σοβαρά πρόστιμα, στέρηση σύνταξης και φυλάκιση.

Θα πρότεινα στις παραπάνω κατηγορίες να προστεθούν και οι απανταχού στον κόσμο ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και καθηγητές που μολύνουν τα μυαλά της νεολαίας με αυταρχικές και ιδέες αχαλίνωτου ατομικισμού και ιδιοτέλειας. Να παραπέμπονται μάλιστα και σε έκτακτα στρατοδικεία, πάραυτα.

Το επόμενο πακέτο μέτρων αφορά τη ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ. Κατανοητό και αυτό, δημόσια διοίκηση = διαφθορά.

• Πρόταση 4: Επιλέγονται, με ανοιχτές διαδικασίες, εταιρείες λογισμικού οι οποίες αναλαμβάνουν να εκσυγχρονίσουν όλες τις δημόσιες υπηρεσίες το τάχιστο δυνατό και να τις συμβουλεύουν για πέντε χρόνια.

Εκτιμούμε ότι το κόστος αυτής της πρότασης είναι 5 δις. ευρώ.

Καλά, εδώ είναι να τρελαίνεσαι. Μια δεκαετία τουλάχιστον, από το Γ’ ΚΠΣ και δώθε, αυτή η δουλειά δεν γίνεται; Πάλι ξανά τα ίδια; Θα διαφωνήσω επίσης και με το εκτιμώμενο κόστος. 5 δις. ευρώ; Σαν πολλά δεν είναι για ένα δημόσιο το οποίο θα κρατήσει μόνο τις λειτουργίες του στρατού, αστυνομίας, δικαιοσύνης και τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό; Με 2 δις. γίνεται μια χαρά η δουλειά, τα υπόλοιπα που πάνε; Υπερκοστολόγηση ή μήπως το δημόσιο θα αναλάβει και τη μηχανοργάνωση των ιδιωτικοποιημένων, πρώην υπηρεσιών του;

• Πρόταση 5: Η απασχόληση στον γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1100 σε 700 χιλιάδες με πώληση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και κατανέμεται με ορθολογικά κριτήρια. Δημόσιοι υπάλληλοι που πλεονάζουν παίρνουν αναγκαστική άδεια με 80% των αποδοχών τους για 3 χρόνια, 60% για τα επόμενα δύο, καθώς και τις αναλογούσες ασφαλιστικές εισφορές. Άτομα άνω των 55 ετών υπόκεινται σε ειδική μεταχείριση.

Εκτιμούμε ότι έτσι οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που αντιστοιχούν σε 13,9% το ΑΕΠ, δηλ. 33,5 δις. ευρώ, θα μειωθούν στο 12,7% στο διάστημα 2011 2013, 10,8% στο 2014-15 και 10.3% στο 2016 και μετέπειτα. Συνολικά, οι ετήσιες αμοιβές στο δημόσιο θα μειωθούν κατά 8,6 δις. Ευρώ, επιτρέποντας έτσι στην κυβέρνηση να αυξήσει τους μισθούς αυτών που παραμένουν.

Καλά, εδώ τι να πει κανείς; Πως το καλοκαίρι που μας πέρασε, είχαμε απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων μετά βαΐων και κλάδων και πως τελικά μετρήθηκαν 760.000 συμπεριλαμβανομένων και των αιρετών, συμβούλων και λοιπών μανδαρίνων; Ή μήπως ότι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η κυβέρνηση στην τρόικα, είναι γύρω στις 25.000; Να μην πούμε και αυτούς τους 30 με 40 χιλιάδες που ‘σπρώχτηκαν’ στη σύνταξη μέσα στο 2010 από τα μέτρα της κυβέρνησης. Σύνολο; Ας πούμε 800.000 μισθοδοτούμενοι από τον προϋπολογισμό. Οι υπόλοιποι 300.000, για να φτάσουμε στο 1,1 εκατομμύριο που επικαλούνται οι ειδικοί, που βρίσκονται; Μήπως ακούσαν για τις προτάσεις, σκιαχτήκαν και εξαϋλώθηκαν; Η ειδική μεταχείριση στους άνω των 55 ετών τι να σημαίνει άραγε; Μήπως δημόσιος λιθοβολισμός στο σύνταγμα επειδή ήταν τόσα χρόνια στο δημόσιο; Το περί αυξήσεων σε αυτούς που παραμένουν είναι ανέκδοτο και μας το σερβίρουν καλύτερα σε μία άλλη πρόταση, παρακάτω.

• Πρόταση 6: Προαγωγές στο δημόσιο γίνονται αξιοκρατικά, και επιβλέπονται από επιτροπές προϊσταμένων και τον Γενικό Επιθεωρητή Διοίκησης. Οι απολαβές των κατωτέρων υπαλλήλων αυξάνονται κατά 50% πάνω από τον πληθωρισμό σε 5 χρόνια. Οι απολαβές των υψηλά ισταμένων υπαλλήλων που εμπίπτουν στις διατάξεις της Πρότασης 3 διπλασιάζονται μέχρι το 2015.

• Πρόταση 7: Το γραφείο του Γενικού Επιθεωρητή Διοίκησης επιβλέπει και αξιολογεί το έργο όλων των κρατικών υπηρεσιών και λογοδοτεί στο κοινό.

Εκτιμούμε ότι οι αυξήσεις απολαβών θα κοστίζουν 10,8 δις. ετησίως μέχρι το 2015, οπότε οι συνολικές αμοιβές των 700 χιλ. δημοσίων υπαλλήλων θα έχουν φθάσει στα 40 δις., δηλαδή 6,5 δις. περισσότερο από σήμερα.

Και εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Στην πρόταση 5 μας λέει πως οι αμοιβές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα από 33,5 δις. θα μειωθούν με τις απολύσεις 300.000 υπαλλήλων κατά 8,6 δις. Θα φτάσουν δηλαδή στα 24,9 δις με δεδομένο και το πάγωμα μισθών του μνημονίου. Αυτά όμως που θα κόψουν από τους απολυμένους θα τα δώσουν για να τριπλασιάσουν το μισθό των ψηλά ιστάμενων υπαλλήλων!!! Συνολικά υπολογίζουν να φτάσει το κονδύλι της μισθοδοσίας στα 40 δις. το 2015 μετά τις αλλαγές αυτές. Δηλαδή 16,2% περισσότερο από σήμερα!!! Μα δουλευόμαστε; Πετάμε στο δρόμο 300.000 για να αυξήσουμε υπέρμετρα τις απολαβές κάποιων λίγων και να φτάσουμε το συνολικό κόστος ψηλότερα από σήμερα; Αυτό είναι ένα δίκαιο, δημοκρατικό και αναπτυξιακό μέτρο κατά τους ειδικούς. Πως δεν το είχαμε σκεφτεί και μείς τόσο καιρό; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Ακολουθούν οι ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΠΟΡΟΙ.

• Πρόταση 8: Ανακαλούνται όλοι οι νόμοι που απαγορεύουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την αστυνομική παρουσία στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η χρηματοδότηση και επίβλεψη των δημοσίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μεταφέρεται από το Υπουργείο Παιδείας σε περιφερειακές κυβερνήσεις. Νομοθετείται σύστημα διαπίστευσης (accreditation) όλων των πανεπιστημίων που διοικείται από ανεξάρτητη αρχή, και το Υπουργείο Παιδείας αποκτά επιτελικό χαρακτήρα.

• Πρόταση 9: Για περίοδο δύο ετών (2011-2013), αίρεται προσωρινά η αυτοδιαχείριση των τριτοβαθμίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (όπως στην πρώην Ανατολική Γερμανία στην δεκαετία του 1990), και ανατίθενται σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων που αξιολογούν όλα τα μέλη ΔΕΠ, το διοικητικού προσωπικού και τους σπουδαστές σύμφωνα με διεθνή κριτήρια. Πλεονάζον προσωπικό κάθε βαθμίδας απομακρύνεται σύμφωνα με την Πρόταση 5. Σπουδαστές που απορρίπτονται απομακρύνονται και προετοιμάζονται για την αγορά εργασίας. Μετά την πάροδο δύο ετών, τα ιδρύματα ανακτούν αυτοδιοίκηση και αυτοδιαχείριση (όπως στην Μ. Βρετανία) με πλήρη εξουσία στην οικονομική διαχείριση, πρόσληψη προσωπικού, καθορισμό αμοιβών και διδάκτρων και αριθμού εισερχομένων σπουδαστών.

• Πρόταση 10: Όλα τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα αξιολογούνται το 2013-14 από επιτροπές Ελλήνων πανεπιστημιακών. Ο αριθμός των διδασκόντων μειώνεται στον μέσο όρο της ΕΕ, και οι απολαβές τους αυξάνονται σύμφωνα με την Πρόταση 6.

Οι τρεις παραπάνω προτάσεις πάνε ‘πακέτο’, χωρίς όμως να μας προσφέρουν καμία περισσότερη γνώση πάνω στο επίμαχο θέμα της πλήρους εμπορευματοποίησης της παιδείας. Ή μήπως εκπαίδευσης, μιας και οι λέξεις χάνουν και μπερδεύουν πλέον το νόημά τους; Κοινώς μας τα ‘χουν πει κι άλλοι, και πολλά απ’ αυτά αρχίζουν να εφαρμόζονται ήδη. Έχεις να πληρώνεις; Εκπαιδεύεσαι, εσύ και τα παιδιά σου, αλλιώς τον ‘πούλο’. Την έννοια της παιδείας την έχουμε ξεχ(ε)σμένη εδώ και καιρό. Εδώ πάντως, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η φράση ‘περιφερειακές κυβερνήσεις’. Προφανώς αναφέρονται σε αυτό που στα ελληνικά καλούμε αιρετές περιφερειακές αυτοδιοικήσεις. Άλλο πράγμα όμως η αυτοδιοίκηση, άλλο πράγμα η κυβέρνηση στα ελληνικά. Και δε νομίζω να έχουν ξεχάσει τόσο πολύ τη μητρική τους γλώσσα ώστε να συγχέουν τόσο πολύ αυτές τις δύο διακριτές έννοιες. Αυτοί όμως ξέρουν πολύ καλά γιατί μιλούν για περιφερειακές κυβερνήσεις. Εμείς δεν ξέρουμε τι ακριβώς ψηφίζουμε στις επερχόμενες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Και η κλασική πλέον καραμέλα ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ.

• Πρόταση 11: Νομοθετείται χρονοδιάγραμμα απελευθέρωσης μέχρι το 2015 όλων των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών καθώς και όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Ακυρώνονται όλοι οι νόμοι που ρυθμίζουν περιθώρια κέρδους, τιμές και ελάχιστο ωρομίσθιο. Αίρεται κάθε περιορισμός δημιουργίας ή λειτουργίας συγκοινωνιακών επιχειρήσεων. Μία ανεξάρτητη και επαρκώς στελεχωμένη Επιτροπή Ανταγωνισμού αναλαμβάνει την επίβλεψη όλων των αγορών, προσβάλλει μέσω της δικαιοσύνης κάθε είδος μονοπωλιακές πρακτικές, και εγγυάται απρόσκοπτη είσοδο και αποτελεσματικό ανταγωνισμό.

• Πρόταση 12: Αναδιοργανώνεται το εθνικό πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων εργασίας ώστε να επιτρέπονται για μεμονωμένες επιχειρήσεις και βιομηχανικούς κλάδους αλλά να έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα σε εθνικό επίπεδο. Οι συμβάσεις ρυθμίζουν αμοιβές και όρους εργασίας, καθώς και αποζημίωση για απολυόμενους. Νόμοι που περιορίζουν απολύσεις τροποποιούνται. Απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες που επιβλέπονται από την Επιτροπή Ανταγωνισμού ή από δικαστικούς αντιπροσώπους.

Εδώ οι ειδικοί μας έρχονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Τους πρόλαβαν οι εμπνευστές και συντάκτες των μνημονίων version Ι, ΙΙ, των συνθηκών της Ε.Ε. κλπ κλπ. Στο ζήτημα όμως των απεργιών, εργατικών συνελεύσεων, εργατικών σωματείων και του συνδικαλισμού, οι προτάσεις παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Μόνο δικαστικοί αντιπρόσωποι ρε φασίστες; Γιατί όχι και 2-3 διμοιρίες ΜΑΤ έξω από τις συνελεύσεις, σε περίπτωση που στραβώσει το αποτέλεσμα; Και γιατί όχι, να καταργήσουμε εντελώς τον συνδικαλισμό και εν γένει τις συναθροίσεις άνω των 3. Μόνο παρουσία εισαγγελέα να πραγματοποιούνται από δω και πέρα παιδικά πάρτι. Που ξέρεις, μπορεί κι εκεί να συνωμοτήσουν για κατάληψη τα νήπια και να χαλάσουν την ‘κοινωνική ειρήνη’ σας. Όσο για την Επιτροπή Ανταγωνισμού και τις άλλες μακακίες που μας φλομώνουν, μη χέσω. Ήδη λειτουργεί ‘μια χαρά’, όπως φαίνεται από τη μικρή ιστοριούλα του Γ. Δρίτσα εδώ κι εδώ.

Και κλείνουμε με τις ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, ΦΟΡΟΙ, όπου και γίνεται πανηγύρι.

• Πρόταση 13: Η συνταξιοδότηση γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσο όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών. Προσωπικές επιλογές για ΑΣΛ επιτρέπουν επαύξηση αυτού τού ποσού.

• Πρόταση 14: Συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται σε κάθε μορφής χρηματιστηριακές και τραπεζικές αξίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ένας μικρός φόρος θα απαιτηθεί για να εξασφαλισθεί αξιοπρεπής ελάχιστη σύνταξη για όλους.

Η πρόταση 13 δε λέει και πολλά. Ο Λοβέρδος την έχει ήδη υπερκεράσει και ο διάδοχός του (αλήθεια ποιος είναι;) ετοιμάζεται να ‘απογειώσει’ συνταξιούχους και εργαζομένους, κανονικά. Το μυστικό όλο είναι στους ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς (ΑΣΛ). Σύνταξη και κοινωνική ασφάλιση εξαρτώνται αποκλειστικά στο τι μπορείς να αποταμιεύεις εσύ, από το πενιχρό εισόδημα που πλέον θα έχεις και από τα πόσα θα σου φάνε τα ‘τζιμάνια’ των ασφαλιστικών εταιριών που θα παίζουν το κομπόδεμά σου σε μετοχές, ομόλογα και άλλα χρηματιστικά προϊόντα. Από τις μεγαλύτερες κομπίνες που θα παιχτούν τα επόμενα χρόνια. Το άλλο περί αξιοπρεπούς ελάχιστης σύνταξης για όλους, είναι απλά η ελεημοσύνη που δείχνουν οι πλούσιοι στους φτωχούς για να εξασφαλίσουν τη σωτηρία της ψυχής και να λένε πόσο μεγαλόψυχοι είναι.

Η πρόταση 15 λέει τα γνωστά ευχολόγια, απειλές και μπούρδες για τη φοροδιαφυγή. Ανάξια σχολιασμού.

• Πρόταση 16: Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα που περιθάλπουν ασθενείς και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους.

Αυτό είναι φυσικό επακόλουθο της πρότασης 14 για τους ΑΣΛ. Όποιος έχει φράγκα, οκ. Όποιος δεν έχει δεκάρα τσακιστή, μπορεί να ‘πάει’ και από ένα απλό κρυολόγημα. Ο τζάμπας πέθανε, μαζί του ευελπιστούν να πεθάνει η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη.

• Πρόταση 17: Όλοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%, όπως στην Κύπρο· οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο. Το φορολογικό σύστημα αναμορφώνεται, με τους φόρους εισοδήματος μειούμενους κατά το ήμισυ, και συνδυάζεται με σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα του τύπου αρνητικού φόρου που εγγυάται ελάχιστο εισόδημα για εργαζομένους και συνταξιούχους.

Μειούμενες οι (εργοδοτικές) κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μέχρι το 2015, περεταίρω ‘βούλιαγμα’ των ασφαλιστικών ταμείων, άρα υποχρεωτική στροφή προς τους ΑΣΛ. Κατανοητό και ξεκάθαρο. Άμεσοι φόροι επιχειρήσεων στο 10% και μίσασμα του φόρου εισοδήματος, δηλαδή παραπέρα στρέβλωση (sic!) της σχέση έμμεσων – άμεσων φόρων. Και αν είναι σήμερα σχεδόν στο 60-40, πόσο χειρότερα θα γίνει, 70-30 ή μήπως 80-20; Γιατί το συνολικό ύψος των φορολογικών εσόδων του κράτους δεν μειώνεται. Ίσα-ίσα πρέπει να αυξηθεί, προκειμένου να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια στους τοκογλύφους. Άρα μεγαλύτερη επιβάρυνση στους πολίτες από την έμμεση φορολογία, περισσότερη από τη μείωση του φόρου εισοδήματος που θα τους ‘χαρίσουν’, μιας και θα χρεωθούν και τις ‘εκπτώσεις’ στις επιχειρήσεις. Βλέπεις οι επιχειρήσεις δεν πηγαίνουν στον μπακάλη, στο μανάβη, στο περίπτερο κλπ όπως τα φυσικά πρόσωπα, άρα δεν επιβαρύνονται από ΦΠΑ. Ούτε επίσης τα μισθωτά, φυσικά πρόσωπα έχουν καμιά επιστροφή φόρου. Κλασικό και ‘δουλεμένο’ σενάριο χρόνια στην Ελλάδα. Όλα για την επιχειρηματικότητα και τις επιχειρήσεις: φοροελαφρύνσεις, φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, προνόμια, ασυλίες και όταν βαρέσει κανόνι η επιχείρηση, κλάυτα τα χρωστούμενα. Γιατί σε ένα άυλο, απρόσωπο, νομικό κατασκεύασμα όπως η επιχείρηση, τι μπορείς να του κάνεις; Ενώ ένα φυσικό πρόσωπο, μέχρι και φυλακή μπορείς να το βάλεις.

Πρόταση προκειμένου να τη ‘βγάλουμε καθαρή’: ο καθένας μας να ιδρύσει μια εμπορική επιχείρηση, ούτως ώστε να απολαμβάνει το ευνοϊκό επιχειρησιακό περιβάλλον που μας ετοιμάζουν οι επαΐοντες. Πλήρες φοροαπαλλαγών και απαλλαγμένο εργοδοτικών εισφορών. Τι θα εμπορευόμαστε; Μα φυσικά την εργατική του δύναμη ο καθένας. Πως οι άλλοι εμπορεύονται αέρα κοπανιστό; Την εναλλακτική περί κατάργησης των επιχειρήσεων και του κράτους των, πρέπει μάλλον να την ξεχάσουμε. Κάνει τζιζ. Να χαλάμε στα καλά του καθουμένου την ‘κοινωνική ειρήνη’ και την ‘εθνική ομοψυχία’; Άσε που οι περισσότεροι, κρύβουμε έναν μικρό κεφαλαιοκράτη μέσα μας, που απλώς περιμένει την ευκαιρία να αναδειχτεί και να προκόψει με ‘σκληρή δουλειά’.