Κάλπη-κες αντιστάσεις, αυτοοργανωμένες ψευδαισθήσεις
Οι εκλεγμένοι και κατ’ επέκταση και οι υποψήφιοι εξυπηρετούν έναν εξουσιαστικό θεσμό, ανεξάρτητα από προθέσεις ή διακηρύξεις.
Ως ένα βαθμό βέβαια υφίστανται και διαφοροποιήσεις τόσο ανάμεσα σ’ αυτούς που συνειδητά αποδέχονται, επιδοκιμάζουν και ενισχύουν τον κοινοβουλευτισμό (επέκταση του οποίου είναι και η τοπική αυτοδιοίκηση), όσο και ανάμεσα σ’ αυτούς που θεωρούν προνομιακότερο τον “μικρό”, “ανθρώπινο” χώρο που προσφέρει το μοντέλο της “αυτοδιοίκησης”. Αυτό όμως που τελικά ως ισχυρότερο τους καθορίζει δεν είναι οι μεταξύ τους διαφορές, αλλά ο εγκλωβισμός της δράσης τους σε σαφή όρια, πάντα βέβαια στα πλαίσια της κρατικής οργάνωσης.
Η κριτική σ’ αυτούς που δεν αρνούνται, αλλά αντίθετα επιδιώκουν την κατάληψη και άσκηση της εξουσίας, είναι προφανής και στηρίζεται στο γεγονός ότι θέλουν να επιβάλλουν στην κοινωνία λύσεις εναρμονισμένες με τα συμφέροντα που εκφράζουν και τελικά να την υποτάξουν και να την εκμεταλλευτούν.
Όσο για τους άλλους, δηλαδή αυτούς που στοχεύουν να καταλάβουν την εξουσία για να την καταλύσουν, ακολουθώντας τη γνωστή λενινιστική συνταγή, τελικά στην καλύτερη περίπτωση γίνονται διαχειριστές της και στη χειρότερη εκφράζουν απλώς συμφέροντα που θα τους διατηρήσουν σ’ αυτή, χρησιμοποιώντας πάντα την ψευδαίσθηση των μελλοντικών αλλαγών. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που υποστηρίζουν μια “διαφορετική” πρόταση, επικεντρώνοντας τις αναφορές τους ιδιαίτερα στις δυνατότητες της τοπικής κοινωνίας. Το μεγαλύτερο σύνολο αυτών απαρτίζεται είτε από απομεινάρια των παλιών μορφών του ρεφορμισμού (που όμως έχουν πλέον δεχτεί, έστω και ως αναγκαίο κακό την αντιπροσώπευση), είτε από τα αριστερίστικα σκουπίδια, που ενώ ενίοτε γυροφέρνουν τους θεσμούς (και κατά συνέπεια τις εξουσίες που αυτοί προσφέρουν) συνεχίζουν στην υπόλοιπη δράση τους να καπηλεύονται λογικές και πρακτικές των επαναστατικών κινημάτων. Έτσι την ίδια ακριβώς ώρα που μετέχουν στις εκλογές, μπορεί να μιλούν για επανάσταση, αυτοδιαχείριση, άμεσες συγκρούσεις, κατάργηση θεσμών κ.λπ.
Άλλοθι και των δύο αποτελεί το ανόητο επιχείρημα πως η συμμετοχή στις εκλογές δεν έχει σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, αλλά απλώς τον έλεγχο των αποφάσεων αυτής.
Σ’ αυτό εδώ το σημείο θα έπρεπε να αναφέρουμε αυτήν την τάση που εμφανίζεται, δηλαδή μιας μετακίνησης των πολιτικών δυνάμεων όλο και δεξιότερα. Βλέπουμε δηλαδή πως ένα κομμάτι αυτών που παλιότερα λειτουργούσαν έξω από τους θεσμούς, τους κριτίκαραν κ.λπ. τώρα (χωρίς να αναθεωρούν απαραίτητα τις απόψεις τους) ενσυνείδητα να στρέφονται προς αυτούς, χωρίς να καταφέρνουν τίποτε περισσότερο από το να λειτουργήσουν βελτιωτικά στα πλαίσια του συστήματος.
Για παράδειγμα η ιδέα της προστασίας του περιβάλλοντος, της αναβάθμισης της ποιότητας ζωής δεν είναι ασύμβατη με την ίδια τη λειτουργία του κράτους.
Ένα πιο σύγχρονο και με μέριμνα για το περιβάλλον κράτος, είναι δυνατό να ικανοποιήσει αυτό το αίτημα που όντας μερικό, πολύ απέχει από το να αντιπαρατίθεται καταμέτωπο, συνολικά, άρα και ουσιαστικά με την εκμεταλλευτική, εξουσιαστική πραγματικότητα.
Αλλά ακόμα και αυτοί που σε ένα διαφορετικό επίπεδο προσεγγίζουν το θέμα της τοπικής κοινωνίας και εκφράζουν μια “εναλλακτική” πρόταση, μια πρόταση που πολλές φορές, φαινομενικά τουλάχιστο, φαίνεται να διαφοροποιείται έως και να συγκρούεται με τον κοινοβουλευτισμό, ουσιαστικά δεν πετυχαίνει τίποτε άλλο από το να εγκλωβιστεί από τον ίδιο της τον εαυτό, να αποτελματωθεί και τελικά να αφομοιωθεί.
Γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια και πρόταση οργάνωσης των τοπικών κοινωνιών, η οποία στερείται μιας συνολικότερης αναφοράς, μιας άποψης, ενός οράματος για την κοινωνία, που αδυνατεί να συνδέσει την οργάνωση των τοπικών κοινωνιών με μια επαναστατική προοπτική, είναι καταδικασμένη να καταλήξει να προτείνει απλώς τη δημιουργία νησίδων “ελευθερίας” σε μια ανελεύθερη κοινωνία.
Έτσι λειτουργώντας εκτονωτικά και αφού οι αδυναμίες της, την καταστούν ακίνδυνη για το σύστημα, πληροί πλέον όλες τις προϋποθέσεις για να χρησιμοποιηθεί απ’ αυτό ως πρώτη ύλη για τη δόμηση του νέου και “εκσυγχρονισμένου” προσωπείου του.
Δηλαδή συνθήματα του τύπου: “αυτοοργανώστε τις ανάγκες σας”, “καν’ το με τους φίλους σου”, “δράσε τοπικά ...” κ.λπ. που πλαισιώνουν εναλλακτικές προτάσεις, όταν εμφανίζονται ξεκομμένα από μια ευρύτερη λογική, όταν στερούνται μιας βαθύτερης κριτικής των διαδραματιζομένων στην κοινωνία, είναι πολύ εύκολο να αφομοιωθούν και να αλλοτριωθούν από το ίδιο το σύστημα στο οποίο φαινομενικά τουλάχιστον αντιστέκονται. Για παράδειγμα στη Δυτική Ευρώπη υπάρχουν δεκάδες αναφορές για εναλλακτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, νεολαιΐστικα στέκια κ.λπ., που άσχετα από το αν εκφράζουν περισσότερο ή λιγότερο ανατρεπτικό λόγο, χρηματοδοτούνται από το ίδιο το κράτος, προωθώντας έτσι μια ανώδυνη και ακίνδυνη για αυτό πρόταση για κάλυψη των αναγκών των πολιτών για οργάνωση σε τοπικές κοινότητες κ.λπ., ενώ παράλληλα δίνουν στο σύστημα όλα όσα χρειάζεται για να καλύψει την συνεχή του ανάγκη να ξεπερνάει τις κρίσεις του και γιατί όχι να τις προλαμβάνει πριν καλά καλά προλάβουν αυτές να εκδηλωθούν.
Με άλλα λόγια λοιπόν βοηθούν το σύστημα να ανακαλύψει, να δημιουργήσει και να προβάλλει τις νέες “πρωτοπορίες” του.
--------------------------------------------
Απόσπασμα από κείμενο που αλίευσα κάποτε, από κάπου στο διαδίκτυο, δίχως, δυστυχώς να έχω κρατήσει κάπου το url. Η μόνη “υπογραφή” που έχω είναι το παρακάτω:
Η έκδοση αυτή είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς με αφορμή τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση που έγιναν τον Οκτώβρη του 94. Πριν από αυτήν την έκδοση τα κείμενα που περιλαμβάνονται σ' αυτήν “βγήκαν στον αέρα” από το Ράδιο Ουτοπία το Σάββατο 15 Οκτώβρη (μια μέρα πριν τις εκλογές), η εκπομπή αυτή μεταδόθηκε, λίγες μέρες αργότερα, και από το Ράδιο Κιβωτός.
Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μας, γράψτε μας στη διεύθυνση: Τ.Θ. 19403, 54012 Θεσσαλονίκη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου