Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η ‘παραμύθα’ που πουλάει τελευταία. Προκειμένου δε, να μην χάσουμε την στοχοπροσήλωση μας ως προς τη σωτηρία της πατρίδας, οι κυβερνώντες, οι εθελοντές πατριώτες, τα κρατικά και ιδιωτικά μμε και οι πρόθυμοι εθελοντές όλου του πολιτικοκοινωνικού φάσματος της ελληνικής επικράτειας, φροντίζουν τον τελευταίο χρόνο εντόνως, να μας τονίζουν σε κάθε ευκαιρία, όλη την προηγούμενη αλληλουχία λογικών (;) ισχυρισμών που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Σκοπός τους, η άκριτη αποδοχή από μέρους μας όλων των θεραπειών σοκ που μας υποβάλλουν.
Μέχρι εδώ όλα καλά, το σύστημα δούλευε μια χαρά. Μόνο αυτομαστίγωμα και εθελούσιες παραιτήσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν είδαμε, αν και πολλοί αφελείς μπορεί και να το σκέφτηκαν. Ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής των εργαζομένων του δημοσίου…
Μια διαδικασία, που σαν τελικό σκοπό έχει την ενιαία αρχή πληρωμών και την απρόσκοπτη μελλοντική εφαρμογή του νέου ενιαίου μισθολογίου – φτωχολογίου, χρησιμοποιήθηκε έντεχνα για να προβάλει και να ενισχύσει τον μύθο του υπερμεγέθους δημόσιου τομέα. Το τι μπούρδα ακούστηκε από κάθε σχετικό και άσχετο δεν περιγράφεται. Άλλοι υπολόγιζαν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο 1,5 εκατομμύριο και άλλοι δήλωναν, σαν τον πρωθυπουργό μας, πως το ελληνικό κράτος δεν ξέρει πόσους εργαζομένους έχει και πόσα τους πληρώνει. Το παράλογο των παραπάνω ισχυρισμών είναι μάλλον αυταπόδεικτο. Ειδικά ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού αν ίσχυε, δεν θα επέτρεπε στους υπουργούς οικονομικών να φτιάχνουν και να εκτελούν προϋπολογισμούς και οι απλήρωτοι ξεχασμένοι υπάλληλοι θα έπρεπε να κάνουν καθημερινές διαδηλώσεις, χρόνια τώρα. Όμως σημασία δεν έχει το τι λες αλλά να το λες, καθημερινά, με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταση και στο ευρύτερο δυνατό κοινό. Και αυτό το παιχνίδι παίχτηκε μέχρι τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα της απογραφής. Μετά, μούγκα στη στρούγκα.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιός της Ελευθεροτυπίας στο κυριακάτικο δημοσίευμα του Ένας λαγός για το ΔΝΤ:
Με χαμηλούς τόνους ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής από τους κυρίους Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου στις 30 Ιουλίου. Αντίθετα από όσα τερατώδη νούμερα ακούγονταν μέχρι τότε, τα αποτελέσματα της απογραφής αποδείκνυαν ότι ο λεγόμενος «υπερπληθυσμός» του Δημοσίου δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009, περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. και
Και συνεχίζει την ανάλυση του ο Ιός, με στοιχεία για το κατά πόσο γνώριζε ή όχι η κυβέρνηση πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι (λες και έχει υπάρξει ποτέ εργοδότης που να μη ξέρει πόσους εργαζομένους απασχολεί και πόσο τους πληρώνει – για τέτοιους βλάκες μας περνάνε):
Το αποτέλεσμα της απογραφής δεν προκαλεί καμιά έκπληξη. Ο ισχύων προϋπολογισμός του κράτους έχει -όπως είναι φυσικό- υπολογίσει τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων που πρέπει να πληρώσει. Ο σχετικός πίνακας που περιλαμβάνεται στη σελίδα 74 της εισηγητικής του έκθεσης καταγράφει τους υπαλλήλους (τακτικούς-μόνιμους, αορίστου και ορισμένου χρόνου) και ανεβάζει τον αριθμό τους σε 511.913 στις 30.6.09, ελάχιστα αυξημένο από τον αντίστοιχο των δύο προηγουμένων χρόνων (506.680 το 2008 και 503.170 το 2007). Αν συνυπολογιστεί ο αριθμός των στρατιωτικών και ορισμένων μικρότερων κατηγοριών που καταγράφονται σε άλλα σημεία του προϋπολογισμού, φτάνουμε στον ίδιο αριθμό, δηλαδή 760.000.
Αυτοί ακριβώς είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, 770.000 χοντρικά, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι στρατιωτικοί, οι ιερείς, οι αιρετοί, μετακλητοί, ειδικοί σύμβουλοι κλπ κλπ. Και για να μην υπάρχει καμία απορία ποιους θεωρεί το κράτος δημόσιους λειτουργούς και υπαλλήλους και οφείλει να μισθοδοτεί, στην εγκύκλιο του υπουργείου εσωτερικών (σελ.3) με τις οδηγίες της απογραφής αναφέρει όλους τους υπόχρεους, ως κάτωθι:
• Το μόνιμο προσωπικό, ήτοι όλοι οι δόκιμοι και μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι
• Το προσωπικό με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου
• Το προσωπικό με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, είτε υπηρετεί σε οργανικές και προσωποπαγείς θέσεις, είτε αποτελεί έκτακτο και εποχιακό προσωπικό που υπηρετεί εκτός οργανικών θέσεων.
• Οι μετακλητοί, ειδικοί σύμβουλοι, ειδικοί συνεργάτες των γραφείων των μελών της Κυβέρνησης και των Υφυπουργών, των γραφείων των Γενικών και Ειδικών Γραμματέων, των γραφείων Προέδρων και Αντιπροέδρων των Ν.Π.Δ.Δ.
• Οι επί θητεία υπάλληλοι.
• Οι υπάλληλοι κατηγορίας ειδικών θέσεων, όπως Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς
• Οι δικηγόροι με έμμισθη εντολή.
• Το μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί. Το πάσης φύσεως διδακτικό και βοηθητικό διδακτικό προσωπικό των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, καθώς και το πάσης φύσεως διδακτικό προσωπικό των Σχολών του δημοσίου και των Ν.Π.Δ.Δ.
• Οι δικαστικοί λειτουργοί και το κύριο προσωπικό του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και του Ελεγκτικού Συνεδρίου
• Τα μόνιμα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, της Ελληνικής Αστυνομίας, του Πυροσβεστικού και Λιμενικού Σώματος
• Το επί θητεία και με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου στρατιωτικό και ένστολο προσωπικό των Υπουργείων Εθνικής Άμυνας και Προστασίας του Πολίτη (π.χ στρατιωτικοί πενταετούς θητείας, εποχιακοί πυροσβέστες, κλπ)
• Οι Ιατροί του Εθνικού Συστήματος Υγείας, οι μόνιμοι ιατροί, οι ιατροί υπηρεσίας υπαίθρου, καθώς και οι επικουρικοί ιατροί.
• Οι κληρικοί όλων των βαθμίδων και το προσωπικό της Εκκλησίας της Ελλάδος και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου που υπάγονται στην εποπτεία Αυτής
• Οι διπλωματικοί υπάλληλοι του Υπουργείου Εξωτερικών. Σημειώνεται ότι το Υπουργείο Εξωτερικών θα πρέπει να ενημερώσει με κάθε πρόσφορο μέσο το διπλωματικό και πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί στο εξωτερικό, καθώς επίσης και το προσωπικό που έχει προσληφθεί ως επιτόπιο προσωπικό στις Υπηρεσίες του εξωτερικού.
• Οι απασχολούμενοι με σύμβαση μίσθωσης έργου
• Οι διοικητές, υποδιοικητές, πρόεδροι, αντιπρόεδροι των Ν.Π.Δ.Δ. Σημειώνεται ωστόσο ότι τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των Ν.Π.Δ.Δ. δεν υποχρεούνται σε απογραφή, καθόσον η απασχόλησή τους δεν είναι μόνιμη ούτε πλήρης.
• Οι πρόεδροι, αντιπρόεδροι και τα μέλη των ανεξάρτητων διοικητικών αρχών
• Τα αιρετά όργανα των Ο.Τ.Α. α’ και β’ βαθμού
• Το λοιπό πάσης φύσεως προσωπικό των φορέων της παρ. 1 του άρθρου αυτού, το οποίο δεν περιλαμβάνεται στην ως άνω ενδεικτική απαρίθμηση
Επισημαίνουμε ότι το προσωπικό επί θητεία, το προσωπικό με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου καθώς και οι απασχολούμενοι με σύμβαση μίσθωσης έργου απογράφονται, εφόσον η σύμβασή τους είναι ενεργή κατά την ημερομηνία λήξης της προθεσμίας απογραφής τους (ανάλογα με το τελευταίο ψηφίο του Αριθμού Φορολογικού Μητρώου τους), όπως περιγράφεται κατωτέρω.
Δηλαδή μόνο οι βουλευτές και οι εργολάβοι-προμηθευτές του δημοσίου δεν απογράφηκαν! Μέχρι και οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου εκείνης της περιόδου απογράφηκαν και έτσι καταρρίπτεται το επιχείρημα όσων ισχυρίζονται πως υπάρχουν, δεν ξέρω κι εγώ, πόσες εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχοι που ανεβάζουν τον αριθμό στο επιθυμητό ψυχολογικό όριο του «πάνω από 1 εκατομμύριο».
Ένα άλλο επιχείρημα όσων θέλουν να φουσκώσουν το νούμερο των υπαλλήλων, έχει να κάνει με τις ΔΕΚΟ και τα ΝΠΙΔ, που όμως όπως λέει και ο Ιός:
Όσοι εξακολουθούν να μιλούν για τεράστια νούμερα βασίζονται στο γεγονός ότι δεν περιελήφθησαν στην απογραφή εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Αλλά αυτό που ονομάζεται σήμερα «ευρύτερος δημόσιος τομέας» είναι από καιρό μόνο κατ' όνομα δημόσιος. Χαρακτηριστικό ότι σ' αυτό το ένα εκατομμύριο που υπολογίζεται από μεγάλη μερίδα του τύπου ότι θα φτάσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αν υπολογιστούν κι αυτές οι κατηγορίες, περιλαμβάνονται «μισθοδοτούμενοι ή μη από τον κρατικό προϋπολογισμό» («Το Βήμα», 1.8.10). Αλλά αν δεν μισθοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό, με ποια λογική συγκαταλέγονται στους δημόσιους υπαλλήλους;
Παράλογο; Τίποτα. Άρα λογικό. Γιατί δε νομίζω η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ για παράδειγμα, να συμπεριλαμβάνονται στον κρατικό προϋπολογισμό και να υπάρχει κάποιος που τα θεωρεί δημόσιο τομέα. Όμως αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να υπολογίσουμε και τους εργαζομένους στις δημόσιες επιχειρήσεις και φορείς, όπου το κράτος έχει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Είναι αυτές οι εταιρίες σαν την ΕΘΕΛ, οργανισμοί λιμανιών, ΕΑΒ, ΕΒΟ-Πυρκάλ, ΟΣΕ κλπ. Ότι δηλαδή έχει απομείνει και πάει για ξεπούλημα. Σύμφωνα λοιπόν με την έκθεση προόδου του υπουργείου οικονομικών στην ΕΕ (σελ.44) για την πορεία του μνημονίου τον περασμένο Ιούλιο, το πλήθος αυτών των εταιριών είναι 35, ΜΟΝΟ και ο αριθμός των εργαζομένων που απασχολούσαν το 1ο τρίμηνο του 2010 ανερχόταν στο ‘τεράστιο’ μέγεθος των 21 χιλιάδων!!! Αν τους αθροίσουμε λοιπόν στο αποτέλεσμα της απογραφής φτάνουμε σε ένα δημόσιο τομέα της τάξης των 800.000 εργαζομένων.
Και φτάνουμε πλέον στο ερώτημα: 800.000 μισθωτοί από τον κρατικό προϋπολογισμό, πάσης φύσης αντικειμένου και σχέσης εργασίας, είναι λίγοι ή πολλοί;
Αυτό για να απαντηθεί κάπως τεκμηριωμένα και αντικειμενικά, πρέπει να ληφθεί υπόψη το συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας, να βγει το ποσοστό των εργαζομένων στο δημόσιο επί του συνόλου και το αποτέλεσμα να συγκριθεί με οικονομίες και χώρες της ΕΕ στην οποία ανήκουμε και θέλουμε να μοιάσουμε. Και φυσικά τα αποτελέσματα να τα βγάλει κάποιος τρίτος, αντικειμενικός παρατηρητής. Ευτυχώς κι εδώ η επιστήμη έδωσε τη λύση και όπως αναφέρει ο Ιός:
Ο απόλυτος αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων στην κάθε χώρα δεν μπορεί να κριθεί αν δεν συγκριθεί με τον αντίστοιχο αριθμό υπαλλήλων σε ομοειδείς χώρες. Προς μεγάλη απογοήτευση των προπαγανδιστών του μνημονίου, η σύγκριση αυτή αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός περί «υπερπληθυσμού» των δημόσιων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι εντελώς έωλος. Το επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μια επιστημονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» και υπογράφεται από τέσσερις ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»).
Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής, όπως αποτυπώνονται και στα διαγράμματα που δημοσιεύουμε, εμφανίζουν την Ελλάδα σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλή είναι η επίδοση της χώρας μας στο ποσοστό των εργαζομένων στο Δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων. Και μάλιστα αυτά τα στοιχεία ισχύουν για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες!
Στον πίνακα που καταγράφει το ποσοστό των δημόσιων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών, με επίδοση 11,4%. Βρίσκεται δηλαδή πολύ κάτω από την πρώτη στην κατάταξη Σουηδία (30%) ή τη Δανία (29%), τις χώρες που υποτίθεται ότι αποτελούσαν το προεκλογικό πρότυπο του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά η Ελλάδα υπολείπεται πολύ και από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μεγάλη Βρετανία (17,8%), παρά τις έντονες περικοπές της τελευταίας. Η χώρα μας ξεπερνά -και μάλιστα ελάχιστα- μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Όπως παρατηρεί η μελέτη, η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη αυτή παραμένει τις τελευταίες δεκαετίες σταθερή.
Ανάλογα ευρήματα δείχνει η έρευνα και όταν συγκρίνει τις δημόσιες δαπάνες στην Ευρώπη ως ποσοστό του ΑΕΠ κάθε χώρας. Και εδώ η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά σε χαμηλότερη θέση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Δηλαδή τζίφος. Όπως αναφέρει και ο Ιός και τα γραφήματα-πίνακες που επικαλείται και παραθέτουμε κι εδώ, σαν χώρα δεν έχουμε σίγουρα τον πιο μεγάλο δημόσιο τομέα από την ΕΕ των 17, ούτε καν από τους πιο μεγάλους. Μπορεί οι Γερμανοί, Ολλανδοί και Ιρλανδοί να έχουν μικρότερα ποσοστά από εμάς, αλλά είμαι σίγουρος πως μέχρι να λήξει το μνημόνιο θα έχουμε σπάσει όλα τα ρεκόρ και θα πέσουμε κάτω από το 10%. Ακόμα και σαν σύνολο δαπανών κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ (ΟΧΙ μόνο η μισθοδοσία), πάλι μια χαρά είμαστε:
Το ζητούμενο πλέον είναι η ποιότητα και η απόδοση του δημόσιου τομέα και όχι τα νούμερα. Όλα τα άλλα είναι αηδίες και αισχρή προπαγάνδα. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε θέμα και να ασχολούμαστε με το ποσοστό του 11-12% των εργαζομένων στο δημόσιο και όχι το αντίστοιχο, επίσημο ποσοστό της ανεργίας.
Αφού λοιπόν ο δημόσιος τομέας είναι τελικά, τουλάχιστον κανονικού μεγέθους, τι τον εμποδίζει να είναι αποδοτικός, μη γραφειοκρατικός, ευέλικτος, σύγχρονος κλπ; Εδώ υποθέτουμε, αυθαίρετα, όπως κάνουν και οι επικριτές του ελληνικού δημοσίου τομέα άλλωστε, πως όντως δεν είναι παραγωγικός. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία σύγκρισης με τους δημοσίους τομείς ομοειδών χωρών για οικονομία χρόνου. Τι του φταίει λοιπόν;
Μήπως η ποιότητα των εργαζομένων; Κομματάκι χλωμό, μιας και όπως αποδείχθηκε πάλι από την απογραφή:
…και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των απογραφέντων υπαλλήλων ήταν πολύ ικανοποιητικά, με το 39% να έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το 28% δευτεροβάθμια, ενώ το 9% έχει τεχνολογική εκπαίδευση. Υπάρχει και ένα αξιοπρόσεκτο 10% με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό δίπλωμα.
Μήπως η κακή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία; Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε κλάδο της οικονομίας υπάρχουν καλοί και κακοί εργαζόμενοι. Όμως εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι εργαζόμενοι του δημοσίου, όπως και όλοι οι μισθωτοί, σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, εκτελούν τις εργασίες και τα καθήκοντα που τους ανατίθενται. Δεν φτιάχνουν αυτοί τις διαδικασίες της υπηρεσίας τους, τις εφαρμόζουν. Και αν κάποιοι ασκούν πλημμελώς τα καθήκοντά τους, υπάρχουν καθορισμένες διοικητικές και ποινικές συνέπειες, όπως για όλους μας. Το κανονιστικό λοιπόν πλαίσιο λειτουργίας και ελέγχου της κρατικής μηχανής ορίζεται από συγκεκριμένους νόμους, προεδρικά διατάγματα, εγκυκλίους και υπουργικές αποφάσεις.
Και ποιοι αποφασίζουν και ελέγχουν την ορθή εφαρμογή αυτών των νόμων, προεδρικών διαταγμάτων, εγκυκλίων, υπουργικών αποφάσεων, τα οποία καθορίζουν την οργανωτική διάρθρωση και τον τρόπο διοίκησης αυτού του μηχανισμού; Μα φυσικά το πολιτικό προσωπικό και οι παρατρεχάμενοι, από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον και μετά, που οραματίστηκε, οργάνωσε και ‘έτρεξε’ με τη μορφή της εκάστοτε κυβέρνησης, όλη αυτή την τεράστια επιχείρηση που λέγεται ελληνικός δημόσιος τομέας. Απλώς αποδειχθήκαν ‘λίγοι’ σαν μάνατζερ. Απελπιστικά λίγοι για το έργο που τους ανατέθηκε. Οι περισσότεροι δε εξ’ αυτών ήταν άσχετοι από διοίκηση και παρά τα πολλά χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο και παρότι πέρασαν από πολλές θέσεις της διοίκησης, π.χ. σαν διοικητές οργανισμών, δήμαρχοι, νομάρχες, υπουργοί, πρωθυπουργοί κλπ: ‘μυρωδιές’ μπήκαν, ‘μυρωδιές’ βγήκαν από δημόσια διοίκηση και πως αυτή ασκείται. Ίσως κάποιοι να ήταν περιορισμένης αντίληψης, ίσως κάποιοι άλλοι να ήταν αδιάφοροι για τη λειτουργία της κρατικής μηχανής μιας και είχαν άλλες προτεραιότητες όταν λάμβαναν ένα αξίωμα. Τα παραδείγματα πλήθος γύρω μας, ειδικά σε τοπικό επίπεδο όπου και τα πρόσωπα μας είναι πιο κοντινά και οικία. Είναι οι ίδιοι που αύριο θα έρθουν χωρίς αιδώ και με ύφος χιλίων καρδιναλίων να διεκδικήσουν ξανά την ψήφο μας για την περιφέρεια και το δήμο. Και εκεί βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των Ελλήνων πολιτών. Απεμπολήσαμε την ιδιότητα και την υποχρέωση του πολίτη και αφήσαμε τη διαχείριση των κοινών μας υποθέσεων σε μία ανεξέλεγκτη κλίκα και στ’ αφεντικά της. Φυσικό επακόλουθο να κοιτάνε μόνο τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα και να έχουν χεσμένους τους υπόλοιπους.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου