Ιωάννης Ραγκούσης: «Ήταν θέμα χρόνου να χρεοκοπήσει αυτό το Δημόσιο»
Ο υπουργός Εσωτερικών προαναγγέλλει 200.000 λιγότερες θέσεις στο Δημόσιο και κατάργηση των σκανδαλωδών επιδομάτων, ενώ με εγκύκλιό του ζητεί απογραφή των υπεραρίθμων ανά υπηρεσία
Και μία άλλη, κρυφή παράμετρος πίσω από αυτό το ‘κυνήγι μαγισσών-δημοσίων υπαλλήλων’ (από τους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα):
Ποιοτική διαφορά μεταξύ συνόλου εργαζομένων και δημοσίων υπαλλήλων (Πηγές: Eurostat Labor Market Statistics, Απογραφή Δ.Υ. – εκτός ΔΕΚΟ)
Μία πολύ χρήσιμη παράμετρος που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το φαινομενικά αφελές επιχείρημα «απολύστε δημοσίους υπαλλήλους για να καλυφθούν οι ανάγκες του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα» είναι η ποιότητα του εργατικού δυναμικού του δημοσίου... Από την πρόσφατη απογραφή προκύπτει ότι σχεδόν οι μισοί Δ.Υ. είναι απόφοιτοι ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ή κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων. Ταυτόχρονα, μόλις ένας στους δέκα υπαλλήλους είναι υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat (“Labor Market Statistics” Pocketbook, 2010) στο σύνολο των εργαζομένων, στη χώρα μας το ποσοστό των κατόχων τίτλου υποχρεωτικής εκπ/σης ανέρχεται στο 34%, ενώ οι απόφοιτοι τριτοβάθμιων εκπ/κων ιδρυμάτων αγγίζουν το 26%. Δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, καθώς ο δημόσιος τομέας σε όλο τον κόσμο εκ των πραγμάτων αντλεί ανθρώπινο δυναμικό από την ανώτερη μορφωτική βαθμίδα. Ωστόσο αποκαλύπτει τα πραγματικά ωφέλη της «απελευθέρωσης» αυτού του δυναμικού, είτε με τη μορφή της απόλυσης είτε όμως και μέσω της ιδιωτικοποίησης (ολικής ή τμηματικής) δημοσίων υπηρεσιών. Πέρα από τη διαφορά κλάσης σε ό,τι αφορά τα τυπικά προσόντα, αναλογιστείτε την τάξη μεγέθους στην πρακτική εμπειρία της εργασίας σε μία δημόσια εταιρεία. Ποια η διαφορά ενός ηλεκτρολόγου μηχανικού στο δίκτυο μεταφοράς ενέργειας της ΔΕΗ και ενός ιδιώτη που κάνει μελέτες πολυκατοικιών; Ποια η κλινική εμπειρία ενός γιατρού στο Παίδων σε σχέση με εκείνη ενός παιδίατρου ιδιωτικού ιατρείου; Χαώδεις αποστάσεις.
Έτσι λοιπόν η σχεδόν αιμοδιψής επιθυμία για μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα που εκφράζεται συντονισμένα από τον επιχειρηματικό κόσμο, δεν αφορά μόνο το -κατ’ επίφασην- «αντιπαραγωγικό δημόσιο» αλλά το ξεκοκάλισμα της προίκας του. Με δεδομένο τον εργασιακό μεσαίωνα που χτίζεται καθημερινά, κάποιοι από τους γνωστούς διαπλεκόμενους θα βάλουν το χεράκι τους σε έτοιμες υποδομές και την ειδικευμένη εργατική βάση τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα βρουν διαθέσιμο καταρτισμένο, έμπειρο και το κυριότερο φθηνό προσωπικό. Κοινός τόπος και για τους δύο το ανώτερο ποιοτικά δυναμικό και το εκμηδενισμένο εργασιακό κόστος.
Ήδη ο Βγενόπουλος, έναντι ευτελούς τιμήματος για έναν εθνικό αερομεταφορέα, έχει αποκομίσει επιπλέον ωφέλη από το γεγονός ότι η Ολυμπιακή υπήρξε δημόσια: στο «πακέτο» της εταιρείας περιλαμβάνονται εμπειρότατοι πιλότοι κατά βάση από την πολεμική αεροπορία και ικανότατοι μηχανικοί με υπερεπαρκή εμπειρία στην υποστήριξη διεθνών αερομεταφορέων. Δεν μπήκε καν στον κόπο ενός -τρόπον τινά- εργασιακού ανταγωνισμού. Τους πήρε έτοιμους. Την ίδια στιγμή, μερικές δεκάδες έμπειρων πιλότων είτε μετακινούνται σε γραφειακές θέσεις στην ΥΠΑ, είτε πληρώνονται με κλάσμα του μισθού τους χωρίς να εργάζονται. Κι αν κάποιοι σε αυτήν την κατάσταση βλέπουν μόνο αργομισθία, προσωπικά παρατηρώ κατασπατάληση πολύτιμων ανθρωπίνων πόρων που οικονομικά μεταφράζεται σε μία ακριβή επένδυση (επιμόρφωση και πρακτική εκπαίδευση πιλότων) ικανή να παράξει πολλαπλάσια υπεραξία που τελικά πάει στο βρόντο.
Για τους υπόλοιπους που θα βρεθούν εκτός δημοσίου (συμβασιούχους, «ορφανούς» οργανικής θέσης, παραιτηθέντες λόγω δυσμενούς απόσπασης κ.λπ.) το φάσμα της ανεργίας, η έμπρακτη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η επίσης έμπρακτη εργοδοτική ασυδοσία, καθιστούν την πραγματικότητα εφιαλτική. Για τους ιδιώτες εργοδότες όμως η κατάσταση είναι αντιστρόφως ανάλογη. Προσωπικό με εμπειρία και πλούσια τυπικά προσόντα σε «τιμή κόστους». Η αγορά εργασίας που «απελευθερώνεται» από το δημόσιο μοιάζει με εκείνη του αυτοκινήτου. Πανάκριβα και πλούσια εξοπλισμένα μοντέλα υψηλού κυβισμού έχουν σκοτωμένη τιμή στην αγορά μεταχειρισμένων. Ο αγοραστής μπορεί να μη χρειάζεται μία Μερτσέντες, αλλά αν θέλει μπορεί να τη βρει μισοτιμής. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος θα επωφεληθεί από τη σκοτωμένη αγορά εργασίας, αποκτώντας φθηνές «Μερτσέντες» ακόμη κι αν δεν τις χρειάζεται. Το επόμενο βήμα είναι το μεταναστευτικό ρεύμα υψηλά καταρτισμένων ανέργων στο εξωτερικό, κάτι για το οποίο ο ίδιος ο Στρος-Καν ευχήθηκε «καλώς να ορίσουν»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου