Σε μνημείο σύμπνοιας έχει αναδειχθεί το περιβόητο Μνημόνιο, που κατάφερε να συσπειρώσει εναντίον του Αριστερά και Δεξιά. Μόνο που το ερώτημα ήταν Μνημόνιο ή χρεοκοπία, οπότε το δυστύχημα γι' αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι ότι τάχθηκαν με τη χρεοκοπία, χωρίς να τολμούν να εξηγήσουν τι ακριβώς συνεπάγεται η επιλογή αυτή για τους μισθούς και τις συντάξεις όλων.
Το πρόβλημα δεν είναι η ταύτιση «Δεξιάς»-«Αριστεράς» στο πλαίσιο μιας καθεστωτικής νοοτροπίας ξεπλύματος διορισμών, στήριξης πελατειακών αιτημάτων και διατήρησης συντεχνιακών ανισοτήτων με τσαμπουκά, αλλά η ανυπαρξία της Αριστεράς καθαυτή: η απουσία ενός προοδευτικού λόγου για την άρση αυτών των αδικιών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Έτσι τα δύο κόμματα της Αριστεράς νομοτελειακά εξελίσσονται σε αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζονται με καταστροφικά μοντέλα άλλων εποχών. Το θέμα είναι πως το «αριστερό μυαλό» της χώρας συμβάδισε με ένα ατέλειωτο πάρτυ που συντηρήθηκε από ανεξέλεγκτο δανεισμό, κοινοτικές επιδοτήσεις και ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα. Τώρα όλα αυτά τελείωσαν. Ή θα αλλάξουμε μυαλά ή θα αποφασίσουμε πως θα συνεχίσουμε με τα ίδια, όσο καταστροφικό και αν είναι το κόστος.
Μπορεί το ΚΚΕ και η υπόλοιπη Αριστερά να αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, φοβούμαι όμως πως ο τρόπος σκέψης και αντίδρασής τους έχει μπολιάσει εδώ και δεκαετίες ένα πολύ πιο σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης και κρίσιμων ομάδων διαμόρφωσης γνώμης. Να το πούμε αλλιώς, όλοι από τον ΛΑΟΣ, τη Ν.Δ. έως το ΠΑΣΟΚ έχουν από «ολίγον νοοτροπία ΚΚΕ» μέσα τους. Το συναντάς πιο έντονα στις συνδικαλιστικές παρατάξεις όπου αν αφαιρέσεις το μπλε και την επικεφαλίδα από μια απόφαση της ΔΑΚΕ σε κάποια ΔΕΚΟ, δύσκολα θα μπορέσεις να καταλάβεις αν πρόκειται για οργάνωση της Ν.Δ. ή του ΚΚΕ.
Στην Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα κυρίαρχο ιδεολόγημα μετά τη μεταπολίτευση το οποίο βασίσθηκε σε ένα περίεργο κράμα μιας ψευδαίσθησης «αντίστασης» σε μυθικές δυνάμεις του σκότους, λαϊκισμού, ανεξέλεγκτου δικαιώματος στη διαμαρτυρία και πλήρους δυσπιστίας σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον νόμο ή την τάξη. Η Αριστερά είχε χάσει τον Εμφύλιο, κέρδισε όμως πλήρως την ιδεολογική μάχη της μεταπολίτευσης. Σε σημείο που η Δεξιά ακόμη ντρέπεται να πει ότι είναι Δεξιά και το κράτος τρέμει στην αυτονόητη ιδέα της επιβολής του νόμου όταν κάποιοι με «τσαμπουκά» τον κουρελιάζουν. Το ενδιαφέρον είναι πως σε αυτόν τον λόγο, που είναι ο κυρίαρχος ακόμη στον τόπο, σπανίως ορθώνεται απέναντι ένας σοβαρός αντίλογος. Πόσοι είναι οι πολιτικοί, διανοούμενοι ή άλλοι που θα τολμήσουν σήμερα να εξηγήσουν ότι το Μνημόνιο έχει πολλά επώδυνα αλλά ταυτοχρόνως περιγράφει όλα όσα πρέπει να αλλάξουν γιατί κανείς πολιτικός δεν τόλμησε να τα θίξει εδώ και δεκαετίες;
Η αλήθεια είναι ότι η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε η χώρα ήταν κρατικοδίαιτη και κρατικά ελεγχόμενη. Με τα θαλασσοδάνεια αμέτρητων «αναπτυξιακών» νόμων, με τις ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων για τις οφειλές στα ασφαλιστικά Ταμεία και με χιλιάδες νομοθετήματα για τον ανταγωνισμό, οι Έλληνες επιχειρηματίες έγιναν κάτι σαν «free lancer δημόσιοι υπάλληλοι». Ήξεραν ότι βρέξει - χιονίσει, κάνουν - δεν κάνουν σωστές επιχειρηματικές επιλογές, κάποιο ΤΕΜΠΕ θα τους σώσει. Στο όνομα, φυσικά, της ανάπτυξης και της διατήρησης των θέσεων εργασίας.
Το θέμα όμως είναι ότι η ελληνική οικονομία δεν χρειάζεται ένα κρατικό όραμα για να σωθεί. Χρειάζεται πολλά και ιδιωτικά οράματα. Στην Ελλάδα τα οράματα πεθαίνουν εν τη γενέσει τους. Ακόμη και τα πιο ταπεινά. Γενικώς, στην Ελλάδα θέλουμε το κράτος να έχει όραμα και δεν το επιτρέπουμε στους ιδιώτες. Όλα –ακόμη και αυτή η ρητορική περί νέου αναπτυξιακού προτύπου– συνηγορούν στην αναπαραγωγή του υπάρχοντος αντιπαραγωγικού μοντέλου.
Σήμερα όμως για ένα σημαντικό κομμάτι νέων ανθρώπων η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη βαραίνουν περισσότερο από το ρουσφέτι. Αν υπάρχει ένα οραματικό οδόφραγμα, είναι αυτό που στήνεται στις παρέες των λαμόγιων-φοροφυγάδων-νταβατζήδων-εξωχώριων πολιτικάντηδων. Και σε αυτό το «οδόφραγμα» δεν συμβάλλει η αντιπολίτευση. Η ανέξοδη ρητορεία δεν πείθει τις δημοκρατικές μονάδες της κοινωνίας που δεν τυφλώνονται από τη μισαλλοδοξία και αποζητούν τολμηρές ρήξεις, ώστε να αρχίσουμε κάποτε να βγαίνουμε από το τέλμα το οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις συνδημιούργησαν - και το οποίο όλοι συντηρούσαμε. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η πλειονότητα του «λαού» -πόσο κακοποιημένη λέξη, αλήθεια- βρίσκεται πιο μπροστά από το πολιτικό προσωπικό όλων των αποχρώσεων, γυρίζει την πλάτη στις παλαιοκομματικές Σειρήνες, παίρνει τη ζωή στα χέρια του και λέει το δικό του «Φτάνει πια» σε λαϊκισμούς, αφορισμούς, έλλειψη επιχειρημάτων.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται μόνο ένα όραμα• αυτό της ελευθερίας. Να αφήσουμε, επιτέλους, τα παιδιά να δουλέψουν και να προκόψουν. Είτε θέλουν να γίνουν φορτηγατζήδες, είτε ονειρεύονται να κερδίσουν στις επιχειρήσεις βιοτεχνολογίας. Φυσικά, δεν θα πετύχουν όλα. Κάποιες επιχειρήσεις τους θα αποτύχουν, αλλά και κάποιες άλλες θα γίνουν η ατμομηχανή ενός νέου αναπτυξιακού κύκλου. Αν, όμως, η Ελλάδα δεν απελευθερώσει τις αγορές και δεν απελευθερωθεί από τα σοβιετικής υφής ιδεολογήματα (π.χ. «τι κάνει το κράτος για την ανάπτυξη;»), τότε θα αποτύχουμε όλοι μας.
Ουφ, επιτέλους τέλος με αυτό το ‘οραματικό’ πόνημα. Βασικά το παραπάνω κείμενο αποτελεί συρραφή τριών άρθρων εφημερίδων των τελευταίων ημερών που έτυχε να διαβάσω. Των:
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, πέρα από την ωραία σύνθεση που φτιάχνουν οι τίτλοι τους, ήταν η συνάφεια των τριών κειμένων στο νόημα, στην ιδεολογικά φόρτιση (αλίμονο!) και στη γραφή. Ήταν σαν αποτελούσαν το ένα φυσική συνέχεια του άλλου. Διαβάζοντάς τα νόμισα ότι βγήκαν από το ίδιο καλούπι. Μπορεί και όχι. Γι’ αυτό και τόλμησα να συνθέσω, για να δω κατά πόσο ομοιάζει με το γνωστό, παλιό chain-mail με το εγχειρίδιο του καλού πολιτικού.
Επί της ουσίας τώρα και επειδή έχω δει και ακούσει πολλούς ‘ηγήτορες’ της Φωκίδας να το αποκαλούνε έτσι, ΤΕΜΠΕ δεν υπάρχει. Μόνο ΤΕΜΠΜΕ (Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων) και μάλιστα Α.Ε. φωστήρες μου.
Για όλα τα άλλα αναλόγου επιπέδου και τεκμηρίωσης επιχειρήματα και ιδεολογήματα και σε όσους τα χάφτουν ακόμα αμάσητα:
μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου