Πολυχρονεμένε μας εφέντη, ο θεός να σου κόβει χρόνια και να μας χαρίζει μέρες...ή τ' Αη Γιώργη

Επιτέλους, τέλος! Βουλιάξαμε και ησυχάσαμε!
Και σοσιαλισμός και βαρβαρότητα!

Αφού μας τα έκαναν τσουρέκια 6 μήνες απ’ όταν πήραν την εξουσία, φτάσαν σήμερα να μας ανακοινώσουν πως παραδώσαν και τυπικά, τα κλειδιά του μαγαζιού. Σε ποιους ακριβώς, δεν έχει και καμιά σημασία. Πάντως αυτοί δεν είμαστε εμείς. Τα αποτελέσματα αυτών των ιστορικών στιγμών ήδη κάποιοι από εμάς τα βιώνουν εδώ και κάποιο καιρό, χρόνια καλύτερα. Τώρα θα το νιώσουμε στο πετσί μας και οι υπόλοιποι. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ο χρόνος συστέλλεται και οι εξελίξεις και τα γεγονότα συμπυκνώνονται. Τα μελλούμενα κανείς δεν μπορεί να τα δει και να τα πει. Ένα είναι σίγουρο, στο επόμενο διάστημα, και σαν άτομα και σαν κοινωνία, θα αλλάξουμε. Αυτό είναι σίγουρο, μένει να δούμε το πώς και προς τα πού.

Η σημερινή ημέρα πάντως, η 23η Απριλίου του 2010, του Αι Γιώργη, είναι ιστορική πλέον και έντονα φορτισμένη σημειολογικά.

Ο Γεώργιος Β’ Παπανδρέου Γ’, επέλεξε την ημέρα της ονομαστικής του εορτής να μας αναγγείλει αυτό το ‘χαρμόσυνο’ μαντάτο. Σα να πήγαμε σπίτι του να του ευχηθούμε και να μας κέρασε για γλυκό του κουταλιού, στρυχνίνη. Συνήθως τα παλιά χρόνια, οι ηγεμόνες τέτοιες μέρες προσωπικών, εθνικών, θρησκευτικών εορτών, προέβαιναν σε πράξεις φιλανθρωπίας – γενναιοδωρίας: καμιά απελευθέρωση κρατουμένων, κάνα τσιμπούσι γερό και άλλα τέτοια για να καλοπιάνουν το πόπολο. Τον υπόλοιπο καιρό βέβαια, πηδούσαν τους υπηκόους κανονικά. Τώρα πλέον, ούτε τα προσχήματα δεν κρατάν. Ούτε χαντρούλες στους ιθαγενείς δε χαρίζουν. Τόσο πανίσχυροι και απρόσβλητοι αισθάνονται. Είναι όμως; 

Το, ο θεός να το κάνει, διάγγελμα εκφωνήθηκε από τον ηγεμόνα στο πιο απόμακρο μέρος της Ελλάδας, φορτωμένο με χίλια δυο προβλήματα, το Καστελόριζο. Ένα από αυτά είναι και η έλλειψη πόσιμου νερού. Με πλοία το πάνε. Και εγένετο θαύμα! «Με κατεπείγουσα απόφαση του Υπουργείου Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, εγκρίθηκε η επιπλέον μεταφορά 4.950 κυβικών μέτρων νερού στα νησιά Καστελόριζου και Πάτμου, πέραν των προβλεπομένων ποσοτήτων με τον προγραμματισμό του μηνός Απριλίου, ώστε να δοθεί λύση στο πρόβλημα έλλειψης νερού που παρουσιάστηκε, λόγω έκτακτων συνθηκών.» Δελτίο Τύπου του Υπ. Υποδομών, Μεταφορών & Δικτύων της 22 Απριλίου 2010. Την προηγούμενη της άφιξης ΓΑΠ στο νησί!

Ήθελε πολύ νερό για να μας τα πει αυτά χωρίς να κομπιάζει…

Κάτι τέτοιες γελοιότητες κάνουν στο στρατό όταν πάει, πχ ο ταξίαρχος ή στρατηγός στο απομακρυσμένο φυλάκιο με τις άπειρες ελλείψεις για επιθεώρηση. 

Και να ήταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν. Περιδιάβαινε ο "μεγάλος ηγέτης" το χωρίο, τάχα μου αμέριμνος και τσουπ, σε κάθε γωνιά χαρούμενοι ιθαγενείς, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, μαζί με τα παιδάκια τους. Χαιρετούσαν τρισευτυχισμένοι, προσέφεραν λουλούδια, μισθούς, ότι είχε ο καθένας τέλος πάντων. Προχώρα μεγάλε! Στο τέλος ρίξαν ένα χορό και κάναν ένα γλέντι τρικούβερτο, άλλο πράμα! Όμοιες εικόνες με τις στημένες φιέστες της χούντας, κακή ώρα. Ήταν προχθές και η επέτειος. Όπου Παττακός, βάλτε τον ΓΑΠ στο αρχειακό υλικό που υπάρχει και δεν υπάρχει καμία διαφορά. Και αισθητικά και ουσιαστικά. Γιατί χούντα έχουμε και σήμερα. Εκείνοι βιάζανε το λαό με ωμή, σωματική βία, ετούτοι με αδίστακτη οικονομική και ψυχολογική βία. Πιο εκλεπτυσμένα και επιστημονικά δηλαδή. Αλλά κρατάνε και τα παραδοσιακά όπλα για καβάτζα. Όποιος βρέθηκε τελευταία σε πορείες, πήρε μια ιδέα του προληπτικού δόγματος Χρυσοχοίδη. 

Τέλος, υπάρχει και το θέμα του χρόνου. Ο ΓΑΠ στο διάγγελμα ψέλλισε κάτι για Ιθάκη, μακρύ ταξίδι για κει και λοιπές ηλιθιότητες. Με ανησυχεί αυτό, γιατί ο τελευταίος που τόλμησε παρόμοιο ταξίδι, από παρόμοια απόσταση με το Καστελόριζο (ο Οδυσσέας από την Τροία), έκανε 10 χρόνια να φτάσει! Και κόντεψε να χάσει γυναίκα και βασίλειο! Εμείς τι κινδυνεύουμε να χάσουμε με αυτούς που μπλέξαμε;;;

Ο Οδυσσέας τελικά πάλεψε και κέρδισε γυναίκα και βασίλειο από τους μνηστήρες.

Στο χέρι μας είναι να κάνουμε το ίδιο.

Και μια πατριωτική νότα εθνικής ανάτασης, μέρες που είναι και ο Καρατζαφύρερ βγαίνει από μέσα μου.

Σαν σήμερα το 1827, υπέκυψε από «φίλιο» βόλι ο Γ. Καραϊσκάκης στο Φάληρο. Πως διάολο τα καταφέρνει και επαναλαμβάνεται σαν φάρσα η ιστορία, δεν το κατάλαβα ποτέ. 

Ας αφήσουμε το Νιόνιο να μας άδει την ‘Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη’ από το ‘Περιβόλι του Τρελού’: