Δε μας νοιάζει και δε μας αφορά.
Δεν αφορά τον πολίτη, ο οποίος σπάει το αμάξι του επειδή δε φτάνουν τα κονδύλια για συντήρηση των δρόμων...
ενώ χρυσοπληρώνει δημοτικά τέλη και φόρους, τον υπάλληλο του Δήμου, της Νομαρχίας, της Περιφέρειας, ο οποίος θα βγει στην ανεργία επειδή περισσεύει στους σχεδιασμούς μείωσης του κράτους των νέων αφεντικών, τον περαστικό-τουρίστα, ο οποίος θα πάθει τροφική δηλητηρίαση λόγω έλλειψης προσωπικού υγειονομικών ελέγχων και θα τρέχει σε νοσοκομεία χωρίς γιατρούς με χαλασμένα μηχανήματα. Όλους αυτούς δεν τους νοιάζει ή δεν θα έπρεπε να τους νοιάζει, αν η έδρα του δήμου είναι στο Λιδορίκι ή το Ευπάλιο. Δεν τους ενδιαφέρει ή δεν θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει, αν δήμαρχος είναι από τη Δεσφίνα ή το Γαλαξίδι και αν είναι από τους ‘δικούς μας’ ή τους ‘άλλους’.
Τους μόνους που απασχολεί και οι οποίοι συντηρούν αυτό τα γαϊτανάκι με το νέο χάρτη της αυτοδιοίκησης είναι όλοι αυτοί που διαχειρίζονται τόσα χρόνια την τοπική εξουσία, τους τοπικούς πόρους και τα χρήματά μας. Αυτούς και όσους δορυφόρους περιστρέφονται γύρω τους. Γύρω και μέσα από δομές και μηχανισμούς, θεσμοθετημένους ή άτυπους, αλλά πάντως στεγανούς για τους απόξω. Οι ίδιοι κι ίδιοι μια ζωή, αυτοί, τα παιδιά τους και όλο το συγγενολόι τους. Σα την κεντρική πολιτική σκηνή και τους 300 αλλά σε τοπικό επίπεδο.
Από την άλλη βέβαια κατανοητή η ανησυχία τους. Άλλο 2 δήμαρχοι και 4 αντιδήμαρχοι έμμισθοι και άλλο 4 και 8 αντίστοιχα. Άλλο 50 φεύγα νομάρχες και άλλο 13 περιφερειάρχες, που ενδέχεται να γίνουν 6-7 σε λίγα χρόνια. Χώρια οι παρατρεχάμενοι. Το πάρτι τελειώνει και η μεσαία τάξη τσακίζεται, οριζοντίως. Θεμιτό λοιπόν και σε αυτή τη συντεχνία των αυτοδιοικητικών τοπικών παραγόντων, κάποιοι να προσπαθήσουν να σηκώσουν το κεφάλι πιο πάνω από τους άλλους και να πάρουν θέσεις στα νέα πράγματα και το νέο πάρτι.
Ένας αστάθμητος παράγοντας όμως είναι πως «Είμαστε υπό επιτήρηση, είμαστε υπό κηδεμονία για να το πούμε ακόμα πιο βαριά και για να είμαστε ειλικρινείς και θέλουμε με τις αλλαγές και το έργο που θα κάνουμε να ξαναπάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας», όπως δήλωσε ο υπό κηδεμονία πρωθυπουργός μας, χθες από τη Ρόδο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρεις τι μπορεί να θεωρήσουν καλύτερο για σένα τα καινούρια αφεντικά Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και Ε.Κ.Τ. Μπορεί, λέω ‘γω, να θεωρήσουν πως η τοπική αυτοδιοίκηση που διαχειρίζεται ένα σεβαστό μέρος του budget μας και των δανεικών, ασκεί κακοδιαχείριση, είναι αντιπαραγωγική κλπ κλπ. Και μπορεί, λέω ‘γω, να θεωρήσουν πως για να ασκείται καλύτερος έλεγχος δαπανών και σκοπιμότητας, να χρειαστεί να βάλουν δίπλα σε κάθε περιφερειάρχη και δήμαρχο έναν τεχνοκράτη επίτροπο, κατά προτίμηση αλλοδαπό που να έχει τον τελικό λόγο σε όλα. Όπως κάνουν και στα υπουργεία. Σε τι διαφέρουν άλλωστε; Όλοι είμαστε υπό επιτήρηση. Μπορεί να αποφασίσουν πως όλοι οι περίεργοι σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, εταιριούλες, παραμάγαζα δίπλα από τους δημάρχους, νομάρχες, περιφερειάρχες είναι άχρηστες και πρέπει να πάρουν όλοι πόδι. Έτσι κι αλλιώς τα συμφέροντα των πιστωτών μας ήρθαν να διαφυλάξουν εδώ πέρα, δεν μπορεί να ανέχονται τον κάθε δικό μας κηφήνα. Εξάλλου, αυτοί είναι οι παγκόσμιοι μεγαλοκηφήνες.
Last but not least, για να μαθαίνουμε και τη γλώσσα των νέων αφεντικών, τα δημόσια έργα και προμήθειες. Θα μειωθούν που θα μειωθούν τα διατιθέμενα ποσά, άρα κάποια δικά μας καλόπαιδα θα βγουν που θα βγουν έξω από το χορό λόγω μικρότερης πίτας, γιατί να μη γίνει η δουλειά ολοκληρωμένη; Γιατί να μη βγουν όλοι οι Έλληνες προμηθευτές και εργολάβοι που κάναν business με το δημόσιο, εκτός; Να τα αναλάβουν οι ξένοι. Μήπως δεν ξέρουν οι ξένοι να δίνουν μισθούς πείνας σε ανασφάλιστους εργάτες, ντόπιους και ξένους; Μήπως δεν μπορούν να πάρουν μια δουλειά με €100 και να την παραδώσουν στα €150 λόγω απροόπτων και την άλλη μέρα να θέλει γκρέμισμα; Μπορούν και παραμπορούν και ας βγουν μετά οι δικοί μας στην ελεύθερη αγορά, μέσα κι έξω απ’ τη χώρα, να δούμε τι απίδια πιάνει ο σάκος τους. Άντε γιατί πολύ τσουρέκια μας τα είχαν κάνει τα τελευταία 20 χρόνια με την αγορά και τον ανταγωνισμό. Μπορεί οι παραπάνω σκέψεις να φαίνονται λίγο αιρετικές με βάση αυτά που ξέραμε ως τώρα, όμως δεν είναι ασύμβατες με την υπό διαμόρφωση κατάσταση της βίαιης αναδιανομής πλούτου απ’ τα κάτω προς τα πάνω, τα πολύ πάνω.
Εντωμεταξύ και όσο οι τελικές συνθήκες διαμορφώνονται, η κατάσταση μοιάζει όλο και πιο πολύ με την περίφημη εισαγωγή της ταινίας του Μ. Kassovitz, Το Μίσος (La Haine) :
Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από τον 50ο όροφο,
ο τύπος, καθώς πέφτει,
επαναλαμβάνει συνέχεια για να καθησυχάσει τον εαυτό του…
Ως εδώ, όλα καλά…
Ως εδώ, όλα καλά…
Ως εδώ, όλα καλά…
Σημασία όμως, δεν έχει η πτώση…
αλλά, η πρόσκρουση.
Η photo του θέματος από τα ‘μεγάλα αναπτυξιακά έργα’ του νομού και το Iteanet.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου