Ισπανοί δικαστές έκαναν την μπάλα... μπούμερανγκ

Του Δ. Ελευθεράτου. Αναδημοσίευση από Sportday.gr

Δέκα ημέρες μετά τον ισπανικό θρίαμβο στο Μουντιάλ η κυβέρνηση Θαπατέρο αντιμετωπίζει μία αρνητική πρωτοτυπία: για πρώτη, ίσως, φορά η πολιτική εξουσία μιας χώρας που κατακτά ποδοσφαιρικό Παγκόσμιο Κύπελλο παραλαμβάνει από τις ημέρες του θριάμβου μια «καυτή πατάτα», η οποία αδυνατεί να ισοσκελίσει τα όποια οφέλη απορρέουν από τη χαρά του κόσμου! Πραγματικά, απίθανο...

Θα πείτε: «Μα ήταν θέμα του Μουντιάλ αυτό;». Εν μέρει ναι. Διότι το ισπανικό Συνταγματικό Δικαστήριο θέλησε εμφανώς να «ποντάρει» στην πορεία της εθνικής προς το τρόπαιο. Τι κατάφερε; Να προκαλέσει σε απίστευτο βαθμό την οργή των Καταλανών, μετατρέποντας τη -δύστροπη, ούτως ή άλλως- μπάλα του Μουντιάλ, την Jabulani, σε μπούμερανγκ που χτύπησε κατακέφαλα την... κυβέρνηση Θαπατέρο.

Τι λένε τώρα στην Ισπανία οι πολιτικοί αναλυτές; Οτι η πτώση της κυβέρνησης Θαπατέρο ενδέχεται να είναι μία από τις άμεσες συνέπειες του τεράστιου συλλαλητηρίου που έγινε στη Βαρκελώνη την παραμονή του τελικού στο Μουντιάλ: κατά την αστυνομία 1,1 εκατ., κατά τους διοργανωτές 1,5 εκατ. κόσμου. Ασύλληπτος, ούτως ή άλλως, αριθμός, αν σκεφθεί κανείς ότι οι Καταλανοί αριθμούν 7 εκατ.

Πώς συνδέεται αυτό το συλλαλητήριο με την τύχη της κυβέρνησης; Τέλος φθινοπώρου θα συζητηθεί στο Κοινοβούλιο ο προϋπολογισμός του 2011. Με τα δεδομένα που διαμόρφωσε αυτή η διαδήλωση είναι πολύ δύσκολο να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό το κόμμα της καταλανικής Δεξιάς, το CiU («Convergencia I Unio»), που εκτός των άλλων έχει τον νου του στις καταλανικές τοπικές εκλογές. Το CiU είχε διασώσει προσφάτως τον Θαπατέρο, υπερψηφίζοντας τα μέτρα λιτότητας που εκείνος κατέθεσε. Η στάση της καταλανικής Δεξιάς ήταν σανίδα σωτηρίας για τη σοσιαλιστική κυβέρνηση, που δεν είχε άλλα ερείσματα στη Βουλή. Τώρα, όμως, τα πράγματα μάλλον αλλάζουν -αφήστε που ο Θαπατέρο έχει ήδη υποστεί μεγάλη φθορά.

Στο συλλαλητήριο της 10ης Ιουλίου αναφερθήκαμε προ ημερών ακροθιγώς. Αξίζει να επανέλθουμε, συν τοις άλλοις, επειδή η υπόθεση αυτή κάτι διδάσκει: όταν η εξουσία -εν προκειμένω η δικαστική- θέλει «να παίξει» με μια μπάλα, ας ξέρει πώς να την «κοντρολάρει». Διαφορετικά τα πράγματα ζορίζουν... Ιδού το σύντομο ιστορικό: πριν από τέσσερα χρόνια το δεξιό ισπανικό Λαϊκό Κόμμα έκανε προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας εναντίον του υπάρχοντος Καταστατικού Αυτονομίας της Καταλωνίας, που είχε συμφωνηθεί με τη Μαδρίτη προ δεκαετιών. Επειτα από τετραετή... κύηση το Συνταγματικό Δικαστήριο δημοσιοποίησε την απόφασή του την Παρασκευή 9 Ιουλίου: αρνείται τη νομική υπόσταση του καταλανικού έθνους, την οποία φυσικά αναγνώριζε το Καταστατικό. Εν ολίγοις αρνείται... τα πάντα. Τη δεσπόζουσα θέση της καταλανικής γλώσσας στην εκπαίδευση, τα καταλανικά σύμβολα, τους καταλανικούς θεσμούς στη δικαιοσύνη.

Επειδή οι σατανικές σκέψεις είναι συνηθέστερες από τις σατανικές συμπτώσεις, ουδείς αμφιβάλλει: το Συνταγματικό Δικαστήριο επέλεξε την πλησιέστερη στον τελικό του Μουντιάλ ημέρα, «ποντάροντας» στην εθνική ομάδα. Υπολόγιζε πως το δόγμα «στην Ισπανία υπάρχει μόνο ένα έθνος, το ισπανικό» θα έβρισκε περισσότερα ευήκοα ώτα χάρη στην πορεία των «φούριας ρόχας», αλλά και περισσότερη ανοχή στην Καταλωνία. Άλλωστε, η εθνική ομάδα είναι κατά τα επτά ενδέκατα Μπάρτσα. Έλα, όμως, που αποδείχθηκαν ανεδαφικοί αυτοί οι υπολογισμοί.

Στη Βαρκελώνη η λαοθάλασσα αξίωσε ανεξαρτησία, με πρωτοφανές πάθος -κι ας μην το ζητεί αυτό κανένα σημαντικό καταλανικό κόμμα! Ανάμεσα στα «εμείς αποφασίζουμε-είμαστε έθνος» και «αντίο, Ισπανία», ορισμένα συνθήματα του πλήθους μαρτυρούσαν ότι η οικονομική πολιτική του Θαπατέρο έχει εντείνει τις τάσεις για ανεξαρτησία: «Μας κλέβουν 60 εκατ. ευρώ την ημέρα» κ.λπ.

Ο Χοσέ Μοντίγια, σοσιαλιστής πρόεδρος της κυβέρνησης της Καταλωνίας, προσπάθησε να περιορίσει τα αιτήματα της διαδήλωσης στην υπεράσπιση του καθεστώτος αυτονομίας και να αποτρέψει την απαίτηση για ανεξαρτησία. Αποτέλεσμα: έφυγε κακήν κακώς από τη διαδήλωση για να αποφύγει... τον ξυλοδαρμό.

Την επόμενη ημέρα, Κυριακή του τελικού, η μεγαλύτερη ισπανική εφημερία, η «El Pais», στο κύριο άρθρο της έκανε δύο επισημάνσεις. Η πρώτη: αυτό που συνέβη στη Βαρκελώνη δεν πρέπει να υποτιμηθεί, ούτε να θεωρηθεί στιγμιαία εκδήλωση δυσφορίας. Η δεύτερη: καμιά αθλητική επιτυχία δεν μπορεί «να φέρει τα νερά πάλι στην κοίτη του ποταμού». Αυτή, τη δεύτερη επισήμανση, την έκαναν αρκετοί αρθογράφοι και αναλυτές στις επόμενες ημέρες. Λογικό, διότι το παιχνίδι του Συνταγματικού Δικαστηρίου με το ... ημερολόγιο και τους ακάθεκτους «φούριας ρόχας», εκτός των άλλων, σημείωσε κι ένα αμιγώς ποδοσφαιρικό αυτογκόλ: ώθησε τη συντριπτική πλειονότητα των Καταλανών να θεωρήσει πως το τρόπαιο στο Μουντιάλ δεν σφράγισε έναν ποδοσφαιρικό «εθνολογικό συμβιβασμό», αλλά την αδυναμία «των άλλων» να καταφέρουν κάτι χωρίς την Μπάρτσα!

Είπαμε: η δικαστική εξουσία στη Μαδρίτη θέλησε να παίξει μπάλα και την έστειλε με δύναμη στο κεφάλι... του Θαπατέρο. Λες και το 'κανε επίτηδες!