Ομόλογα, έντοκα γραμμάτια ή άλλοι τίτλοι δανεισμού και καθάρισε το Ελληνικό Δημόσιο με τις υποχρεώσεις του

Το Ελληνικό Δημόσιο δύναται να εξοφλεί παντός είδους υποχρεώσεις του, σε εθνικό ή αλλοδαπό νόμισμα, προς όλους τους φορείς του δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα, με τη σύμφωνη γνώμη τους, με έκδοση κρατικών χρεογράφων εντόκων γραμματίων ή ομολόγων ή άλλων τίτλων δανεισμού, στο πλαίσιο του εκάστοτε εκτελούμενου κρατικού Προϋπολογισμού. Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών καθορίζονται το ύψος των εκδιδόμενων τίτλων, ο σκοπός, οι όροι, οι διαδικασίες και κάθε άλλη τεχνική λεπτομέρεια που αφορά την έκδοσή τους. Η παρούσα διάταξη ισχύει από 12 Δεκεμβρίου 2010.

Άρθρο 45, παράγραφός 12 – προσχέδιο του νέου φορολογικού νομοσχεδίου

Σαν τον Ακάλυπτο (από το «και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή») έχει καταντήσει. Όπως τότε που …στους πρόσφυγες δίνουν Ομολογίες, και καλλιεργούν φρούδες προσδοκίες. Ο έρωτας υποχωρεί μπρος στην επιβίωση και στον υπολογισμό. Οι Ομολογίες που άρχισαν να δίνονται από το 1926, περνάνε και για προίκα. Η προσφυγοπούλα έχει σπίτι στην Κοκκινιά. Ο γαμπρός την προτιμάει, φαίνεται μαζί με τον Περαία. Όμως, χωρίς προίκα, το σκέφτεται. Μάλλον προτιμάει να ξοριστεί και να πάει να μείνει στην άλλη άκρη, μακριά από το λιμάνι, στον Ποδονίφτη, στη Νέα Ιωνία, με τη Μαριώ, που ως φαίνεται τον θέλει και του τάζει… και πολύ χαρακτηριστικά τραγουδάει η μεγάλη φωνή του λαϊκού και δημοτικού τραγουδιού, Αντώνης Νταλγκάς.

Βέβαια μετά τις προσφυγικές ομολογίες ακολούθησε το κραχ του 1929-30 και η χρεοκοπία του 1932. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες της ιστορίας, μιας κι εμείς έχουμε πλέον «αποκαταστήσει την αξιοπιστία της χώρας». Οι οικονομολόγοι στα πανεπιστήμια τα λένε βέβαια πιο στρογγυλεμένα:

…ο εσωτερικός δανεισμός γινόταν με αναγκαστικά δάνεια ή με την αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας. Έχουμε αναφερθεί στο αναγκαστικό δάνειο του 1922 που πραγματοποιήθηκε με την διχοτόμηση της δραχμής. Ένα άλλο παρόμοιο δάνειο έγινε το 1926, μόνο που αυτή τη φορά είχε πιο ήπια μορφή: τώρα το χαρτονόμισμα μοιράστηκε σε δύο άνισα μέρη εκ των οποίων το ένα αντιπροσώπευε τα 3/4 της συνολικής αξίας και παρέμεινε στον κάτοχό του, ενώ το άλλο δόθηκε στο κράτος. Και στις δύο περιπτώσεις οι προηγούμενοι κάτοχοι αποζημιώθηκαν με ομολογίες του δημοσίου οι οποίες, λόγω του πληθωρισμού και της διακοπής της πληρωμής των τοκοχρεολυσίων το 1932, όπως θα δούμε, πρακτικά έμειναν χωρίς αντίκρισμα… [http://www.econ.uoa.gr/UA/files/134872301..doc σελ.38]