Είναι σύνηθες φαινόμενο να εμφανίζεται, τώρα με τη κρίση, πολλές φορές το δίλημμα «αναλύσεις ή δράση;». Στη πραγματικότητα είναι ένα ψευτοδίλημμα αλλά λαμβάνει πραγματική διάσταση όταν η εξουσία και τα μέσα ενημέρωσης που την υπηρετούν εξωθεί στην αντικατάσταση της πολιτικής δράσης από ανώδυνη τεχνοκρατική κριτική χωρίς τέλος.
Σύνηθες αντίδοτο σε αυτή τη τακτική είναι αυτό που λέει ο λαός «δεν είναι καιρός για λόγια είναι καιρός για δράση».
Το τελευταίο χρόνο βλέπουμε μια λυσσώδη προσπάθεια των μέσων ενημέρωσης που ελέγχεται από την πολιτική και οικονομική εξουσία να περιορίζονται όλα στη τεχνοκρατική ανάλυση της κρίσης, του χρέους, των τεχνικών λύσεων που θα μας βγάλουν από τη κρίση «χωρίς να χάσουμε πολλά», ακόμη και «επαναστατικές τεχνικές λύσεις» όπως η ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, το «κούρεμα», η ελεγχόμενη πτώχευση, η «πετυχημένη αναδιαπραγμάτευση» η «επιμήκυνση» κλπ, κλπ.
Δυστυχώς σε αυτές τις «τεχνικές» αναλύσεις που δήθεν αποκαλύπτουν την αλήθεια αλλά στη πραγματικότητα νομιμοποιούν όλα τα ενδεχόμενα σενάρια της άρχουσας τάξης ως οδοί διαφυγής κατά τη διαδοχική αποτυχία των σεναρίων και των μνημονίων της παρασύρονται και αριστεροί αναλυτές. Καλλιεργούν φρούδες ελπίδες ότι μπορεί ο λαός να βγει κερδισμένος με τεχνικές που θα εφαρμόσει η ίδια ή ενδεχομένως μια άλλη κυβέρνηση «καλή και δημοκρατική με ευαισθησία στο λαό» και φυσικά με μια ΕΕ που θα αισθάνεται τη λαϊκή απαίτηση!
Πρόκειται στην ουσία για αυτό που ο λαός λέει «γλείψιμο» στην εξουσία ώστε σε κρίσιμες στιγμές να νοιώσει τη στήριξη από τα «Αριστερά» και να δεχτεί να μοιράσει με αυτή κοκαλάκι της δικής της εξουσίας στη διαχείριση του συστήματος. Αναλυτές «αριστεροί» και πανεπιστημιακοί προσφέρουν τα φώτα τους για μια ελεγχόμενη πτώχευση με αντάλλαγμα την μακροημέρευση του κεφαλαίου.
Αυτές οι τεχνικές αναλύσεις φυσικά δεν είναι καθόλου τεχνικές. Είναι πολιτικές αποπροσανατολισμού. Γιατί μετά από την εφαρμογή κάθε τέτοιας τεχνικής ο λαός θα βρίσκεται σε χειρότερη θέση και η επόμενη «τεχνική λύση» θα είναι ακόμη χειρότερη και ούτω καθεξής. Αλώστε το ίδιο το μνημόνιο είναι για το σύστημα μια «τεχνική» λύση εξόδου από τη κρίση και αποπληρωμής του χρέους και όλοι φυσικά ξέρουμε που καταλήγει. Και το 4ο μνημόνιο και τα επόμενα, τέτοια θα είναι.
Το πρόβλημα με τη κρίση και το χρέος είναι πρόβλημα πολιτικό που αγγίζει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και δεν είναι πρόβλημα τεχνικό. Όλες οι τεχνικές αναλύσεις αποκαλύπτουν αυτό ακριβώς το αδιέξοδο του συστήματος γι’ αυτό άλλωστε χύνεται τόση μελάνι. Αν ήταν τεχνικό πρόβλημα θα είχε λυθεί προ πολλού όπως λύνεται το ωράριο λειτουργίας του χρηματιστηρίου.
Στη περίπτωση αυτή η αντιπαράθεση και αντικατάσταση των τεχνικών αναλύσεων από πολιτική δράση είναι αναγκαία. Στη προκειμένη περίπτωση ο αντίποδας των «τεχνικών» αναλύσεων που τεκμηριώνει τη πολιτική δράση είναι η πολιτική ανάλυση της άρνησης του χρέους η οποία παράγει άμεση πολιτική δράση για ανατροπή αυτών των πολιτικών, χωρίς συμβιβασμούς και «τεχνικές» αναλύσεις. Ας αφήσουμε τους αναλυτές να «λύνουν» τεχνικά το ζήτημα του χρέους και ας τους πάρουμε αμπάριζα μαζί και τις δυνάμεις που κρύβονται πίσω τους.
Στη κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα μπορούμε να έχουμε χίλιες αναλύσεις αλλά μόνο δυο πολιτικές: ή τη πτώχευση των δανειστών – τοκογλύφων και της οικονομικής ολιγαρχίας ή τη πτώχευση του λαού. Μέση πολιτική δεν υπάρχει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου