5 Ιουλ 2011

Μία ψύχραιμη ματιά

Πόσο δύσκολο είναι τελικά το "μαζί" από το blog του Γιώργου Σαρρή


Από τις απίστευτα άσχημες στιγμές αυτών των 40 και κάτι ημερών ήταν αυτό που έγινε το απόγευμα της Τρίτης 28 Ιούνη στην Αμαλίας γύρω στις 8μμ.

Το ΠΑΜΕ με μια πολύ μεγάλη συγκέντρωση μπήκε στην πλατεία ερχόμενο από τους στύλους του Ολυμπίου Διός όπου αναγκάστηκε να σταματήσει και να οπισθοχωρήσει από αποδοκιμασίες μερικών δεκάδων που περίμεναν εκεί και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πολύ αρνητικό κλίμα και μια επικίνδυνη ατμόσφαιρα. Φωνές που έλεγαν "αίσχος" ή "έξω", βρισιές για "πρόβατα", γιουχαΐσματα κλπ, αλλά και μερικές φορές και διάφορα αντικείμενα στον αέρα έκαναν το στομάχι πολλών απο τους συγκεντρωμένους εκεί -κι ανάμεσά τους και το δικό μου- να σφιχτεί , αφού ουσιαστικά αυτό που συνέβαινε ήταν το να ενώνονται για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό χρήσιμα κομμάτια του κινήματος που ήταν χωρισμένα σε προηγούμενα συλλαλητήρια. Συνέβαινε δηλαδή αυτό που αποτελεί επιθυμία της τεράστιας πιστεύω πλειοψηφίας όσων ασχολούνται και συμμετέχουν στα των δρόμων και έχουν αγωνία για το πως θα γίνουν οι κινητοποιήσεις πιο αποτελεσματικές.

Σκεφτόμουνα τι θα γινόταν αν οι "αυθόρμητες" αντιδράσεις αυτών των λίγων -που παρέσυραν και αρκετούς άλλους- έβρισκαν απάντηση από ανάλογες των διαδηλωτών που ήταν μέσα στα μπλοκ του ΠΑΜΕ που ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες κι αμέσως το έβγαζα από το μυαλό μου.

Πολλοί θα πουν ότι οι αποδοκιμασίες είχαν να κάνουν με την αποχώρηση του ΠΑΜΕ όταν άρχισαν τα επεισόδια στις 15/6 ή την παραμονή στην πλατεία την Τρίτη το πρωί μόνο από τις 10 ως τις 12 και συναισθηματικά λέγοντας μοιάζει να έχουν δίκιο. Υπάρχουν όμως κι άλλες πλευρές που πρέπει να σκεφτεί κανείς.

Το ΠΑΜΕ (και το ΚΚΕ) έχει την εκτίμηση ότι δεν είναι στιγμή βίαιης σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής (που είναι μόνο η βιτρίνα της βίαιης πλευράς του όπως λένε) κι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ στο κίνημα που μαζικοποιείται τελευταία έντονα. Πιστεύει ότι όσο πιο μεγάλη είναι η συμμετοχή του κόσμου κι όσο πιο ταξικό και πολιτικοποιημένο το διεκδικητικό πλαίσιο που μπαίνει, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που ασκείται. Έχει επίσης την άποψη ότι τη στιγμή και τους όρους της σύγκρουσης θα πρέπει να την επιλέξει το κίνημα και όχι η αυθόρμητη οργή μιας μερίδας διαδηλωτών , μια μικρή οργανωμένη ομάδα, ή και η ίδια η αστυνομία και το κράτος προκαλώντας με βία τους διαδηλωτές. (Ίσως θα υπάρχουν και κάποια άλλα επιχειρήματα που μου διαφεύγουν αφού δεν είμαι στο ΠΑΜΕ και απλά προσπαθώ να παρουσιάσω τη δική μου οπτική γωνία).

Άλλες δυνάμεις έχουν τελείως διαφορετική άποψη και πιστεύουν ότι θα μπορούσαν οι διαδηλώσεις να προκαλέσουν εξέγερση που να ρίξει την κυβέρνηση. Άλλες πάλι απόψεις βρίσκονται ανάμεσα ή και έξω από τα όρια αυτών των δύο.

Είναι σωστή ή εκτίμηση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ή είναι λάθος;

Δεν ξέρω. Σε ότι με αφορά έμεινα στο δρόμο και λέω με ειλικρίνεια ότι το ίδιο θα ήθελα να κάνει και το ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ.

Δεν με ενδιαφέρει όμως να το αναλύσω ή να απαντήσω το ερώτημα συνολικά σε αυτό το σημείωμα. Για να πω την αλήθεια δεν έχω και καθαρή απάντηση για το ζήτημα της σύγκρουσης εδώ και τώρα.

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος όμως είναι ότι κανέναν δεν ωφέλησε το ότι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ουσιαστικά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την πλατεία για να αποφευχθούν επεισόδια ανάμεσα σε πλευρές που έχουν κοινούς στόχους που έχουν να κάνουν με το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και την επιβίωση του λαού, αλλά και το μέλλον. Οι μόνοι που χάρηκαν ήταν σίγουρα η κυβέρνηση, η τρόικα και όσοι ήθελαν όσο πιο αδύναμο γίνεται το κίνημα που έχει εκδηλωθεί. Και μαζί τους μερικοί θολοί και περίεργοι. Ενώ ήταν ολοφάνερο ότι οι απλοί άνθρωποι που δεν πολυνοιάζονται για το ποιες είναι οι διαφορετικές θέσεις του καθενός είχαν κυριολεκτικά αηδιάσει. Ήταν αυτοί οι απλοϊκοί αφελείς που σκέφτηκαν ότι το τόσο αναγκαίο "όλοι μαζί" δεν θα ήταν δα και τόσο τρομακτικά δύσκολη υπόθεση. Κι όμως...

Το σκηνικό σχεδόν επαναλήφθηκε την άλλη μέρα Τετάρτη 29 Ιούνη στην Παν/μίου μετά τα Προπύλαια προς την πλατεία Συντάγματος, με αποτέλεσμα το ΠΑΜΕ με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στα μπλοκ του να μείνει εκτός πλατείας και το κάτω μέρος προς την Ερμού να είναι άδειο σε αντίθεση με το συλλαλητήριο στις 15 Ιούνη. Όποιος ήταν στην Πλατεία ένοιωσε και το συναίσθημα και τη διαφορά.

Προσωπικά παρότι συνειδητά Αριστερός, δεν ανήκω σε καμία παράταξη ή κόμμα της Αριστεράς κι αυτό ίσως να λέει κάτι. Όμως δεν νοιώθω καμία αντιπαλότητα προς κανέναν από όλους όσους βλέπω δίπλα μου στους δρόμους. Τους θεωρώ όλους συντρόφους, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Από το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τους αντιεξουσιαστές. Τελευταία προστέθηκε και η τεράστια μάζα των ως τώρα αδρανών που μέσω των πλατειών βρήκαν τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τις γνωστές αντιφάσεις και αδυναμίες. Ακόμα όμως κι αν νομίζω ότι κάνουν λάθη κάποιοι από τους παραπάνω στις διάφορες στιγμές -και λάθη κάνουν μόνο όσοι δεν συμμετέχουν- δεν το θεωρώ ικανή συνθήκη για να βρω αφορμή να δικαιολογήσω συμπεριφορές εκδίωξης και αποκλεισμού από το "μαζί". Αυτή η ιστορία με τους "προδότες των κινημάτων" και "τα δεκανίκια του συστήματος" με κούραζε πάντα από όπου κι αν ερχόταν. Τώρα την βρίσκω και επικίνδυνη.

Επίσης δεν μπορώ να μην πω ότι μου φαίνεται περίεργη και γραφική η εικόνα όπου αποθεώνονται οι μοτοσικλετιστές όποτε εμφανίζονται λες και είναι κάποιο κίνημα με ιστορία και προσφορά, η γιαγιά που μίλησε στη συνέλευση και μας ευχήθηκε "καλές οικογένειες", οι ποδηλάτες που δεν έχουν κάποιο πολιτικό χαρακτηριστικό εκτός από το "ευρύ" περιβαλλοντικό-οικολογικό και την ίδια στιγμή αποδοκιμάζονται εργαζόμενοι και διαδηλωτές που βρίσκονται στο ΚΚΕ που είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια στους δρόμους και με μια τεράστια ιστορία στην πλάτη τους. Δε μου πάει καθόλου.

Αυτό που επιχειρεί ο λαός και τα κινήματα σε αυτή τη ιστορική στιγμή είναι θεωρητικά αδύνατον. Μια χώρα όπως η Ελλάδα κι ο λαός της επιχειρεί να σταθεί απέναντι στα συμφέροντα του Παγκόσμιου καπιταλισμού, στο ΔΝΤ, την ΕΕ και το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα. Να σταθεί απέναντι σε ένα σκληρό μηχανισμό καταστολής που δείχνει απόλυτα συμπαγής και αποφασισμένος.

Και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε. Αλλιώς χανόμαστε.

Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει εκτός αν καταφέρουμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Όλοι όσοι πραγματικά είμαστε ενάντια στα σκληρά μέτρα και το στόχο τους, όσοι αντιλαμβανόμαστε το ρόλο των μηχανισμών εξουσίας και των καπιταλιστικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η ΕΕ. Παρά τις μικρές η μεγαλύτερες διαφορές στη θεωρία και την πράξη.

Και βέβαια για να γίνει αυτό πρέπει να ξεχάσουμε για την ώρα πολλά από αυτά που μας χωρίζουν. Πρέπει να σκεφτούμε ότι όποια λάθη κι αν γίνουν από τα άτομα ή τις ηγεσίες, αυτές τις κρίσιμες στιγμές, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κρατήσουμε τους ανθρώπους και το κίνημα ενωμένο, ό,τι περνάει από το χέρι μας για να δώσουμε τελικά στο κίνημα αυτό τη δυνατότητα να επιδράσει με τη δυναμική του πάνω σε όλους όσους συμμετέχουν αλλάζοντας διαρκώς όρους και δεδομένα.

Πρέπει να βάλουμε όσο γίνεται στην άκρη τις λογικές που προκύπτουν από συναισθηματικές εκρήξεις της στιγμής. Να δράσουμε χωρίς να ξεχνάμε ουτε στιγμή το ποιος είναι ο στόχος και αν η κάθε στιγμιαία δράση τον εξυπηρετεί η τον ακυρώνει στην πράξη.

Πρέπει με λίγα λόγια να βαδίσουμε κοιτάζοντας με πίστη μπροστά προς αυτό το "αδύνατο" που επιδιώκουμε και όχι κοιτάζοντας τα πόδια μας και τις τρικλοποδιές που μας βάζουν.

Όσοι επίσης νομίζουν είτε σαν άτομα είτε σαν συλλογικότητες, πως είναι η στιγμή να λύσουμε παλιούς λογαριασμούς και "ενδοοικογενειακές" διαφορές (ξέρω πόσο "αισιόδοξος" είναι ο όρος) ας συγκρατηθούν. Θα έχουμε ελπίζω την ευκαιρία να συγκρουστούμε ανελέητα στα αμφιθέατρα και τις πλατείες του μέλλοντος.

Αυτή τη στιγμή ας υπάρχουν δυο έννοιες μόνο στο μυαλό μας.

ΜΑΖΙ και ΝΙΚΗ.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου