Μια μαρτυρία από τη μακρινή Αργεντινή

Είναι ο νεοφιλελευθερισμός μια εγγενώς βίαιη ιδεολογία και υπάρχει κάτι στους στόχους του που απαιτεί αυτόν τον κύκλο στυγνών πολιτικών εκκαθαρίσεων, ακολουθούμενο από αυτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων;

Μια από τις πιο συγκινητικές μαρτυρίες σε αυτό το ερώτημα προέρχεται ...

από τον Sergio Tomasella, έναν αγρότη των καπνών και γενικό γραμματέα των αγροτικών ενώσεων της Αργεντινής, ο οποίος βασανίστηκε και φυλακίστηκε για πέντε έτη, όπως και η σύζυγός του και πολλοί φίλοι και μέλη της οικογένειας του. [Από τη χούντα του Βιντέλα, 1976 - 1983] Τον Μαΐο του 1990, ο Tomasella πήρε το νυχτερινό λεωφορείο για το Μπουένος Άιρες από την αγροτική επαρχία Corrientes προκειμένου να προσθέσει τη φωνή του στο Αργεντινό Δικαστήριο ενάντια στην Ατιμωρησία, στο οποίο ακούγονταν μαρτυρίες για καταπατήσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η μαρτυρία του Tomasella ήταν διαφορετική από τις άλλες. Στάθηκε μπρος στο αστικό ακροατήριο με τα ρούχα και τις μπότες της δουλειάς και εξήγησε ότι ήταν θύμα ενός μακροχρόνιου πολέμου, ενός πολέμου μεταξύ των φτωχών αγροτών που θέλησαν κομμάτια γης για να φτιάξουν συνεταιρισμούς και των παντοδύναμων μεγαλοϊδιοκτητών που ήταν κύριοι του μισού εδάφους στην επαρχία του. «Η γραμμή είναι συνεχής – εκείνοι που πήραν το έδαφος από τους ινδιάνους συνεχίζουν να μας καταπιέζουν με τις φεουδαρχικές δομές τους».

Επέμεινε ότι η κακοποίηση που αυτός και οι σύντροφοί του των αγροτικών ενώσεων υπέστησαν, δεν μπορεί να απομονωθεί από τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που εξυπηρετήθηκαν από το τσάκισμα των οργανώσεων τους και την καταστροφή των στελεχιακού τους δικτύου. Έτσι, αντί της κατάδειξης των στρατιωτών που τον βασάνισαν, επέλεξε να κατονομάσει τις εταιρίες, ξένες και ντόπιες, οι οποίες ωφελούνται από τη συνεχή οικονομική εξάρτηση της Αργεντινής. «Τα ξένα μονοπώλια μας επιβάλλουν τις καλλιέργειες, επιβάλλουν τα χημικά που μολύνουν τη γη μας, επιβάλλουν τεχνολογία και ιδεολογία. Όλα αυτά μέσω της ολιγαρχίας που είναι κύριος της γης και ελέγχει την πολιτική. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε – η ολιγαρχία ελέγχεται επίσης από τα ίδια μονοπώλια της Ford, της Monsanto, της Philip Morris. Είναι η δομή που πρέπει να αλλάξουμε. Αυτά είναι όλα που έχω έρθει να καταγγείλω».

Η αίθουσα ξέσπασε σε επευφημίες. Ο Tomasella ολοκλήρωσε την κατάθεσή του με αυτές τις λέξεις: «Πιστεύω ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσουν τελικά. Θα πάρει γενιές. Εάν πρόκειται να πεθάνω σε αυτήν την πάλη, ας είναι έτσι. Αλλά μια ημέρα θα θριαμβεύσουμε. Στο μεταξύ, ξέρω ποιος είναι ο εχθρός και ο εχθρός ξέρει ποιος είμαι εγώ».

Από το βιβλίο της Naomi Klein ‘The shock doctrine: the rise of disaster capitalism’, σελ. 126 – 127. Αναφορά στις πρώτες βίαιες, προσπάθειες επιβολής του νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και των ελεύθερων αγορών στις υπό στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, χώρες της Λατινικής Αμερικής στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Το βιβλίο δεν έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής στα ελληνικά, δυστυχώς.

Σήμερα τα πράγματα κι καταστάσεις είναι πιο πολύπλοκα. Ανάγκη για δικτατορικά καθεστώτα και ωμή βία δεν υφίσταται, ακόμα και τουλάχιστον στην Ευρώπη. Η ακροτελεύτια όμως ρήση του φτωχού αγρότη από την Αργεντινή, παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ: 

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο εχθρός μας κι ο εχθρός να μάθει ποιοι είμαστε.