15 Ιουν 2010

Το χρέος που υπάρχει και τα ελλείμματα, χάριν των οποίων έγινε το μνημόνιο, εμείς δεν τα αναγνωρίζουμε και δεν πρέπει να τα αναγνωρίσει και ο ελληνικός λαός

Είναι πολύ αισιόδοξος ο υπουργός σκοπίμως, ή ενδεχομένως δεν έχει τη δυνατότητα να καταλάβει ορισμένα πράγματα, τι συμβαίνει στην Ελλάδα και την ευρωζώνη. Αυτό όμως που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το εξής: Το χρέος που υπάρχει και τα ελλείμματα, χάριν των οποίων έγινε το μνημόνιο, εμείς δεν τα αναγνωρίζουμε και δεν πρέπει να τα αναγνωρίσει και ο ελληνικός λαός, διότι δεν τα προκάλεσε ο ελληνικός λαός. Με βάση, λοιπόν, αυτή τη θέση αντιπαλεύουμε το μνημόνιο. Η κυβέρνηση να πάει να βρει το δικό της δρόμο για να αντιμετωπίσει το χρέος, που δημιουργήθηκε από την πολιτική των κυβερνήσεων, εξαιτίας βεβαίως του συγκεκριμένου καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης.

Ούτε ένα ευρώ δεν πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι.

Τώρα υπάρχουν πάρα πολλά σενάρια τα οποία εκπονούνται. Αυτά τα σενάρια δεν αφορούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αφορούν το εξής πράγμα: Αν παραδείγματος χάρη θα ωφεληθούν οι δανειστές ή οι δανειζόμενοι στην Ελλάδα, όπου οι δανειζόμενοι βεβαίως είναι τα κρατικά ταμεία αλλά και αυτό έχει σχέση με το συμφέρον της πλουτοκρατίας. Καταλαβαίνετε ότι αυτό το ερώτημα εμείς δεν μπορούμε να το απαντήσουμε παίρνοντας τη θέση είτε του δανειστή, είτε του δανειζόμενου. Απαντάμε, όμως, ως εξής: Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος και από αυτή την άποψη δεν πρέπει να πληρώσει ο λαός.


Επιτέλους και μια τοποθέτηση από το χώρο της αριστεράς και μάλιστα από τον ηγεμονικό σχηματισμό της, που θέτει τα πράγματα σε σωστή βάση: πολιτική άρνηση του χρέους, των ελλειμμάτων και του μηχανισμού που οδηγεί στη δημιουργία τους, δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος. Αν θα αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο θα χτίσει από δω και πέρα το ΚΚΕ ή αποτελεί επικοινωνιακό πυροτέχνημα, ο χρόνος θα δείξει. Είναι πάντως μια καλή αρχή. Μακάρι να συνεχιστεί και να ακολουθήσουν σε αυτό το δρόμο και άλλοι σχηματισμοί που τοποθετούνται στον χώρο της αριστεράς. Μπουχτίσαμε από ευρώπες των λαών, συναινέσεις και άλλες ψευτοαριστερές μπουρδολογίες. Η κάθετη άρνηση του συστήματος και η απευθείας αντιπαράθεσή μαζί του, είναι ο μόνος δρόμος για τη δημιουργία ενός υπολογίσιμου αντίπαλου πόλου σε ένα σύστημα που γέρνει επικίνδυνα μονόπαντα προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Αν, όπως αναρωτήθηκε κι ο ανώνυμος σύνεδρος στο 6ο συνέδριο του ΣΥΝ «Μπορεί να υπάρχει άλλη αριστερά εκτός από την αντισυστημική;», τότε η άρνηση του χρέους οφείλει να αποτελεί τη βασική πολιτική αντισυστημική τοποθέτηση, γιατί σημαίνει άρνηση του βασικότερου εργαλείου μόχλευσης των λαών από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Γιατί κακά τα ψέματα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποτελεί τον βασικό πυλώνα του παγκόσμιου καπιταλισμού σήμερα. Από μια απλή κρίση χρέους, πραγματική ή τεχνητή ξεκινήσαμε και κοντεύουμε σε λιγότερο από ένα χρόνο να γυρίσουμε, κοινωνικά και οικονομικά, έναν αιώνα πίσω. Οι συνθήκες πλέον έχουν διαμορφωθεί. Οι αντίπαλοι παίρνουν τις θέσεις τους και όλοι μας καλούμαστε να διαλέξουμε ταξικό στρατόπεδο. Οι αναποφάσιστοι και αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού, οι νοσταλγοί του ‘ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους πρόνοιας’ και του ‘καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο’ των μεταπολεμικών δεκαετιών, απλώς θα εξαϋλοθούν από τον πολιτικό χάρτη του μέλλοντος.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου